Ο ελληνικός λαός ενάντια στη Νέα Τάξη

Η μάχη που δόθηκε στο κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν μόνο μάχη του λαού ενάντια στη χούντα του ΠΑΣΟΚ και τον εξελισσόμενο, γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας. Είναι μια μάχη που δίνει ενάντια στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτή τη στιγμή, όλοι, από τη Μέρκελ μέχρι τον Ομπάμα, και από την ΕΕ μέχρι το ΔΝΤ, έχουν πέσει πάνω μας, και πασχίζουν με νύχια και με δόντια να επιβάλουν ένα πείραμα εκπτώχευσης και εξανδραποδισμού, μεταβολής μιας χώρας σε χώρο. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα χθεσινά γεγονότα: Το Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα μας έχει κηρύξει τον πόλεμο.

Αιτία του πολέμου, είναι ότι απειλείται η πλανητική ηγεμονία της Δύσης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, από την άνοδο της Ανατολικής Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι μέρες της αφθονίας έχουν τελειώσει για τη Δύση, και γι’ αυτό ετοιμάζεται να παλέψει για την διατήρηση των πλανητικών της προνομίων.
Αυτή η επίθεση, έχει ως πρώτο στόχο την Ελλάδα, για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η Δύση δεν θεωρεί την Ελλάδα οργανικό κομμάτι του εαυτού της – πράγμα που φαίνεται από τις ρατσιστικές εκδηλώσεις, των ΜΜΕ, και πολλών πολιτικών εναντίον μας. Η Ευρώπη, ενέταξε την Ελλάδα στην ΕΕ, για την γεωπολιτική αξία του «οικοπέδου Ελλάδα». Σήμερα, που τα Βαλκάνια έχουν ισοπεδωθεί και αναδύεται η νεο-οθωμανική Τουρκία δεν μας χρειάζονται. Γι’ αυτό θέλουν να μας ξεφορτωθούν.
Δεύτερον, η εκστρατεία γενικευμένης εκπτώχευσης ενός ολόκληρου λαού, αποτελεί ένα πείραμα, το οποίο θα «εισαχθεί» και στο εσωτερικό των Δυτικών κοινωνιών. Ξεκινάει πρώτα από τους «κλέφτες Έλληνες», για να προχωρήσει μετά και να πλήξει όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Γι’ αυτό και ο αγώνας του ελληνικού λαού ενάντια στην χούντα του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικας, έχει διεθνή σημασία. Οι Έλληνες δεν παλεύουν μόνο για τους εαυτούς τους, παλεύουν για όλους τους μη-προνομιούχους της Δύσης, οι οποίοι απειλούνται με βίαιο κοινωνικό αποκλεισμό.
Με τον ίδιο τρόπο που η επανάσταση του 1821, δεν ήταν μόνο μια επανάσταση ενάντια στον Οθωμανό κατακτητή, αλλά μια επανάσταση ενάντια στην Ιερά Συμμαχία, έτσι και σήμερα, ο μαχόμενος ελληνικός λαός, παλεύει με τη σημαία του στο χέρι ενάντια σε μια δικτατορία πλανητική.

Η κυβέρνηση συγκρατείται με στον θώκο της εξουσίας, διότι μπορεί να μην έχει την έγκριση του λαού, έχει όμως τη στήριξη του… παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό το λόγο οι πραιτωριανοί έχουν εξαπολυθεί και επιτίθενται δολοφονικά ενάντια σε άνδρες, γέρους, γυναίκες και παιδιά.
Αυτές είναι οι πραγματικές διαστάσεις της σύγκρουσης. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το μεσοπρόθεσμο εν τέλει πέρασε, με τους δειλούς προδότες του ΠΑΣΟΚ να σηκώνουν τα χεράκια τους για να μην κακοκαρδίσουν το Παγκόσμιο Κτήνος που ανέπνεε πάνω από τα κεφάλια τους. Κι όμως, επρόκειτο για μια πύρρειο νίκη. Γιατί αυτά που ψηφίστηκαν δεν μπορούν να εφαρμοστούν, από καμία κυβέρνηση χωρίς να χυθεί αίμα. Και γιατί, πλέον, η ετυμηγορία του λαού είναι καταδικαστική, όχι μόνο για το μεσοπρόθεσμο, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ, όπως και για όποια άλλη κυβέρνηση παίξει τον ίδιο ρόλο, του εντολοδόχου των ξένων κατακτητών. Εκτός, βέβαια, κι αν αποφασίσουν να καταργήσουν και τυπικά το δημοκρατικό πολίτευμα…

