Το «Κοινοτικόν» παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ του Γιάννη Λάμπρου ΡΥΘΜΟΙ ΑΙΓΑΙΟΥ στο Λιθογραφείον.

Το Σάββατο 5/3 και την Κυριακή 6/3  στις 20.00, το «Κοινοτικόν» παρουσιάζει στο θέατρο «Λιθογραφείον» (Μαιζώνος 172, Πάτρα) τοντοκιμαντέρ του Γιάννη Λάμπρου «Ρυθμοί Αιγαίου».

Πρόκειται για το κύκνειο άσμα ενός σπουδαίου, πρόωρα χαμένου ντοκιμαντερίστα («Άιμαν», «Ιδρωμένα Αλώνια», «Περάσματα Από τον Παράδεισο»), το οποίο αποθησαυρίζει σπάνιους ήχους και μελωδίες, συγκινητικές εξομολογήσεις και την ατμόσφαιρα των συλλογικών γιορτών και πανηγυριών που διατηρούν τη λαϊκή μουσική παράδοση.

 

Παλιοί και νέοι λυράρηδες, στιγμές της καθημερινότητας, η γιορτή, ο κύκλος του χρόνου, όπως τον σιγοντάρει η αχλαδόσχημη λύρα, που παίζεται από την Κρήτη ως τη Δράμα κι απ’ τη Θεσσαλονίκη ως τα Δωδεκάνησα. Ο ρυθμός ζωής στο Αιγαίο και η μοίρα του καλλιτέχνη, του λαϊκού βάρδου, τραγουδισμένα στη λύρα, εικόνες τονισμένες με στίχους από τις «Πατρίδες» του Κωστή Παλαμά και από το ποίημα  «Άρτος και οίνος» του Φρήντριχ Χαίλντερλιν, δίνουν άλλη διάσταση στη λαϊκή μουσική παράδοση. Η ταινία του Γιάννη Λάμπρου είναι ένα ντοκιμαντέρ-ταξίδι, που ολοκληρώθηκε απ’ τους συνεργάτες του. Ακριβέστερα, είναι μια διήγηση του ταξιδιού, μια αναδρομή στη μνήμη που συνεπαίρνει το θεατή, χωρίς περιττές εγκυκλοπαιδικές ή άλλες πληροφορίες.

 

αφήγηση

Δήμος Αβδελιώδης

σενάριο – σκηνοθεσία

Γιάννης Λάμπρου

Κωνσταντίνος Μπλάθρας

​

Από τον Tύπο:

… Από τα πιο ουσιώδη και «κινηματογραφικά» ελληνικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων, το κύκνειο άσμα του πρόωρα χαμένου Γιάννη Λάμπρου,που ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατό του από τους συνεργάτες του, ανάμεσά τους και τον κριτικό κινηματογράφου Κωνσταντίνο Μπλάθρα, μιλά όχι απλά για την περίοπτη θέση της αχλαδόσχημης λύρας στη λαϊκή μουσική παράδοση, ούτε μόνο για την ταυτισμένη με τους ήχους της καθημερινότητα των λυράρηδων του αιγαιακού χώρου, αλλά πρωτίστως για κοινωνίες, από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη, τη Μακεδονία και τα Δωδεκάνησα, που κουβαλούν θαρρείς στον γενετικό τους κώδικα τον μουσικό τους πολιτισμό και τον εκφράζουν αυθόρμητα, αυτόματα και αδιαλείπτως και στις πιο απλές τους δραστηριότητες. Αυτή την αξεδιάλυτη σχέση κινηματογραφεί ο δημιουργός, με αυθεντικότητα και χωρίς ίχνος φολκλορισμού…

 

…Κινηματογραφικά διεισδυτική –αν και γυρισμένη για την τηλεόραση– και εθνογραφικά πολύτιμη καταγραφή μιας «αόρατης», παραμελημένης από πολλές απόψεις Ελλάδας…

 

Γενική είσοδος:  4 €

Άνεργοι, πολύτεκνοι, φοιτητές, μαθητές:  2 €

Κρατήσεις θέσεων στα: koinotikon@gmail.com (Κοινοτικόν) και 2610-328394 (Θέατρο «Λιθογραφείον»)

Advertisement

Το «Κοινοτικόν» στο «Λιθογραφείον» για τη νέα ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή, ΑΡΚΑΔΙΑ ΧΑΙΡΕ

