Εκδήλωση για το αγροτικό ζήτημα στις μέρες μας – Πάτρα 11/12

20 χρόνια κυβερνητικής αδιαφορίας και παντελούς έλλειψης κεντρικού σχεδιασμού οδήγησαν τον αγροτικό κλάδο στη συρρίκνωση και την ύπαιθρο στην εγκατάλειψη. Και όμως, μέσα στα χρόνια των μνημονίων, η πρωτογενής παραγωγή ήταν η μόνη που δεν μείωσε την απασχόληση ενώ αύξησε το ποσοστό συμμετοχής της στο ΑΕΠ! Οι αγροί άρχισαν να προσελκύουν νέο κόσμο από τις πόλεις που μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και της φτώχειας βρήκε ξανά στη γη τη δυνατότητα να παράγει και να επιβιώσει. Και αυτά, παρ’ όλο που η έλλειψη σχεδιασμού έγινε ακόμα εντονότερη ενώ υπάρχει ο κίνδυνος οι πρόσφατες δεσμεύσεις του τρίτου μνημονίου να οδηγήσουν στο ξεκλήρισμα μεγάλο τμήμα της μικρομεσαίας αγροτιάς εξαιτίας της ληστρικής φορολόγησης και της τεράστιας αύξησης των εισφορών και του κόστους παραγωγής. Μπροστά στην πολυετή κυβερνητική αδιαφορία και τον πενταετή μνημονιακό διωγμό, η μικρομεσαία πρωτογενής παραγωγή – οι γεωργοί, οι κτηνοτρόφοι, οι μελισσοκόμοι, οι ψαράδες – μπορεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στην δύσκολη προσπάθεια για την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Όχι μόνο αυξάνοντας τη συμμετοχή της στο εθνικό προϊόν αλλά και τροφοδοτώντας εν μέρει την ανασυγκρότηση της μεταποίησης ή του τουρισμού.

Σε μια κρίσιμη συγκυρία για τον αγροτικό κλάδο, οι κίνδυνοι, οι προοπτικές και η αρχική μορφή ενός εθνικού σχεδίου για την αγροτική παραγωγή θα συζητηθούν σε εκδήλωση – συζήτηση που διοργανώνουν η Ένωση Νέων Αγροτών Αχαΐας, ο Σύλλογος Βιοκαλλιεργητών Αχαΐας, ο Σύλλογος Αγροτών Δυτικής Αχαΐας και η δημοτική κίνηση της Πάτρας «Κοινοτικόν». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου, στις 7.30 μ.μ., στην αίθουσα της Ομοσπονδίας Επαγγελματικών Βιοτεχνικών και Εμπορικών Σωματείων Αχαΐας, Αράτου 21, Πλ. Όλγας, στην Πάτρα.

Θα μιλήσουν, αλφαβητικά:

Νίκος Ζαφειρόπουλος – Πρόεδρος Συλλόγου Βιοκαλλιεργητών Αχαΐας

Νίκος Ντάσιος – Στέλεχος της Διαχειριστικής Αρχής του Υπ. Ανάπτυξης

Παναγιώτης Ρέκκας – Πρόεδρος της Ένωσης Νέων Αγροτών Αχαΐας

Βαγγέλης Στογιάννης – Γεωπόνος

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Θόδωρος Ντρίνιας – Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πατρέων.

 

Advertisement

Δελτίο Τύπου ανακοίνωσης νέας Δημοτικής Κίνησης

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Όσοι και όσες συντάξαμε αυτό το κείμενο δεν είμαστε «επώνυμοι». Δεν εποφθαλμιούμε καρέκλες και καρεκλίτσες στα δημοτικά έδρανα για να ξεδιψάσει η προσωπική ή πολιτική μας ματαιοδοξία. Συναντηθήκαμε σε τόπους δουλειάς, σε πανεπιστημιακά έδρανα, σε εκδηλώσεις, σε συναυλίες και παραστάσεις, σε σωματεία, στις Πλατείες της αγανάκτησης, σε μικρές ή μεγάλες κινητοποιήσεις. Μας έφερε κοντά ο πόθος για την ανεξαρτησία της πατρίδας, την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, την πραγματική δημοκρατία, την ισορροπία με τη Φύση. Μας κινητοποιεί ξανά η ανάγκη να ανακτήσουμε την Πάτρα, την πόλη που ζούμε!

Το σημερινό πρόσωπο της πόλης μας τρομάζει! Η κρίση που κλυδωνίζει την πατρίδα βαραίνει καταθλιπτικά πάνω από την πόλη μας: ανεργία, φτώχεια, παραγωγική εκχέρσωση, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, μόλυνση, έλλειψη προοπτικής, μετανάστευση των νέων, αυτοκτονίες και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Συνθλίβει τις ψυχές, δοκιμάζει τις αντοχές των κατοίκων της. Βλέπεις το αδιέξοδο στα μάτια τους: τη διάψευση και την αβεβαιότητα, την οργή και την απόγνωση. Μέσα στην περιδίνηση της κρίσης αντικρίζουμε το τέρας της ύστερης μεταπολίτευσης που θέριεψε μέσα μας, γύρω μας, παντού· μεταπρατικοί στις ιδέες, παρασιτικοί στην εργασία, αυτιστικοί στην κοινωνική μας συμβίωση.