Αν θέλουν, ας τολμήσουν κάτι τέτοιο! Πλέον, οι δυνάμεις του Παγκόσμιου Συστήματος έχουν απέναντί τους έναν ολόκληρο λαό. Μέσα από τα δακρυγόνα και την αστυνομοκρατία, σφυρηλατείται ένα νέο κίνημα, που έχει ξεπεράσει τα αδιέξοδα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Παλεύει για Εθνική Αυτοδιάθεση, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Άμεση Δημοκρατία, και με το πείσμα, τα δάκρυα και το αίμα του, φέρνει τους Έλληνες στην πρωτοπορία των αντιστεκόμενων λαών.

30 Ιουνίου 2011

Περιοδικό Άρδην, εφημερίδα Ρήξη

Advertisement

Η πρώτη μεγάλη νίκη του Συντάγματος

Τα γεγονότα στο Σύνταγμα, την Τετάρτη 15.06 συνιστούν μια αδιαμφισβήτητη τομή. Μια τομή γένεσης ενός νέου υποκείμενου, που για πρώτη φορά μετά τον Νοέμβρη του 1973 δείχνει ικανό με την βοήθεια των κατάλληλων ζυμώσεων, του χρόνου και της εμπειρίας να συγκροτήσει ένα ρωμαλέο, βαθύ ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα.

Για πάνω από πέντε ώρες, η πλατιά λαϊκή μάζα των «αγανακτισμένων» του Συντάγματος, οι νέοι αβράκωτοι των Αθηνών, μάχονταν με επιμονή εναντίον όλων: Της κατοχικής κυβέρνησης· των πραιτοριανών της, που δεν δίσταζαν να εξαπολύσουν τόνους χημικών, ακόμα και όταν απλά δέχονταν σποραδικά ορισμένα πλαστικά μπουκάλια· και, βέβαια, των κουκουλοφόρων, οι οποίοι ήθελαν να επιβάλουν σ’ ένα πλατύ κίνημα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων τον δικό τους φετιχισμό της βίας, απειλώντας να πετύχουν εν τέλει αυτό που η ίδια η κυβέρνηση ήθελε: Να αδειάσουν οι πλατείες, να πάει ο κόσμος σπίτια του, και να ανοίξει ο δρόμος για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας.

Δεν πέρασε σε κανέναν! Για πρώτη μετά από το 1973, ο λαός, μόνος του, με όπλο την υπομονή, με καρτερία και θάρρος απέναντι στους ποικιλόχρωμους πραίτορες και ροπαλοφόρους, επέβαλε τη θέλησή του, και τρόμαξε όλων των λογιών τις εξουσίες.

Κατ’ αρχήν τρόμαξε τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι είδαν στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό τον κίνδυνο να προκαλέσει ένα πλατύ, πανευρωπαϊκό ντόμινο ισχυρών λαϊκών κινημάτων που θα αμφισβητήσουν την νέα Ιερά Συμμαχία που έχουν στήσει. Και γι’ αυτό έσπευσαν να μεταβάλουν –έστω και προσχηματικά τη στάση τους– να πάψουν, έστω και πρόσκαιρα αυτή την τρομερή εκδικητική μανία με την οποία γύρευαν να χαντακώσουν οριστικά τη χώρα μας. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το λαϊκό κίνημα με την επιμονή και την αποφασιστικότητα του, μπορεί να ανοίξει μόνο του δρόμο για μια ουσιαστκή και δίκαιη διαπραγμάτευση στο μέλλον, όχι βέβαια μ’ αυτούς τους προδότες και τους εχθρούς του λαού που μας αντιπροσωπεύουν σήμερα.