​Το «Κοινοτικόν», μετά τις επίσημες προβολές των ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «Από τις δυο πλευρές του Αιγαίου» (της Μ. Ηλιού) και «Μανάβης» (του Δ. Κουτσιαμπασάκου), συνεχίζει φέτος το αφιέρωμά του σε σύγχρονα ελληνικά ντοκιμαντέρ που διαπραγματεύονται το ζήτημα της μνήμης και της ταυτότητας με την πρώτη προβολή στην Πάτρα της νέας ταινίας του Φίλιππου Κουτσαφτή, Αρκαδία Χαίρε, στις 21 και 22 Νοεμβρίου.

Το Αρκαδία Χαίρε είναι μια περιπλάνηση στο χθες και το σήμερα της Αρκαδίας, ενός τόπου τόσο φορτισμένου με μύθους και αναφορές, που μοιάζει να κατοικεί σε ένα πεδίο που δεν περιορίζεται στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ενός τόπου που έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στο χρόνο και το χώρο, αλλά και στη συνείδηση αμέτρητων ανθρώπων ανά τους αιώνες, που ονειρεύτηκαν το ιδανικό της ή όσα η Αρκαδία συμβολίζει. Ο Φίλιππος Κουτσαφτής, μετά την Ελευσίνα και την εξαιρετική του ταινία Αγέλαστος Πέτρα (2000), επισκέπτεται έναν ακόμη φορτισμένο, ιστορικά και συναισθηματικά, τόπο.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης σημειώνει για την ταινία:

«Σε ολόκληρη την Ελλάδα υπάρχουν τόποι έντονα φορτισμένοι ιστορικά και συναισθηματικά. Ωστόσο, η Αρκαδία φέρει μέσα και πάνω της μύθους και ιστορίες άγνωστες στους πολλούς. Υπάρχει ο μύθος της «Ευδαίμονος Αρκαδίας», που ήρθε από τη Δύση. Πίστευαν πως αν υπάρχει ένας επί Γης παράδεισος, αυτός είναι η Αρκαδία – ένας ονειρικός τόπος με κοινωνική δικαιοσύνη, μέτρο και άδολο έρωτα. Αυτή την ιστορία δεν την καλοξέρουμε. Αλλά στη Δύση, από τα ρωμαϊκά χρόνια μέχρι και την εποχή του Διαφωτισμού, το πίστευαν θερμά. Ακόμη και σήμερα υπάρχει μια Ακαδημία στη Ρώμη που λέγεται «Αρκαδία’’.  Πρέπει να βρούμε τα κομμάτια που επαναφέρουν τη σχέση με τον τόπο μας στο προσκήνιο. Να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας».

Τα Κείμενα και η Φωτογραφία της ταινίας είναι του σκηνοθέτη Φ. Κουτσαφτή, το Μοντάζ Εικόνας και Ήχου της Ιωάννας Σπηλιοπούλου, ενώ τη μουσική της ταινίας έγραψε ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Η ταινία θα προβληθεί στο Θέατρο Λιθογραφείον (Μαιζώνος 172 και Τριών Ναυάρχων, Πάτρα) το Σάββατο 21 Νοεμβρίου και την Κυριακή 22 Νοεμβρίου, στις 8 μ.μ., με τιμή εισόδου 5 ευρώ (κανονικό) και 2 ευρώ (φοιτητές, μαθητές, άνεργοι, πολύτεκνοι).

Την Κυριακή 22 Νοεμβρίου, με την ολοκλήρωση της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση, στην οποία θα συμμετέχουν ο Πατρινός σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γορτυνίων Παναγιώτης Παπαγιαβής, ο Δημήτρης Μακρίδηςαπό το «Κοινοτικόν» και ο ίδιος ο σκηνοθέτης του Αρκαδία Χαίρε Φίλιππος Κουτσαφτής (μέσω skype).

