Όχι στο Μνημόνιο – Μόνος δρόμος η Αντίσταση

 

 

 Τότε οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, πολέμησαν και αντιστάθηκαν, ενάντια στους κατακτητές, ενάντια στον φασιστικό και ναζιστικό άξονα, με την πίστη πως κανείς δεν μπορεί να ποδηγετήσει την ανεξαρτησία και την αυτονομία, αυτού του τόπου. Πάγωσαν στα όρη της Ηπείρου, πείνασαν στους σκοτεινούς δρόμους της Αθήνας, εκτελέστηκαν βροντοφωνάζοντας τον εθνικό μας ύμνο. Πάλεψαν από την πρώτη στιγμή για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, όχι μόνο τη δική τους αλλά και των παιδιών των παιδιών τους. Κανείς τους δεν συγχώρεσε ποτέ την κυβέρνηση Τσολάκογλου, που ξεπούλησε τα ιδανικά της αντίστασης και του αγώνα. Κανείς τους δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται, άλλοτε με σαμποτάζ στις πόλεις και άλλοτε με τα πολυβόλα του Βελουχιώτη.

Σαν από πείσμα όμως των καιρών σήμερα η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει μια νέα κατοχή. Κανένα πολεμικό ανακοινωθέν δε δημοσιεύτηκε στον τύπο κι όμως εδώ και ένα χρόνο, η συμπαιγνία των κερδοσκοπικών τραπεζών, της Γερμανίας ή του ΔΝΤ καθημερινά στον Εκόνομιστ δημοσίευαν μεθοδικά τα αποτελέσματα των επιθέσεών τους. Καμία σειρήνα δεν ακούστηκε στις πόλεις κι όμως καθημερινά, τα δελτία ειδήσεων τρομοκρατούν τους πολίτες για τις «οικονομικές» βόμβες και την υπεροπλία του αντιπάλου, καλώντας το λαό να κρυφτεί στα καταφύγια του Big Brother ή του Master Chef. Καμιά δημόσια αρχή δεν δημοσιεύει τις μερίδες φαγητού και τον τόπο που θα μοιρασθούν, κι όμως στα συσσίτια ο κόσμος καθημερινά αυξάνεται και περιμένει υπομονετικά την σειρά του, άλλωστε που να πάει…

Κανένας δε μιλά ή καταγγέλλει τους νέους «μαυραγορίτες» που πλουτίζουν μέσα στην αναταραχή, πουλώντας εκτάσεις στον Αστακό, τον ΟΣΕ, την Θράκη ή τα «πετρέλαια» του Αιγαίου. Κανείς δεν μιλά για τις οικογένειες που μοιράστηκαν στα πέντε σημεία του ορίζοντα για να γλιτώσουν την κατοχή και κανείς δεν βλέπει πως τα γραφεία διοίκησης των Αθηνών κατοικούνται πλέον από τους ανώτατους λειτουργούς του κατακτητή. Κι όμως εμείς, δεν απελπιζόμαστε. Όπως και τότε δεν κρυφτήκαμε στα καταφύγια μας, όπως και τότε δεν φοβηθήκαμε την υπεροπλία των αντιπάλων μας, όπως και τότε φτιάξαμε δομές αλληλεγγύης για γλιτώσουμε την πείνα, έτσι σήμερα θα πρέπει να λειτουργήσουμε, έχοντας σύμμαχο αυτή μας την παράδοση και την ιστορική πείρα.

Οφείλουμε μοναχά να χειραφετηθούμε οριστικά από τις έννοιες με τις οποίες μας βομβάρδισε η γκεμπελική προπαγάνδα του εμπορεύματος, της κοινωνίας του θεάματος και του ανταγωνισμού. Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στις τρομοκρατικές φωνές των ελίτ μας και να αντιστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις, άλλοτε στους «απεργιακούς» δρόμους, άλλοτε στις κάλπες, άλλοτε στα διόδια, άλλοτε στα ιδεολογικά φόρουμ και άλλοτε στα σχολειά μας. Μόνο έτσι θα μπορέσει αυτός ο τόπος να ανασάνει ελεύθερα και να πάει ένα βήμα παραπέρα για να συναντήσει ξανά τα οράματα των προγόνων μας που μόχθησαν και σκοτώθηκαν υπερήφανα για την ανεξαρτησία μας. Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;

Αντίσταση στο λαοκτόνο Μνημόνιο και στην (συγ)κυβέρνηση δωσίλογων των Παπανδρέου- Καρατζαφέρη.

