Κεντρική πολιτική εκδήλωση της Κίνησης Πολιτών Άρδην στην Πάτρα

Advertisement

Δεν Θα περάσει ο νέος Φασισμός! Ανακοίνωση της Κ. Π. ΑΡΔΗΝ για τα σημερινά γεγονότα.

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην καταγγέλλει το σκηνικό απίστευτης τρομοκρατίας που έστησε η κυβέρνηση και ο κατοχικός υπουργός Τάξης, Χρυσοχοΐδης, αμαυρώνοντας την επέτειο της μεγάλης ελληνικής επανάστασης. Τα εγκλήματα των νέων πασάδων και των νενέκων τους, εναντίον του λαού και του τόπου, είναι τόσο σκληρά και απροκάλυπτα, που, πλέον, δεν μπορούν να εμφανιστούν δημόσια στο Σύνταγμα παρά μόνο υπό την ασφυκτική προστασία 7.000 αστυνομικών και με μια ντουζίνα ελεύθερων σκοπευτών να περιπολούν από τις γύρω ταράτσες. Αυτό είναι το επίπεδο της αποδοχής που απολαμβάνει πλέον το πιο σάπιο και προδοτικό καθεστώς της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.

Το σκηνικό του εκφοβισμού είχε στηθεί εδώ και εβδομάδες. Τα ΜΜΕ, τηλεοράσεις και εφημερίδες, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αναγκάσουν τον κόσμο να κλειστεί στα σπίτια του και να αποφευχθεί μια ακόμη αυθόρμητη έκρηξη της λαϊκής οργής, όπως συνέβη κατά την 28^η Οκτωβρίου του 2011. Μέχρι και τις «πατριωτικές πολιτοφυλακές» φούσκωσαν για να δημιουργήσουν κλίμα εθνικιστικής προβοκάτσιας, ενώ ο «δεν-έχω-διαβάσει-το-μνημόνιο-που-ψήφισα», Μ. Χρυσοχοΐδης, πρωτοστατούσε τις τελευταίες μέρες με εμπρηστικές δηλώσεις τύπου «ακροδεξιά στοιχεία ετοιμάζονται ν’ αμαυρώσουν την επέτειο».

Βεβαίως, αυτοί που πέτυχαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να αμαυρώσουν την επέτειο ήταν η ίδια η κυβέρνηση και ο υπουργός της κατοχικής τάξης. Και το πέτυχαν, κυρίως διότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα η αριστερά, λούφαξαν. Αντί να μπουν μπροστά, σήμερα, καλώντας σε μαζικές κινητοποιήσεις, ώστε να σπάσουν τον τρόμο, να προφυλάξουν τους πολίτες από την αυθαιρεσία και την καταστολή και να απομακρύνουν και τους πιθανούς προβοκάτορες, προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους, βλέποντας από την τηλεόραση τα γεγονότα. Έφθασαν μάλιστα να μιλούν για πιθανές προβοκάτσιες, συμβάλλοντας έτσι στην κατατρομοκράτηση του λαού. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, καθώς, ούτως ή άλλως, και μέχρι πολύ πρόσφατα, αυτοί οι χώροι πρωταγωνιστούσαν στην αποδόμηση της εθνικής σημασίας της επανάστασης και την κατασυκοφάντηση της επετείου, καλώντας στην κατάργηση των παρελάσεων. Αυτή τη φορά, βέβαια, οι ευθύνες είναι μεγαλύτερες, μια και η παρουσία του κόσμου στους δρόμους δεν είχε μόνο συμβολικό νόημα, δηλ. να αποδείξουμε ότι οι αγώνες των Ελλήνων για ελευθερία συνεχίζονται και το 2012: Είχε και άμεσο πολιτικό νόημα, καθώς σήμερα, ανήμερα της μεγάλης εθνικής επετείου, η κυβέρνηση επέλεξε να δώσει την τελευταία, πριν τις εκλογές, μεγάλη αντιπαράθεση με το κοινό λαϊκό αίσθημα.

Εμείς, ως Κίνηση Πολιτών Άρδην, είχαμε έγκαιρα καταγγείλει τις άθλιες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και του Χρυσοχοΐδη. Γι’ αυτό και καλέσαμε δημόσια τους φίλους και τις φίλες να κατεβούμε οργανωμένα στην παρέλαση. Η αντίδραση του καθεστώτος υπήρξε άμεση. Δεν προλάβαμε να κάνουμε λίγα μέτρα από τα γραφεία μας, και να κολλήσουμε μία-δυο αφίσες με τον Κολοκοτρώνη, και αμέσως περικυκλωθήκαμε από δυνάμεις ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, ακολουθούμενοι από δεκάδες ασφαλίτες και εκατοντάδες ένστολους, οι οποίοι, με συνεχείς προκλήσεις, έστησαν το σκηνικό της προσαγωγής μας. Σύντομα, ο επικεφαλής διέταξε την προσαγωγή πέντε μελών της Κίνησής μας (Γ. Καραμπελιά, Χ. Σταματοπούλου, Ιω. Ξένου, Β. Στοϊλόπουλου και Ιλ. Κουλαφέτη), οι οποίοι οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ και αφέθηκαν ελεύθεροι έπειτα από ώρες. Το περιστατικό αυτό, καθώς και δεκάδες άλλα στην Ελλάδα, οι προσαγωγές ηλικιωμένων που χτυπούσαν κουτάλια σε τάπερ, και άλλα παρόμοια συμβάντα, καθιστούν σαφές το μήνυμα που ήθελε να δώσει το υπουργείο της κατοχικής τάξης: πλέον, η έκφραση του κοινού λαϊκού αισθήματος, που ξεχειλίζει από οργή, έχει ποινικοποιηθεί. Και πέραν αυτού, όλο το σκηνικό της διαπόμπευσής μας από την αστυνομία, η περικύκλωση μερικών ανθρώπων από δεκάδες αστυνομικούς και οι προσαγωγές για τα τρικάκια και τις αφίσες με τον… Κολοκοτρώνη, καταδεικνύουν τα νέα, πολύ επικίνδυνα για τον λαό και τον τόπο, πρότυπα γελοιότητας και νοητικής υστέρησης που έχει υιοθετήσει η ΕΛΑΣ.