Κρατήσεις στα: koinotikon@gmail.com (Κοινοτικόν) και 2610-328394 (Θέατρο Λιθογραφείον)

 Trailer: http://youtu.be/Va0EwIQJfsE

Βιβλιοπαρουσίαση: “Η Αποστασία των Διανοουμένων”, Πάτρα 15/2/2013

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις και ο χώρος εναλλακτικής παρέμβασης «Κοινοτικόν» οργανώνουν εκδήλωση – παρουσίαση του καινούριου βιβλίου του συγγραφέα Γιώργου Καραμπελιά, «Η Αποστασία των Διανοουμένων». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, στις 7.30 μ.μ., στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης (Πλ. Γεωργίου, Πάτρα).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Γιώργος Κακαρελίδης – Καθηγητής ΤΕΙ Πατρών
Γιώργος Παναγόπουλος – Καθηγητής Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων
και ο
Γιώργος Καραμπελιάς – Συγγραφέας του βιβλίου

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Θόδωρος Ντρίνιας.

Ακολουθεί ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο:
[…] Στα πρώτα χρόνια της σαρωτικής κρίσης, που άρχισε το 2009, μπροστά στην πανθομολογούμενη ανικανότητα και διαφθορά των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, ο ελληνικός λαός αναζήτησε προς στιγμήν, τη σωτηρία στη λεγόμενη «πνευματική ηγεσία». Και βρέθηκε μπροστά στην «προδοσία των διανοουμένων», την πλήρη εξάντληση των πνευματικών ρευμάτων που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική περίοδο. Αυτή η «αποστασία», αυτή η κυριολεκτική «φυγή» από το σώμα και το πεπρωμένο του ελληνισμού, είναι το αντικείμενο του βιβλίου…
…αν η σύνθεση αποτελεί ένα καθολικό, πλανητικό, ζητούμενο, για τους Έλληνες συνιστά μια κυριολεκτικά υπαρξιακή συνθήκη. Ζώντας στα σύνορα των κόσμων, στη συμβολή τριών ηπείρων, προσπαθώντας να γεφυρώσουμε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, διαμορφώσαμε έναν πολιτισμό των συνόρων. Η διαλεκτική αποτελεί όρο της επιβίωσής μας: Όποτε επιτυγχάνουμε την αλληλοπεριχώρηση διάσπαρτων και κάποτε αντιφατικών στοιχείων, τότε έχουμε τη δυνατότητα μιας υψηλής παραγωγής πολιτισμού, ιδεών, πολιτικού αποτελέσματος. Αντίθετα, σε όλες εκείνες τις στιγμές που τα membra disjecta του ελληνισμού δεν κατορθώνουν να συντονιστούν, τότε κυριαρχεί η παρακμή, η ένδεια των ιδεών, ο καημός της ρωμιοσύνης· τότε το ανολοκλήρωτο και το μισερό περνάει στο προσκήνιο.
…Επειδή, η γεωγραφία μας δεν άλλαξε, επειδή η παράδοσή μας εξακολουθεί να παραμένει εν μέρει ενεργή, επειδή συνεχίζουμε να είμαστε το σταυροδρόμι που οδηγεί από την Ανατολή στη Δύση και από το Βορρά στο Νότο, μπορούμε να αποτελέσουμε και πάλι μια μεγάλη γέφυρα πολιτισμών και επομένως ένα χώρο αυτόνομης πνευματικής παραγωγής. Προϋπόθεση είναι να αναλάβουμε την πνευματική μας κληρονομιά στο σύνολό της, από την αρχαιότητα, στη βυζαντινή περίοδο, μέχρι τα νεότερα χρόνια της αντίστασης και της δημιουργίας του νεότερου πολιτισμού μας. Αυτός είναι ο πρώτος όρος. Ο δεύτερος είναι να αντικρύσουμε τον υπόλοιπο κόσμο, τη Δύση και την Ανατολή, το Βορρά και το Νότο, κατάματα, χωρίς αισθήματα μειονεξίας και υποταγής, αφού ως βάση του εκσυγχρονισμού μας θα έχουμε αναλάβει την παράδοσή μας ως σύνολο.
Το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο. Η μοναδική διέξοδος θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό «DNA» μας, έναν ατόφιο οργανισμό. […]

«…να βλέπεις με τ’ αυτιά….»

«…να βλέπεις με τ’ αυτιά….»

