Ο ελληνικός λαός ενάντια στη Νέα Τάξη

Η μάχη που δόθηκε στο κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν μόνο μάχη του λαού ενάντια στη χούντα του ΠΑΣΟΚ και τον εξελισσόμενο, γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας. Είναι μια μάχη που δίνει ενάντια στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτή τη στιγμή, όλοι, από τη Μέρκελ μέχρι τον Ομπάμα, και από την ΕΕ μέχρι το ΔΝΤ, έχουν πέσει πάνω μας, και πασχίζουν με νύχια και με δόντια να επιβάλουν ένα πείραμα εκπτώχευσης και εξανδραποδισμού, μεταβολής μιας χώρας σε χώρο. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα χθεσινά γεγονότα: Το Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα μας έχει κηρύξει τον πόλεμο.

Αιτία του πολέμου, είναι ότι απειλείται η πλανητική ηγεμονία της Δύσης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, από την άνοδο της Ανατολικής Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι μέρες της αφθονίας έχουν τελειώσει για τη Δύση, και γι’ αυτό ετοιμάζεται να παλέψει για την διατήρηση των πλανητικών της προνομίων.
Αυτή η επίθεση, έχει ως πρώτο στόχο την Ελλάδα, για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η Δύση δεν θεωρεί την Ελλάδα οργανικό κομμάτι του εαυτού της – πράγμα που φαίνεται από τις ρατσιστικές εκδηλώσεις, των ΜΜΕ, και πολλών πολιτικών εναντίον μας. Η Ευρώπη, ενέταξε την Ελλάδα στην ΕΕ, για την γεωπολιτική αξία του «οικοπέδου Ελλάδα». Σήμερα, που τα Βαλκάνια έχουν ισοπεδωθεί και αναδύεται η νεο-οθωμανική Τουρκία δεν μας χρειάζονται. Γι’ αυτό θέλουν να μας ξεφορτωθούν.
Δεύτερον, η εκστρατεία γενικευμένης εκπτώχευσης ενός ολόκληρου λαού, αποτελεί ένα πείραμα, το οποίο θα «εισαχθεί» και στο εσωτερικό των Δυτικών κοινωνιών. Ξεκινάει πρώτα από τους «κλέφτες Έλληνες», για να προχωρήσει μετά και να πλήξει όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Γι’ αυτό και ο αγώνας του ελληνικού λαού ενάντια στην χούντα του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικας, έχει διεθνή σημασία. Οι Έλληνες δεν παλεύουν μόνο για τους εαυτούς τους, παλεύουν για όλους τους μη-προνομιούχους της Δύσης, οι οποίοι απειλούνται με βίαιο κοινωνικό αποκλεισμό.
Με τον ίδιο τρόπο που η επανάσταση του 1821, δεν ήταν μόνο μια επανάσταση ενάντια στον Οθωμανό κατακτητή, αλλά μια επανάσταση ενάντια στην Ιερά Συμμαχία, έτσι και σήμερα, ο μαχόμενος ελληνικός λαός, παλεύει με τη σημαία του στο χέρι ενάντια σε μια δικτατορία πλανητική.

Η κυβέρνηση συγκρατείται με στον θώκο της εξουσίας, διότι μπορεί να μην έχει την έγκριση του λαού, έχει όμως τη στήριξη του… παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό το λόγο οι πραιτωριανοί έχουν εξαπολυθεί και επιτίθενται δολοφονικά ενάντια σε άνδρες, γέρους, γυναίκες και παιδιά.
Αυτές είναι οι πραγματικές διαστάσεις της σύγκρουσης. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το μεσοπρόθεσμο εν τέλει πέρασε, με τους δειλούς προδότες του ΠΑΣΟΚ να σηκώνουν τα χεράκια τους για να μην κακοκαρδίσουν το Παγκόσμιο Κτήνος που ανέπνεε πάνω από τα κεφάλια τους. Κι όμως, επρόκειτο για μια πύρρειο νίκη. Γιατί αυτά που ψηφίστηκαν δεν μπορούν να εφαρμοστούν, από καμία κυβέρνηση χωρίς να χυθεί αίμα. Και γιατί, πλέον, η ετυμηγορία του λαού είναι καταδικαστική, όχι μόνο για το μεσοπρόθεσμο, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ, όπως και για όποια άλλη κυβέρνηση παίξει τον ίδιο ρόλο, του εντολοδόχου των ξένων κατακτητών. Εκτός, βέβαια, κι αν αποφασίσουν να καταργήσουν και τυπικά το δημοκρατικό πολίτευμα…

