«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

Του Γιώργου Μάλφα (malfasg@gmail.com)                                               

           

Εβδομήντα χρόνια μετά…

Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…

Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου… Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να… φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ’ αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ’ το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες… για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.

Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.

Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας…». 

Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ’ όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι’ αυτό…

«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά…                                    

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ/  από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό  / γιατί ανήκω εδώ.                     

Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».       

(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)

 

                                                                                                     Πάτρα, Οκτώβριος 2010

Advertisement

Όχι στο Μνημόνιο – Μόνος δρόμος η Αντίσταση

 

 

 Τότε οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, πολέμησαν και αντιστάθηκαν, ενάντια στους κατακτητές, ενάντια στον φασιστικό και ναζιστικό άξονα, με την πίστη πως κανείς δεν μπορεί να ποδηγετήσει την ανεξαρτησία και την αυτονομία, αυτού του τόπου. Πάγωσαν στα όρη της Ηπείρου, πείνασαν στους σκοτεινούς δρόμους της Αθήνας, εκτελέστηκαν βροντοφωνάζοντας τον εθνικό μας ύμνο. Πάλεψαν από την πρώτη στιγμή για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, όχι μόνο τη δική τους αλλά και των παιδιών των παιδιών τους. Κανείς τους δεν συγχώρεσε ποτέ την κυβέρνηση Τσολάκογλου, που ξεπούλησε τα ιδανικά της αντίστασης και του αγώνα. Κανείς τους δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται, άλλοτε με σαμποτάζ στις πόλεις και άλλοτε με τα πολυβόλα του Βελουχιώτη.

Σαν από πείσμα όμως των καιρών σήμερα η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει μια νέα κατοχή. Κανένα πολεμικό ανακοινωθέν δε δημοσιεύτηκε στον τύπο κι όμως εδώ και ένα χρόνο, η συμπαιγνία των κερδοσκοπικών τραπεζών, της Γερμανίας ή του ΔΝΤ καθημερινά στον Εκόνομιστ δημοσίευαν μεθοδικά τα αποτελέσματα των επιθέσεών τους. Καμία σειρήνα δεν ακούστηκε στις πόλεις κι όμως καθημερινά, τα δελτία ειδήσεων τρομοκρατούν τους πολίτες για τις «οικονομικές» βόμβες και την υπεροπλία του αντιπάλου, καλώντας το λαό να κρυφτεί στα καταφύγια του Big Brother ή του Master Chef. Καμιά δημόσια αρχή δεν δημοσιεύει τις μερίδες φαγητού και τον τόπο που θα μοιρασθούν, κι όμως στα συσσίτια ο κόσμος καθημερινά αυξάνεται και περιμένει υπομονετικά την σειρά του, άλλωστε που να πάει…

Κανένας δε μιλά ή καταγγέλλει τους νέους «μαυραγορίτες» που πλουτίζουν μέσα στην αναταραχή, πουλώντας εκτάσεις στον Αστακό, τον ΟΣΕ, την Θράκη ή τα «πετρέλαια» του Αιγαίου. Κανείς δεν μιλά για τις οικογένειες που μοιράστηκαν στα πέντε σημεία του ορίζοντα για να γλιτώσουν την κατοχή και κανείς δεν βλέπει πως τα γραφεία διοίκησης των Αθηνών κατοικούνται πλέον από τους ανώτατους λειτουργούς του κατακτητή. Κι όμως εμείς, δεν απελπιζόμαστε. Όπως και τότε δεν κρυφτήκαμε στα καταφύγια μας, όπως και τότε δεν φοβηθήκαμε την υπεροπλία των αντιπάλων μας, όπως και τότε φτιάξαμε δομές αλληλεγγύης για γλιτώσουμε την πείνα, έτσι σήμερα θα πρέπει να λειτουργήσουμε, έχοντας σύμμαχο αυτή μας την παράδοση και την ιστορική πείρα.

Οφείλουμε μοναχά να χειραφετηθούμε οριστικά από τις έννοιες με τις οποίες μας βομβάρδισε η γκεμπελική προπαγάνδα του εμπορεύματος, της κοινωνίας του θεάματος και του ανταγωνισμού. Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στις τρομοκρατικές φωνές των ελίτ μας και να αντιστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις, άλλοτε στους «απεργιακούς» δρόμους, άλλοτε στις κάλπες, άλλοτε στα διόδια, άλλοτε στα ιδεολογικά φόρουμ και άλλοτε στα σχολειά μας. Μόνο έτσι θα μπορέσει αυτός ο τόπος να ανασάνει ελεύθερα και να πάει ένα βήμα παραπέρα για να συναντήσει ξανά τα οράματα των προγόνων μας που μόχθησαν και σκοτώθηκαν υπερήφανα για την ανεξαρτησία μας. Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;

Αντίσταση στο λαοκτόνο Μνημόνιο και στην (συγ)κυβέρνηση δωσίλογων των Παπανδρέου- Καρατζαφέρη.

 Καμία υπακοή στις εντολές του ΔΝΤ και των Βρυξελλών

 Καμία παραχώρηση στην επεκτατική νεο-οθωμανική Τουρκία

 Καμία ανοχή στους γκεπελίσκους του MEGA

 Αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Ιθαγενείς  νέοι και νέες του Άρδην και της Ρήξης

http://ithageneis.wordpress.com/

 

Κριτική στο «Νέο Λύκειο»

Ανακοίνωση του Πανελλήνιου Θεολογικού Συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ -για την αναβάθμιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης» σχετικά με τις «Προτάσεις επιτροπής» του Υπουργείου Παιδείας για την αναμόρφωση του Λυκείου.