Μια βραδιά αφήγησης για την παρέα του «Κοινοτικόν» για μεγάλα παιδιά και μεγάλους. Ιστορίες και παραμύθια της προφορικής παράδοσης από διάφορους τόπους και χρόνους, με ένα αόριστο νήμα σοφίας να τις διατρέχει, πηγαίνοντας τον καθένα όπου αυτός διαλέξει. Αφηγούνται η Άρτεμις Θεολόγη και η Άσπα Παπαδοπούλου και συνοδεύουν μουσικά η Εύη Αργυροπούλου κι ο Χρήστος.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Νοεμβρίου στις 7.30 μ.μ. στο στέκι «Κοινοτικόν», στον πεζόδρομο της Ηφαίστου 52 (μεταξύ Γεροκωστοπούλου και Πατρέως).

Είσοδος ελεύθερη.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Η ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΡΗΓΑ Πρωτοπορία Πάτρας Παρασκευή 25-11

 

Το Βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ (Γεροκωστοπούλου 31-33 ) παρουσιάζει το βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ, “H ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΡΗΓΑ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗ’’ την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, στις 20:30. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν, ο καθηγητής του Παν/μίου Ιωαννίνων Ερατοσθένης Καψωμένος, ο επίκ. Καθηγητής της Α. Ε. Ακαδημίας Βελλάς Ιωαννίνων Γεώργιος Παναγόπουλος, ο ερευνητής Κωνσταντίνος Ντίνος και ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς. Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Θεόδωρος Ντρίνιας.

Στη μακρά πορεία της ελληνικής παλιγγενεσίας, ο Βελεστινλής σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου, κατά την οποία οι Έλληνες αναζητούσαν την ανεξαρτησία τους στηριζόμενοι πρωτίστως στη συνδρομή των ξένων, και την απαρχή μιας νέας, κατά την οποία

3ο Πανελλαδικό κάμπινγκ Ιθαγενών (Άνω Γατζέα Πηλίου Μαγνησίας,13-17/07/2011 , Πλήρες πρόγραμμα

 

 July 7, 2011 8:12 pm

3ο Πανελλαδικό κάμπινγκ Ιθαγενών: Πλήρες πρόγραμμα

Posted by admin

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Πραγματοποιείται και φέτος το 3ο Πανελλαδικό Κάμπινγκ των νέων της Ρήξης και του Άρδην, Ιθαγενών σε συνεργασία με το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού, στην Άνω Γατζέα Πηλίου.

Ακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα της πανελλαδικής μας συνάντησης

 

Τετάρτη 13 Ιουλίου
Ημέρα άφιξης στο χώρο

19:00 Συνέλευση όλων των κατασκηνωτών, παρουσίαση και οργάνωση του κάμπινγκ.
21:00 Προβολή ταινίας- Θερινό Σινεμά
«Αληθινό Μίσος»
22:00 Συντροφική κουζίνα

Πέμπτη 14 Ιουλίου
1η Μέρα

9:00 Πρωινό
10:30 Εργαστήριο παρασκευής ψωμιού στον πέτρινο φούρνο του χωριού και μαρμελάδας
13:00 Μπάνιο στην κάτω Γατζέα
19:00 Εκδήλωση
«Νέα κινήματα στην Ελλάδα και στον κόσμο»
Θα συζητήσουμε για τα νέα λαϊκά κινήματα αντίστασης στην Ελλάδα, για την εναλλακτική οικονομία και τους συνεταιρισμούς ως απάντηση στην κρίση. Επίσης θα ασχοληθούμε με τις εξελίξεις στις αραβικές χώρες και στα κινήματα της Λατινικής Αμερικής.
21:00 Προβολή Ταινίας – Θερινό Σινεμά
«Η μάχη του Αλγερίου»
22:30 Συντροφική κουζίνα
23:30 Μουσική και χαλάρωση στο χώρο του κάμπινγκ

Παρασκευή 15 Ιουλίου
2η Μέρα

9:30 Πρωινό
11:00 Εργαστήριο κατασκευής και επιδιόρθωσης ποδηλάτου
13:00 Ελεύθερος χρόνος
19:00 Ανοιχτή Συνέλευση
«Ρήξη με το καθεστώς και εναλλακτική διέξοδος από το μνημόνιο»
Εισήγηση : Γ. Καραμπελιάς
21:30 Προβολή Ταινίας –Θερινό Σινεμά
«Ιρλανδέζικος δρόμος»
22:30 Συντροφική κουζίνα