Ωστόσο, η μεγάλη επιχείρηση κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού δεν πέτυχε εντελώς. Στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, ο ελληνικός λαός βροντοφώναξε παρών και γιόρτασε την επέτειο της μεγάλης απελευθέρωσης, γιουχάροντας τους εκπροσώπους του άθλιου πολιτικού κατεστημένου. Και τούτο ήταν μια τρανή απόδειξη, ότι, όσο κι αν αυτό το καθεστώς κουρελιάζει Σύνταγμα και αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη, όσο κι αν μισεί τον λαό και καταδιώκει απηνώς κάθε συλλογική έκφραση της βούλησής του, δεν μπορεί να κατασιγάσει την οργή για την υποδούλωση του τόπου.

1821-2012: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ευρώ – Δραχμή: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία. Εσωτερικό ομολογιακό δάνειο τώρα! – Εκδήλωση στην Πάτρα 27/1

Η Κίνηση Πολιτών Άρδην και το Κοινοτικόν σας καλούν σε εκδήλωση – συζήτηση την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου, ώρα 7.30 μ.μ., στο «Κοινοτικόν» (πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα), με θέμα:

Ευρώ και Δραχμή: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΩΡΑ!

Ομιλητές:

Γ. Καραμπελιάς – Οικονομολόγος/Συγγραφέας

Β. Τσεκούρας – Νομικός

Τέλος και αρχή (προκήρυξη για την επέτειο του Πολυτεχνείου)

 

Τοὺς ὕπατους ἐγὼ ἀνάδειξα στὶς συνελεύσεις
κι αὐτοὶ κληρονομήσανε τὰ δικαιώματα
φορέσαν πορφυροῦν ἀτίθασον ἔνδυμα
σανδάλια μεταξωτὰ ἢ πανοπλία-
ἐξακοντίζουν τὰ βέλη τους ἐναντίον μου-
ἡ θέλησή μου ποὺ καταπατήθηκε
τόσους αἰῶνες.

Μ. Κατσαρός

Στις 17 Νοεμβρίου του 1973, κατεστάλη βίαια από την Χούντα μια εξέγερση που θύμιζε πολύ τις τελευταίες κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού στο Σύνταγμα ή τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.

Τότε, ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση των φοιτητών, που αγκαλιάστηκε από το πλήθος του εργαζόμενου λαού, ενάντια στην δικτατορία, την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας από τον ξένο παράγοντα, το μετεμφυλιακό «κράτος εκτάκτου ανάγκης», την καταπίεση και την αδικία που αυτό αντιπροσώπευε. Σήμερα, είναι οι κινητοποιήσεις ενάντια στην υποδούλωση της χώρας στο 4ο Ράιχ, ενάντια στην κατεδάφιση της χώρας, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου, την εξαθλίωση του λαού της  από το μεταπολιτευτικό καθεστώς που καταρρέει. Τα κινήματα έχουν πολλά κοινά. Και τα δύο ήταν αυθόρμητα, πήγαζαν απευθείας από τα αντιστασιακά αντανακλαστικά των Ελλήνων, και δεν συμμορφώνονταν στις κομματικές υποδείξεις (ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι οργανώσεις της αριστεράς με μπροστάρη το ΚΚΕ, αρχικώς κατήγγειλαν την εξέγερση του 1973 ως προβοκάτσια). Και τα δύο είχαν ως σύμβολο την ελληνική σημαία, και αξίωναν το δικαίωμα του ελληνικού λαού στην αυτοδιάθεση, ενάντια στις πλανητικές ηγεμονικές δυνάμεις. Επίσης, και τα δύο, ζητούσαν την ανατροπή σάπιων καθεστώτων, δοσιλογικών αρχουσών τάξεων που συγκροτούσαν την εξουσία ως πολιτικές μαφίες. Τέλος, και τα δύο ήταν οργανικά κομμάτια του παγκόσμιου μωσαϊκού των αγωνιζόμενων λαών και κινημάτων, που αξίωναν εθνική αυτοδιάθεση και κοινωνική απελευθέρωση.

Οι δύο αντιστασιακές στιγμές, βέβαια, έχουν και ένα άλλο κοινό. Βρίσκονται στην αρχή και το τέλος μιας ιστορικής περιόδου. Γιατί το Πολυτεχνείο ήταν η καταγωγική στιγμή της μεταπολίτευσης, και οι σημερινοί αγώνες σφραγίζουν το τραγικό της τέλος. Στο διάστημα που μεσολάβησε, ζήσαμε μια ολοκληρωτική αντιστροφή, μια κολοσσιαία αντεπανάσταση που ρήμαξε τη χώρα, εξανδραπόδισε τον λαό, και κατέστρεψε την αντιστασιακή του συνείδηση.

Κεντρική διαδικασία αυτής της αντιστροφής υπήρξε ο ΠΑΣΟΚΙΣΜΟΣ. Ο Πασοκισμός, δεν αφορά μόνο στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και τον Γέωργιο Παπανδρέου, τους βουλευτές, την κλεπτοκρατία, την «αλλαγή» που αντικατέστησε τη δεξιά πολιτική μαφία με τις νέες φαμίλιες της κεντρο-αριστερής μαφίας. Δεν αφορά μόνο τον Κοσκωτά, την Αυριανή, τα κανάλια και τις τηλεοράσεις που έλεγχε με τα πεντοχίλιαρα η εξουσία. Δεν έχει να κάνει μόνον με τον εθνομηδενιστικό εκσυγχρονισμό, την ανάδειξη της πρεσβείας σε πολιτικό ρυθμιστή του τόπου, τον νεο-οθωμανισμό, τα ακαδημαϊκά τρωκτικά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, το προοδευτικό Βήμα, το Μέγκα, τον Τσίμα, τον Πρετεντέρη ή τον Λιάκο και τον Σωμερίτη, όλες τις εκδοχές της σαπίλας που μας έχει οδηγήσει σήμερα στην ανοιχτή υποδούλωση, και απειλεί τον ελληνικό λαό με το φάσμα της εξαθλίωσης.

