Μια απεργία αλλιώτικη από τις άλλες

Του Τάσου Χατζηαναστασίου

γενικού γραμματέα της ΕΛΜΕ Αργολίδας

 

Στις 10 Φεβρουαρίου η ΑΔΕΔΥ έχει κηρύξει απεργία. Το κύριο βάρος της απεργίας αναμένεται να σηκώσουν οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί καθώς και οι εργαζόμενοι στα προγράμματα Stage. Νωρίτερα θα έχουν απεργήσει οι εργαζόμενοι το Υπουργείο Οικονομικών. Απεργούν δηλαδή τα ισχυρότερα συνδικάτα των «εξασφαλισμένων» του Δημοσίου μαζί με τους πληβείους της επισφαλούς εργασίας. Κι αυτή η ιδιαιτερότητα είναι που κάνει αυτήν την απεργία αλλιώτικη από τις άλλες.

Φαινομενικά πρόκειται για το χρονικό μιας ακόμη προαναγγελθείσης ηρωικής ήττας του συντεταγμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Για μία ακόμη, χαμένη εκ των προτέρων, μάχη οπισθοφυλακής. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί με αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια απεργία αγγαρεία, για την τιμή των όπλων. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα στοίχημα των εργαζομένων με τον ίδιο τους τον εαυτό: θα μπορέσουν να μετατρέψουν την οργή για τα κυβερνητικά (;) μέτρα που τους μειώνουν τους μισθούς, παγώνουν τις προσλήψεις και νομιμοποιούν την καταλήστευση των ταμείων τους σε μια νέα στάση απέναντι στην εργασία, το δημόσιο αγαθό, την οικονομία και την πάλη για όλα αυτά;

Στη σημερινή φάση, Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβέρνηση και φυσικά, οι «αγορές» επιχειρούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι για τα ελλείμματα και τα χρέη φταίνε αποκλειστικά η ίδια και οι παθογένειές της. Και η μόνη συνταγή που έχουν να προτείνουν είναι τις μειώσεις των μισθών και το ξεπέταγμα εκατομμυρίων ανθρώπων στο κοινωνικό περιθώριο και την ανασφάλεια της ανεργίας και της υποαπασχόλησης.

Θέλουν ωστόσο να ξεχνούν ότι άλλη ευθύνη έχει ο πολίτης που εξυπηρετείται με ένα ρουσφέτι, κι άλλη ο πολιτικός που τον αντιμετωπίζει σαν κακομαθημένο παιδί προκειμένου να τον κρατάει σε ομηρία. Άλλη ευθύνη έχει ο πολίτης που λαδώνει για να εξυπηρετηθεί από μια υπηρεσία, κι άλλη οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι και οι προϊστάμενοί της που κάνουν τα στραβά μάτια, με το αζημίωτο φυσικά. Άλλη ευθύνη έχει αυτός που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι άλλη ο πτυχιούχος που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά και δέχεται να εργαστεί ανασφάλιστος στο πρότζεκτ του διαχειριστή αυτών των κονδυλίων. Τέλος, ούτε όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας πήραν μίζες και «λάδι» για να κάνουν απλώς τη δουλειά για την οποία πληρώνονται, ούτε κλέβουν καθημερινά την εφορεία, το ΦΠΑ, τα ασφαλιστικά ταμεία και το Δημόσιο γενικότερα. Αυτοί όμως καλούνται τώρα να πληρώσουν τη νύφη.

Η παρούσα κρίση δίνει στους εργαζόμενος μια μοναδική ευκαιρία: να ξαναδούν επιτέλους την εργασία, το εισόδημα και την κοινωνική ασφάλιση συνολικά. Να αντιληφθούν ότι το κεφάλαιο είναι αποφασισμένο να ξεζουμίσει τους «προνομιούχους» που θα εργάζονται με το μόνιμο φόβο της απόλυσης και να πετάξει στον Καιάδα τους «άχρηστους» που δεν έχουν θέση στο καπιταλιστικό όνειρο. Η απάντηση σ’ αυτήν την πολιτική επομένως πρέπει να αφορά το σύνολο της εργασίας. Γι’ αυτό ο ωρομίσθιος απεργεί και για τον εργαζόμενο που περιμένει να βγει στη σύνταξη και αντίστροφα: χωρίς τη μονιμοποίηση του πρώτου, ο δεύτερος δεν θα πάρει το εφάπαξ του γιατί δεν θα χρηματοδοτούνται τα ταμεία. Χωρίς την οργανωμένη πάλη του συνδικάτου του δεύτερου, ο πρώτος έχει πολύ λίγες πιθανότητες να κερδίσει κάτι.

Το στοίχημα που πρέπει επομένως να κερδηθεί είναι αυτό της ωρίμανσης του συνδικαλιστικού κινήματος, της ίδιας της κοινωνίας γενικότερα. Η εποχή του καταναλωτικού ευδαιμονισμού έχει επιτέλους παρέλθει ανεπιστρεπτί κι ο αγώνας που ξεκινά από σήμερα είναι για τις ριζικές ανάγκες των πολλών. Δεν πρέπει λοιπόν να καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις. Σήμερα έχει νόημα να παλέψουμε για δικαιότερη κατανομή του πλούτου, για λιγότερη δουλειά, αλλά για όλους, για δικαιότερο ασφαλιστικό σύστημα αλλά για όλους. Για μια αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά με περιορισμό της κατανάλωσης. Και το κυριότερο για μια άλλη ριζικά διαφορετική αντίληψη για το Δημόσιο: ότι είναι η περιουσία μας και αφορά πρώτιστα εμάς. Το υπερασπιζόμαστε γιατί σε τελική ανάλυση είναι εμείς κι όχι οι κεφαλαιούχοι που δραπετεύουν προς Ελβετία μεριά, που έχουμε πατρίδα! Το πάρτυ τελείωσε. Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν τι πραγματικά σημαίνει γλέντι, λαϊκή γιορτή με τη συμμετοχή όλης της κοινότητας.

Πηγή: http://rikseis.wordpress.com/

Advertisement