Η πόλη, όμως, βιώνει μια παρατεταμένη παρακμή πολύ καιρό πριν από την κρίση…

Πολλά χρόνια τώρα, στο δήμο μας λειτουργεί ένα πρότυπο αυτοδιοίκησης απόλυτα συγκεντρωτικό, βαθιά αντικοινωνικό. Ένα σύστημα εξουσίας με μόνη έγνοια την επιβίωση και την αναπαραγωγή του, αδιάφορο και αποξενωμένο από τις πραγματικές μας ανάγκες. Ένας δήμος έρμαιο σκοπιμοτήτων, λάφυρο φαύλων κομματανθρώπων και τοπικών «παραγόντων». Φέουδο αετονύχηδων της πολιτικής και της οικονομίας, πεδίο ματαιόδοξης αυτοπροβολής μιας ελίτ οικογενειών.

Αυτή η πόλη δεν μπορεί να είναι η δική μας πόλη! Αυτός ο δήμος δεν πρέπει να είναι ο δήμος μας!

Εγκαταλείπουμε τις εξέδρες των θεατών. Κατεβαίνουμε στο στίβο, αναλαμβάνουμε δράση. Θέλουμε να εκφράσουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας, τη γενιά μας, το όραμά της για την πόλη. Δεν σκοπεύουμε να περιοριστούμε σε μια έκφραση διαμαρτυρίας. Δεν ερχόμαστε να «πάρουμε το δήμο»! Ο δήμος ανήκει στους δημότες του. Δεν είμαστε κομμάτι του κυρίαρχου εκφυλισμένου πολιτικού παιχνιδιού, και δεν φιλοδοξούμε να γίνουμε. Δεν έχουμε λύσεις «προκάτ» για τα προβλήματα της πόλης, γιατί δεν είμαστε δημαγωγοί, γιατί δεν παριστάνουμε τους σοφούς. Πιστεύουμε στη σύνθεση ακόμα και των, φαινομενικά, ανόμοιων και αντίθετων μεταξύ τους απόψεων. Εμπιστευόμαστε τους πολίτες αυτής της πόλης, την κρίση, την προσωπική τους ευθύνη, τη συλλογική τους δράση.

Προτάσσουμε πάνω απ’ όλα τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και των δημοτών της: Διευθετούμε με ανοιχτές, συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες τη διαχείριση όλων των κοινών μας υποθέσεων. Πιστεύουμε στην Αντίσταση, τη Δημιουργία, την Κοινωνική Αλληλεγγύη, τη Δημοκρατία. Προασπιζόμαστε με πάθος τα δημόσια αγαθά: την υγεία, την παιδεία, το ρεύμα, το νερό. Αντιστεκόμαστε δυναμικά στην εμπορευματοποίηση και στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου. Προβάλλουμε ένα εναλλακτικό πρότυπο οργάνωσης και παραγωγής προσαρμοσμένο στα μέτρα των αληθινών αναγκών μας, συμβατό με το περιβάλλον, τον πολιτισμό και την ιστορία μας. Μας γοητεύει η φυσική ομορφιά του προικισμένου μας τόπου και επιδιώκουμε την προστασία της. Μας εμπνέει δημιουργικά η πλούσια ιστορική και πνευματική μας κληρονομιά. Αναδεικνύουμε την καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση των συμπολιτών μας.

Δεν έχουμε δεσμεύσεις και εξαρτήσεις. Μοιραζόμαστε το όραμά μας με τους συνδημότες μας «στόμα με στόμα», χωρίς διαμεσολάβηση: δεν δίνουμε ευρώ για διαφήμιση, για πληρωμένα δημοσιεύματα, αρνούμαστε υστερόβουλες χορηγίες. Δεν μετέχουμε σε καλλιστεία υποψηφίων, σε διαβούλια για χρίσματα και διαμοιρασμό θέσεων και αξιωμάτων. Ο Δήμαρχος είναι ένας από μας, είναι ένας από εσάς. Πρώτος μεταξύ ίσων, ανακλητός και εκτεθειμένος ανά πάσα στιγμή στην κρίση των συνδημοτών του.