Ο ΠΑΣΟΚισμός είναι πρώτα και κύρια ένα μικρόβιο που μόλυνε όλη την κοινωνία, και κυρίως τις προοδευτικές της εκφράσεις, τα συνδικάτα, τα πανεπιστήμια, την Αριστερά. Είναι η επιστήμη της εξαργύρωσης των αγώνων της προηγούμενης περιόδου, από την Εθνική Αντίσταση μέχρι το Πολυτεχνείο. Ο εκφυλισμός κάθε συλλογικής αμφισβήτησης προς το «Σύστημα», η μετατροπή της σε άλλοθι πλουτισμού, κοινωνικής ανέλιξης, κύρους και δημοσιότητας.

ΠΑΣΟΚισμός, είναι να το παίζεις «αντιστασιακός» και στην πραγματικότητα να είσαι εσύ η εξουσία η ίδια: «αντιεξουσιαστής» πρωθυπουργός, αριστερός καναλάρχης, αριστερός μεγαλοδημοσιογράφος, αριστερό αφεντικό, αριστερό πανεπιστημιακό ιερατείο, αριστεροί και επαναστάτες βορείων προαστίων. Η χειρότερη εξουσία που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Η εξουσία που έκλεψε τα πιο πολλά, που ξεπούλησε τα πιο πολλά, που  παρέδωσε τα πιο πολλά, που κατεδάφισε τα πιο πολλά δικαιώματα.

ΠΑΣΟΚισμός είναι η πιο εξελιγμένη μορφή ραγιαδισμού, εκείνη που πανηγυρίζει την επικείμενη υποδούλωση, την ιδεολογικοποιεί διεκδικώντας δάφνες προοδευτισμού: Τι άλλο υπήρξε ο εθνομηδενισμός; Τι ήθελαν να μας πουν όταν έλεγαν ότι όλες οι μεγάλες αντιστάσεις του ελληνικού λαού, στην Τουρκοκρατία, στο ’21, στην Εθνική Αντίσταση, ότι η εθνική του αξιοπρέπεια και η αντιστασιακή του παράδοση ήταν τεράστιες απάτες; Απλούστατα προετοίμαζαν νέους ραγιάδες ομφαλοσκόπους, τους υπηκόους που ζητούν να έχουν σήμερα στη χώρα οι Γερμανοί, και οι δοσίλογοι Παπανδρέου, Βενιζέλοι, Παπαδήμες. Και οι υπόλοιποι που μπήκαν στο παιχνίδι και έκαιγαν ως δήθεν επαναστάτες την ελληνική σημαία στις πορείες, υπήρξαν στην καλύτερη περίπτωση άθελά τους, οι ταξικοί και πολιτικοί σύμμαχοι της μεταπολιτευτικής κυριαρχίας, μαζί με όλους τους μπουκωμένους από θέσεις, χρήμα και μισαλλοδοξία, διανοούμενους που χειροκροτούσαν τις πράξεις τους.

ΠΑΣΟΚισμός, τέλος, ήταν η τελευταία εκδοχή «εθνικής ενότητας», – δηλαδή της  συναίνεσης αυτών που κατέχουν την εξουσία, με διάφορα κοινωνικά στρώματα τα οποία επιχείρησαν να διαφθείρουν, για να φάνε, να κλέψουν και να διασκεδάζουν, μέσα σ’ ένα καθεστώς που τους αποθεώνει ιδεολογικά και πολιτικά. Και δυστυχώς, σ’ αυτή την «εθνική ενότητα», της κλεψιάς και της αλητείας, δεν αντιστάθηκε σοβαρά και συστηματικά σχεδόν κανένας χώρος.

Γι’ αυτό και η κληρονομιά του Πολυτεχνείου μένει μετέωρη, γι’ αυτό και το μήνυμά του βιάζονταν συστηματικά κάθε χρόνο, στις κρατικές επετείους, όπου παρέλαυναν παλαιοί αγωνιστές και διάφοροι άκαπνοι που παριστάνουν τους τέτοιους, για να γιορτάσουν όχι ένα από τα τελευταία μεγάλα ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός, αλλά το δικό τους ρεσάλτο προς την κυριαρχία. Εκείνοι που πρώτα πρόδωσαν τους αγώνες και τους συντρόφους τους, κι έπειτα πρόδωσαν ολόκληρη τη χώρα.

Η κληρονομιά του Πολυτεχνείου δεν θα βρεθεί στους επίσημους επετειακούς εορτασμούς, είτε αυτοί γίνονται με γραβάτες, είτε με κουκούλες. Η κληρονομιά του Πολυτεχνείου, τα νέα Πολυτεχνεία θα περάσουν μέσα από την ασυνέχεια, την κάθετη ρήξη με τον ΠΑΣΟΚισμό, μέσα από την κάθετη σύγκρουση με τον κόσμο της προδοσίας και του ευτελισμού, τον κόσμο της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτό και η διάσωσή της επαφίεται στα νέα κινήματα, στην αναγέννηση των αντιστασιακών αντανακλαστικών των Ελλήνων, στους νέους αγώνες ενάντια στην Τρόικα, το Μνημόνιο, τους Κουΐσλινκ, της επονείδιστη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και το Δ΄ Ράιχ που προσπαθούν να επιβάλουν οι Γερμανοί στην Ευρώπη.

Τότε στόχος ήταν η χούντα των συνταγματαρχών. Τώρα, στόχος είναι οι κάθε λογής δοσίλογοι της εξουσίας, η γερμανική πρεσβεία, ο οχετός των μεγαλοδημοσιογράφων, η ιδεολογία του ξεπουλήματος και της προδοσίας. Αυτό που στην πραγματικότητα υπήρξε το καθεστώς, η χούντα της μεταπολίτευσης.

Σήμερα το σύστημα που πνέει τα λοίσθια, σαν το φίδι δαγκώνει την ουρά του. Οι απόγονοι των χουντικών, φασίστες, όπως οι Γεωργιάδηδες και οι Βορίδηδες συναντώνται στα έδρανα  της συγκυβέρνησης με τους Παπουτσήδες και το Τίποτε του Αβραμόπουλου. Ο κύκλος έχει κλείσει. Και ο ελληνικός λαός πρέπει να ανοίξει νέους αγώνες.