 Καμία υπακοή στις εντολές του ΔΝΤ και των Βρυξελλών

 Καμία παραχώρηση στην επεκτατική νεο-οθωμανική Τουρκία

 Καμία ανοχή στους γκεπελίσκους του MEGA

 Αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Ιθαγενείς  νέοι και νέες του Άρδην και της Ρήξης

http://ithageneis.wordpress.com/

 

Το καθοριστικό βήμα προς το ΔΝΤ

Πριν από ένα χρόνο και κάτι, μόλις είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, έγραφα ότι βρισκόμασταν «Ένα βήμα πριν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» τονίζοντας ότι:

[…]Δεν χρειάζεται να είσαι μαέστρος εις την οικονομικήν για να ξέρεις ότι σε μια χώρα παροξυσμικά παρασιτική, η οποία έχει εξοβελίσει την παραγωγή στο περιθώριο και ζει με τον εξωτερικό δανεισμό και τα εμβάσματα από τη ναυτιλία και τον τουρισμό, η κρίση που πλησιάζει θα είναι και αυτή παροξυσμική. […]

Σήμερα, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή και την άνοδο των μαθητευόμενων νεο-γιάπηδων του ΓΑΠ και παρακολουθώντας τις (απελπισμένες) προσπάθειες των τελευταίων να αποφύγουν την χρεοκοπία, μου δημιουργείται η βεβαιότητα ότι δεν είμαστε απλά ένα βήμα πριν το ΔΝΤ αλλά με ευθύνη της κυβέρνησης και των αρχουσών ελίτ έχουμε κάνει ήδη αυτό το βήμα!
Όταν η κατάρρευση ξορκίζεται με τις δοκιμασμένες συνταγές του παραπέρα ξεζουμίσματος των συνηθισμένων φορολογικών υποζυγίων (μισθωτοί, συνταξιούχοι, όσοι δεν μπορούν να αποκρύψουν έσοδα, κλπ), με αύξηση των έμμεσων φόρων, πάγωμα των μισθών (ίσως και μείωση στα ανώτερα κλιμάκια) και μια σχεδόν σίγουρη αύξηση του ΦΠΑ, τότε το τέλος είναι γνωστό και προδιαγεγραμμένο. Ιδιαίτερα σε συνθήκες πρωτοφανούς παραγωγικής εκχέρσωσης με ταυτόχρονη κατάρρευση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα (μείωση της βιομηχανικής παραγωγής πάνω από 10% και των βιομηχανικών επενδύσεων κατά 40%), τότε η συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων (άρα και της κατανάλωσης και της φορολογητέας ύλης) θα διευρύνει πολύ σύντομα σε ανυπολόγιστη έκταση την κατάρρευση της παραγωγής αλλά και των κρατικών εσόδων, γεγονός που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του δημόσιου χρέους (το οποίο υποτίθεται θα αντιμετωπίσουν τα νέα μέτρα) και σε ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας, άρα σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση των ιδιωτικών δαπανών, κλπ, κλπ, κλπ. Ο φαύλος κύκλος της υπερχρέωσης και του εξωτερικού δανεισμού δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει σε μια χώρα δομικά παρασιτική και επιπλέον νομισματικά δεμένη πισθάγκωνα στο ευρώ. Το πιθανότερο είναι ότι τα μέτρα που καλούνται να τον αντιμετωπίσουν θα σπρώξουν την οικονομία ακόμα πιο βαθιά σε μια υφεσιακή περιδίνηση. Άρα, μόνη λύση το …ΔΝΤ είτε με τη μορφή που το γνωρίζουμε είτε με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Τριάντα χρόνια ακραίου παρασιτισμού, παραγωγικής αποδιάρθρωσης και άνευ όρων παράδοσης στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. από μεριάς των τυχοδιωκτικών αρχουσών ελίτ και του πολιτικού προσωπικού τους, θα έχουν το τέλος που τους αρμόζει.
Αν η δυσοίωνη εξέλιξη που προβλέπω πραγματοποιηθεί, εισερχόμαστε σε μια πρωτοφανή οικονομική, (πρώτιστα) κοινωνική αλλά και πολιτική κρίση. Η κυβέρνηση ΓΑΠ/ΠΑΣΟΚ δεν γνωρίζω πώς θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία μετά το καλοκαίρι. Τα ενδεχόμενα ραγδαίων κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων θα είναι πια ολότελα ανοιχτά. Για την κατεύθυνση και τη μορφή που θα έχουν οι εξελίξεις δεν γνωρίζω ούτε αισιόδοξος είμαι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την ιδεολογική «εκχέρσωση» της τελευταίας δεκαετίας…

Καλή Χρονιά!