Ο δικός μας Δήμος αξίζει να υπάρχει μόνο ως πραγματικό κύτταρο της αυτοδιοίκησης και της λαϊκής βούλησης, ως μέσο ανασυγκρότησης του ερειπιώνα που αφήνουν πίσω τους 4 χρόνια Μνημονίων και εξάρτησης, ως ανάχωμα στις πολιτικές που θέλουν τη χώρα να μετατρέπεται σε «αποικία χρέους» και την πόλη ένα τοπικό συντρίμμι συνδεδεμένο απευθείας με τους επικυρίαρχους των Βρυξελλών. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να επιβάλει και να λειτουργήσει έναν τέτοιο Δήμο είναι η πλατιά και διαρκής κινητοποίηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Ούτε αυτόκλητοι σωτήρες ούτε «επώνυμοι» ούτε επικοινωνιακά τερτίπια και συναλλαγές. Σε αυτήν την κινητοποίηση της πλειοψηφίας προσβλέπουμε, αυτή θα αποτελεί κριτήριο και μέτρο της δράσης μας.

Η δική μας Πάτρα είναι πριν απ’ όλα ο τόπος μας: τα σπίτια, οι δρόμοι, οι βιβλιοθήκες, τα γήπεδα, οι πλατείες, οι εκκλησίες, τα σχολεία, οι θεατρικές και μουσικές σκηνές, οι εργατικές συνοικίες, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, τα πάρκα, το λιμάνι, οι φτωχογειτονιές, τα μνημεία, το ηλιοβασίλεμα…

Η δική μας Πάτρα είναι πριν απ’ όλα οι άνθρωποί της: οι ανάγκες , η φωνή, τα όνειρα, οι καημοί, τα προβλήματα, το τραγούδι, οι αγωνίες, το μεράκι, η στέρηση, η εργασία, οι γιορτές, ο έρωτας, οι ελπίδες, οι χαρές και οι λύπες τους…

Η δική μας Πάτρα είμαστε οι πολίτες της.

Δημοτική Κίνηση «ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ»

Για μια αυτόνομη παρέμβαση στο Δήμο Πατρέων

Ιστοσελίδα: www.koinotikon.gr
Επικοινωνία: koinotikon@koinotikon.gr

Ο Κοινοτισμός πειθαρχεί τον εγωϊσμό

Ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν», το βιβλιοπωλείο «Discover» και οι «Εναλλακτικές Εκδόσεις», σας καλούν το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 19:00 στο ξενοδοχείο «Βυζαντινό», όπου ο Μελέτης Μελετόπουλος, καθηγητής και συγγραφέας, θα παρουσιάσει την κοινοτική θεωρία και τις κοινοτικές ιδέες, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του «ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΒΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ».

Ο Κοινοτισμός υπήρξε ένα ριζοσπαστικό, ιδεολογικό κίνημα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Πρωτοεμφανίζεται στο έργο του Ίωνος Δραγούμη, αναπτύσσεται ολοκληρωμένα από τον Κωνσταντίνο Καραβίδα ως κοσμοθεωρία, πολιτικό πρόγραμμα και μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Εκφράζεται με την εφημερίδα «Κοινότης», που εξέδιδε στον μεσοπόλεμο ο νεαρός Ντίνος Μαλούχος και προβάλλεται ως αυθεντικό κοινωνικό κύτταρο του ελληνισμού από τον κοινωνιολόγο Δημοσθένη Δανιηλίδη.

Ο Κοινοτισμός όμως έχει κι άλλες διαστάσεις: Η πιο σύγχρονη και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, είναι η ψυχαναλυτική, που αφορά στην καθυπόταξη του Εγώ και τη δημιουργική διύλισή του στο πλαίσιο της κοινότητας.

Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, όλο και περισσότεροι στρέφουν το ενδιαφέρον τους προς τον Κοινοτισμό ως ρηξικέλευθο εργαλείο ανάλυσης, πολιτικής σκέψης και μεθόδου εργασίας για την ανασυγκρότηση της ελληνικής πραγματικότητας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρουσιάζει ο Κοινοτισμός στην αναδόμηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σε μια ουσιαστική κατεύθυνση.

Προλογίζει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος («Κοινοτικόν» ).

Το ευρώ και η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση

του Γιώργου Καραμπελιά,
συμβολή στον διάλογο ενόψει της Συνδιάσκεψης της Κίνησης Πολιτών Άρδην (26-28 Οκτωβρίου 2013)

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.

Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.

Ωστόσο, κατ’ εξοχήν το γεγονός της δραματικής και βίαιης επανεμφάνισης της τουρκικής επιθετικότητας μετά το 1974, παρέσυρε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο είχε ταχθεί ενάντια στη ΕΟΚ (είναι γνωστό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») προσαρμόστηκε εν τέλει σ’ αυτή τη νέα «εθνική» στρατηγική απέναντι στην οποία αντιτασσόταν μόνο το ΚΚΕ – αντίθεση που θεωρούνταν ιδιοτελής εξαιτίας της προσκόλλησής του στην Σοβιετική Ένωση και τα συμφέροντά της.