 

Μετά τη δημοσιοποίηση κειμένου με τις «Προτάσεις για την αναμόρφωση του Λυκείου» που επεξεργάστηκε επιτροπή του Υπουργείου παιδείας, δια βίου μάθησης & θρησκευμάτων, και επειδή θεωρούμε επιβεβλημένη τη συμβολή μας στο δημόσιο διάλογο που διεξάγεται, καταθέτουμε τις παρακάτω απόψεις:

1. Πριν από οποιαδήποτε άλλη κρίση για το κείμενο της επιτροπής σχετικά με το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις του «νέου Λυκείου», οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ως ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι το Υπουργείο θέτει επί τάπητος το πρόβλημα, ομολογώντας -έστω και με τη μέθοδο της διαρροής- την ανεπάρκεια και τη βαθιά κρίση που χαρακτηρίζουν αυτή τη βαθμίδα της εκπαίδευσης.
Στο πλαίσιο αυτό αντιμετωπίζουμε κατ’ αρχάς θετικά και το άνοιγμα της δημόσιας συζήτησης για το χαρακτήρα του Λυκείου. Συμφωνούμε και εμείς ότι απαιτούνται ριζικές και ουσιαστικές αλλαγές, για να πάψει η υπαγωγή και απορρόφηση της εκπαιδευτικής αυτής βαθμίδας από την ασφυκτική και στρεβλή διαδικασία των εισαγωγικών εξετάσεων και να ανακτήσει τον αυτοτελή μορφωτικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει στην αγωγή των νέων.

2. Διαπιστώνουμε όμως, ότι το συγκεκριμένο σχέδιο για το «νέο Λύκειο», παρότι τονίζει την ανάγκη «μορφωτικής αυτοτέλειας» του Λυκείου, εν τούτοις, στην πράξη συναρτά πλήρως το Πρόγραμμα Σπουδών του με την προοπτική εισαγωγής των μαθητών στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση και το καθιστά έτσι, για άλλη μία φορά, υποτελές σε αυτήν.
Είναι γεγονός, ότι το σχέδιο του «νέου Λυκείου» είναι μια αντιγραφική παραλλαγή του εκπαιδευτικού προτύπου του International Baccalaureate Diploma Programme, γνωστού και ως Ι.Β. Ως γνωστόν, το Ι.Β. είναι ένα ειδικό προ-πανεπιστημιακό σύστημα εκπαίδευσης, που απευθύνεται σε μαθητές ιδιαίτερου μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου (elite), με ειδικούς στόχους στενά συναρτημένους με τις μετέπειτα ακαδημαϊκές σπουδές τους στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο, ότι τα σχολεία αυτά πιστοποιούνται από Οργανισμό του Ι.Β.D.P., ώστε να ανταποκρίνονται σε αυστηρά κριτήρια και αυξημένες απαιτήσεις, όπως: μαθήματα διαφορετικών επιπέδων (SL/standard level, HL/high level), με δυνατότητα επιλογής της διδακτέας ύλης από ένα ευρύτατο φάσμα βιβλιογραφίας, άρτιες υποδομές, με ειδικά επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς, σύγχρονες και ενημερωμένες βιβλιοθήκες, εργαστήρια υψηλών προδιαγραφών, χρήση και αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, και, φυσικά, υψηλό προϋπολογισμό για τη λειτουργία τους. Για όλους αυτούς τους λόγους άλλωστε, στις ευρωπαϊκές χώρες αυτά τα -ειδικών προδιαγραφών- σχολεία εντάσσονται στα μη υποχρεωτικά. Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, αν είναι φρόνιμο, εφικτό και… έντιμο, να αποτελέσει το Ι.Β. γενικευμένο πρότυπο για ένα εκπαιδευτικό σύστημα εθνικής κλίμακας και δημόσιας αναφοράς σαν το ελληνικό -και μάλιστα από το επόμενο σχολικό έτος!

Οι «Προτάσεις» της επιτροπής δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν σοβαρά τα ερωτήματα αυτά, όπως επίσης δεν φαίνεται να λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψη τους όλα τα σχετικά παιδαγωγικά και λειτουργικά προβλήματα που θα προκύψουν από μια βιαστική και απροϋπόθετη εφαρμογή του σε εθνικό επίπεδο. Σχεδιάζοντας επί χάρτου, προχωρά στη διατύπωση «Προτάσεων» διεξόδου από την κρίση οι οποίες, όμως, βασίζονται σε μια επιδερμική και ρηχή διάγνωση των πραγματικών προβλημάτων του Λυκείου -που είναι άλλωστε εν πολλοίς προβλήματα και της υποχρεωτικής εκπαίδευσης: Η «μεγάλη έκταση της διδακτέας ύλης, η κατακερματισμένη και εργαλειακή προσέγγισή της, η κανονιστική διδασκαλία κ.ά.» χρεώνονται με συνοπτικές διαδικασίες «στην υποχρεωτική διδασκαλία των μαθημάτων» και προβάλλεται ως πανάκεια, για όλα τα δεινά που κατατρύχουν το Λύκειο, «η δυνατότητα των μαθητών να επιλέγουν τα μαθήματα που θα διδαχθούν», ώστε να καταστούν «συμμέτοχοι και υπεύθυνοι για τη μόρφωσή τους»! Εννοείται βέβαια, ότι -με βάση αυτήν την απλουστευτική λογική- θα έπρεπε να απορριφθούν ως αποτυχημένα όλα εκείνα τα εκπαιδευτικά συστήματα (βλ. Φιλανδία, Νορβηγία κ.α.) [1] που στηρίζονται σε ένα ευρύ φάσμα υποχρεωτικών μαθημάτων και που μέχρι πρότινος θαυμάζαμε…

 

Το θεσπέσιο πτώμα

 Του Κώστα Βεργόπουλου

Οσάκις ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, η Αριστερά βυθίζεται σε βαθύτερο ιδεολογικο- πολιτικό αδιέξοδο και αποσύνθεση.