Αν θέλουν, ας τολμήσουν κάτι τέτοιο! Πλέον, οι δυνάμεις του Παγκόσμιου Συστήματος έχουν απέναντί τους έναν ολόκληρο λαό. Μέσα από τα δακρυγόνα και την αστυνομοκρατία, σφυρηλατείται ένα νέο κίνημα, που έχει ξεπεράσει τα αδιέξοδα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Παλεύει για Εθνική Αυτοδιάθεση, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Άμεση Δημοκρατία, και με το πείσμα, τα δάκρυα και το αίμα του, φέρνει τους Έλληνες στην πρωτοπορία των αντιστεκόμενων λαών.

30 Ιουνίου 2011

Περιοδικό Άρδην, εφημερίδα Ρήξη

Advertisement

Για μια εναλλακτική πολιτική στο μεταναστευτικό ζήτημα

του Θόδωρου Ντρίνια

(περιοδικό «Άρδην» τχ. 77)

 

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές αποτέλεσαν ορόσημο στη συζήτηση για το μεταναστευτικό στη χώρα. Πριν τον Ιούνιο για τη μετανάστευση και τους μετανάστες μιλούσαν, κατά κύριο λόγο, είτε οι επίδοξοι θηρευτές τους είτε οι αυτόκλητοι σωτήρες τους. Σήμερα, σχεδόν όλοι κάτι έχουν να πούνε και κυρίως να προτείνουν, συχνά με μια ευκολία που εκπλήσσει! Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό απόψεων, βασική προϋπόθεση για την κατάθεση μιας συνεκτικής πολιτικής άποψης πάνω στα ζητήματα που θέτει στην κοινωνία μας το φαινόμενο της μετανάστευσης, είναι η προσέγγιση του ζητήματος από μια θέση αρχών και η ένταξή της στα πλαίσια μιας ευρύτερης πολιτικής στρατηγικής. Δηλώνεται, λοιπόν, εξ αρχής ότι το παρόν σημείωμα θα κινηθεί εντός του πλαισίου που ορίζουν το ανθρωπιστικό και δημοκρατικό κεκτημένο του (όποιου) πολιτισμού μας και οι πτυχές της συλλογικής μνήμης ενός λαού προσφύγων και μεταναστών, του ελληνικού. Αυτό σημαίνει ότι «λύσεις» που κρυφά ή φανερά επιδιώκουν το αποτρεπτικό κροτάλισμα των πολυβόλων στα σύνορα και τις ακτές μας ή, αντίθετα, Νεγκρικές φαντασιώσεις[1] για την έλευση της πολυπόθητης «επανάστασης» με όχημα την «εισβολή του παγκόσμιου πλήθους» και την συνακόλουθη άρση του δικαιώματος μιας κοινωνίας να οριοθετείται, βρίσκονται εκτός του προαναφερόμενου πλαισίου και απορρίπτονται.

 

 

Λύση ή Διαχείριση;

Στην τρέχουσα συζήτηση για το μεταναστευτικό, δημιουργείται έντονα η αίσθηση ότι το ζήτημα μπορεί εύκολα ή δύσκολα να επιλυθεί. Αρκεί να ληφθούν 1,2,3,…,ν μέτρα και να συνδυαστούν κατάλληλα μεταξύ τους. Όμως, το μεταναστευτικό – όπως και το οικολογικό και άλλα κορυφαία ζητήματα της εποχής μας – είναι πρόβλημα υπερπολύπλοκο. Με τη σημερινή του μορφή, είναι συνδυαστικό αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, των γεωπολιτικών επιλογών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της νέο-αποικιοκρατίας και της κατάρρευσης των οικοσυστημάτων, παραγόντων ήδη ισχυρά αλληλοεξαρτώμενων. Ταυτόχρονα, μεγεθυνόμενο, «επιστρέφει» και επηρεάζει τις ίδιες τις δομές των οικονομικών και γεωπολιτικών μεγα-συστημάτων που το πυροδότησαν, εντείνοντας την πολυπλοκότητα. Το να φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να «λυθεί» ένα πλανητικής έκτασης ζήτημα χωρίς να αναιρούνται ή να τροποποιούνται οι παράγοντες που το δημιουργούν είναι σαν να πιστεύουν, για παράδειγμα, οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης ότι απαγορεύοντας εντελώς τη χρήση των αυτοκινήτων θα γλιτώσουν οι ίδιοι από τις συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη! (Θα εξασφαλίσουν σίγουρα μια ανώτερη ποιότητα ζωής και θα γλιτώσουν από κάμποσα προβλήματα σχετιζόμενα με τη χρήση του αυτοκινήτου, η τρύπα του όζοντος όμως θα μείνει στη θέση της, για όσο τουλάχιστον το παράδειγμά τους δεν γενικεύεται!).

