Βιβλιοπαρουσίαση: 1821 – Η Παλιγγενεσία

Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, 1821 –Η δυναμική της παλιγγενεσίας- Β΄ τόμος της διαμόρφωσης του νεώτερου ελληνισμού (1204-1922), που εγκαινιάστηκε με το έργο του για το 1204, περιγράφει την περίοδο της Τουρκοκρατίας και επικεντρώνεται στα χρόνια, 1700-1821.
Γράφει ο συγγραφέας στην Εισαγωγή του έργου του: «Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του ελληνισμού, αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο, είναι ο απολογισμός της ιστορικής μας πορείας, δεδομένου ότι η ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους είναι ιστορικής υφής. Μπορούμε να αντικρύσουμε το ίδιο μας το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχουμε συνείδηση και γνώση της ιστορικής μας διαδρομής».
Στη μακρά πορεία των εννέα ή δέκα αιώνων του νέου ελληνισμού, δύο ιστορικοί περίοδοι σφράγισαν τις τύχες του, προδιαγράφοντας και το σήμερα. Κατά την πρώτη, 1204-1453, διαμορφώνεται ο νεώτερος ελληνισμός μέσα από την αντίσταση στη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή, πριν υποκύψει, το 1453. Κατά την δεύτερη, 1700-1922, μετά από αιώνες κρίσης και υποχώρησης, ο ελληνισμός δοκιμάζει να ανασυγκροτήσει την πνευματική και πολιτειακή του αυτονομία, επιχειρώντας μια «αναγέννηση». Αυτή η πορεία της Διαμόρφωσης του νεώτερου ελληνισμού, σκοπεύει να αναπτύξει σε μια τετράτομη μελέτη ο Γιώργος Καραμπελιάς έχοντας ήδη εκδώσει τον πρώτο τόμο το, 1204, Η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού ενώ τώρα εκδίδεται ο δεύτερος, το 1821, Η δυναμική της παλιγγενεσίας και σύντομα θα ακολουθήσει ο τρίτος , «Ο φωτισμός του Γένους».

Κοστάντζο Πρέβε (1943-2013)

του σκαντζόχοιρου

“η κοινώς λεγόμενη «αριστερή» παράδοση δεν είναι πλέον χρήσιμο εργαλείο για να στηρίξει μια σοβαρή στάση κριτικής
και αντίστασης απέναντι στη σημερινή καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση“  Κοστάντζο Πρέβε, 2001.

Από τους ελάχιστους ευρωπαίους μαρξιστές φιλοσόφους που αντιλήφθηκε και επιτέθηκε στο ‘νέο πνεύμα’ του καπιταλισμού, που κατανόησε τα σφάλματα της ευρωπαίκής αριστεράς πάνω στο ‘εθνικό ζήτημα’, που αντιλήφθηκε την σημασία της ‘σύγκρουσης των ταυτοτήτων’ στο νέο πεδίο των κοινωνικών ανταγωνισμών που εξελίσσεται στην αυγή του 21ου αιώνα. Και από τους ελάχιστους διανοούμενους που υπήρξαν τόσο σεμνοί και ταπεινοί -ένας αληθινός ‘μάστορας της γνώσης’.

Η απώλειά του τεράστια, με το γεγονός της, συνειδητοποιούμε ότι κινδυνεύουμε να απομείνουμε δίχως μαχητικούς πνευματικούς ανθρώπους σ’ έναν κόσμο κόλαση -που βουλιάζει σε μια θάνασιμη παρακμή.

Διαβάστε:

Πρόλογος της ελληνικής έκδοσης του έργου του, Ασίγαστο Πάθος (εξαιρετικό κείμενο).

Συνέντευξη στον Ρούντι Ρινάλντι, Η χρεοκοπία της κεντροαριστεράς στην Ιταλία.

Σπύρος Κουτρούλης, Παρουσίαση του βιβλίου του Πρέβε, το εθνικό ζήτημα στον 21ο αιώνα.