Αγώνες στην πρωτοπορία των οποίων δεν μπορούν να βρίσκονται οι ξεπλυμένες προσωπικότητες του παλιού καθεστώτος, δεν μπορούν βρίσκονται οι κάθε είδους φθαρμένοι και διαπλεκόμενοι «επώνυμοι», αλλά οι ανώνυμοι Έλληνες, όπως τότε τα ανώνυμα νιάτα της πατρίδας μας.

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

17 Νοεμβρίου 2011

Κίνηση Πολιτών Άρδην

Συλλήψεις νεολαίων Άρδην/Ρήξης για αφισοκόλληση κατά του ΓΑΠ εν όψει ΔΕΘ

Το Άρδην και η Ρήξη καταγγέλουν τη σύλληψη των νεαρών μελών τους, στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης της αφίσας «Καταζητείται», με την κατηγορία της παράνομης αφισοκόλλησης.

Οι συλλήψεις, ενώ καθημερινά κολλούνται ανενόχλητα δεκάδες αφίσες στην πόλη, εγκαινιάζουν το κλίμα της αστυνομοκρατίας και της τρομοκράτησης του λαού εν όψει της επίσκεψης του Γιώργου Παπανδρέου στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Είναι το έσχατο μέσο μιας κυβέρνησης που όχι μόνον έχει απονομιμοποιηθεί στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αλλά και που με σχεδόν δικτατορικό τρόπο συνεχίζει το καταστροφικό της έργο, οδηγώντας τη χώρα στην πτώχευση και την υποδούλωση.

Όσες συλλήψεις και να κάνουν όμως, έχουν καταγραφεί στη συνείδηση του λαού ως ένοχοι για την διάλυση της πατρίδας μας, γι’ αυτό κανείς δεν θα φοβηθεί. Κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τους δρόμους αν πρώτα δεν φύγουν όλοι αυτοί που μας έχουν οδηγήσει στον πάτο. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φύγουν νύχτα, όπως και όποιος άλλος συνεχίσει το καταστροφικό τους έργο. Το ζήτημα είναι αν ο λαός θα τους προλάβει, προτού καταστρέψουν ολοκληρωτικά τη χώρα. Γι’ αυτό θέλει εγρήγορση, αντίσταση κι αγώνα, γιατί πρέπει να φύγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Απαιτούμε την αθώωση των συντρόφων μας.

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει. Η θέληση του λαού θα επικρατήσει. Οι ένοχοι για την κατάρρευση και την υποδούλωση της χώρας θα πληρώσουν!

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ/ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ/ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ/ ΕΧΕΙ ΦΥΛΑΚΗ!

Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη
Για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την οικολογία και την άμεση δημοκρατία

Ο ελληνικός λαός ενάντια στη Νέα Τάξη

Η μάχη που δόθηκε στο κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν μόνο μάχη του λαού ενάντια στη χούντα του ΠΑΣΟΚ και τον εξελισσόμενο, γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας. Είναι μια μάχη που δίνει ενάντια στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτή τη στιγμή, όλοι, από τη Μέρκελ μέχρι τον Ομπάμα, και από την ΕΕ μέχρι το ΔΝΤ, έχουν πέσει πάνω μας, και πασχίζουν με νύχια και με δόντια να επιβάλουν ένα πείραμα εκπτώχευσης και εξανδραποδισμού, μεταβολής μιας χώρας σε χώρο. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα χθεσινά γεγονότα: Το Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα μας έχει κηρύξει τον πόλεμο.

Αιτία του πολέμου, είναι ότι απειλείται η πλανητική ηγεμονία της Δύσης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, από την άνοδο της Ανατολικής Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι μέρες της αφθονίας έχουν τελειώσει για τη Δύση, και γι’ αυτό ετοιμάζεται να παλέψει για την διατήρηση των πλανητικών της προνομίων.
Αυτή η επίθεση, έχει ως πρώτο στόχο την Ελλάδα, για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η Δύση δεν θεωρεί την Ελλάδα οργανικό κομμάτι του εαυτού της – πράγμα που φαίνεται από τις ρατσιστικές εκδηλώσεις, των ΜΜΕ, και πολλών πολιτικών εναντίον μας. Η Ευρώπη, ενέταξε την Ελλάδα στην ΕΕ, για την γεωπολιτική αξία του «οικοπέδου Ελλάδα». Σήμερα, που τα Βαλκάνια έχουν ισοπεδωθεί και αναδύεται η νεο-οθωμανική Τουρκία δεν μας χρειάζονται. Γι’ αυτό θέλουν να μας ξεφορτωθούν.
Δεύτερον, η εκστρατεία γενικευμένης εκπτώχευσης ενός ολόκληρου λαού, αποτελεί ένα πείραμα, το οποίο θα «εισαχθεί» και στο εσωτερικό των Δυτικών κοινωνιών. Ξεκινάει πρώτα από τους «κλέφτες Έλληνες», για να προχωρήσει μετά και να πλήξει όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Γι’ αυτό και ο αγώνας του ελληνικού λαού ενάντια στην χούντα του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικας, έχει διεθνή σημασία. Οι Έλληνες δεν παλεύουν μόνο για τους εαυτούς τους, παλεύουν για όλους τους μη-προνομιούχους της Δύσης, οι οποίοι απειλούνται με βίαιο κοινωνικό αποκλεισμό.
Με τον ίδιο τρόπο που η επανάσταση του 1821, δεν ήταν μόνο μια επανάσταση ενάντια στον Οθωμανό κατακτητή, αλλά μια επανάσταση ενάντια στην Ιερά Συμμαχία, έτσι και σήμερα, ο μαχόμενος ελληνικός λαός, παλεύει με τη σημαία του στο χέρι ενάντια σε μια δικτατορία πλανητική.