Αβέβαιο το μέλλον της Πολεμικής Αεροπορίας…

Του Αθ. Β. Αθανασόπουλου

Το πρόβλημα γνωστό. Η Τουρκία επί σειρά δεκαετιών ασκεί επεκτατική πολιτική εις βάρος της χώρας μας. Οι συμπολίτες μας το αναγνωρίζουν αυτό υπομένοντας την επένδυση αστρονομικών ποσών για την ασφάλεια της χώρας. Λόγω της γεωγραφικής διαμόρφωσης της Ελλάδας και του τρόπου αμφισβήτησης της κυριαρχίας μας από την Τουρκία, η στρατιωτική απειλή είναι κυρίως αεροναυτική με την τουρκική πολεμική αεροπορία να αποτελεί το πρώτο εργαλείο πίεσης εναντίον μας. Γεγονός που προ πολλού έχει αναγνωριστεί από τις πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες της χώρας και έχει αποφασιστεί πρωτίστως η ενίσχυση της αεροπορίας. Οι Έλληνες χειριστές καθημερινά δίνουν τη μάχη υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας έναντι της αεροπορίας της “γείτονος” που κυριολεκτικά εισβάλλει στο Αιγαίο. Η μάχη αυτή είναι αληθινή, σκληρή και θανάσιμη. 115 χειριστές μας έχουν σκοτωθεί και 197 μαχητικά έχουν συντριβεί από το 1975 έως το 2006 (ΤΑ ΝΕΑ, 3-4 Ιουνίου 2006) είτε κατά τις αναχαιτίσεις των τουρκικών μαχητικών είτε κατά την πολύ εντατική εκπαίδευση που μας επιβάλλει η επιθετικότητα της Τουρκίας.

Το ζητούμενο, να μην είναι άδικος ο θάνατός τους ούτε να πάνε στον κάλαθο των αχρήστων τα κολοσσιαία ποσά που έχουν στερηθεί οι πολίτες για την ασφάλεια τους και κυρίως να μην αχρηστευτούν οι Ένοπλες Δυνάμεις και μείνουν απροστάτευτοι στις επιβουλές της “φίλης” και “συμμάχου”. Διότι εκεί οδηγούμαστε. Χωρίς πολεμοχαρή συναισθήματα ή πρόθεση διαφήμισης κατασκευαστών όπλων, πρέπει να συνεχιστεί η ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Πράγματι, ο εκτροχιασμός των οικονομικών και το έλλειμμα του 12% δεν αφήνει περιθώρια για πολλά, όμως η εθνική ασφάλεια είναι προτεραιότητα εάν θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητη χώρα και όχι προτεκτοράτο της Τουρκίας. Θα αναρωτηθείτε, προς τι όλα αυτά;

Το άμεσο πρόβλημα έγκειται στη συνεχή ενίσχυση της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας με ταυτόχρονη μη ενίσχυση της ελληνικής επί σειρά ετών και παράλληλη συσσώρευση πολλών άλυτων επιχειρησιακών προβλημάτων. Κυριότερο η μη λειτουργία των συστημάτων ηλεκτρονικής αυτοπροστασίας των 58 μαχητικών F-16 Block 52+ που ενώ προ ετών έχει ολοκληρωθεί η παραλαβή τους, εξακολουθούν να πετούν “γυμνά”, χωρίς ένα κρίσιμο υποσύστημα βασικότατο για την επιβίωση χειριστών και αεροσκαφών από πυραύλους των πλήρες υποσυστημάτων τουρκικών μαχητικών. Δεν είναι υπερβολή να αναφερθεί ότι σε περίπτωση πολέμου οι Έλληνες αεροπόροι θα εκτελέσουν αποστολή αυτοκτονίας. Δεύτερο σημαντικό πρόβλημα, η μεγάλη μείωση της διαθεσιμότητας των υφιστάμενων αεροσκαφών λόγω έλλειψης ανταλλακτικών. Ό, τι οικονομικό πρόβλημα και αν έχει η χώρα, η μη αγορά ανταλλακτικών σε κατάλληλες ποσότητες και την κατάλληλη ώρα είναι εγκληματική διότι αχρηστεύει κύρια οπλικά συστήματα, μειώνοντας έτσι τη μαχητική ισχύ των δυνάμεών μας. Σε μια περίοδο μάλιστα που η τουρκική πολεμική αεροπορία δεν εκτελεί μόνο παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και υπερπτήσεις νησιών αλλά ακόμα και εικονικούς βομβαρδισμούς νησιών.