Ο Κοινοτισμός πειθαρχεί τον εγωϊσμό

Ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν», το βιβλιοπωλείο «Discover» και οι «Εναλλακτικές Εκδόσεις», σας καλούν το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 19:00 στο ξενοδοχείο «Βυζαντινό», όπου ο Μελέτης Μελετόπουλος, καθηγητής και συγγραφέας, θα παρουσιάσει την κοινοτική θεωρία και τις κοινοτικές ιδέες, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του «ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΒΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ».

Ο Κοινοτισμός υπήρξε ένα ριζοσπαστικό, ιδεολογικό κίνημα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Ίωνος Δραγούμη, αναπτύσσεται ολοκληρωμένα από τον Κωνσταντίνο Καραβίδα ως κοσμοθεωρία, πολιτικό πρόγραμμα και μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Εκφράζεται με την εφημερίδα «Κοινότης», που εξέδιδε στον μεσοπόλεμο ο νεαρός Ντίνος Μαλούχος και προβάλλεται ως αυθεντικό κοινωνικό κύτταρο του ελληνισμού από τον κοινωνιολόγο Δημοσθένη Δανιηλίδη.

Ο Κοινοτισμός όμως έχει κι άλλες διαστάσεις: Η πιο σύγχρονη και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, είναι η ψυχαναλυτική, που αφορά στην καθυπόταξη του Εγώ και τη δημιουργική διύλισή του στο πλαίσιο της κοινότητας.

Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, όλο και περισσότεροι στρέφουν το ενδιαφέρον τους προς τον Κοινοτισμό ως ρηξικέλευθο εργαλείο ανάλυσης, πολιτικής σκέψης και μεθόδου εργασίας για την ανασυγκρότηση της ελληνικής πραγματικότητας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρουσιάζει ο Κοινοτισμός στην αναδόμηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σε μια ουσιαστική κατεύθυνση.

Προλογίζει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος («Κοινοτικόν» ).

Η Χρυσή Αυγή ως δολοφονικό ενεργούμενο των μνημονιακών δυνάμεων

Του Γιώργου Καραμπελιά

Για ποιόν δουλεύει η Χρυσή Αυγή και ποιόν εξυπηρετεί; Αυτό ήρθε να αποκαλύψει με τον πιο θεαματικό τρόπο ο εξ απορρήτων του Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, με τις προκλητικές δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της ημέρας που ακολούθησε την δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Η Χ.Α. αποτελεί το όργανο για τον μετασχηματισμό ενός ομόθυμου αντιμνημονιακού κινήματος που υπερέβαινε τις αντιθέσεις μεταξύ αριστερών και δεξιών σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα σύγκρουση αριστερών και δεξιών, έτσι ώστε να ξεχαστεί το μνημόνιο, η κατοχή της χώρας και οι ευθύνες των πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων.

Η Χ.Α. που εμφανίστηκε ως «κίνημα διαμαρτυρίας» ενάντια στην λαθρομετανάστευση και το μνημόνιο, δεν έχει πραγματοποιήσει καμία διαμαρτυρία ούτε έχει συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κινητοποίηση ενάντια στο μνημόνιο, όπως συμβαίνει σήμερα με τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, αλλά έχει πλέον εγκαταλείψει ακόμα και τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες. Αντίθετα πρωτοστατεί σε «κινητοποιήσεις» για τον Μελιγαλά, τον Γράμμο και το Βίτσι, επιτίθεται σε μέλη του ΚΚΕ, και το αποκορύφωμα είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Είναι πάρα πολύ χαρακτηριστική για όποιον παρακολουθήσει τη δράση της, αυτή η μετακίνηση, με την οποία προσπαθεί να μετατρέψει την αντιμνημονιακή δεξιά σε εμφυλιοπολεμικό βραχίονα των μνημονιακών δυνάμεων, που την χρησιμοποιούν ως όργανο αυτής της στρατηγικής. Γι’ αυτό η μεγάλη απήχηση που έχει στα ΜΑΤ, γι’ αυτό εν τέλει, και η ουσιαστική κάλυψη την οποία απολαμβάνει – από τον Σαμαρά και την παρέα του στη Νέα Δημοκρατία.