Αυτό συνέβη το 1930, αυτό σημειώνεται σήμερα, ακόμη περισσότερο. Αυτό εκδηλώνεται στην Ευρώπη, αυτό καταγράφεται στη χώρα μας, με δραματικές συνέπειες για τις κοινωνικές δυνάμεις, που δεν έχουν καμία διάθεση να αυτοκτονήσουν. Οι κομματικές ηγεσίες διατηρούν δικαίωμα αυτοκτονίας, οι λαοί διατηρούν δικαίωμα να διδάσκουν τους αυτο-ανακηρυγμένους ηγέτες, να αποστασιοποιούνται από τους κομματικά περιχαρακωμένους χώρους. Το κομματικό σύνδρομο, «ανίατη νόσος», διατρέχει όλους τους χώρους της Αριστεράς: η παραδοσιακή το επικαλείται ως «αρετή», η ανανεωτική με τις παραλλαγές της, παρ’ όλο που διατείνεται ότι το ξεπέρασε, εντούτοις σ’ αυτό παραμένει αθεράπευτος δεσμώτης και ζηλωτής. Ανακηρύσσει την κομματική δράση ανώτερη από την κοινωνική. Κι όμως η τέχνη, το πνεύμα, οι κινητοποιήσεις είναι ανατρεπτικές, απελευθερωτικές, ενώ ο κομματισμός και οργανωτικισμός παρωχημένα παράσιτα, που τις διαβρώνουν, αναπαράγοντας τα κατεστημένα. Προσλαμβάνουν την κοινωνική απελευθέρωση ως εργολαβική επιχείρηση. Οσάκις η κοινωνία αφυπνίζεται, η Αριστερά πανικοβάλλεται πρώτη, όχι για την έκβαση της κοινωνικής δυναμικής, αλλά για τον κομματικό έλεγχό της. Αντί στοιχείο λύσης, αποβαίνει η ίδια μέρος του προβλήματος.

Η πολυδιάσπαση του αριστερού χώρου δεν είναι αιτία της ιδεολογικής σύγχυσης και του ελλείμματος ορατότητος, αλλά συνέπεια αυτών. Ο Ιμπέρ Βεντρίν, άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της Γαλλίας, επισημαίνει ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά παραμένει παγιδευμένη σε «αφελή ευρωπαϊσμό», αγνοώντας στοιχειώδη γεωπολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.1 Ο κομματισμός συμπληρώνεται με αφασία και αποστασιοποίηση από τις συμφορές του κόσμου. Καυτά προβλήματα φλέγουν τους εργαζομένους, η Αριστερά περιορίζεται σε αφορισμούς και δόγματα παντός καιρού, ως Ερυθρός Σταυρός, θεματοφύλακας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιεροκήρυκας. Αποπνέει είτε ληγμένο παρελθόν είτε φαντασίωση κάποιου ασαφούς μέλλοντος, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται, αλλά μόνον αυτή παίρνει το αστείο στα σοβαρά. Ο Βεντρίν αποκαλεί τον χώρο του «μαλάκα της Ιστορίας»: παίρνοντας στα σοβαρά τις ιδεολογικές φάρσες των άλλων, αποβαίνει θύμα των φαντασιώσεων της εποχής του. Η Δεξιά παραμένει πραγματιστική, επανενεργοποιώντας κράτος και εθνικοποιήσεις, η Αριστερά εμφανίζει «τρικυμία εν κρανίω», με την αυθαίρετη, ατεκμηρίωτη και αθεράπευτη εμμονή της στο τέλος του κράτους – έθνους, του ρυθμιστικού ρόλου του, των εθνικοποιήσεων. Αμήχανη με τα εγκόσμια, σκιαμαχεί στο πεδίο των φαντασιώσεών της.

Το μπόι ενός πιτσιρικά…

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Α. Τάσσου, ξυλογραφία στη μνήμη των εκτελεσμένων της Καισαριανής

Δεν ξέρω αν είναι κατάρα ή ευλογία να ΄χεις ακουστά -πρόσωπο με πρόσωπο- ιστορίες ιδωμένες από τα μάτια ανθρώπων σαν τον Μανώλη Γλέζο. Μα τούτες οι μέρες του Αυγούστου –επέτειος της άλλης σφαγής της Κοκκινιάς- φέρανε τέτοιες θύμισες. Ήτανε λέει στο σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, που οι «προοδευμένοι» και «πλεονασματικοί» -σήμερα- στον προϋπολογισμό τους κατακτητές, εκτελέσανε 200 πατριώτες. Γνωστή η Ιστορία σχεδόν σε όλους. Άγνωστη η ΙΣΤΟΡΙΑ, έτσι, με κεφαλαία γράμματα, ενός πιτσιρικά 12 χρονώ που συνελήφθη με τους υπόλοιπους άνδρες.

 Στήθηκαν όλοι στον μεγάλο μαντρότοιχο με αντίκρυ τους τα θηριώδη πολυβόλα. Κι έτσι καθώς ήτανε οργανωμένοι οι κατακτητές –όπως και σήμερα- και δεν ήθελαν τίποτα να αφήνουν στην τύχη, πάκτωσαν τα πυροβόλα σε ψηλές τσιμεντένιες εξέδρες, έτσι που το ύψος βολής να φτάνει ένα αντρίκιο μπόι. Δεν είχε γίνει πρόβλεψη για παιδιά. Στις προοδευμένες δυτικές κοινωνίες τα παιδιά δεν προβλέπεται να στήνονται απέναντι στα αποσπάσματα. Μα τι κρίμα, σε τούτο τον έρμο τόπο, ένα παιδί, ένα δωδεκάχρονο παλληκαράκι που δεν θυμούμαι πια το όνομα του, στάθηκε απέναντι στα πολυβόλα .Εύστροφος ο «μικρός» καθώς έκοβε το μάτι του, πήρε χαμπάρι πως το μπόι του ήταν κάτω από τη γραμμή του θερισμού. Κι ανασηκώθηκε στα ακροδάχτυλα…να μην τη βγάλει καθαρή…να μην κουτσοβολευτεί αυτός δίπλα στους πεθαμένους…ένα δωδεκάχρονο παιδί ανασηκώθηκε στ’ ακροδάχτυλα…και γίνηκαν με μιας αυτοί οι 2-3 πόντοι, χιλιόμετρα ήθους. Όταν αρχίνισαν τα όργανα του θανάτου, όχι μόνο κανείς δεν έσκυψε να φυλαχτεί, μα κι ένα παιδί, ένα παιδί, ανασηκώθηκε για να μην ξεφύγει…