Σάββατο 16 Ιουλίου
3η Μέρα

9:30 Πρωινό
10:00 Πεζοπορία και εκδρομή με το τρένο του Πηλίου
19:00 Εκδήλωση
«Λαϊκός πολιτισμός και αντίσταση»
Θα συζητήσουμε για τον λαϊκό πολιτισμό, τις λαϊκές παραδόσεις του τόπου μας και την σημασία μιας πολιτιστικής επανάστασης αρωγό στην αντίσταση μας ενάντια στην νέα τάξη πραγμάτων.
21:00 Προβολή Ταινίας- Θερινό Σινεμά
22:00 Συντροφική κουζίνα
22:30 Ζωντανή μουσική βραδιά με ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια

Κυριακή 17 Ιουλίου
4η Μέρα

10:00 Πρωινό
12:00 Καθάρισμα χώρου
14:00 Αναχώρηση

*Απαραίτητο είναι να φέρει ο κάθε κατασκηνωτής, τη σκηνή του, το προσωπικό του σκεύος και ποτήρι καθώς και μαχαιροπίρουνο.
*Το κόστος συμμετοχής για όλες τις ημέρες είναι 25 Ε
*Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6975830713 (Ιλιάνα), (6982118925) Κωνσταντής
(6948076477) Βασίλης
http://www.ithageneis.wordpress.com
http://www.mouseioelias.gr

Ιδρυτική Διακήρυξη της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού

Ιδρυτική Διακήρυξη της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού

Συγγραφέας: Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού

Σήμερα ο πλανήτης, οι λαοί οι πολιτισμοί, ζουν στον αστερισμό της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», δηλαδή μιας απόπειρας επιβολής ενός ενιαίου μοντέλου σκέψης και συμπεριφοράς, το οποίο αντιστοιχεί σε μια ενιαία παγκόσμια αγορά καθώς και στην εμπορευματοποίηση όλων των προϊόντων, των αξιών, των παραδόσεων και των προτύπων των ανθρωπίνων κοινωνιών. Ο διαφωτισμός που γνωρίσαμε τείνει πλέον να εκφυλιστεί σε μια εργαλειακή λογική χειρισμού και κυριαρχίας, επί της φύσεως και επί των ανθρώπων.

 Αυτό το μοντέλο που έχει οδηγήσει τον πλανήτη σε οικολογικό και ανθρωπολογικό αδιέξοδο έχει εισέλθει σε μια γενικευμένη κρίση, γι’ αυτό και οι εκφραστές του επιζητούν την ανοικτή υποταγή των λαών και την ισοπέδωση των ταυτοτήτων τους. Στην Ελλάδα, ο κύριος στόχος αυτής της στρατηγικής της υποταγής είναι η ιστορία ο πολιτισμός, η παράδοση.

Οι λυγμοί της πόρνης και του πατέρα τα δάκρυα

Το βράδυ της Μ. Τρίτης ως γνωστόν, στους ναούς των Ορθοδόξων όπου γης, ψάλλεται το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Το απόλυτο αυτό αριστοτέχνημα λόγου και μέλους στο οποίο η χαρισματική βυζαντινή υμνογράφος εξέφρασε με τρόπο ακραία αληθινό και ποιητικά μοναδικό, τον καημό και το πάθος της «αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός».

 

Κάθε Μ. Τρίτη βράδυ αναπολώ με συγκίνηση τον παπά πατέρα μου, αυτόν των παιδικών μου χρόνων στο γενέθλιο νησί μας. Σοβαρός και ιεροπρεπής εξέρχονταν του ιερού προκειμένου να πάρει θέση στο δεξιό χορό για να ψάλλει ο ίδιος το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» περιστοιχιζόμενος από μια ομάδα ζωηρών εφήβων. Καμάρωνα μέσα μου τότε για την πρωτοκαθεδρία του πατέρα και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου προσπαθούσα να ανασηκωθώ ώστε να βλέπω κάτι από το μεγάλο ορθάνοιχτο βιβλίο. Θυμάμαι την απόλυτη σιγή που επικρατούσε τότε μονομιάς στην εκκλησία και την αυστηρή  προσήλωση του πατέρα στην απόδοση του ύμνου. Αισθάνομαι ακόμη το βαρύ χέρι του που ακουμπούσε στον ώμο μου. Και στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμη το ισοκράτημα της χορωδίας. Εκεί στο αναλόγιο της ενορίας μας, τα πρώτα συλλαβίσματα, «ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα–πρώτα Δόξα Σοι» που λέει ο Ελύτης. Παιδικά αλησμόνητα βιώματα…