Οι μνημονιακές δυνάμεις χρειάζονται την Χ.Α. πρώτον διότι διαιρεί τον ελληνικό λαό, και δεύτερον διότι την εμφανίζουν ταυτόχρονα και ως εκφραστή της βίας των αντιμνημονιακών. Γι’ αυτό, η Ν.Δ. και ο Λαζαρίδης, από τη μία χαρακτηρίζουν την Χ.Α. νεοναζί (όπως και είναι), αλλά παράλληλα, αρνούνται να προχωρήσουν στο ξερίζωμα αυτής της φασιστικής οργάνωσης, και προωθούν την θεωρία των δύο αντιμνημονιακών άκρων απέναντι στα οποία στέκονται οι «νουνεχείς» μνημονιακοί δοσίλογοι. Γι’ αυτό και μετά τον Λαζαρίδη εμφανίζεται ο Σαμαράς ως ειρηνοποιός. Και όμως είναι πλέον πασίγνωστο ότι ο δολοφόνος Ρουπακιάς είναι ενεργό μέλος της Χ.Α. – πιθανότατα από ότι λέει και η οικογένειά του– και έμμισθο. Επομένως έπρεπε να διωχθεί η ηγεσία της Χ.Α. για ηθική αυτουργία στη δολοφονία και να αρχίσει η διαδικασία για την απαγόρευσή της. Αντί γι’ αυτό η Ν.Δ. αρκείται να επαναπατρίσει από την Χ.Α. κάποιους τους αγανακτισμένους μνημονιακούς «νοικοκυραίους» και ταυτόχρονα την αφήνει να συνεχίζει τη δράση της ως μπαμπούλας και όργανο διαίρεσης των αντι-μνημονιακών δυνάμεων.

Δεν λείπουν εξάλλου και οι αφελείς ή ανεγκέφαλοι της άλλης πλευράς, οι οποίοι είτε θα συνεχίσουν να γιορτάζουν από την πλευρά τους το Γράμμο και το Βίτσι, (όπως κάνει το ΚΚΕ), είτε θα επιτίθενται στην αντιμνημονιακή δεξιά όπως κάνουν ενάντια στους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Καμμένο. Όπως μάλιστα έχουμε γράψει πάμπολλες φορές, η ελληνική αριστερά και οι αντιεξουσιαστές με τον εθνομηδενισμό τους και την άρνηση αντιμετώπισης φαινομένων, όπως η λαθρομετανάστευση, επέτρεψαν την αρχική εκτίναξη της Χ.Α. Επί πλέον η αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων με τραμπούκικες και βίαιες μεθόδους, όπως συνέβαινε εν πολλοίς στα Πανεπιστήμια και στον νεολαιίστικο χώρο, ευνόησε τις προηγούμενες δεκαετίες την διάχυση απαράδεκτων συμπεριφορών, πάνω στις οποίες ήρθε να πατήσει η Χρυσή Αυγή.

Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσά τους. Διότι κάποιοι ανεγκέφαλοι και μιλιταριστές του ακροαριστερού ή του αντιεξουσιαστικού χώρου, που έδρασαν και εναντίον του Πάνου Καμμένου, δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ναζί, οι οποίοι υπάρχουν αποκλειστικά μέσω της οργανωμένης και δολοφονικής βίας. Εξάλλου αυτό λέγαμε τα παλιότερα χρόνια σε αντιεξουσιαστές και διάφορους άλλους: «Προσέξτε, γιατί με τη μισαλλοδοξία και τις μιλιταριστικές σας συμπεριφορές, θα ανοίξετε το δρόμο σε άλλους, που δεν χρησιμοποιούν περιστασιακά τη βία, αλλά συστηματικά, υπάρχουν μέσα από αυτή και απειλούν να αιματοκυλήσουν όλη την κοινωνία, όπως έκαναν και στο παρελθόν».