Πώς γίνηκε και οι πιτσιρικάδες που μεγάλωσαν από τότε, όσοι γλυτώσανε, όσοι γεννήσανε παιδιά, πως γίνηκε να φτιάξουνε ένα λαό που σκύβει συνέχεια για να φυλαχτεί…

Πώς γίνηκε σε 60 χρόνια δρόμου, να κοντύναμε όλοι τόσο πολύ και μας νοιάζει μοναχά να περάσει το κεφάλι μας κάτω απ’ τα μέτρα, να μην μας αγγίξουνε εμάς και τσιμέντο οι άλλοι γύρω μας…

Πώς γίνηκε σε δυο γενιές να θάφτηκε τόσο ήθος, κάτω από εισαγόμενα μπιχλιμπίδια και πλαστικά πλήκτρα…

Τώρα, απέναντι στα ίδια πακτωμένα πυροβόλα, στέκεται βουβός ένας ολόκληρος λαός με την ψυχή του κουρελιασμένη, όλοι «μοραίοι και άβουλοι αντάμα» , θεατές της ζωής μας με μόνη έννοια μην μας πέσει η σακούλα με το ποπ κόρν από τα σφιγμένα ποδάρια μας…

Τώρα που πακτώνουν στα τσιμέντα την ίδια τη ζωή και το μέλλον του τόπου μας…

Κι αν είναι αλήθεια αυτό που μας διδάξαν οι γιαγιάδες μας, πως ζωντανοί και πεθαμένοι σ’ αυτό τον τόπο είναι της ίδιας κοινότητας «μετέχοντες», αλίμονο μας σαν γυρίσει ο κύρης μας…και θα γυρίσει είμαι βέβαιος αργά ή γρήγορα…θα απλώσει ένα μακρύ κόκκινο κορδόνι στο μπόι ενός δωδεκάχρονου πεθαμένου…να δει…να ελέγξει…πόσων το μπόι μίκρυνε και περνά από κάτω…κι αν έμεινε κανείς που να μην χωρά… θα τον γλυκοφιλήσει σταυρωτά στα μάγουλα και θα κάμει το σταυρό του…ότι το γένος των Ελλήνων δεν εχάθηκε!

 26.08.10

Ενας αντιεθνικιστικός μύθος

Του Νάσου Βαγενά

Η άποψη ότι το ποδόσφαιρο ενισχύει τον εθνικισμό, στον βαθμό που δηλώνει ότι τον ενισχύει εξ ορισμού- με αυτή την έννοια κυκλοφορεί στις μέρες μας- είναι μύθος· ιδεολόγημα που διατυπώνεται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο, ενώ ταυτόχρονα η γνώση τους της έννοιας του εθνικισμού είναι προβληματική. Αναφέρομαι βέβαια στους κήρυκες και στους θιασώτες της πολιτικής ορθότητας, γιατί αυτοί είναι οι κατασκευαστές και καλλιεργητές τού εν λόγω μύθου. Είναι, μεταξύ άλλων, και η πεποίθησή τους ότι το ποδόσφαιρο ενισχύει τον εθνικισμό εκείνο που δείχνει ότι γνωρίζουν πλημμελώς την έννοια του εθνικισμού.

Τα ιδεολογήματα παράγονται και από την ταύτιση ενός πράγματος με τη χρήση του. Μύθους δεν παράγει μόνο ο εθνικισμός, αλλά και ο αντιεθνικισμός.

Η μεγαλύτερη προβοκάτσια της μεταπολίτευσης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗΣ

Από τον Δεκέμβριο του 2008, ο χώρος μας δεν κουράστηκε να επισημαίνει τα πραγματικά, βαθιά αδιέξοδα που σφραγίζουν τις τάσεις της μηδενιστικής αντίδρασης που επεδίωκαν την ολοκληρωτική κυριαρχία στις διαδηλώσεις και στους χώρους αμφισβήτησης της ελληνικής κοινωνίας. 

Και τρέμαμε κυριολεκτικά για την τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν αυτά τα αδιέξοδα. Το είχαμε επισημάνει τον Δεκέμβριο του 2008, εισπράττοντας πολλές ύβρεις και επικρίσεις  Και όμως, σήμερα, τα επεισόδια που εξαπέλυσαν οι υστερικοί γόνοι νεοελλήνων μικροαστών κατέληξαν, με τη δολοφονία τριών εργαζόμενων της Μαρφίν Μπανκ, να υπονομεύσουν τις μαζικότατες αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στα λαοκτόνα μέτρα που επιβάλουν οι δυνάμεις κατοχής του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον και εφαρμόζει με ζήλο η κυβέρνηση-μαριονέτα. Δεν αποτελούν μόνο το καλύτερο δυνατό δώρο προς την κυβέρνηση, αλλά και στις κατοχικές δυνάμεις, προκειμένου να κάμψουν την αντίσταση του ελληνικού λαού. 

Δίνουν την καλύτερη αφορμή στους μεγάλους κερδοσκόπους, και τις δυνάμεις από την Ευρώπη και την Αμερική –που θέλουν να τελειώνουν μια για πάντα την Ελλάδα (από την Γκόλντμαν Ζακς, μέχρι την Άγκελα Μέρκελ), και να την οδηγήσουν σε ολοκληρωτική πτώχευση και κατάρρευση–, να χρησιμοποιήσουν και το επικοινωνιακό χαρτί μιας «χώρας βανδάλων, κανιβάλων, δολοφόνων», το οποίο ήδη παρουσιάζεται σε όλα τα μεγάλα διεθνή μέσα της Οργουελιανής Νέας Τάξης Πραγμάτων. 