Η κυβέρνηση συγκρατείται με στον θώκο της εξουσίας, διότι μπορεί να μην έχει την έγκριση του λαού, έχει όμως τη στήριξη του… παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό το λόγο οι πραιτωριανοί έχουν εξαπολυθεί και επιτίθενται δολοφονικά ενάντια σε άνδρες, γέρους, γυναίκες και παιδιά.
Αυτές είναι οι πραγματικές διαστάσεις της σύγκρουσης. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το μεσοπρόθεσμο εν τέλει πέρασε, με τους δειλούς προδότες του ΠΑΣΟΚ να σηκώνουν τα χεράκια τους για να μην κακοκαρδίσουν το Παγκόσμιο Κτήνος που ανέπνεε πάνω από τα κεφάλια τους. Κι όμως, επρόκειτο για μια πύρρειο νίκη. Γιατί αυτά που ψηφίστηκαν δεν μπορούν να εφαρμοστούν, από καμία κυβέρνηση χωρίς να χυθεί αίμα. Και γιατί, πλέον, η ετυμηγορία του λαού είναι καταδικαστική, όχι μόνο για το μεσοπρόθεσμο, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ, όπως και για όποια άλλη κυβέρνηση παίξει τον ίδιο ρόλο, του εντολοδόχου των ξένων κατακτητών. Εκτός, βέβαια, κι αν αποφασίσουν να καταργήσουν και τυπικά το δημοκρατικό πολίτευμα…

Αν θέλουν, ας τολμήσουν κάτι τέτοιο! Πλέον, οι δυνάμεις του Παγκόσμιου Συστήματος έχουν απέναντί τους έναν ολόκληρο λαό. Μέσα από τα δακρυγόνα και την αστυνομοκρατία, σφυρηλατείται ένα νέο κίνημα, που έχει ξεπεράσει τα αδιέξοδα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Παλεύει για Εθνική Αυτοδιάθεση, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Άμεση Δημοκρατία, και με το πείσμα, τα δάκρυα και το αίμα του, φέρνει τους Έλληνες στην πρωτοπορία των αντιστεκόμενων λαών.

30 Ιουνίου 2011

Περιοδικό Άρδην, εφημερίδα Ρήξη

Γελοίοι έρωτες

ΓΕΛΟΙΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Συγγραφέας: Θανάσης Τζιούμπας

Η επίσκεψη Νετανιάχου και οι εναγκαλισμοί με το καθεστώς Παπανδρέου τέλειωσαν και η καθεστωτική δημοσιογραφία ξεκίνησε την εργώδη εκστρατεία απαρίθμησης των «πλεονεκτημάτων» που θα επιφέρει στην υπόθεση της Ελλάδας η ισραηλινή «προστασία». Και τι δεν ακούσαμε: Οι αφίξεις των Ισραηλινών τουριστών θα αυξηθούν (αλήθεια πόσοι παραπάνω από το 1,6% των συνολικών αφίξεων που υπολογίζονται σήμερα θα σώσουν τον ελληνικό τουρισμό;) Οι εμπορικές συναλλαγές θα αυξηθούν (αυξάνοντας βεβαίως και το διαρκές έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, την στιγμή που η ιδέα του μποϋκοτάζ κερδίζει έδαφος διεθνώς). Θα αγοράσουμε τεχνολογία από το Ισραήλ (όταν για δεκαετίες οι ιθαγενείς επενδύσεις στην έρευνα αγγίζουν αυτές της υποσαχάρειας Αφρικής και ότι απέμεινε από το γνωστικό κεφάλαιο του τόπου ψάχνει τις αγγελίες του εξωτερικού). Πρόσβαση στα κοιτάσματα φυσικού αερίου, όταν τα τούρκικα ερευνητικά σκάφη εργάζονται πυρετωδώς πάνω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα (και βέβαια με την αναπαραγωγή χαρτών όπου η Γάζα και το Παλαιστινιακό κράτος ΔΕΝ έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ΑΟΖ). Νέα όπλα θα προστεθούν στο ελληνικό οπλοστάσιο (ήταν ανάγκη να έρθει ο Νετανιάχου για να συμμετέχει το Ισραήλ με τις συλλογές καθοδήγησης βομβών spice που φωτογραφίζει ο εν εξελίξει «διεθνής» διαγωνισμός της ελληνικής αεροπορίας;) Θα υπάρξει περεταίρω συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας (στην επόμενη φλοτίλα η Μοσάντ θα ξέρει και πόσα σφραγίσματα στα δόντια φέρει ο κάθε επιβάτης ελληνικού πλοίου).

Η μεγαλύτερη προβοκάτσια της μεταπολίτευσης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗΣ

Από τον Δεκέμβριο του 2008, ο χώρος μας δεν κουράστηκε να επισημαίνει τα πραγματικά, βαθιά αδιέξοδα που σφραγίζουν τις τάσεις της μηδενιστικής αντίδρασης που επεδίωκαν την ολοκληρωτική κυριαρχία στις διαδηλώσεις και στους χώρους αμφισβήτησης της ελληνικής κοινωνίας. 

Και τρέμαμε κυριολεκτικά για την τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν αυτά τα αδιέξοδα. Το είχαμε επισημάνει τον Δεκέμβριο του 2008, εισπράττοντας πολλές ύβρεις και επικρίσεις  Και όμως, σήμερα, τα επεισόδια που εξαπέλυσαν οι υστερικοί γόνοι νεοελλήνων μικροαστών κατέληξαν, με τη δολοφονία τριών εργαζόμενων της Μαρφίν Μπανκ, να υπονομεύσουν τις μαζικότατες αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στα λαοκτόνα μέτρα που επιβάλουν οι δυνάμεις κατοχής του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον και εφαρμόζει με ζήλο η κυβέρνηση-μαριονέτα. Δεν αποτελούν μόνο το καλύτερο δυνατό δώρο προς την κυβέρνηση, αλλά και στις κατοχικές δυνάμεις, προκειμένου να κάμψουν την αντίσταση του ελληνικού λαού. 

Δίνουν την καλύτερη αφορμή στους μεγάλους κερδοσκόπους, και τις δυνάμεις από την Ευρώπη και την Αμερική –που θέλουν να τελειώνουν μια για πάντα την Ελλάδα (από την Γκόλντμαν Ζακς, μέχρι την Άγκελα Μέρκελ), και να την οδηγήσουν σε ολοκληρωτική πτώχευση και κατάρρευση–, να χρησιμοποιήσουν και το επικοινωνιακό χαρτί μιας «χώρας βανδάλων, κανιβάλων, δολοφόνων», το οποίο ήδη παρουσιάζεται σε όλα τα μεγάλα διεθνή μέσα της Οργουελιανής Νέας Τάξης Πραγμάτων. 