 Όσον αφορά τα κύρια οπλικά συστήματα, η Τουρκία πρόκειται να αγοράσει 100 με σκέψεις για 120 F-35 αμερικανικά μαχητικά 4^ης γενιάς με έναρξη παραδόσεων το 2014. Το πρόγραμμα αυτό θα το βρούμε μπροστά μας μετά το 2014 και σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε με απόλυτους αριθμούς μαχητικών, λόγω του κολοσσιαίου κόστους του, δυνάμεθα όμως να αποκτήσουμε μικρότερο αριθμό, μελλοντικά, ώστε να διαθέτουμε αεροσκάφη αντίστοιχων ικανοτήτων και προς αντικατάσταση παλαιότερων που τότε θα φτάνουν το όριο αξιοποίησής τους και ταυτοχρόνως να διατηρήσουμε τον απαιτούμενο αριθμό μαχητικών. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα είναι ο εκσυγχρονισμός από την Τουρκία του συνόλου των μαχητικών F-16 που διαθέτει και η αντίστοιχη πλήρης στασιμότητα της ελληνικής πλευράς. Τα δύο αυτά γεγονότα θα ανατρέψουν δραματικά την υπάρχουσα ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα, 209 αεροσκάφη πρόκειται να αναβαθμιστούν έως το 2011 με κόστος 1,1 δις. $, κατά προσέγγιση, σε ένα πρόγραμμα που θα φέρει το σύνολο των τουρκικών αεροσκαφών F-16 στο ίδιο επίπεδο με τα 30 νέα F-16 Block 52+ Advanced που παραδίδονται τώρα στην ελληνική πολεμική αεροπορία. Και να επισημανθεί ότι η Τουρκία έχει παραγγείλει και αναμένεται να αρχίσει να παραλαμβάνει αρχές 2012, 30 καινούργια F-16 Block 50+ αξίας 1,78 δις. $. Ακόμα και εάν εξισορροπείται αυτή η απειλή από τα αντίστοιχα ελληνικά, τα 209 εκσυγχρονισμένα μαχητικά δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού. Είναι αμέσου προτεραιότητας ο εκσυγχρονισμός των υφιστάμενων ελληνικών μαχητικών F-16 στο ίδιο επίπεδο με τα μαχητικά που παραλαμβάνουμε τώρα, καθώς και των γαλλικών M-2000 στο επίπεδο M 2000-5 που επίσης διαθέτουμε ώστε να ισορροπήσουμε την στρατιωτική ισχύ των αντίπαλων μαχητικών. Διαφορετικά ο κορμός της πολεμικής μας αεροπορίας, που είναι τα μαχητικά 3^ης γενιάς F-16 και M-2000 και αποτελούν την αιχμή της στρατιωτικής μας ισχύος δεν θα δύναται πλέον να αντιπαρατεθούν με την αντίπερα όχθη.

Πολιτικά αυτό ερμηνεύεται με μεγιστοποίηση και εξάπλωση σε άλλους τομείς της τουρκικής επεκτατικότητας διότι θα γνωρίζουν ότι θα έχουν απόλυτη στρατιωτική ισχύ και ότι σε περίπτωση πολέμου η συντριβή της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας θα είναι θέμα χρόνου. Αυτό δεν αξίζει σε έναν λαό που έχει πληρώσει τόσο για την ασφάλειά του και ταυτόχρονα έχουν θυσιαστεί δεκάδες Ελλήνων αεροπόροι. Αχτίδα αισιοδοξίας, η πρόσφατη εισήγηση του Ανώτατου Αεροπορικού Συμβουλίου προς την πολιτική ηγεσία, για την αναβάθμιση όλων των αεροσκαφών με στόχο τη μη δραματική ανατροπή τα επόμενα χρόνια της ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή μας. Οι φύλακες έχουν γνώση, το ζήτημα είναι η νέα πολιτική ηγεσία τι θα κάνει προς τη διατήρηση της ανεξαρτησίας μας.