Ακριβώς επειδή έχουμε επισημάνει το αδιέξοδο ανάλογων πρακτικών στο παρελθόν, μπορούμε και να καταγγείλουμε απερίφραστα τη λογική των δύο άκρων που έχει μηχανευτεί ο Λαζαρίδης. Σήμερα είναι η Ν.Δ. και οι μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να επιτύχουν τη διαίρεση των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία της εφημερίδας «Καθημερινή» στην πρώτη σελίδα της, την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, η οποία δεν παρουσιάζει τους χρυσαυγίτες δολοφόνους ή τα θύματά τους, αλλά μία ομάδα νεαρών κουκουλοφόρων διαδηλωτών στο Κερατσίνι! Αυτή είναι η στρατηγική τους. Να χρησιμοποιήσουν την δολοφονία για να ξεχαστούν η τρόικα, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, να περιορίσουν την ανάπτυξη της Χ.Α. σε βάρος της δικιάς τους κομματικής επιρροής, και παράλληλα να τη συντηρούν ως δύναμη διαίρεσης και εμφυλίου πολέμου. Παίζουν με την φωτιά, όπως έκαναν όλοι οι προκάτοχοί τους στη διάρκεια του μεσοπολέμου που χρησιμοποίησαν τους φασίστες και τους ναζί, για να εμποδίσουν τα επαναστατικά κινήματα. Δεν διδάσκονται από αυτό μπροστά στις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες και την ανάγκη να διασώσουν πολιτικά το τομάρι τους.

Το «παράδοξο» είναι πως αυτή την απολύτως διάφανη στρατηγική των μνημονιακών δυνάμεων δεν την αποκαλύπτει ούτε η αντιμνημονιακή αριστερά, γιατί και αυτή συνεχίζει να επενδύει στο δίπολο δεξιά-αριστερά και όχι στην εθνικοαπελευθερωτική διάσταση που θα έπρεπε να πάρει ο αντιμνημονιακός αγώνας. Για χρόνια ολόκληρα μια ανιστόρητη εθνομηδενιστική Αριστερά, καλλιεργούσε την αντίληψη πως η ίδια η αντίσταση στους Γερμανούς στην Κατοχή δεν ήταν παρά εμφύλιος πόλεμος με τα τάγματα ασφαλείας και επέμενε στην περιχαράκωση των «αριστερών» απέναντι στους «δεξιούς». Και όμως, η αντιστασιακή παράδοση του ΕΑΜ και του Βελουχιώτη, η οποία μετέτρεψε την αριστερά σε μεγάλη πολιτική δύναμη, δεν διαχώριζε τους Έλληνες με βάση την πολιτική τους προέλευση αλλά τη στάση τους απέναντι στους κατακτητές. Τα τάγματα ασφαλείας τα κτύπησε ως όργανα των κατακτητών και όχι ως ιδεολογικούς αντιπάλους.

Σήμερα, που ο ελληνικός λαός πλήττεται εξίσου από τις πολιτικές της τρόικας και της νέας γερμανικής κατοχής, ο ρόλος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, θα ήταν να ενώσουν όλους τους πληττόμενους Έλληνες και όχι να πέσουν στην παγίδα την οποία στήνουν οι δοσιλογικές μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να διαιρέσουν τις λαϊκές δυνάμεις.

Να τεθεί εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία

Ένα μέρος της αριστερής αντιπολίτευσης με διάφορες απίθανες θεωρίες αρνείται να κινητοποιήσει το λαό ώστε να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α.

Καταλαβαίνουμε πως η Χρυσή Αυγή είναι χρήσιμη για πολλούς ως μπαμπούλας. Είναι χρήσιμη για τους εθνομηδενιστές, ώστε να λένε ιδού που οδηγεί ο «πατριωτισμός» –λες και οι χιτλερικοί ναζήδες, απόγονοι των ταγματασφαλιτών είναι «πατριώτες»– και να απεμπολούν οι ίδιοι πιο εύκολα την πατριωτική παράδοση της ελληνικής Αριστεράς. Στο παρελθόν ο Ριχάρδος Σωμερίτης είχε ευχηθεί ανοικτά να δημιουργηθεί ένα ακροδεξιό κόμμα, για να εξαφανιστεί η επιρροή των «αριστερών πατριωτών»! Το ίδιο έκαναν και διάφοροι «αντιεθνικιστές» «ιοί» οι οποίοι όχι μόνο συκοφαντούσαν ως φασίστες όλους τους πατριώτες –κατ’ εξοχήν της Αριστεράς– αλλά πρόβαλαν συστηματικά τη Χρυσή Αυγή, ώστε να κατασκευάσουν τον μπαμπούλα που τους χρειαζόταν. Σήμερα όμως ο μπαμπούλας πήρε σάρκα και οστά!