Το δίδαγμα είναι τραγικό. Μια ολόκληρη κοινωνία, άφησε μερικά  υστερικά  μηδενικά να συκοφαντήσουν κάθε εξέγερση και αντίσταση και να την υποκαταστήσουν με την ασχήμια που κουβαλούν και την όποια παρουσιάζουν ως «κίνημα». Και γι αυτό ευθύνονται πολλοί: Και πρώτα απ’ όλα μια σάπια και χωρίς όραμα κοινωνία. Αυτό όμως δεν μπορεί να βγάζει λάδι  κόμματα και παρατάξεις: Aπό το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση που σιγοντάριζε την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων, προκειμένου να κάνει πόλεμο φθοράς στην κυβέρνηση της ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, που νόμιζε ότι θα μεταφράσει τις σπασμένες βιτρίνες σε έδρες στο κοινοβούλιο, καθώς και τα θλιβερά υπολείμματα της κάποτε εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως και τους παχυλά αμειβόμενους κονδυλοφόρους και παπαγαλάκια εφημερίδων και τηλεοράσεων· όλους εκείνους που πίστευαν πως μπορούν να «χρησιμοποιήσουν» για λογαριασμό τους αυτό το άλογο και ανορθολογικό στοιχείο.

 Αυτό όμως σήμερα εξελίσσεται –ως παραμορφωτική εικόνα της κοινωνίας μέσα από την οποία ξεπήδησε– σε τέρας, στρεφόμενο εναντίον του ίδιου του λαού στ’ όνομα του οποίου υποτίθεται ότι δρα. Και η ιστορία θα γράψει ότι με τη δική τους συμβολή, θέριεψε η κατοχή και η κατάρρευση της χώρας μας. Κατάφεραν να επιτύχουν την μεγαλύτερη προβοκάτσια της μεταπολιτευτικής περιόδου. Έστω, ή ακόμα χειρότερα, αν πρόκειται για αυτοπροβοκάρισμα.

Ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος. Οι κηδεμόνες και οι κατακτητές από Δύση και Ανατολή έρχονται στην πατρίδα μας, για να μείνουν. Ταυτόχρονα ως κοινωνία έχουμε πιάσει πάτο. Εμείς το Άρδην και η Ρήξη, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε στο πλευρό της άλλης Ελλάδας, του μαχόμενου αντιστασιακού ελληνισμού, προσπαθώντας να μπολιάσουμε ξανά με ελπίδα και όραμα για εθνική απελευθέρωση, κοινωνική χειραφέτηση, οικολογία και κοινοτισμό, τις πραγματικές ανατρεπτικές διαθέσεις του ελληνικού λαού. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ώστε ο θάνατος των τριών αδικοχαμένων νέων να μη μεταβληθεί σε όπλο στα χέρια της Κυβέρνησης και των κατοχικών δυνάμεων,  προσφέροντας μια εναλλακτική πρόταση αλλαγής της κοινωνίας στη νεολαία που επιθυμεί να δώσει αυθεντικό περιεχόμενο στην εξέγερσή της.

 

Περιοδικό Άρδην –Εφημερίδα Ρήξη

Τετάρτη 6 Μαΐου 2010

 Υ.Γ. Και βέβαια, δεν είναι δυνατόν να μη σταθούμε στις βαρύτατες ευθύνες που φέρει ο Α. Βγενόπουλος, ο οποίος με την εντελώς επιπόλαια και εγκληματική του ενέργεια να διατηρήσει ανοικτή την Τράπεζά του, τέτοια μέρα και σε τέτοιο μέρος, συνέβαλε με τη  σειρά του στο τραγικό συμβάν της 5/05. Ο Βγενόπουλος, εμφανίζεται ως ο κήνσορας της ηθικής και της λογικής απέναντι στο «διεφθαρμένο» σύστημα, και προαλείφεται για «εθνικός ηγέτης». Ωστόσο για άλλη μια φορά, – μετά την δήθεν αγορά του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής, που τις αγόρασε με φανφάρες για την εθνική του υπευθυνότητα για να τις πουλήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο σαν λαμόγιο μεταπράτης– απέδειξε, με τραγικό τρόπο, την ασύγγνωστη επιπολαιότητα του, ενός μπερλουσκονίσκου της κακιάς ώρας. (Πέμπτη, 6 Μαΐου, 8:30 π.μ.).

«Η Ελλάδα δικάζεται και μαζί της όλοι μας.»

Τα δικαστήρια στήθηκαν στο Νταβός, τις Βρυξέλες, το Βερολίνο. Εισαγγελείς οι Γερμανοί. Οι απόγονοι αυτών που εξόντωσαν μια γενιά στην πείνα του ’41, στα σκοπευτήρια και τα μπλόκα, στα καμένα χωριά, αυτοί που λεηλάτησαν για τρία χρόνια την χώρα μας. Αυτοί που έχτισαν την οικονομία τους με τον ιδρώτα των πατεράδων μας στα χυτήρια και τις φάμπρικες τους αυτοί που μας πουλάν υποβρύχια που γέρνουν, τανκς που ραγίζουν, C4I που δεν δουλεύουν, κι όταν διαμαρτυρόμαστε κλείνουν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και πετούν χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Αυτοί μας αποκαλούν διεφθαρμένους όταν πίσω από κάθε σκάνδαλο (όπως αυτό της ΖΙΜΕΝΣ) θα βρεις μια γερμανική φίρμα, πίσω από κάθε αποικιακή σύμβαση (αεροδρόμια, διόδια κ.λπ.) κάποιο γερμανικό όνομα θα παίζει, όταν στις γερμανικές αλυσίδες λιανικής οι τιμές είναι διπλάσιες απ΄ ότι για τα ίδια προϊόντα στη Γερμανία.