 

Μα κάτι ιδιαίτερο, μου προξενούσε ξεχωριστή εντύπωση κάθε Μ. Τρίτη…

 «Πόρνη προσήλθέ σοι», «Η πόρνη εν κλαυθμώ ανεβόα», «Το πολυτίμητον μύρον η πόρνη έμιξε μετά δακρύων», «Πόρνη επιγνούσα Θεόν» «Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη»… Αυτά και άλλα πολλά, διόλου εύηχα, εκστομίζονταν κατ’ εξακολούθησιν μελωδικά στη διάρκεια όλης της βραδιάς. Παρά την αφελή μου τότε άγνοια υποψιαζόμουν πάντως ότι κάτι εξόχως τολμηρό λέγεται με μιαν επιμονή εντελώς ακατανόητη. Η περιέργεια με έτρωγε. Για να ρωτήσω τον πατέρα ζητώντας διευκρινίσεις ούτε λόγος. Κάτι μου έλεγε να μην το αποτολμήσω, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Και πάντως η διάχυτη και αόριστη εξήγηση περί «κακών γυναικών» που τυχαία έπιασε τ’ αυτί μου δεν με ικανοποιούσε καθόλου. Ύποπτα πληθωρικός ο λόγος σε μια ακολουθία, για τόσες πολλές και τόσο πολύ «κακές γυναίκες»! Αναζήτησα λοιπόν με τη δέουσα κρυψίνοια  τη σημασία της λέξης «πόρνη» στο παλιό λεξικό της πατρικής βιβλιοθήκης. Η επίμαχη όμως και υπερβολικά κομψευμένη λεξικολογική διατύπωση επέτεινε τη σύγχυση και την απορία μου. Τι σχέση αλήθεια, αναρωτιόμουν, θα μπορούσε να έχει μια  «γυνή εκδιδομένη επί χρήμασι» με το βούρκωμα στα μάτια και τη φωνή του πατέρα, που μας καθήλωνε όλους εκστατικά, μικρούς και μεγάλους, όση ώρα έψελνε το τροπάριο της Κασσιανής;

 

Κάπου τότε είναι που γεννήθηκε μέσα μου, πρώιμα και μυστικά, ένα δέος απόκρυφο για τις πόρνες. Όλες τις πόρνες. Τις πόρνες γενικώς! Τα χρόνια πέρασαν, η απορία μου λύθηκε και το δέος έγινε συμπάθεια. Τρυφερή και απέραντη συμπάθεια για την κατηγορία αυτή των γυναικών, των τόσο ανυπόληπτων στον θρησκευτικό και κοινωνικό μου περίγυρο.

 

Φοιτητής μάλιστα στην Αθήνα είχα την ευλογία να «γνωρίσω» πολλές από αυτές! Συνήθιζα  να περπατώ αμέριμνος  αργά τα βράδια στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, δίχως υποψία φόβου και κυρίως ενοχών μη με δει κανένα μάτι. Άλλοτε γιατί έχανα το τελευταίο δρομολόγιο της γραμμής 732 Αθήνα-Άγιος Φανούριος που με πήγαινε στο σπίτι μου, άλλοτε για να αγοράσω φρεσκότατες τις κυριακάτικες εφημερίδες, από το βράδυ του Σαββάτου, στους πάγκους της Ομόνοιας. Κάποιες φορές πάλι απλώς για να … αλλάξω παραστάσεις.

 

Πλατεία Ομονοίας, Αγ. Κωνσταντίνου, Σωκράτους, πλατεία Βάθη, Λιοσίων, πλατεία Αττικής. Δρόμοι και πλατείες, τόποι απρόσιτοι, σχεδόν απροσπέλαστοι και σιωπηρά απαγορευμένοι τις νυχτερινές ώρες για τη συμβατική κοινωνική ευπρέπεια. Ένα τεράστιος μικρόκοσμος μυστηρίου και μαρτυρίου: λαθραίο  περιθώριο, υγρό καταγώγιο, σκοτεινός υπόκοσμος. Μικρό, περί, κατά, υπό. Μα γιατί τόσες μικρόψυχες  προθέσεις προσχηματικά τοποθετημένες μπροστά σε τόσο άθλιες διαθέσεις; Πόσες απαιτούνται επιτέλους, για να  περιχαρακώσουν τα σώματα και τις ψυχές τόσων ανθρώπων; Πόρνες, αλκοολικοί, τραβεστί, εξαρτημένοι, άστεγοι, σαλοί και τρελαμένοι. Υπολογίστε, σας παρακαλώ, ανάμεσα σ’ αυτούς και κάμποσους αγίους! Τι νομίζατε! «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» δεν λέει στη Γραφή; Πνευματικός νόμος! Πάει και τελείωσε. Ας σκούζουν οι ηθικιστές κάθε κοπής. Κάτι παραπάνω ήξερε ο Άγιος της Πολυκλινικής στην Ομόνοια, ο γέροντας Πορφύριος, που δεν απέφευγε τις κακοτοπιές και άγιαζε τα «κακά» κορίτσια την παραμονή των Φώτων μέσα στα ίδια τους τα σπίτια!

 

Αυτά τα κορίτσια του δρόμου, της φθηνής επιτήδευσης και των περίτεχνων ακκισμών, με το τσιγάρο στο χέρι, που καθώς περνούσες δίπλα τους, εκλιπαρούσαν προκλητικά την παρέα σου, πουλώντας σε ευτελιστική τιμή την τιμή και το μεγαλείο του προσώπου τους. Ανακαλούσα αίφνης τότε το τροπάριο της Κασσιανής με τον τρόπο του πατέρα και η συμπάθειά μου γι’ αυτές μεγάλωνε, αύξανε μέσα μου! Δεν έβλεπα τότε την ασχήμια του ρημαγμένου τους κορμιού, δεν διέκρινα πια πάνω τους τα στίγματα του πάθους, της ταλαιπωρίας, της αγοραίας εκμετάλλευσης. Δεν ήταν οίκτος, δεν ήταν από λύπηση, ήταν κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Γι αυτό και θύμωνα πολύ μέσα μου κάθε φορά που περίεργοι περαστικοί, μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου τους, ασχημονούσαν με χυδαίες εκφράσεις και προσβλητικές χειρονομίες σε τούτα τα πλάσματα. Κάνε μας επίδειξη ανδρισμού τώρα κύριε κρετίνε!   

 

Τούτες τις εικόνες και τις αναμνήσεις ανασύρω έκτοτε κάθε χρόνο το βράδυ της Μ. Τρίτης. Και κάποιος καλός φίλος, ο οποίος δηλώνει αγνωστικιστής (και τι μ’ αυτό, εγώ τολμώ να δηλώνω χριστιανός!) μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα το εκπληκτικό, ότι εκκλησιάζεται παραδόξως μια φορά το χρόνο. Όχι τα Χριστούγεννα, ούτε και το Πάσχα. Τη Μ. Τρίτη το βράδυ μου είπε, ανελλιπώς!

 

Κάπως έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Μ. Τρίτη, αν όχι ολόκληρο το Μεγαλοβδόμαδο, ανήκει δικαιωματικά στις Πόρνες! «Ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Στις πόρνες που ξέρουν να αγαπούν προκαλώντας με τις τρελές τους ακρότητες. Να κατασπαταλούν απερίσκεπτα μύρο πολύτιμο στα πόδια του Μανικού Εραστή τους, του Χριστού. Απόλυτη προτεραιότητα. Να τους αφήσουμε χώρο στους ναούς αυτές τις μέρες. Να σεβαστούμε το δικό τους σφοδρό παραλήρημα, το δικό τους παροξυσμό μετάνοιας. Να ψάλλουν οι ίδιες με λαχτάρα τα τροπάρια που γράφτηκαν γι’ αυτές. Άξιον εστί!  Κι ας σταματήσουν επιτέλους τα κηρύγματα αυτή την Εβδομάδα, μήπως και ξεθάψουμε κάποτε τα διαμάντια των ύμνων που καταπλάκωσαν τόνοι φλύαρου και επιπόλαιου ηθικισμού μας.