Ωστόσο υπάρχουν και πολλοί άλλοι που επικαλούνται διάφορα έωλα επιχειρήματα ενάντια στην απαγόρευση της Χ.Α. Πρώτο και κυριότερο ότι οι «ιδέες» δεν απαγορεύονται αλλά πρέπει να απαντηθούν με άλλες ιδέες! Η θεωρία αυτή είναι απολύτως εσφαλμένη γιατί η Χ.Α. δεν έχτισε την επιρροή της στηριζόμενη στη δύναμη των «ιδεών» της, τις οποίες προσπαθεί όσο μπορεί να αποκρύβει, αλλά στη χρήση της βίας. Λένε λοιπόν όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη πως αν διωχθεί και απαγορευτεί η Χ.Α. θα εμφανιστεί με νέο όνομα και μάλιστα ως διωκόμενη. Όμως η Χ.Α. στελεχώνεται από παρακρατικούς, μπράβους, ανθρώπους του υποκόσμου, τμήματα των δυνάμεων καταστολής, και έχει στηριχθεί αποκλειστικά στη βία για να αναπτυχθεί, αυτή προβάλλει ακόμα και μέσα στη Βουλή, και όχι βέβαια τις ναζιστικές της ιδέες τις οποίες κρύβει από τον ευρύτερο κύκλο των ανεγκέφαλων ψηφοφόρων της. Επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο στο επίπεδο των ιδεών αλλά στο επίπεδο που κατ’ εξοχήν δρα. Και είτε θα τους αντιμετωπίσει η πολιτεία, απαγορεύοντάς τους, είτε θα τους αντιμετωπίσουν άλλες ομάδες και θα οδηγηθούμε σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα συρράξεις. Κατά συνέπεια, η καταστολή των δραστηριοτήτων τους και η απαγόρευση είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να μειώσει τις συγκρούσεις και όχι το αντίθετο.

Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατ’ εξοχή από το ΚΚΕ είναι πως η απαγόρευση του ναζισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για διώξεις εναντίον της αριστεράς! Πρόκειται για αστειότητα διότι δυνάμεις που έχουν ρίζες στο λαό, δεν μπορούν να διωχθούν με απαγορεύσεις, αντίθετα ενισχύονται, ενώ αντίθετα το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει ρίζες μόνο στους τραμπούκους και οι υπόλοιποι ψηφοφόροι της είναι περιστασιακοί, επομένως πρέπει να ξεριζωθεί τώρα, πριν αποκτήσει αυτές τις περιβόητες ρίζες.

Το τρίτο επιχείρημα αφορά τους ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής», που προβάλλεται κάποιες στιγμές ακόμα και από μερικούς φίλους μας: «Τι θα γίνει με τους μη φασιστές και αυθεντικούς αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, που συχνά προέρχονται από λαϊκά στρώματα ή ακόμα και την αριστερά;» Μα ακριβώς η χειρότερη επιλογή είναι να εγκαταλειφθούν τα λαϊκά στρώματα στη ναζιστική προπαγάνδα. Έχει γραφτεί στον τύπο (βλ. και στο Βήμα σήμερα) ότι ο Ρουπακιάς στο παρελθόν ανήκε σε «άλλο πολιτικό χώρο», υπονοώντας ότι βρισκόταν στην επιρροή του ΚΚΕ. Ξέρουμε ότι η επίθεση των Χρυσαυγιτών στο Πέραμα και το Κερατσίνι έγινε γιατί η ΧΑ μετά τις παραδοσιακά συντηρητικές λαϊκές περιοχές του Ασπροπύργου ή του Θριάσιου Πεδίου, προσπαθεί τώρα να διεισδύσει προνομιακά σε λαϊκές γειτονιές με αριστερή παράδοση. Γι’ αυτό οργάνωσε και τις επιθέσεις στο Πέραμα και το Κερατσίνι. Και για να το κάνει χρειάζεται επίδειξη δύναμης και τραμπουκικές επιθέσεις, ενώ πληρώνει και μερικούς μπράβους, πράγμα που σε συνθήκες ανεργίας και εξαθλίωσης είναι αρκετά εύκολο. Πρέπει μέσα από μια παλλαϊκή κινητοποίηση να πειστούν οι απλά αγανακτισμένοι πολίτες να εγκαταλείψουν το ναζιστικό μόρφωμα και βέβαια τόσο το χειρότερο για τη δράκα εκείνων που θα συνεχίσουν να τους στηρίζουν. Εξάλλου δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζήδες να αλώσουν τη νεολαία και τα σχολειά.