Και τα δικαστήρια αποφάνθηκαν: Ένοχος λαός. PIGS, γουρούνια οι Έλληνες μαζί με τους άλλους μελαψούς νοτιοευρωπαίους.  Η καταδίκη: μια νέα κατοχή, είτε αυτή τελικά την πούνε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είτε Φον Παπαδήμα. Μια νέα κατοχή οικονομική αυτή τη φορά, αλλά όχι λιγότερο ανελέητη, όπου όλες οι κατακτήσεις στο εργασιακό και το κοινωνικό επίπεδο διαγράφονται εν μια νυκτί από τους νέους Γερμανοτσολιάδες του πολιτικού μας κατεστημένου. Αμοιβές, συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, όλα λεηλατούνται στο όνομα του δημοσιονομικού ελλείμματος ή της γραμμής για «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας  (μετάφραση: ποσοστά κέρδους των αφεντικών) αντίστοιχη με τις γειτονικές χώρες, Βουλγαρία, Σκόπια ή Τουρκία. Η μόνιμη επωδός των συμπολιτών μας της «μεγάλης ευρωπαϊκής πατρίδας» είναι μέτρα, κι άλλα μέτρα, πιο σκληρά μέτρα: Μια «οικογένεια» που ένα μέλος της έπεσε στα νύχια των τοκογλύφων και ζητάει βοήθεια για να εισπράξει μόνο συμβουλές: να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι και να ξεπουλήσει ότι του απέμεινε, στέλνοντας το ξανά στους τοκογλύφους. Να ποια είναι η πραγματική κι όχι η μυθική Ευρώπη των τραπεζιτών. Μια «ένωση» που νοιάζεται να σώσει τράπεζες κι όχι χώρες, που αφού απομύζησε κάθε διαθέσιμο εισόδημα, ντόπιο ή δανεικό πουλώντας Μερσεντές και Πόρσε Καγιέν, μας δείχνει τώρα την πόρτα κάνοντας μας πάσα στο Δ.Ν.Τ. και τις γνωστές συνταγές του που κατέστρεψαν για δεκαετίες ολόκληρη την νοτιοαμερικανική ή την αφρικανική ήπειρο.

Θα περίμενε κανείς  ότι η πολιτική ηγεσία μιας κυρίαρχης χώρας, μια ηγεσία που εκπροσωπεί ένα κράτος, έναν λαό και έναν πολιτισμό να απαντούσαν στους άσπονδους φίλους με έναν τρόπο που να σώζει αν μη τη άλλο την συλλογική μας αξιοπρέπεια. Αντ’ αυτού ο εσμός των μηδενικών  που αποτελούν τους προύχοντες μας, φόρεσαν την προσωπίδα του επαίτη, εισπράττοντας την μια καρπαζιά μετά την άλλη, κλαψουρίζοντας στο εξωτερικό και προετοιμάζοντας τον λαό στο εσωτερικό για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αφού οι ίδιοι είναι ανίκανοι κι απρόθυμοι να την υπερασπίσουν. Για να παραδοθεί όμως ο λαός δέσμιος στους διεθνείς κερδοσκόπους των «ιδρυμάτων» του Σόρος και ΣΙΑ θα πρέπει να οδηγηθεί στην ενοχοποίηση, τον φόβο, την απελπισία. Και γι αυτό υπάρχουν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, όλοι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι (με μαύρα χρήματα βέβαια) κηφήνες της διανόησης και της δημοσιογραφίας του συστήματος.

Υπήρξαν καιροί που όλοι αυτοί πανηγύριζαν για την «ισχυρή Ελλάδα», το «ασφαλές λιμάνι της Ε.Ε.», τους «σκληρούς πυρήνες». Μιλούσαν βέβαια για τον εαυτό τους, την κοινωνική θέση και τα εισοδήματα τους. Τότε ελάχιστοι ήταν όσοι επισήμαιναν την θεμελιώδη ασυμμετρία  που αποτύπωναν οι οικονομικοί δείκτες, την απόσταση ανάμεσα στις καταναλωτικές συμπεριφορές και την πραγματική παραγωγή πλούτου αυτής της χώρας. Κανείς δεν έδειχνε να ακούει.

Άρκεσαν όμως οι σπασμοί των σπρεντ κι οι καρπαζιές από τους «εταίρους» ώστε σε μια νύχτα όσοι πραγμάτωναν την σύγκλιση με μια ιδεατή και ανύπαρκτη «ένωση των λαών» στα βαθύτερα ενύπνια τους, να πέσουν με όσα επικοινωνιακά νύχια και δόντια διαθέτουν να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό για ποιο πράγμα; Μα για το γεγονός ότι τους πίστεψε, νανουρίστηκε από τις υποσχέσεις που απλόχερα διέδωσε το καθεστώς και οι μηχανισμοί του και έπεσε στην αυταπάτη ότι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι το ανώτατο εφικτό στάδιο του σοσιαλισμού, η πραγμάτωση του ονείρου για καλύτερη ζωή που φούντωσε τους κοινωνικούς αγώνες  από την μεταπολίτευση και μετά.

Ο εργαζόμενος πρέπει να νιώσει ένοχος και να πλημμυρίσει με φόβο: η ευημερία που τον τάιζε απλόχερα το τηλεοπτικό θέαμα, πολλές φορές σε ολοφάνερη αντίθεση με τον ελλειμματικό οικογενειακό προϋπολογισμό του  κομματιάστηκε σε μια στιγμή, τα φώτα σβήνουν απλώνοντας την σκιά μιας πραγματικότητας που ήταν ήδη ζοφερή αλλά καλά κρυμμένη. Ο άνεργος είναι πιο άνεργος από ποτέ, η ακρίβεια πιο ακριβή, η σύνταξη πιο λειψή, οι δυο και τρεις δουλειές είναι πιο αβάσταχτες τώρα που το ΣΚΑΪ μιλάει για κρίση. Όλοι αυτοί προσφέρουν μια ακόμα εκδούλευση στα αφεντικά τους: Ο «νέος πατριωτισμός» τους δεν είναι παρά μια ξαναζεσταμένη σούπα σε συνταγή Τσολάκογλου (του «πρωθυπουργού» της κατοχής, της πείνας  και της μαύρης αγοράς). Να υπομείνουμε αγόγγυστα τις ύβρεις, να σκύψουμε το κεφάλι, να στερηθούμε για να δεχτούν οι τοκογλύφοι να μας δανείσουν ακόμα πιο ακριβά χωρίς ελπίδα να εξοφλήσουμε ποτέ, σε μια δίνη χωρίς τέλος όπως γνωρίζουν πολύ καλά τα θύματα κάθε τοκογλυφίας. Να πιστέψουμε ότι η οικονομική κατοχή της ζωής μας είναι η δίκαιη τιμωρία  για κάποιο έγκλημα μας, όπως και τα καταναγκαστικά έργα μιας παράτασης του εργάσιμου βίου σε συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες είναι το τίμημα μιας «χρυσής εποχής», χρυσής βέβαια για κάποιους που δεν πληρώνουν ποτέ και κάλπικης για τους πολλούς, τους συνήθεις υπόπτους. Να φορέσουμε τέλος τις κουκούλες του κοινωνικού αυτοματισμού καταγγέλλοντας ως προνομιούχο όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει το σκοτάδι που πάνε να απλώσουν πάνω από την χώρα μας.