Δεύτερον, πανικόβαλε την κατοχική, προδοτική κυβέρνηση των Αθήνων. Γι’ αυτό, με μια φούρια και με μια αμηχανία που ταιριάζει σε τραγέλαφο, ο Γιώργος Παπανδρέου προέβη στις αστείες κινήσεις για «συναίνεση» στα άθλια σχέδιά του, και κατόπιν έκανε έναν προσχηματικό ανασχηματισμό. Έναν ανασχηματισμό που έβγαλε μια «κυβέρνηση της εντατικής», που με το να μοιράζει δεξιά και αριστερά καρέκλες και οφφίκια στους δήθεν αγανακτισμένους καρεκλοκένταυρους, φιλοδοξεί να τους βουλώσει το στόμα για να κατασιγάσει την ένταση μέσα στο ΠΑΣΟΚ και να αποφύγει την άμεση διάλυση του κόμματος. Από την Τετάρτη και μετά, λοιπόν, είναι ο πρωθυπουργός που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, και αυτοί που τον έχουμε στριμώξει είμαστε εμείς. Γιατί ξέρει ότι για να ψηφίσει το «Μεσοπρόθεσμο» έχει να κάνει όχι με τις χλιαρές, κατεστημένες και φθαρμένες αντιπολιτεύσεις του κοινοβουλίου, αλλά με το γρανιτένιο τείχος της λαϊκής οργής που δε λέει να κοπάσει.

Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: Οι αγανακτισμένοι, αυτή η πλατιά, λαϊκή κινητοποίηση που εδώ και ένα μήνα σχεδόν συγκλονίζει τις πλατείες της Ελλάδας είναι ένα κίνημα που έρχεται απ’ το μέλλον. Βάζει οριστική ταφόπλακα στο ζόφο, τις ιδεοληψίες, και όλων τα λογιών τα κατεστημένα της μεταπολίτευσης. Είτε τα κατεστημένα με τις γραβάτες, που μας έχουν κάτσει στο σβέρκο και απεργάζονται ανοιχτά την υποδούλωσή μας, είτε τα «κατεστημένα» της ψευδοαμφισβήτησης, που εδώ και καιρό είχαν εκφυλίσει το τελευταίο όπλο του λαού, το πεζοδρόμιο, σ’ ένα τσίρκο ψευδοκινημάτων που συχνά έθεταν στο στόχαστρο, εξαιτίας της κοσμοπολίτικης αντίληψής τους, τον ίδιο το λαό, την ταυτότητα και τα συμφέροντά του.

Η αντίστροφη μέτρηση, έχει αρχίσει. Στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο, στις άλλες πλατείες της Ελλάδας, νέοι, και γέροι, όλοι οι ΑΟΡΑΤΟΙ του ελληνικού λαού, εμείς που τόσα χρόνια δεν είχαμε φωνή και αντιπροσώπους πουθενά, για να εκφράσουμε τα εθνικά και τα κοινωνικά μας δίκαια, τα έκπτωτα από αυτόν τον σάπιο κόσμο ιδανικά και αξίες, βγαίνουμε από το σκοτάδι και γκρεμίζουμε τα ερείπια της μεταπολίτευσης. Βάζουμε μπροστά μας τη γαλανόλευκη και ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ: Μια νέα Ελλάδα, μια ανεξάρτητη πολιτεία, έναν περήφανο λαό, εθνική απελευθέρωση, κοινωνική χειραφέτηση, οικολογία και άμεση δημοκρατία.

Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη