Η χρεοκοπημένη Αριστερά (ΙΙΙ)

(Απόσπασμα από εισήγηση που παρουσιάστηκε στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην και της Ρήξης, το Σεπτέμβριο του 2010, στην Αθήνα)

[…]

Η στάση απέναντι στις «νέου τύπου» εξεγέρσεις

Η εν λόγω Αριστερά σε όλες της τις εκφράσεις, με εξαίρεση ίσως το κομμάτι που αποτελεί το χώρο της σημερινής ΔΗ. ΑΡΙ., επικεντρώθηκε πολιτικά στη δυναμική και την προοπτική που υπέθεσε ότι υπέκρυπτε η νεανική συγκρουσιακή πρακτική έτσι όπως αυτή ωρίμασε τα τελευταία χρόνια μέσα στις μαθητικές κυρίως κινητοποιήσεις και τη δράση του αντεξουσιαστικού χώρου. Μια πρακτική που έφτασε στην ανεξέλεγκτη κορύφωσή της με την περίφημη «εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08».

Advertisement

Η χρεοκοπημένη Αριστερά (ΙΙ)

(Απόσπασμα από εισήγηση που παρουσιάστηκε στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην και της Ρήξης, το Σεπτέμβριο του 2010, στην Αθήνα)

[…]

Η στάση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε τη στάση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου θα λέγαμε ότι χονδρικά εμφανίστηκαν τρεις τάσεις: η κάθετη εναντίωση στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία, η «ψύχραιμη» στάση στάθμισης των «καλών» και των «κακών» της παγκοσμιοποίησης, τέλος, η ενθουσιώδης αποδοχή της ως αναγκαίου σταδίου της εξελικτικής πορείας του καπιταλισμού προς το …τέλος του. Με την πάροδο του χρόνου η πρώτη τάση αυτοπεριθωριοποιήθηκε ή σιώπησε (μπρος στα ποικίλα αγαθά της «ενότητας της Αριστεράς», βλ. Αλαβάνος, ΚΟΕ, Γλέζος, Λαφαζάνης, κλπ) ενώ οι άλλες δύο τάσεις πήραν την ηγεμονία και έδωσαν τον τόνο. Η παγκοσμιοποίηση θεωρήθηκε ως μια διαδικασία μη αναστρέψιμη, «αντικειμενική», της οποίας οι οδυνηρές συνέπειες θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με την ανάδυση μιας «άλτερ παγκοσμιοποίησης» των πολύχρωμων παγκόσμιων κινημάτων τα οποία θα πίεζαν τις υπερεθνικές ελίτ να συγκροτήσουν κάτι σαν ένα υπερεθνικό «κράτος-πρόνοιας» για να λειαίνονται οι πιο αιχμηρές συνέπειες της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας. Συχνά μάλιστα η παγκοσμιοποιητική διαδικασία καθεαυτή θεωρήθηκε και καλοδεχούμενη καθώς είτε κατέστρεφε τις «παράλογες» αγκυλώσεις της προηγούμενης ιστορικής περιόδου: το έθνος-κράτος, την ταυτοτικά ομοιογενή κοινωνία, τον χωρικά εντοπισμένο πολιτισμό, τον κρατικό προστατευτισμό, κλπ., είτε με τις νέες προωθημένες παραγωγικές σχέσεις που εγκαθίδρυε θα μας έφερνε μια ώρα νωρίτερα στην επανάσταση και τον …κομμουνιστικό παράδεισο! Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, ομολογουμένως ή ανομολογήτως, οι συνέπειες της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας θεωρήθηκαν από την αριστερή διανόηση και τους «ακτιβιστές» του κινήματος, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να απαλλαγούμε επιτέλους  από τον «ελληναράδικο», «ορθόδοξο» και «λαϊκίστικο» χαρακτήρα της κοινωνίας μας, που έζεχνε Βαλκάνια. Έτσι, η τελευταία θα μπορούσε είτε να προσπέσει επιτέλους για προστασία στη στοργική αγκαλιά της Μεγάλης Ευρωπαϊκής Πατρίδας είτε να ενωθεί στη «νομαδική χαρά» του «παγκόσμιου πλήθους», κατά τις ιδεολογικές αερολογίες των Χάρντ και Νέγκρι που τόσο συγκινούν τους νεαρούς αριστερούς ριζοσπάστες των μεσαίων στρωμάτων.

Η χρεοκοπημένη Αριστερά (Ι)

(Απόσπασμα από εισήγηση που παρουσιάστηκε στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην και της Ρήξης, το Σεπτέμβριο του 2010, στην Αθήνα)

Ολοένα και πιο φανερά, η κρίση και επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας συνοδεύεται από τη θανάσιμη κρίση και επαπειλούμενη χρεοκοπία μιας συγκεκριμένης Αριστεράς, η οποία προκάλεσε την τελευταία δεκαετία  (δυσανάλογο με το πραγματικό της μέγεθος) θόρυβο, ο οποίος με τη σειρά του έπεισε αρκετούς ανθρώπους για την πιθανότητα αυτή η Αριστερά να αποτελέσει τον καταλύτη στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.

Προς το Λαό – το κείμενο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Η Ιεραρχία της Έκκλησίας τής Έλλάδος, η όποία συνήλθε στήν τακτική Συνε­δρία της άπό 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθά­νεται τήν ανάγκη νά άπευθυνθεί στό πλήρωμά της, στό λαό του θεού, άλλά καί σέ κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, γιά νά μι­λήσει μέ τή γλώσσα τής άλήθειας καί τής άγάπης.
Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες καί κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μιά δεινή οικο­νομική κρίση πού δημιουργεί στούς πολλούς άνασφάλεια καί φόβο. Δεν γνωρίζου­με τί είναι αύτό πού μάς έρχεται τήν επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται νά μήν είναι πλέον έλεύθερη άλλά νά διοικείται έπί τής ούσίας άπό τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε άπό τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία νά μιλήσει καί νά τοποθετηθεί πάνω στά γεγονότα πού παρακολουθούμε.
Είναι άλήθεια ότι αύτό πού συμβαίνει στήν πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο καί συ­νταρακτικό. Μαζί μέ τήν πνευματική, κοινω­νική καί οικονομική κρίση συμβαδίζει καί ή πάσης φύσεως άνατροπή. Πρόκειται γιά προσπάθεια έκρίζωσης καί έκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τά όποια ως τώ­ρα θεωρούνταν αύτονόητα γιά τή ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς έπιχειρείται μιά άνατροπή δεδομένων καί δι­καιωμάτων καί μάλιστα μέ ένα πρωτοφανές έπιχείρημα. Τά άπαιτούν τά μέτρα αύτά οί δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μιά χώρα ύπό κατοχή καί έκτελούμε έντολές τών κυριάρχων – δανειστών μας. Τό ερώτημα, τό όποιο γεννάται, είναι έάν οι άπαιτήσεις τους άφορουν μόνον σέ οικονομικά καί άσφαλιστικά θέματα ή άφο­ρούν καί στήν πνευματική καί πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας.

Το θεσπέσιο πτώμα

 Του Κώστα Βεργόπουλου

Οσάκις ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, η Αριστερά βυθίζεται σε βαθύτερο ιδεολογικο- πολιτικό αδιέξοδο και αποσύνθεση.

Αυτό συνέβη το 1930, αυτό σημειώνεται σήμερα, ακόμη περισσότερο. Αυτό εκδηλώνεται στην Ευρώπη, αυτό καταγράφεται στη χώρα μας, με δραματικές συνέπειες για τις κοινωνικές δυνάμεις, που δεν έχουν καμία διάθεση να αυτοκτονήσουν. Οι κομματικές ηγεσίες διατηρούν δικαίωμα αυτοκτονίας, οι λαοί διατηρούν δικαίωμα να διδάσκουν τους αυτο-ανακηρυγμένους ηγέτες, να αποστασιοποιούνται από τους κομματικά περιχαρακωμένους χώρους. Το κομματικό σύνδρομο, «ανίατη νόσος», διατρέχει όλους τους χώρους της Αριστεράς: η παραδοσιακή το επικαλείται ως «αρετή», η ανανεωτική με τις παραλλαγές της, παρ’ όλο που διατείνεται ότι το ξεπέρασε, εντούτοις σ’ αυτό παραμένει αθεράπευτος δεσμώτης και ζηλωτής. Ανακηρύσσει την κομματική δράση ανώτερη από την κοινωνική. Κι όμως η τέχνη, το πνεύμα, οι κινητοποιήσεις είναι ανατρεπτικές, απελευθερωτικές, ενώ ο κομματισμός και οργανωτικισμός παρωχημένα παράσιτα, που τις διαβρώνουν, αναπαράγοντας τα κατεστημένα. Προσλαμβάνουν την κοινωνική απελευθέρωση ως εργολαβική επιχείρηση. Οσάκις η κοινωνία αφυπνίζεται, η Αριστερά πανικοβάλλεται πρώτη, όχι για την έκβαση της κοινωνικής δυναμικής, αλλά για τον κομματικό έλεγχό της. Αντί στοιχείο λύσης, αποβαίνει η ίδια μέρος του προβλήματος.

Η πολυδιάσπαση του αριστερού χώρου δεν είναι αιτία της ιδεολογικής σύγχυσης και του ελλείμματος ορατότητος, αλλά συνέπεια αυτών. Ο Ιμπέρ Βεντρίν, άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της Γαλλίας, επισημαίνει ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά παραμένει παγιδευμένη σε «αφελή ευρωπαϊσμό», αγνοώντας στοιχειώδη γεωπολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.1 Ο κομματισμός συμπληρώνεται με αφασία και αποστασιοποίηση από τις συμφορές του κόσμου. Καυτά προβλήματα φλέγουν τους εργαζομένους, η Αριστερά περιορίζεται σε αφορισμούς και δόγματα παντός καιρού, ως Ερυθρός Σταυρός, θεματοφύλακας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιεροκήρυκας. Αποπνέει είτε ληγμένο παρελθόν είτε φαντασίωση κάποιου ασαφούς μέλλοντος, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται, αλλά μόνον αυτή παίρνει το αστείο στα σοβαρά. Ο Βεντρίν αποκαλεί τον χώρο του «μαλάκα της Ιστορίας»: παίρνοντας στα σοβαρά τις ιδεολογικές φάρσες των άλλων, αποβαίνει θύμα των φαντασιώσεων της εποχής του. Η Δεξιά παραμένει πραγματιστική, επανενεργοποιώντας κράτος και εθνικοποιήσεις, η Αριστερά εμφανίζει «τρικυμία εν κρανίω», με την αυθαίρετη, ατεκμηρίωτη και αθεράπευτη εμμονή της στο τέλος του κράτους – έθνους, του ρυθμιστικού ρόλου του, των εθνικοποιήσεων. Αμήχανη με τα εγκόσμια, σκιαμαχεί στο πεδίο των φαντασιώσεών της.

«Η Ελλάδα δικάζεται και μαζί της όλοι μας.»

Τα δικαστήρια στήθηκαν στο Νταβός, τις Βρυξέλες, το Βερολίνο. Εισαγγελείς οι Γερμανοί. Οι απόγονοι αυτών που εξόντωσαν μια γενιά στην πείνα του ’41, στα σκοπευτήρια και τα μπλόκα, στα καμένα χωριά, αυτοί που λεηλάτησαν για τρία χρόνια την χώρα μας. Αυτοί που έχτισαν την οικονομία τους με τον ιδρώτα των πατεράδων μας στα χυτήρια και τις φάμπρικες τους αυτοί που μας πουλάν υποβρύχια που γέρνουν, τανκς που ραγίζουν, C4I που δεν δουλεύουν, κι όταν διαμαρτυρόμαστε κλείνουν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και πετούν χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Αυτοί μας αποκαλούν διεφθαρμένους όταν πίσω από κάθε σκάνδαλο (όπως αυτό της ΖΙΜΕΝΣ) θα βρεις μια γερμανική φίρμα, πίσω από κάθε αποικιακή σύμβαση (αεροδρόμια, διόδια κ.λπ.) κάποιο γερμανικό όνομα θα παίζει, όταν στις γερμανικές αλυσίδες λιανικής οι τιμές είναι διπλάσιες απ΄ ότι για τα ίδια προϊόντα στη Γερμανία.

Και τα δικαστήρια αποφάνθηκαν: Ένοχος λαός. PIGS, γουρούνια οι Έλληνες μαζί με τους άλλους μελαψούς νοτιοευρωπαίους.  Η καταδίκη: μια νέα κατοχή, είτε αυτή τελικά την πούνε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είτε Φον Παπαδήμα. Μια νέα κατοχή οικονομική αυτή τη φορά, αλλά όχι λιγότερο ανελέητη, όπου όλες οι κατακτήσεις στο εργασιακό και το κοινωνικό επίπεδο διαγράφονται εν μια νυκτί από τους νέους Γερμανοτσολιάδες του πολιτικού μας κατεστημένου. Αμοιβές, συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, όλα λεηλατούνται στο όνομα του δημοσιονομικού ελλείμματος ή της γραμμής για «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας  (μετάφραση: ποσοστά κέρδους των αφεντικών) αντίστοιχη με τις γειτονικές χώρες, Βουλγαρία, Σκόπια ή Τουρκία. Η μόνιμη επωδός των συμπολιτών μας της «μεγάλης ευρωπαϊκής πατρίδας» είναι μέτρα, κι άλλα μέτρα, πιο σκληρά μέτρα: Μια «οικογένεια» που ένα μέλος της έπεσε στα νύχια των τοκογλύφων και ζητάει βοήθεια για να εισπράξει μόνο συμβουλές: να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι και να ξεπουλήσει ότι του απέμεινε, στέλνοντας το ξανά στους τοκογλύφους. Να ποια είναι η πραγματική κι όχι η μυθική Ευρώπη των τραπεζιτών. Μια «ένωση» που νοιάζεται να σώσει τράπεζες κι όχι χώρες, που αφού απομύζησε κάθε διαθέσιμο εισόδημα, ντόπιο ή δανεικό πουλώντας Μερσεντές και Πόρσε Καγιέν, μας δείχνει τώρα την πόρτα κάνοντας μας πάσα στο Δ.Ν.Τ. και τις γνωστές συνταγές του που κατέστρεψαν για δεκαετίες ολόκληρη την νοτιοαμερικανική ή την αφρικανική ήπειρο.

Θα περίμενε κανείς  ότι η πολιτική ηγεσία μιας κυρίαρχης χώρας, μια ηγεσία που εκπροσωπεί ένα κράτος, έναν λαό και έναν πολιτισμό να απαντούσαν στους άσπονδους φίλους με έναν τρόπο που να σώζει αν μη τη άλλο την συλλογική μας αξιοπρέπεια. Αντ’ αυτού ο εσμός των μηδενικών  που αποτελούν τους προύχοντες μας, φόρεσαν την προσωπίδα του επαίτη, εισπράττοντας την μια καρπαζιά μετά την άλλη, κλαψουρίζοντας στο εξωτερικό και προετοιμάζοντας τον λαό στο εσωτερικό για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αφού οι ίδιοι είναι ανίκανοι κι απρόθυμοι να την υπερασπίσουν. Για να παραδοθεί όμως ο λαός δέσμιος στους διεθνείς κερδοσκόπους των «ιδρυμάτων» του Σόρος και ΣΙΑ θα πρέπει να οδηγηθεί στην ενοχοποίηση, τον φόβο, την απελπισία. Και γι αυτό υπάρχουν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, όλοι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι (με μαύρα χρήματα βέβαια) κηφήνες της διανόησης και της δημοσιογραφίας του συστήματος.

Υπήρξαν καιροί που όλοι αυτοί πανηγύριζαν για την «ισχυρή Ελλάδα», το «ασφαλές λιμάνι της Ε.Ε.», τους «σκληρούς πυρήνες». Μιλούσαν βέβαια για τον εαυτό τους, την κοινωνική θέση και τα εισοδήματα τους. Τότε ελάχιστοι ήταν όσοι επισήμαιναν την θεμελιώδη ασυμμετρία  που αποτύπωναν οι οικονομικοί δείκτες, την απόσταση ανάμεσα στις καταναλωτικές συμπεριφορές και την πραγματική παραγωγή πλούτου αυτής της χώρας. Κανείς δεν έδειχνε να ακούει.

Άρκεσαν όμως οι σπασμοί των σπρεντ κι οι καρπαζιές από τους «εταίρους» ώστε σε μια νύχτα όσοι πραγμάτωναν την σύγκλιση με μια ιδεατή και ανύπαρκτη «ένωση των λαών» στα βαθύτερα ενύπνια τους, να πέσουν με όσα επικοινωνιακά νύχια και δόντια διαθέτουν να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό για ποιο πράγμα; Μα για το γεγονός ότι τους πίστεψε, νανουρίστηκε από τις υποσχέσεις που απλόχερα διέδωσε το καθεστώς και οι μηχανισμοί του και έπεσε στην αυταπάτη ότι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι το ανώτατο εφικτό στάδιο του σοσιαλισμού, η πραγμάτωση του ονείρου για καλύτερη ζωή που φούντωσε τους κοινωνικούς αγώνες  από την μεταπολίτευση και μετά.

Ο εργαζόμενος πρέπει να νιώσει ένοχος και να πλημμυρίσει με φόβο: η ευημερία που τον τάιζε απλόχερα το τηλεοπτικό θέαμα, πολλές φορές σε ολοφάνερη αντίθεση με τον ελλειμματικό οικογενειακό προϋπολογισμό του  κομματιάστηκε σε μια στιγμή, τα φώτα σβήνουν απλώνοντας την σκιά μιας πραγματικότητας που ήταν ήδη ζοφερή αλλά καλά κρυμμένη. Ο άνεργος είναι πιο άνεργος από ποτέ, η ακρίβεια πιο ακριβή, η σύνταξη πιο λειψή, οι δυο και τρεις δουλειές είναι πιο αβάσταχτες τώρα που το ΣΚΑΪ μιλάει για κρίση. Όλοι αυτοί προσφέρουν μια ακόμα εκδούλευση στα αφεντικά τους: Ο «νέος πατριωτισμός» τους δεν είναι παρά μια ξαναζεσταμένη σούπα σε συνταγή Τσολάκογλου (του «πρωθυπουργού» της κατοχής, της πείνας  και της μαύρης αγοράς). Να υπομείνουμε αγόγγυστα τις ύβρεις, να σκύψουμε το κεφάλι, να στερηθούμε για να δεχτούν οι τοκογλύφοι να μας δανείσουν ακόμα πιο ακριβά χωρίς ελπίδα να εξοφλήσουμε ποτέ, σε μια δίνη χωρίς τέλος όπως γνωρίζουν πολύ καλά τα θύματα κάθε τοκογλυφίας. Να πιστέψουμε ότι η οικονομική κατοχή της ζωής μας είναι η δίκαιη τιμωρία  για κάποιο έγκλημα μας, όπως και τα καταναγκαστικά έργα μιας παράτασης του εργάσιμου βίου σε συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες είναι το τίμημα μιας «χρυσής εποχής», χρυσής βέβαια για κάποιους που δεν πληρώνουν ποτέ και κάλπικης για τους πολλούς, τους συνήθεις υπόπτους. Να φορέσουμε τέλος τις κουκούλες του κοινωνικού αυτοματισμού καταγγέλλοντας ως προνομιούχο όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει το σκοτάδι που πάνε να απλώσουν πάνω από την χώρα μας.

Αυτός είναι ο δικός τους πατριωτισμός. Υπάρχει άλλος; Ναι. Υπάρχει στην οργή για την αδικία και την ξεφτίλα που δεν την αξίζουμε. Υπάρχει στη αντίσταση στις πολιτικές και τους πολιτικούς που μας παραδίδουν στους οικονομικούς Ες Ες. Υπάρχει στους αγώνες που πρέπει να αναπτύξουμε και την κοινωνική αλληλεγγύη όχι για να διασώσουμε μια καταναλωτική αυταπάτη αλλά για να ξαναθυμηθούμε ένα όραμα κοινωνίας που παράγει, χτίζει το μέλλον της, αγαπά τον τόπο, επιλέγει την κοινωνική δικαιοσύνη και το οικολογικό μέτρο. Θέλετε να στείλουμε κι ένα μήνυμα στους πρωταγωνιστές των ύβρεων;

ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ

 

 

24/02/2010

Περιοδικό ΑΡΔΗΝ, Εφημερίδα ΡΗΞΗ

Άρθρο της The Independent για την κρίση στην Ελλάδα

The Independent, Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου, 2007, μεταφράζουμε άρθρο του John Lichfield βλέπε http://www.google.com/url?sa=D&q=http://www.independent.co.uk/news/world/europe/sick-man-of-europe-seeks-remedy-from-wary-neighbours-1895831.html&usg=AFQjCNHTVJC6NkoEDXMfluq-eUYoCrZpsA.

Η ΑΣΘΕΝΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΣΠΙΣΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΗΣ

 

Γραφεία εγκαταλελειμμένα. Μια οικονομία στα όρια. Ένα έθνος σε αναταραχή. Ενώ η Ελλάδα πλήττεται από απεργίες,, ο βρετανός  δημοσιογράφος John Lichfield βρίσκει διστακτική ελπίδα στους δρόμους των Αθηνών.

          Μπαίνοντας βιαστικά με το ταξί μας στην Αθήνα, ακούω τη φωνή του ραδιοφωνικού εκφωνητή να το γυρίζει ξαφνικά στα αγγλικά. Ο εκφωνητής, φαίνεται, είναι ένας εκκολαπτόμενος Michael Moore.

          Τηλεφωνεί διαδοχικά σε τηλεφωνικό κέντρο του Λονδίνου (όπου η ώρα έχει περάσει τη δεκάτη βραδινή) για να θέσει προκλητικές ερωτήσεις σχετικά με την ελληνική  πιστωτική κρίση.. “Hello, is that The Financial Times? I want to speak to someone who will tell me why the world hates Greece.” («Καλησπέρα, Φαϊναντιαλ Τάϊμς εκεί; Θέλω να μιλήσω με κάποιον που θα μου εξηγήσει γιατί ο κόσμος μισεί τόσο την Ελλάδα») Απαντάει η οπερατέρ: «Just a moment, please, I will try to connect you.» («Παρακαλώ περιμένετε να σας συνδέσω») Αφού το τηλεφωνικό κέντρο τον συνδέει επανειλημμένα με…Κάιρο, ο εκφωνητής εγκαταλείπει την προσπάθεια, ανακοινώνοντας σε άψογα αγγλικά. «I do not give a blind f… for The FT.»  (Στ΄αρχ… μας κι η Φαϊναντιαλ Τάϊμς!)

            Η οικονομική αυτή εφημερίδα έχει γίνει, για ορισμένους Έλληνες, συνώνυμο με τις αγορές και τα ισχυρά ΜΜΕ του πλανήτη. Η καημένη η  Ελλάδα πάντοτε μπάχαλο ήταν τόσα χρόνια, μου λέει ο κόσμος. Πως και ξαφνικά επάθατε, όλοι σας, υστερία έναντί  της;

        Οι απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων δε σπανίζουν. Μια ακόμα 24-ωρη έγινε χθες, κλείνοντας αεροδρόμια, σχολεία,  αποδιοργανωμένα νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες, μια απεργία που αναλύθηκε διεξοδικά παγκοσμίως. Ποια η δύναμη των συνδικάτων; Η κυβέρνηση θα έκανε πίσω ως συνήθως;

          Η χώρα έχει μεταμορφωθεί, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Χρηματιστηρίου Αθηνών Σπύρο Καπράλο, σε νέα περίπτωση «Lehman Brothers»: Αν το πρώτο ντόμινο κυλήσει, μπορεί να παρασύρει πολλά άλλα στην αλυσιδωτή πτώση, κι όχι μονάχα τις βαριά χρεωμένες νοτιο-ευρωπαϊκές χώρες της ζώνης του ευρώ. «Όταν αποφασίστηκε να αφεθούν οι»Lehman Brothers»  στη μοίρα τους το Σεπτέμβρη του 2008, φαινόταν εκείνη τη στιγμή μια λογική απόφαση, αλλά στη συνέχεια οι συνέπειες ήσαν συνταρακτικές,» σχολιάζει ο κ. Καπράλος. «Δεν νομίζω ότι οι ΗΠΑ θα  ξαναέπαιρναν την ίδια απόφαση. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα. Αν εγκαταλειφθούμε, επακολουθεί η Πορτογαλία, η Ισπανία, και πάει λέγοντας στον κόσμο όλο»

          Η νέα ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε, αυτήν την εβδομάδα, μέτρα που αποσκοπούν στον περιορισμό του δημοσίου τομέα, τη μείωση συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, και τη μεταρρύθμιση του χαοτικού φορολογικού συστήματος, προκειμένου  να μειωθεί το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και να μειώσει το τεράστιο δημόσιο έλλειμμα ύψους τουλάχιστον €300 δις. Οι χρηματαγορές, που έχουν σπεκουλάρει τεράστια ποσά τις τελευταίες εβδομάδες, στοιχηματίζοντας κερδοσκοπικά  ότι η Αθήνα είτε θα αποτύχει και θα χρεοκοπήσει, είτε θα εκδιωχθεί από τη ζώνη ευρώ, είτε ότι θα υποστεί και τα δύο δεινά.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ από το Μανιτάρι του Βουνού

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 Με τις αποψινές δεύτερες «κωλοτούμπες» συνεχίζει ο πρωθυπουργός του ΠΑ-σοκ. Ένας πρωθυπουργός που ήταν υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ από το καλοκαίρι του 1988, όταν έληξε στα σημεία η μεγάλη απεργία των καθηγητών στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Όταν ένας πρωθυπουργός μέσα σε 4 μήνες κάνει δυο φορές κωλοτούμπες ενάντια στα μικρομεσαία στρώματα, υπάρχει κάποια εγγύηση ότι δεν θα κάνει τρίτη και τέταρτη σύντομα; Όχι βέβαια.

Στο σημερινό διάγγελμα:

1) Βάζει αυξήσεις – φόρους στα καύσιμα (διαφωνεί ο Α. Σαμαράς) και θα τιναχτεί από τη μια μεριά η αγορά στον αέρα και από την άλλη θα μειωθούν οι μετακινήσεις. Και αν από πλευράς καυσαερίων μοιάζει … οικολογικό, τα έσοδα θα είναι λιγότερα.

2) Καθηλώνει όλους τους μισθούς στο δημόσιο, αλλά δεν μειώνει στο μισό π.χ. τους μισθούς πολιτικών, δικαστικών, διοικητών τραπεζών, κλπ. Και μετά ψάχνει συναίνεση για νέο ενιαίο .. φτωχολόγιο (άντε βρεεεεεεεεεε).

3) Σταματά τους διορισμούς σε όλο το δημόσιο (δεν εξαιρεί υγεία, παιδεία π.χ.) και επομένως το τι έχει να γίνει στα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία δεν λέγεται!!!