Δεν καταλαβαίνουν άραγε όσοι χρησιμοποιούν ανάλογα επιχειρήματα πως η ΧΑ είναι απολύτως απαραίτητη στο σύστημα, διότι εμποδίζει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις να ενωθούν και πως αν δεν υπήρχε η ΧΑ οι δοσιλογικές δυνάμεις θα είχαν ήδη καταρρεύσει; Αρκετά αφέθηκε το φαινόμενο της ΧΑ ουσιαστικά στο απυρόβλητο. Ειδικά για τις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς. Θα πρέπει μήπως να θυμίσουμε πως μόνο το «Άρδην» έχει πραγματοποιήσει έναν συστηματικό ιδεολογικό αγώνα ενάντιά της τα προηγούμενα χρόνια;

Πρέπει λοιπόν εδώ και τώρα, να ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια με στόχο την απαγόρευση των νεοναζιστικών δραστηριοτήτων και σχημάτων στην Ελλάδα. Όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις ή στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας βαθύτατης άγνοιας απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Οι Ναζί στηρίζουν τη δύναμή τους στη βία και με αυτή αιματοκύλησαν όλη την Ευρώπη. Και μόνο με τη βία αντιμετωπίστηκαν εν τέλει. Για να μη φτάσουμε εκεί πρέπει να τεθούν εκτός νόμου τώρα!

 19 Σεπτεμβρίου 2013

 

 

Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του Άρδην – Τρίτη 14 Μαΐου

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

Tης Σύνταξης, Mανωλάδα: Οι φαιές φράουλες

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Πατριωτικό Εναλλακτικό Κίνημα
Γ. Καραμπελιάς, Μεταξύ υποταγής και αυτοχειρίας, η μακρά πορεία της ανασυγκρότησης
Γ. Τοζίδης, Ελλάδα-Κύπρος: ενιαία στρατηγική
Γ. Ρακκάς, Μεταξύ «ρεαλισμού» και δραχμαυταπάτης

Κίνηση Πολιτών Άρδην, Αναζητώντας τη σύνθεση
1964-1974, Το εμφυλιακό κράτος αντιδρά
1974-1981 Αποδομώντας τους μηχανισμούς του μετεμφυλιακού κράτους
1981-1993 Το εναλλακτικό κίνημα
1993-2008 Στις ρίζες της ιδιοπροσωπίας
2009–;  Μια νέα ιστορική εποχή

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Ελληνικό θέατρο σκιών
Μεν. Λουντέμης, Καραγκιόζης ο Έλληνας
Ν. Εγγονόπουλος, Ένα ελληνικό θέατρο σκιών
Γιάννης Βουλτσίδης, Ο Καραγκιόζης σήμερα
Γιάννης Βουλτσίδης, Ρεμπέτικο και Καραγκιόζης
Γιάννης Βουλτσίδης, Το πορτραίτο και οι τύποι
Ο Αλέξαντρος: Ένας διάλογος του Μ. Λουντέμη με τον καραγκιοζοπαίκτη Γιαραμούκη
Ο Καραγκιόζης πτωχοπρόδρομος: Συνέντευξη με τον καλλιτέχνη του θεάτρου σκιών Ψυχραιμία
Συνέντευξη με τους καραγκιοζοπαίχτες Στάθη Λαγκάδα, Νικόλα Αλεφραγκή και Τάσο Γεωργίου
Γιάννης Μαρίνος, Έθνος καραγκιόζηδων
Απόστ. Γιαγιάνος, Ο Καραγκιόζης και οι υβριστές του
Μιχ. Μερακλής, Η γλώσσα του Καραγκιόζη
Το θέατρο σκιών στην Κύπρο
Ν. Δημητριάδης, Θέατρο σκιών και σάτιρα
Γ. Κιουρτσάκης, Το πρόβλημα της παράδοσης
Μιχ. Μερακλής, Οι αντιθέσεις στον Καραγκιόζη

ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ – ΒΙΒΛΙΟ
Δ. Γιαννάτος, Αναζητώντας παράδειγμα: Από την κοινωνία της εξάρτησης στην κοινωνία των ανθρώπων
Μ. Μαγγιώρου, Σαν τον Καβάφη
Γ. Κοντογιώργης, Η Αποστασία των διανοουμένων
Σ. Δημόπουλος, Δ. Ραυτόπουλος, Εμφύλιος και λογοτεχνία

Κάλεσμα για τη συγκρότηση ενός Ενωτικού Εθνικοαπελευθερωτικού Δικτύου στην Πάτρα

Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας βρίσκεται υπό Κατοχή. Σε αυτήν τη θέση την έφεραν οι δόλιες μεθοδεύσεις των δωσιλογικών κυβερνήσεων και των οικονομικών ελίτ  που εκτελούν τις αποικιοκρατικές εντολές της Γερμανικής Ευρώπης. Η ανεργία, το κόψιμο μισθών και συντάξεων, η βαριά φορολογία και τα χαράτσια, η διάλυση της Υγείας και της Παιδείας, το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών βυθίζουν το λαό μας στην εξαθλίωση, την ανασφάλεια, τη μετανάστευση και την απώλεια της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του, ενώ στερούν τη χώρα και από τα τελευταία ψήγματα δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών – που τώρα επεκτείνονται και στην Κύπρο – θα είναι η συρρίκνωση και  ο δημογραφικός, παραγωγικός και γεωπολιτικός αφανισμός του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο.

Ο μόνος δρόμος για να απελευθερωθεί η χώρα είναι ένας: ενωμένος ο λαός να αγωνιστεί και να πετύχει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του! Μόνο σε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα ο λαός μπορεί να δουλέψει για το εθνικό συμφέρον και την ευημερία του.

Όλοι και όλες μαζί, χωρίς ψεύτικους διαχωρισμούς και ιεραρχίες, μπορούμε να οργανώσουμε τον απελευθερωτικό αγώνα κάνοντας ένα πρώτο βήμα σε τοπικό επίπεδο με τη συγκρότηση ενός Δικτύου συλλογικοτήτων και προσώπων, το οποίο:

Θα παίρνει πρωτοβουλίες άμεσης πολιτικής δράσης σε καίρια ζητήματα της επικαιρότητας. Θα στηρίζει δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης και ανταλλαγής.
Θα οργανώνει προγραμματικές συζητήσεις για την αποσαφήνιση και τον εμπλουτισμό του πολιτικού μας οπλοστασίου.

Ας κάνουμε το πρώτο μικρό βήμα! Δεν πάει άλλο! Φτάνει ως εδώ!

Σας καλούμε στην 1η ανοιχτή συνάντηση του Δικτύου στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης τη Δευτέρα 15/04/13 στις 7μμ.

ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΑΤΡΑΣ

ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΕΠΑΜ) ΠΑΤΡΑΣ

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ

KOINOTIKON

Η διαλεκτική των συμμαχιών

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 91

Εδώ και πολλά χρόνια διεξάγεται μια συζήτηση γύρω από τα ζητήματα του προσανατολισμού της χώρας, η οποία έχει αναζωπυρωθεί την τελευταία περίοδο, εξ αιτίας των μνημονίων και της μεταβολής της χώρας σε γερμανική ημιαποικία. Έτσι πολλοί φίλοι, καλοπροαίρετα –κάποιοι άλλοι όχι πάντα–, δεν κατανοούν εύκολα τη θέση της Κίνησης Πολιτών Άρδην, η οποία, ενώ αρνείται αυτή την αποικιοποίηση και θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν ανήκει οργανικά στη Δύση, ταυτόχρονα δεν επιλέγει αυτή τη στιγμή μια λογική άμεσης ρήξης με την ΕΕ και την ευρωζώνη. Ας δούμε το ζήτημα σφαιρικότερα. Κατά αρχάς, υπάρχει ένα γενικότερο θέμα πολιτικής, το οποίο ισχύει για όλα τα μεγάλα πολιτικά και πνευματικά ζητήματα. Πώς αποφεύγει κανείς τους δύο σκοπέλους μιας ριζοσπαστικής και ταυτόχρονα πλειοψηφικής πολιτικής πρακτικής, που συνιστούν από τη μια πλευρά η ενσωμάτωση και η υποταγή και από την άλλη η απομόνωση; Πιστεύουμε πως η ιδιαιτερότητα της άποψής μας συνίσταται ακριβώς σε αυτή την προσπάθεια να παραμείνουμε ριζοσπάστες, χωρίς ταυτόχρονα να μεταβληθούμε σε περιθώριο. Και, πιστέψτε μας, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο και δεν σημαίνει ότι πάντοτε κατορθώσαμε να αποφύγουμε δολιχοδρομίες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, όχι μόνο γενικά στη διαδρομή ενός ανθρώπου, μιας ομάδας, ή ενός πολιτικού σχηματισμού, αλλά ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για την Ελλάδα. Γιατί, όπως έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, η Ελλάδα είναι η δυσκολότερη χώρα στον κόσμο, συνιστά από μόνη της… τον τετραγωνισμό του κύκλου και γι’ αυτό καμία επιλογή δεν είναι εύκολη ή αυτονόητη. Μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου, αναπτυγμένη και υπανάπτυκτη, εξαρτημένη και ημιαποικία, ενώ ταυτόχρονα μετέχει διά των ελίτ της στη Δύση. Πιεσμένοι και ταυτόχρονα ανοικτοί από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με μια ιστορική διαδρομή χιλιάδων χρόνων από την οποία είναι εύκολο ο καθένας να επιλέγει ό,τι του αρέσει ή τον βολεύει περισσότερο, με αποτέλεσμα η αρμονία της σύνθεσης ανάμεσα σ’ αυτές τις πολλαπλές συνιστώσες να μεταβάλλεται συχνά σε αφόρητη κακοφωνία. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να πορευόμαστε από τη μια «γυμνοί, όπως μας γέννησε η μάνα μας Ισπανία», και από την άλλη μέτοχοι του «συναμφότερου» του ελληνικού κόσμου. Έτσι, λοιπόν, τα ζητήματα των συμμαχιών και των επιλογών αυτών των συμμαχιών ήταν πάντα το δυσκολότερο πράγμα στην ελληνική πολιτική ζωή. Τις περισσότερες φορές, πίσω από το πρόσχημα των συμμαχιών, μια βασικά ξενόδουλη ελίτ υπέτασσε, με το αζημίωτο, την ίδια της τη χώρα, στη μία ή την άλλη μεγάλη δύναμη. Και όμως, από την άλλη πλευρά, σε μια χώρα ανοικτή γεωγραφικά και ιστορικά προς όλα τα αζιμούθια, μια χώρα που έχει υποστεί τις περισσότερες επιδρομές και εισβολές στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, η άρνηση των συμμαχιών οδηγεί υποχρεωτικά στο περιθώριο, την ήττα, την κυριαρχία –εκ του αντιθέτου – των προσκυνημένων, που κατορθώνουν να εμφανίζονται ως οι μόνοι «ρεαλιστές». Για να υπερκεράσει δημιουργικά αυτή η διελκυστίνδα ανάμεσα στην υποταγή και την απομόνωση, θα πρέπει η εναλλακτική

ΜΕΝΟΥΜΕ ή ΦΕΥΓΟΥΜΕ;: Εκδήλωση την Παρασκευή 27/4

Εκδήλωση – αφιέρωμα στον Π. Κονδύλη στο «Κοινοτικόν»

Ευρώ – Δραχμή: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία. Εσωτερικό ομολογιακό δάνειο τώρα! – Εκδήλωση στην Πάτρα 27/1

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην και το Κοινοτικόν σας καλούν σε εκδήλωση – συζήτηση την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου, ώρα 7.30 μ.μ., στο «Κοινοτικόν» (πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα), με θέμα:

Ευρώ και Δραχμή: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΩΡΑ!

Ομιλητές:

Γ. Καραμπελιάς – Οικονομολόγος/Συγγραφέας

Β. Τσεκούρας – Νομικός