Αύριο, μια άλλη χώρα

Σκέψεις και προτάσεις για το μεταναστευτικό

 Της Λαμπρινής Χ. Θωμά

 

«Υστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη, / ο γραμματέας της Ενωσης Λογοτεχνών / έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις / που λέγανε πως ο λαός / έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης, / και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει / παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. / Δε θα ‘ταν τότε / πιο απλό, η κυβέρνηση/ να διαλύσει το λαό / και να εκλέξει έναν άλλον;»

Μπ. Μπρεχτ

Το ποίημα του Μπρεχτ «Η Λύση», μας ήρθε κατανού, καθώς συζητούσαμε με φίλο τα όσα συμβαίνουν, τα όσα συζητούμε και όσα δείχνει η στάση της ελληνικής κυβέρνησης για το μεταναστευτικό. Όταν ο λαός δε σου κάνει, αλλάζεις λαό, ειρωνεύεται ο Μπρεχτ, και στη σημερινή Ελλάδα είναι πολλοί αυτοί που δεν τους «κάνει» ο ελληνικός λαός, αυτός ο «συντηρητικός», «εθνικιστής», «επηρμένος», «τεμπέλης», «τριτοκοσμικός», «ξενοφοβικός» και «σκοταδιστής» λαός. Βάλθηκαν λοιπόν να τον αλλάξουνε.

 

Οι θεωρητικοί του Μαρξισμού αναρωτιόνταν επί δεκαετίες για το αν έχει προτεραιότητα η οικονομική βάση ή το πολιτισμικό εποικοδόμημα. Στην Ελλάδα, το λύσαμε κι αυτό: κατέρρευσαν μαζί με αξιοπρόσεχτο συγχρονισμό. Πρώτα μας άφησε χρόνους η ελληνική βιομηχανία. Αφού σε πρώτο στάδιο το κράτος «κοινωνικοποίησε» κάθε χρεωκοπημένη προβληματική επιχείρηση, βάλθηκε κατόπιν να ιδιωτικοποιήσει και τις λίγες κερδοφόρες κρατικές εταιρίες. Κατόπιν, η γεωργία μας συρρικνώθηκε ―με τις οδηγίες και τις ευλογίες της Ε.Ε.― καταντώντας παρασιτική κατανάλωση επιχορηγήσεων. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι βιοτεχνίες και τα εμπορικά καταστήματα έβαλαν μαζικά λουκέτα κάτω από τις πιέσεις των διάφορων υπερ-εμπορικών κέντρων, των ευρωπαϊκών αλυσίδων λιανικής και των κινεζικών καταστημάτων. Ο ανεξάρτητος έλληνας μικροϊδιοκτήτης έδωσε τη θέση του στον καταχρεωμένο λαϊφσταϊλίστα νεόπτωχο των σινιέ.

 

Χέρι χέρι με την οικονομία, όπως ο Μιμίκος με την Μαίρη, έπεσε στο γκρεμό και η ελληνική παιδεία, θυσιαζόμενη στο βωμό της ισότητας προς τα κάτω, η οποία οδήγησε σε μια παιδεία καθαρά ταξική. Και μετά από όλα αυτά, μέσα από ιδεολογήματα και κατασκευάσματα, «συνωστισμούς» και «χωχαρούπες», η άρνηση των αξιών και μνημών της ελληνικής κοινωνίας και η ενδοτικότητα σε κακοχωνεμένες μετα-αποικιοκρατικές απόψεις και την άνευ όρων κατανάλωση, έπλητταν όσο ποτέ τον κοινωνικό ιστό και οδηγούσαν στη διάλυση του. Έτσι που, «επιτέλους», ο λαός να μπορεί να αντικατασταθεί από άλλον. Ένα ακαθόριστο μείγμα γκετοποιημένων ομάδων που να βολεύει το κεφάλαιο, που εμφανίζεται να δρα εν ονόματι ενός νεφελώδους πολυπολιτισμού, ο οποίος απειλεί ό,τι κερδήθηκε με δεκαετίες αγώνα, με αίμα και θυσίες, στα εργασιακά, στο γυναικείο ζήτημα, στον κοινωνικό στίβο. Κανένα αφεντικό δεν το έπιασε ο ανθρωπιστικός πόνος για τους μετανάστες. Τη φτώχεια και την ανάγκη των κατατρεγμένων χρειάζεται και εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο. Η επισημοποίηση της παραμονής τους, λοιπόν, η οποία λειτουργεί και ως ανοικτή πρόσκληση σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να δοκιμάσουν την τύχη τους στα μέρη μας, του έρχεται κουτί. Η υπερπροσφορά εργασίας πάντα βοηθάει τους εκβιασμούς του όποιου εργοδότη.

 

Advertisement