Το δίδαγμα είναι τραγικό. Μια ολόκληρη κοινωνία, άφησε μερικά  υστερικά  μηδενικά να συκοφαντήσουν κάθε εξέγερση και αντίσταση και να την υποκαταστήσουν με την ασχήμια που κουβαλούν και την όποια παρουσιάζουν ως «κίνημα». Και γι αυτό ευθύνονται πολλοί: Και πρώτα απ’ όλα μια σάπια και χωρίς όραμα κοινωνία. Αυτό όμως δεν μπορεί να βγάζει λάδι  κόμματα και παρατάξεις: Aπό το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση που σιγοντάριζε την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων, προκειμένου να κάνει πόλεμο φθοράς στην κυβέρνηση της ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, που νόμιζε ότι θα μεταφράσει τις σπασμένες βιτρίνες σε έδρες στο κοινοβούλιο, καθώς και τα θλιβερά υπολείμματα της κάποτε εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως και τους παχυλά αμειβόμενους κονδυλοφόρους και παπαγαλάκια εφημερίδων και τηλεοράσεων· όλους εκείνους που πίστευαν πως μπορούν να «χρησιμοποιήσουν» για λογαριασμό τους αυτό το άλογο και ανορθολογικό στοιχείο.

 Αυτό όμως σήμερα εξελίσσεται –ως παραμορφωτική εικόνα της κοινωνίας μέσα από την οποία ξεπήδησε– σε τέρας, στρεφόμενο εναντίον του ίδιου του λαού στ’ όνομα του οποίου υποτίθεται ότι δρα. Και η ιστορία θα γράψει ότι με τη δική τους συμβολή, θέριεψε η κατοχή και η κατάρρευση της χώρας μας. Κατάφεραν να επιτύχουν την μεγαλύτερη προβοκάτσια της μεταπολιτευτικής περιόδου. Έστω, ή ακόμα χειρότερα, αν πρόκειται για αυτοπροβοκάρισμα.

Ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος. Οι κηδεμόνες και οι κατακτητές από Δύση και Ανατολή έρχονται στην πατρίδα μας, για να μείνουν. Ταυτόχρονα ως κοινωνία έχουμε πιάσει πάτο. Εμείς το Άρδην και η Ρήξη, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε στο πλευρό της άλλης Ελλάδας, του μαχόμενου αντιστασιακού ελληνισμού, προσπαθώντας να μπολιάσουμε ξανά με ελπίδα και όραμα για εθνική απελευθέρωση, κοινωνική χειραφέτηση, οικολογία και κοινοτισμό, τις πραγματικές ανατρεπτικές διαθέσεις του ελληνικού λαού. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ώστε ο θάνατος των τριών αδικοχαμένων νέων να μη μεταβληθεί σε όπλο στα χέρια της Κυβέρνησης και των κατοχικών δυνάμεων,  προσφέροντας μια εναλλακτική πρόταση αλλαγής της κοινωνίας στη νεολαία που επιθυμεί να δώσει αυθεντικό περιεχόμενο στην εξέγερσή της.

 

Περιοδικό Άρδην –Εφημερίδα Ρήξη

Τετάρτη 6 Μαΐου 2010

 Υ.Γ. Και βέβαια, δεν είναι δυνατόν να μη σταθούμε στις βαρύτατες ευθύνες που φέρει ο Α. Βγενόπουλος, ο οποίος με την εντελώς επιπόλαια και εγκληματική του ενέργεια να διατηρήσει ανοικτή την Τράπεζά του, τέτοια μέρα και σε τέτοιο μέρος, συνέβαλε με τη  σειρά του στο τραγικό συμβάν της 5/05. Ο Βγενόπουλος, εμφανίζεται ως ο κήνσορας της ηθικής και της λογικής απέναντι στο «διεφθαρμένο» σύστημα, και προαλείφεται για «εθνικός ηγέτης». Ωστόσο για άλλη μια φορά, – μετά την δήθεν αγορά του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής, που τις αγόρασε με φανφάρες για την εθνική του υπευθυνότητα για να τις πουλήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο σαν λαμόγιο μεταπράτης– απέδειξε, με τραγικό τρόπο, την ασύγγνωστη επιπολαιότητα του, ενός μπερλουσκονίσκου της κακιάς ώρας. (Πέμπτη, 6 Μαΐου, 8:30 π.μ.).

«Φέρτε μας, ρε καριόληδες, σε απόγνωση. Φέρτε μας…»

 

 «Ουδέν ισχυρότερον της απογνώσεως…»

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Χωμένος μέσα στις περισπούδαστες οικονομικές και άλλες αναλύσεις και με τα spreads ολοένα να σκαρφαλώνουν στα ιστορικά υψηλά τους, μπορώ -ευτυχώς ακόμη- να ψηλαφώ την  προφητική μαρτυρία των πεθαμένων γιαγιάδων μου.  «Θε να ‘ρθει καιρός που η Ευρώπη θα καυχηθεί να κάνει την Ελλάδα να διακονευτεί».  Λόγια μιας άπορης τότε εφηβείας, ηχούν σήμερα με μιαν αφοπλιστική επικαιρότητα.  Αυτή είναι η βεβαιωμένη αλήθεια των γιαγιάδων μας. Η πατρίδα σέρνεται σαν  τελειωμένος διακονιάρης στα σαλόνια της εσπερίας, γυρεύοντας όχι να πάρει πίσω τα κλεμμένα μας όνειρα, αλλά να διατηρήσει πάσει θυσία τον καταναλωτικό εφιάλτη της κοινωνικής απανθρωπιάς που οικοδόμησε η μεταπολίτευση.  Ένα καθωσπρέπει σπιτάκι με ιταλικά έπιπλα, δυό σινιέ ταγιεράκια ραμμένα από ανήλικους κάπου στην Ασία, δυό βδομάδες το χρόνο διακοπές από την τερατούπολη, τέσσερα ζαντολάστιχα, τρία σουβλάκια delivery, μία οθόνη υψηλής ευκρίνειας αποβλάκωσης  και ένα Laptop για να μην γίνονται ενοχλητικοί οι πιτσιρικάδες. Άχνα για το κλεμμένο τραπέζι της Κυριακής, ούτε κουβέντα για το τσιμενταρισμένο χώμα, ούτε μιλιά για την καθημερινή απανθρωπιά. Διακονιάρηδες για ένα άσαρκο «αδειανό πουκάμισο».

 

Λες και τρέμουμε στην ιδέα πως η μείωση της κατανάλωσης θα αποκαλύψει το εντός μας κενό. Σα γυμνοσάλιαγκες που λουφάζουν στον κίνδυνο διάρρηξης του -μέχρι χτες τάχα μου- αδιαπέραστου και ισχυρού κελύφους.  Μια ολόκληρη κοινωνία βουβά περιμένει να δει την τρύπα που θα ανοίξει στο κέλυφος της το πιστόλι του Δ.Ν.Τ., με την κακόμοιρη προσδοκία του ατομικού κουτσοβολέματος. Καμιά υποψία εθελούσιας απαλλαγής από το «αδειανό πουκάμισο», καμιά πρωτοβουλία οικειοθελούς αποτίναξης της σκλαβιάς των αναγκών, καμιά διάθεση άσκησης της ελεύθερης βούλησης αυτοαπαραίτησης από τη χρησιμοθηρία και τα καταναλωτικά παρελκόμενα της. Καμιά φωνή διαμαρτυρίας για το περιφερόμενο ντενεκαδάκι της ελληνικής επαιτείας. Μονάχη αγωνία μη τύχει και διαταραχθεί το κατά κεφαλήν επίπεδο κατανάλωσης.  Ακριβώς όπως για χρόνια ολόκληρα δεν υπήρξε η παραμικρή αγωνία για τη ραγδαία πτώση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.

 

Απορώ τέτοιες ώρες γιατί οι γιαγιάδες μας, ιδιαίτερα εκείνες οι μικρασιάτισσες, δεν σηκώνονται από τους τάφους να μας πλακώσουν στις σφαλιάρες.

 

Ίσως γιατί, για τους λίγους ψυλλιασμένους, φαίνεται πως έρχεται η ώρα της απόγνωσης.  Της απόγνωσης εκείνης που δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο απ’ αυτήν. Γιατί όπως λέει η εκκλησιαστική μας παράδοση «Αύτη ού γιγνώσκει ηττηθήναι υπό τινός. Ότε ο άνθρωπος εν τη διανοία εαυτού κόψει την ελπίδα εκ της ζωής αυτού, ουδέν θαρσαλεώτερον. Και ουκ έστι θλίψις ής τινός η φήμη εξασθενήσαι το φρόνημα αυτού ποιεί. Διότι πάσα θλίψις γινομένη, υποκάτωθεν του θανάτου εστί. Και αυτός έκυψε δέξασθαι καθ’ εαυτού τον θάνατον».

 

 Και αυτή οφείλει να είναι η μοναδική απάντηση των ολίγων «υποψιασμένων» απέναντι στις διεθνείς ελίτ των τραπεζιτών και στους ντόπιους υποστηριχτές του ελληνικού παρασιτισμού.

«Φέρτε μας, ρε καριόληδες, σε απόγνωση. Φέρτε μας…»

Οι λυγμοί της πόρνης και του πατέρα τα δάκρυα

Το βράδυ της Μ. Τρίτης ως γνωστόν, στους ναούς των Ορθοδόξων όπου γης, ψάλλεται το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Το απόλυτο αυτό αριστοτέχνημα λόγου και μέλους στο οποίο η χαρισματική βυζαντινή υμνογράφος εξέφρασε με τρόπο ακραία αληθινό και ποιητικά μοναδικό, τον καημό και το πάθος της «αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός».

 

Κάθε Μ. Τρίτη βράδυ αναπολώ με συγκίνηση τον παπά πατέρα μου, αυτόν των παιδικών μου χρόνων στο γενέθλιο νησί μας. Σοβαρός και ιεροπρεπής εξέρχονταν του ιερού προκειμένου να πάρει θέση στο δεξιό χορό για να ψάλλει ο ίδιος το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» περιστοιχιζόμενος από μια ομάδα ζωηρών εφήβων. Καμάρωνα μέσα μου τότε για την πρωτοκαθεδρία του πατέρα και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου προσπαθούσα να ανασηκωθώ ώστε να βλέπω κάτι από το μεγάλο ορθάνοιχτο βιβλίο. Θυμάμαι την απόλυτη σιγή που επικρατούσε τότε μονομιάς στην εκκλησία και την αυστηρή  προσήλωση του πατέρα στην απόδοση του ύμνου. Αισθάνομαι ακόμη το βαρύ χέρι του που ακουμπούσε στον ώμο μου. Και στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμη το ισοκράτημα της χορωδίας. Εκεί στο αναλόγιο της ενορίας μας, τα πρώτα συλλαβίσματα, «ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα–πρώτα Δόξα Σοι» που λέει ο Ελύτης. Παιδικά αλησμόνητα βιώματα…

 