4) Τσιμουδιά για τις ευθύνες πώλησης των κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου (ΟΤΕ, ΔΕΗ κλπ), για την ανάληψη και εκτέλεση των Ολυμπιακών αγώνων, συγγνώμη επιχειρήσεων που έβαλαν τη χώρα μέσα, τα απλήρωτα χρέη των κομμάτων για διψήφια χρόνια στην Ολυμπιακή, για να μετακινούν ψηφοφόρους σε όλες τις εκλογές, για την προπληρωμή των κομμάτων έως το 2013 (κάποιοι λένε μέχρι το 2016), κ.ο.κ.

5) Καμιά ευθύνη για το ρήμαγμα των ασφαλιστικών ταμείων επί χρηματιστηρίου και ομολόγων (όπου οι δύο πρωθυπουργοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, αλλά απολαμβάνουν τους τεράστιους μισθούς και όχι μόνο κ.ο.κ.), αλλά τα όρια ηλικίας να ανέβουν (που;), αφού ανεβαίνει το «προσδόκιμο ζωής» (χαχαχαχαχα).

6) Μίλησε για κερδοσκόπους, και βεβαίως υπάρχουν. Που είναι η ισχυρή Ελλάδα του Πρωθυπουργού του, που μας έχωσε στο Ευρώ – ΟΝΕ. Μας έκλεψαν που μπήκαν, μας κλέβουν όταν μας επιλέγουν ως τον πιο αδύναμο κρίκο, θα μας κλέψουν όταν μας πετάξουν και ως λεμονόκουπες…

 7)…

8)…. Καληνύχτα σοσιαλδημοκρατία… Ας πούμε καλημέρα σε ένα νέο όραμα, εγώ λέω μετακαπιταλιστικό, πιο αμεσοδημοκρατικό, αγκαλιά με ό,τι θετικό έχει κατακτήσει η καθ’ ημάς Ανατολή στο χώρο του πολιτισμού, της παιδείας και του πνεύματος…

ΠΗΓΗ :

 http://manitaritoubounou.wordpress.com/2010/02/02/telos-sosialdhm/

Το καθοριστικό βήμα προς το ΔΝΤ

Πριν από ένα χρόνο και κάτι, μόλις είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, έγραφα ότι βρισκόμασταν «Ένα βήμα πριν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» τονίζοντας ότι:

[…]Δεν χρειάζεται να είσαι μαέστρος εις την οικονομικήν για να ξέρεις ότι σε μια χώρα παροξυσμικά παρασιτική, η οποία έχει εξοβελίσει την παραγωγή στο περιθώριο και ζει με τον εξωτερικό δανεισμό και τα εμβάσματα από τη ναυτιλία και τον τουρισμό, η κρίση που πλησιάζει θα είναι και αυτή παροξυσμική. […]

Σήμερα, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή και την άνοδο των μαθητευόμενων νεο-γιάπηδων του ΓΑΠ και παρακολουθώντας τις (απελπισμένες) προσπάθειες των τελευταίων να αποφύγουν την χρεοκοπία, μου δημιουργείται η βεβαιότητα ότι δεν είμαστε απλά ένα βήμα πριν το ΔΝΤ αλλά με ευθύνη της κυβέρνησης και των αρχουσών ελίτ έχουμε κάνει ήδη αυτό το βήμα!
Όταν η κατάρρευση ξορκίζεται με τις δοκιμασμένες συνταγές του παραπέρα ξεζουμίσματος των συνηθισμένων φορολογικών υποζυγίων (μισθωτοί, συνταξιούχοι, όσοι δεν μπορούν να αποκρύψουν έσοδα, κλπ), με αύξηση των έμμεσων φόρων, πάγωμα των μισθών (ίσως και μείωση στα ανώτερα κλιμάκια) και μια σχεδόν σίγουρη αύξηση του ΦΠΑ, τότε το τέλος είναι γνωστό και προδιαγεγραμμένο. Ιδιαίτερα σε συνθήκες πρωτοφανούς παραγωγικής εκχέρσωσης με ταυτόχρονη κατάρρευση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα (μείωση της βιομηχανικής παραγωγής πάνω από 10% και των βιομηχανικών επενδύσεων κατά 40%), τότε η συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων (άρα και της κατανάλωσης και της φορολογητέας ύλης) θα διευρύνει πολύ σύντομα σε ανυπολόγιστη έκταση την κατάρρευση της παραγωγής αλλά και των κρατικών εσόδων, γεγονός που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του δημόσιου χρέους (το οποίο υποτίθεται θα αντιμετωπίσουν τα νέα μέτρα) και σε ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας, άρα σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση των ιδιωτικών δαπανών, κλπ, κλπ, κλπ. Ο φαύλος κύκλος της υπερχρέωσης και του εξωτερικού δανεισμού δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει σε μια χώρα δομικά παρασιτική και επιπλέον νομισματικά δεμένη πισθάγκωνα στο ευρώ. Το πιθανότερο είναι ότι τα μέτρα που καλούνται να τον αντιμετωπίσουν θα σπρώξουν την οικονομία ακόμα πιο βαθιά σε μια υφεσιακή περιδίνηση. Άρα, μόνη λύση το …ΔΝΤ είτε με τη μορφή που το γνωρίζουμε είτε με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Τριάντα χρόνια ακραίου παρασιτισμού, παραγωγικής αποδιάρθρωσης και άνευ όρων παράδοσης στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. από μεριάς των τυχοδιωκτικών αρχουσών ελίτ και του πολιτικού προσωπικού τους, θα έχουν το τέλος που τους αρμόζει.
Αν η δυσοίωνη εξέλιξη που προβλέπω πραγματοποιηθεί, εισερχόμαστε σε μια πρωτοφανή οικονομική, (πρώτιστα) κοινωνική αλλά και πολιτική κρίση. Η κυβέρνηση ΓΑΠ/ΠΑΣΟΚ δεν γνωρίζω πώς θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία μετά το καλοκαίρι. Τα ενδεχόμενα ραγδαίων κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων θα είναι πια ολότελα ανοιχτά. Για την κατεύθυνση και τη μορφή που θα έχουν οι εξελίξεις δεν γνωρίζω ούτε αισιόδοξος είμαι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την ιδεολογική «εκχέρσωση» της τελευταίας δεκαετίας…

Καλή Χρονιά!

‘Θέλω να χορεύω και να κάνω εμετό’

Το διαβάσαμε στους «Ιθαγενείς» και το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο:

Η καθίζηση των μεσοστρωμάτων στην Ελλάδα  

1. Η διεύρυνση των μεσοστρωμάτων στη μεταπολίτευση

Η κρίση της μεταπολίτευσης δεν είναι μόνον κρίση οραμάτων, ιδεών, κομμάτων ή κρίση πολιτισμού. Είναι μια κρίση συνολική, που αφορά ολόκληρο τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Κι εάν πλέον, πολύ συχνά, γίνονται αναφορές στις πολιτικές ή στις ιδεολογικές διαστάσεις της κρίσης, η κοινωνική της διάσταση παραμένει μέχρι σήμερα σχεδόν άρρητη, λες και οι ποικιλώνυμοι αναλυτές και σχολιαστές των δημόσιων πεπραγμένων της χώρας να θέλουν να την ξορκίσουν. Κι όμως, αυτή ερμηνεύει σε βάθος την φύση των αδιεξόδων που βιώνουμε σήμερα σε τούτο το παράταιρο ελληνικό τέλμα και, πέρα από την ερμηνεία ορισμένων φαινομένων, μπορεί να εξηγήσει και την ανυπαρξία των διεξόδων που αναζητούμε στην παρούσα περίοδο. Αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές από τις σελίδες της Ρήξης και του Άρδην, το πώς η μεταπολίτευση –κύρια δια της πασοκικής αλλαγής– προκάλεσε την εντυπωσιακή διεύρυνση των μεσαίων τάξεων, σηματοδότησε την αναβάθμιση διάφορων εργατικών και αγροτικών στρωμάτων. Και γνωρίζουμε όλοι, ότι τούτο συνέβη με τους όρους της σοσιαληστείας και του πασοκικού αμοραλισμού της δεκαετίας του 1980, η οποία επιφύλασσε την διαστροφή όλων των λαϊκών θεσμών και υποδομών σε μηχανισμούς ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου, από τις συνδικαλιστές, κρατικές και τοπικο-αυτοδιοικητικές γραφειοκρατίες.

Αυτή η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σ’ ένα δεύτερο κύμα μετασχηματισμών, οι οποίοι θα ολοκληρωθούν κατά την διάρκεια της εκσυγχρονιστικής περιόδου και θα αλλάξουν ριζικά την όψη της χώρας μας, βυθίζοντάς τη κοινωνικά σε μια πολύ δύσκολη αντίφαση. Σ’ αυτήν την φάση ολοκληρώνεται τόσο η διεύρυνση των μεσοστρωμάτων, όσο και η παρασιτοποίησή τους, η εξάρτησή τους είτε από το κράτος (είτε ως δημόσιοι υπάλληλοι, ή ως καταναλωτές επιδοτήσεων και επιδομάτων) είτε από τις τράπεζες.