Αυτός είναι ο δικός τους πατριωτισμός. Υπάρχει άλλος; Ναι. Υπάρχει στην οργή για την αδικία και την ξεφτίλα που δεν την αξίζουμε. Υπάρχει στη αντίσταση στις πολιτικές και τους πολιτικούς που μας παραδίδουν στους οικονομικούς Ες Ες. Υπάρχει στους αγώνες που πρέπει να αναπτύξουμε και την κοινωνική αλληλεγγύη όχι για να διασώσουμε μια καταναλωτική αυταπάτη αλλά για να ξαναθυμηθούμε ένα όραμα κοινωνίας που παράγει, χτίζει το μέλλον της, αγαπά τον τόπο, επιλέγει την κοινωνική δικαιοσύνη και το οικολογικό μέτρο. Θέλετε να στείλουμε κι ένα μήνυμα στους πρωταγωνιστές των ύβρεων;

ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ

 

 

24/02/2010

Περιοδικό ΑΡΔΗΝ, Εφημερίδα ΡΗΞΗ

Για μια εναλλακτική πολιτική στο μεταναστευτικό ζήτημα

του Θόδωρου Ντρίνια

(περιοδικό «Άρδην» τχ. 77)

 

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές αποτέλεσαν ορόσημο στη συζήτηση για το μεταναστευτικό στη χώρα. Πριν τον Ιούνιο για τη μετανάστευση και τους μετανάστες μιλούσαν, κατά κύριο λόγο, είτε οι επίδοξοι θηρευτές τους είτε οι αυτόκλητοι σωτήρες τους. Σήμερα, σχεδόν όλοι κάτι έχουν να πούνε και κυρίως να προτείνουν, συχνά με μια ευκολία που εκπλήσσει! Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό απόψεων, βασική προϋπόθεση για την κατάθεση μιας συνεκτικής πολιτικής άποψης πάνω στα ζητήματα που θέτει στην κοινωνία μας το φαινόμενο της μετανάστευσης, είναι η προσέγγιση του ζητήματος από μια θέση αρχών και η ένταξή της στα πλαίσια μιας ευρύτερης πολιτικής στρατηγικής. Δηλώνεται, λοιπόν, εξ αρχής ότι το παρόν σημείωμα θα κινηθεί εντός του πλαισίου που ορίζουν το ανθρωπιστικό και δημοκρατικό κεκτημένο του (όποιου) πολιτισμού μας και οι πτυχές της συλλογικής μνήμης ενός λαού προσφύγων και μεταναστών, του ελληνικού. Αυτό σημαίνει ότι «λύσεις» που κρυφά ή φανερά επιδιώκουν το αποτρεπτικό κροτάλισμα των πολυβόλων στα σύνορα και τις ακτές μας ή, αντίθετα, Νεγκρικές φαντασιώσεις[1] για την έλευση της πολυπόθητης «επανάστασης» με όχημα την «εισβολή του παγκόσμιου πλήθους» και την συνακόλουθη άρση του δικαιώματος μιας κοινωνίας να οριοθετείται, βρίσκονται εκτός του προαναφερόμενου πλαισίου και απορρίπτονται.

 

 

Λύση ή Διαχείριση;

Στην τρέχουσα συζήτηση για το μεταναστευτικό, δημιουργείται έντονα η αίσθηση ότι το ζήτημα μπορεί εύκολα ή δύσκολα να επιλυθεί. Αρκεί να ληφθούν 1,2,3,…,ν μέτρα και να συνδυαστούν κατάλληλα μεταξύ τους. Όμως, το μεταναστευτικό – όπως και το οικολογικό και άλλα κορυφαία ζητήματα της εποχής μας – είναι πρόβλημα υπερπολύπλοκο. Με τη σημερινή του μορφή, είναι συνδυαστικό αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, των γεωπολιτικών επιλογών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της νέο-αποικιοκρατίας και της κατάρρευσης των οικοσυστημάτων, παραγόντων ήδη ισχυρά αλληλοεξαρτώμενων. Ταυτόχρονα, μεγεθυνόμενο, «επιστρέφει» και επηρεάζει τις ίδιες τις δομές των οικονομικών και γεωπολιτικών μεγα-συστημάτων που το πυροδότησαν, εντείνοντας την πολυπλοκότητα. Το να φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να «λυθεί» ένα πλανητικής έκτασης ζήτημα χωρίς να αναιρούνται ή να τροποποιούνται οι παράγοντες που το δημιουργούν είναι σαν να πιστεύουν, για παράδειγμα, οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης ότι απαγορεύοντας εντελώς τη χρήση των αυτοκινήτων θα γλιτώσουν οι ίδιοι από τις συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη! (Θα εξασφαλίσουν σίγουρα μια ανώτερη ποιότητα ζωής και θα γλιτώσουν από κάμποσα προβλήματα σχετιζόμενα με τη χρήση του αυτοκινήτου, η τρύπα του όζοντος όμως θα μείνει στη θέση της, για όσο τουλάχιστον το παράδειγμά τους δεν γενικεύεται!).