Μα κάτι ιδιαίτερο, μου προξενούσε ξεχωριστή εντύπωση κάθε Μ. Τρίτη…

 «Πόρνη προσήλθέ σοι», «Η πόρνη εν κλαυθμώ ανεβόα», «Το πολυτίμητον μύρον η πόρνη έμιξε μετά δακρύων», «Πόρνη επιγνούσα Θεόν» «Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη»… Αυτά και άλλα πολλά, διόλου εύηχα, εκστομίζονταν κατ’ εξακολούθησιν μελωδικά στη διάρκεια όλης της βραδιάς. Παρά την αφελή μου τότε άγνοια υποψιαζόμουν πάντως ότι κάτι εξόχως τολμηρό λέγεται με μιαν επιμονή εντελώς ακατανόητη. Η περιέργεια με έτρωγε. Για να ρωτήσω τον πατέρα ζητώντας διευκρινίσεις ούτε λόγος. Κάτι μου έλεγε να μην το αποτολμήσω, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Και πάντως η διάχυτη και αόριστη εξήγηση περί «κακών γυναικών» που τυχαία έπιασε τ’ αυτί μου δεν με ικανοποιούσε καθόλου. Ύποπτα πληθωρικός ο λόγος σε μια ακολουθία, για τόσες πολλές και τόσο πολύ «κακές γυναίκες»! Αναζήτησα λοιπόν με τη δέουσα κρυψίνοια  τη σημασία της λέξης «πόρνη» στο παλιό λεξικό της πατρικής βιβλιοθήκης. Η επίμαχη όμως και υπερβολικά κομψευμένη λεξικολογική διατύπωση επέτεινε τη σύγχυση και την απορία μου. Τι σχέση αλήθεια, αναρωτιόμουν, θα μπορούσε να έχει μια  «γυνή εκδιδομένη επί χρήμασι» με το βούρκωμα στα μάτια και τη φωνή του πατέρα, που μας καθήλωνε όλους εκστατικά, μικρούς και μεγάλους, όση ώρα έψελνε το τροπάριο της Κασσιανής;

 

Κάπου τότε είναι που γεννήθηκε μέσα μου, πρώιμα και μυστικά, ένα δέος απόκρυφο για τις πόρνες. Όλες τις πόρνες. Τις πόρνες γενικώς! Τα χρόνια πέρασαν, η απορία μου λύθηκε και το δέος έγινε συμπάθεια. Τρυφερή και απέραντη συμπάθεια για την κατηγορία αυτή των γυναικών, των τόσο ανυπόληπτων στον θρησκευτικό και κοινωνικό μου περίγυρο.

 

Φοιτητής μάλιστα στην Αθήνα είχα την ευλογία να «γνωρίσω» πολλές από αυτές! Συνήθιζα  να περπατώ αμέριμνος  αργά τα βράδια στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, δίχως υποψία φόβου και κυρίως ενοχών μη με δει κανένα μάτι. Άλλοτε γιατί έχανα το τελευταίο δρομολόγιο της γραμμής 732 Αθήνα-Άγιος Φανούριος που με πήγαινε στο σπίτι μου, άλλοτε για να αγοράσω φρεσκότατες τις κυριακάτικες εφημερίδες, από το βράδυ του Σαββάτου, στους πάγκους της Ομόνοιας. Κάποιες φορές πάλι απλώς για να … αλλάξω παραστάσεις.

 

Πλατεία Ομονοίας, Αγ. Κωνσταντίνου, Σωκράτους, πλατεία Βάθη, Λιοσίων, πλατεία Αττικής. Δρόμοι και πλατείες, τόποι απρόσιτοι, σχεδόν απροσπέλαστοι και σιωπηρά απαγορευμένοι τις νυχτερινές ώρες για τη συμβατική κοινωνική ευπρέπεια. Ένα τεράστιος μικρόκοσμος μυστηρίου και μαρτυρίου: λαθραίο  περιθώριο, υγρό καταγώγιο, σκοτεινός υπόκοσμος. Μικρό, περί, κατά, υπό. Μα γιατί τόσες μικρόψυχες  προθέσεις προσχηματικά τοποθετημένες μπροστά σε τόσο άθλιες διαθέσεις; Πόσες απαιτούνται επιτέλους, για να  περιχαρακώσουν τα σώματα και τις ψυχές τόσων ανθρώπων; Πόρνες, αλκοολικοί, τραβεστί, εξαρτημένοι, άστεγοι, σαλοί και τρελαμένοι. Υπολογίστε, σας παρακαλώ, ανάμεσα σ’ αυτούς και κάμποσους αγίους! Τι νομίζατε! «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» δεν λέει στη Γραφή; Πνευματικός νόμος! Πάει και τελείωσε. Ας σκούζουν οι ηθικιστές κάθε κοπής. Κάτι παραπάνω ήξερε ο Άγιος της Πολυκλινικής στην Ομόνοια, ο γέροντας Πορφύριος, που δεν απέφευγε τις κακοτοπιές και άγιαζε τα «κακά» κορίτσια την παραμονή των Φώτων μέσα στα ίδια τους τα σπίτια!

 

Αυτά τα κορίτσια του δρόμου, της φθηνής επιτήδευσης και των περίτεχνων ακκισμών, με το τσιγάρο στο χέρι, που καθώς περνούσες δίπλα τους, εκλιπαρούσαν προκλητικά την παρέα σου, πουλώντας σε ευτελιστική τιμή την τιμή και το μεγαλείο του προσώπου τους. Ανακαλούσα αίφνης τότε το τροπάριο της Κασσιανής με τον τρόπο του πατέρα και η συμπάθειά μου γι’ αυτές μεγάλωνε, αύξανε μέσα μου! Δεν έβλεπα τότε την ασχήμια του ρημαγμένου τους κορμιού, δεν διέκρινα πια πάνω τους τα στίγματα του πάθους, της ταλαιπωρίας, της αγοραίας εκμετάλλευσης. Δεν ήταν οίκτος, δεν ήταν από λύπηση, ήταν κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Γι αυτό και θύμωνα πολύ μέσα μου κάθε φορά που περίεργοι περαστικοί, μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου τους, ασχημονούσαν με χυδαίες εκφράσεις και προσβλητικές χειρονομίες σε τούτα τα πλάσματα. Κάνε μας επίδειξη ανδρισμού τώρα κύριε κρετίνε!   

 

Τούτες τις εικόνες και τις αναμνήσεις ανασύρω έκτοτε κάθε χρόνο το βράδυ της Μ. Τρίτης. Και κάποιος καλός φίλος, ο οποίος δηλώνει αγνωστικιστής (και τι μ’ αυτό, εγώ τολμώ να δηλώνω χριστιανός!) μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα το εκπληκτικό, ότι εκκλησιάζεται παραδόξως μια φορά το χρόνο. Όχι τα Χριστούγεννα, ούτε και το Πάσχα. Τη Μ. Τρίτη το βράδυ μου είπε, ανελλιπώς!

 

Κάπως έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Μ. Τρίτη, αν όχι ολόκληρο το Μεγαλοβδόμαδο, ανήκει δικαιωματικά στις Πόρνες! «Ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Στις πόρνες που ξέρουν να αγαπούν προκαλώντας με τις τρελές τους ακρότητες. Να κατασπαταλούν απερίσκεπτα μύρο πολύτιμο στα πόδια του Μανικού Εραστή τους, του Χριστού. Απόλυτη προτεραιότητα. Να τους αφήσουμε χώρο στους ναούς αυτές τις μέρες. Να σεβαστούμε το δικό τους σφοδρό παραλήρημα, το δικό τους παροξυσμό μετάνοιας. Να ψάλλουν οι ίδιες με λαχτάρα τα τροπάρια που γράφτηκαν γι’ αυτές. Άξιον εστί!  Κι ας σταματήσουν επιτέλους τα κηρύγματα αυτή την Εβδομάδα, μήπως και ξεθάψουμε κάποτε τα διαμάντια των ύμνων που καταπλάκωσαν τόνοι φλύαρου και επιπόλαιου ηθικισμού μας.

 

Κι αν συμβεί και αναγνωρίσουμε κάποια από αυτές, τις όμορφες από την πολλή τους ταπείνωση γυναίκες, καλό να μεριάσουμε διακριτικά, να τους δώσουμε τη θέση μας και να χαμηλώσουμε εμείς το δικό μας βλέμμα. Είπαμε, ολάκερα δική τους η Εβδομάδα των Παθών, δική τους κι η Ανάσταση!

 

Υστερόγραφο: Στον πατέρα, με…μεγάλη όντως καθυστέρηση. Δεν μου εξήγησες ποτέ γιατί βούρκωνες κάθε Μ. Τρίτη. Δεν πειράζει, το κατάλαβα μόνος μου. Δεν με βομβάρδισες ποτέ με συμβουλές αποφυγής «κακόφημων» τόπων και αποστροφής «ανήθικων» ανθρώπων. Θα το δοκιμάσω στα εγγόνια σου. Μου αποκάλυψες όμως τον τρόπο να σέβομαι το ήθος των τροπαρίων και των ανθρώπων το ήθος. Ευγνώμων!

Γ.Μ. 

περιοδικό «Επίγνωση» τχ. 108  (Απρίλιος – Ιούνιος 2009)

φωτο (πηγή): vlemma.wordpress.com/art-depot/zouroudis/

Η «ελληνικότητα» του Γιάννη Τσαρούχη

… Αγαπώ την Κάλας και τη Σωτηρία Μπέλλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος. Ας κοπιάσουν όσοι σκανδαλίζονται γι’ αυτό να καταλάβουν τι μου συμβαίνει. Εγώ πάντως κοπίασα και κοπιάζω για να βρω μια τάξη και μια ισορροπία. Θέλω συνεχώς να γνωρίζω και να ξεκαθαρίζω. Για να είμαι ελεύθερος ν’ αγαπήσω απόλυτα. Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι προηγούμενες επιτυχίες. Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό,τι μ’ αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός.

 

… Ένα άλλο πράγμα που έψαξα με πάθος να γνωρίσω ήταν η Ελλάδα· με έρωτα ή με κυνισμό και με πολλή καχυποψία έψαξα για να μάθω τι σημαίνει αυτό το φημισμένο όνομα. Υπήρξα γενικά η κακή πίστη μιας φτηνής πατριδοκαπηλείας και ενός τεχνητού εθνικισμού. Κατάλαβα πως η Ελλάς είναι περίπου σαν κάτι παλιά έργα ζωγραφικής που οι πονηροί έμποροι της βάζουν μια ψεύτικη υπογραφή ενός κατώτερου ζωγράφου απ’ αυτόν που τη ζωγράφισε. Μια παραβολή είναι αυτό. Η Ελλάς είναι αυτό. Η Ελλάς είναι εκείνο. Προσπάθησα να την αφήσω να μιλήσει μόνη της, για να μάθω την αλήθεια.

 

… Δάσκαλοί μου ήταν ο Παρθένης, ο Κόντογλου, ο Πικιώνης· δάσκαλοι υπό την ευρύτερη σημασία ο Παπαδιαμάντης, ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Χαλεπάς και ο Καβάφης. Όλοι αυτοί ήταν πληροφοριοδότες παρά τη μεγάλη τους δόξα, ισάξιοι των ανωνύμων και ταπεινών που μου έμαθαν τα πιο πολλά.

 

   … Δεν μου πέρασε ποτέ από το νου ν’ αμφισβητήσω ότι η Δύσις παίζει έναν τεράστιο ρόλο στον πολιτισμό του κόσμου όλου και φυσικά και της Ελλάδος αλλά ο Έλληνας που δεν ξέρει την Ιστορία της Τέχνης του, της Ελληνικής Τέχνης, θα ’πρεπε να μην αναφέρει καν το όνομα της Δύσης.

 

(Αποσπάσματα εκ του βιβλίου Γ. Τσαρούχης,  Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, εκδόσεις ΑΓΡΑ)