 

Κι αν συμβεί και αναγνωρίσουμε κάποια από αυτές, τις όμορφες από την πολλή τους ταπείνωση γυναίκες, καλό να μεριάσουμε διακριτικά, να τους δώσουμε τη θέση μας και να χαμηλώσουμε εμείς το δικό μας βλέμμα. Είπαμε, ολάκερα δική τους η Εβδομάδα των Παθών, δική τους κι η Ανάσταση!

 

Υστερόγραφο: Στον πατέρα, με…μεγάλη όντως καθυστέρηση. Δεν μου εξήγησες ποτέ γιατί βούρκωνες κάθε Μ. Τρίτη. Δεν πειράζει, το κατάλαβα μόνος μου. Δεν με βομβάρδισες ποτέ με συμβουλές αποφυγής «κακόφημων» τόπων και αποστροφής «ανήθικων» ανθρώπων. Θα το δοκιμάσω στα εγγόνια σου. Μου αποκάλυψες όμως τον τρόπο να σέβομαι το ήθος των τροπαρίων και των ανθρώπων το ήθος. Ευγνώμων!

Γ.Μ. 

περιοδικό «Επίγνωση» τχ. 108  (Απρίλιος – Ιούνιος 2009)

φωτο (πηγή): vlemma.wordpress.com/art-depot/zouroudis/

Η «ελληνικότητα» του Γιάννη Τσαρούχη

… Αγαπώ την Κάλας και τη Σωτηρία Μπέλλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος. Ας κοπιάσουν όσοι σκανδαλίζονται γι’ αυτό να καταλάβουν τι μου συμβαίνει. Εγώ πάντως κοπίασα και κοπιάζω για να βρω μια τάξη και μια ισορροπία. Θέλω συνεχώς να γνωρίζω και να ξεκαθαρίζω. Για να είμαι ελεύθερος ν’ αγαπήσω απόλυτα. Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι προηγούμενες επιτυχίες. Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό,τι μ’ αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός.

 

… Ένα άλλο πράγμα που έψαξα με πάθος να γνωρίσω ήταν η Ελλάδα· με έρωτα ή με κυνισμό και με πολλή καχυποψία έψαξα για να μάθω τι σημαίνει αυτό το φημισμένο όνομα. Υπήρξα γενικά η κακή πίστη μιας φτηνής πατριδοκαπηλείας και ενός τεχνητού εθνικισμού. Κατάλαβα πως η Ελλάς είναι περίπου σαν κάτι παλιά έργα ζωγραφικής που οι πονηροί έμποροι της βάζουν μια ψεύτικη υπογραφή ενός κατώτερου ζωγράφου απ’ αυτόν που τη ζωγράφισε. Μια παραβολή είναι αυτό. Η Ελλάς είναι αυτό. Η Ελλάς είναι εκείνο. Προσπάθησα να την αφήσω να μιλήσει μόνη της, για να μάθω την αλήθεια.

 

… Δάσκαλοί μου ήταν ο Παρθένης, ο Κόντογλου, ο Πικιώνης· δάσκαλοι υπό την ευρύτερη σημασία ο Παπαδιαμάντης, ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Χαλεπάς και ο Καβάφης. Όλοι αυτοί ήταν πληροφοριοδότες παρά τη μεγάλη τους δόξα, ισάξιοι των ανωνύμων και ταπεινών που μου έμαθαν τα πιο πολλά.

 

   … Δεν μου πέρασε ποτέ από το νου ν’ αμφισβητήσω ότι η Δύσις παίζει έναν τεράστιο ρόλο στον πολιτισμό του κόσμου όλου και φυσικά και της Ελλάδος αλλά ο Έλληνας που δεν ξέρει την Ιστορία της Τέχνης του, της Ελληνικής Τέχνης, θα ’πρεπε να μην αναφέρει καν το όνομα της Δύσης.

 

(Αποσπάσματα εκ του βιβλίου Γ. Τσαρούχης,  Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, εκδόσεις ΑΓΡΑ)

Στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού…

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010,  Α’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ 

…….

Για μας ήταν άλλο πράγμα ο πόλεμος για την πίστη του Χριστού

και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα

της Υπερμάχου Στρατηγού,

που είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης,

εκείνου του πέλαγου τον καημό σαν ήβρε το ζύγιασμα

της καλοσύνης.

…….

Γ. Σεφέρη,  Νεόφυτος ο Έγκλειστος μιλά

 

φωτο: http://istologio.org/?p=384