Η ένταξη στην ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από λίγα χρόνια) μετέβαλε ριζικά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αποσυνέθεσε σταδιακά την ελληνική βιομηχανία και μετέβαλε την αγροτική παραγωγή σε έναν επιδοτούμενο τομέα που προσέφερε μεν εισόδημα και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των αγροτών, με τίμημα όμως τη σταδιακή μεταβολή τους σε παράσιτα της ευρωπαϊκής οικονομικής μηχανής. Η ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα το τραπεζιτικό σύστημα «εκσυγχρονίστηκαν», οι Έλληνες είδαν μία άνοδο των εισοδημάτων του τριτογενή τομέα, και μία ενίσχυση του καταναλωτικού τους επιπέδου. Ωστόσο, αυτός ο παρασιτικός «εκσυγχρονισμός» στηριζόταν σ’ ένα συνεχώς διογκούμενο δανεισμό, και την οικοδόμηση ενός κοινωνικού κράτους με δανεικά, χωρίς να θιγούν ουσιαστικά τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που συνέχιζαν να αναπαράγουν τη θέση τους μέσω της φοροδιαφυγής και της εκτεταμένης φυγής των κεφαλαίων. Βέβαια, η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου μετά το 1989 και η γενικευμένη τάση όλων των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να προσδεθούν στην Ε.Ε., μετέβαλε την Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή «όαση» «ευημερίας στην νοτιοανατολική Ευρώπη και ενίσχυσε της φιλοευρωπαϊκές τάσεις. Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ η οποία λειτουργούσε ως παράγοντας αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας. Εξάλλου, η αθρόα είσοδος μεταναστών από την καταρρεύσασα ανατολική Ευρώπη, η εγκαινίαση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και μια ροή άφθονου και άκοπου χρήματος προς τις ελληνικές ψευδοελίτ και τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο η μεταφορά του κέντρου βάρους της χρηματοδότησης εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, δημιούργησε μία ευρύτατη και πρωτοφανή φιλοευρωπαϊκή συναίνεση στο σύνολο των νέων και των παλαιών ελίτ.

Το κλεπτοκρατικό σύστημα τροφοδοτούνταν πλέον από το «χρήμα των Βρυξελλών» με αντίτιμο την αυξανόμενη εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας και τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος. Αυτή η διαδικασία θα γνωρίσει ένα νέο τεράστιο άλμα προς τα εμπρός με την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία δεν ανταποκρινόταν σε καμιά ζωτική ανάγκη της οικονομίας ή των γεωπολιτικών συμφερόντων μας. Αντίθετα θα μας αφαιρέσει τη δυνατότητα της προσαρμογής στον οικονομικό κύκλο και στην αντιμετώπιση του ανταγωνισμού πολύ ισχυρότερων οικονομικά χωρών.  Το ευρώ βοήθησε μόνο τον δανεισμό που έγινε πολύ ευκολότερος και την πάρα πέρα παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας.

Έτσι στην δεκαετία του 2000 οι Έλληνες μπορούσαν να νοιώθουν πλέον «δυτικοευρωπαίοι». Μπορούσαν να ταξιδεύουν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη χωρίς διαβατήριο και αλλαγή συναλλάγματος, να καταναλώνουν ταυτόχρονα με τους Παριζιάνους τα τελευταία δημιουργήματα της μόδας και να αγοράζουν φτηνώτερα αυτοκίνητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 και η κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν το απόγειο αυτής της ευφορίας παρασιτικού χαρακτήρα. Η αριστερά συμμετείχε στις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις στη Γένοβα, στη Βαρκελώνη, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, οργάνωνε  συγκεντρώσεις του ευρωπαϊκού φόρουμ στη Θεσσαλονίκη και δεν διανοούνταν πλέον παρά μόνο ένα αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκό μέλλον. Γι’ αυτό θα στρέφεται βίαια ενάντια σε κάθε «εθνικιστική» παρέκκλιση ταυτιζόμενη με τις αξίες της Δύσης. Εξ ού και η αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα, η εγκατάλειψη της παράδοσης, η γενικευμένη πολιτιστική αλλοτρίωση της νεολαίας.

Η γερμανική Ευρώπη και η κρίση

Το 2009 θα έλθει λοιπόν η ώρα μιας αναπάντεχης κρίσης που έπιασε στον ύπνο τους πάντες. Και όμως οι προϋποθέσεις είχαν ήδη συγκεντρωθεί.  Η Ελλάδα, δεν αποτελεί πλέον για τη γερμανοκεντρική Ευρώπη παρά μία ανατολικομεσογειακή απόφυση, μια και η διεύρυνση της ΕΕ προς Ανατολάς μας είχε αφαιρέσει το ρόλο της βιτρίνας της Δύσης στα Βαλκάνια και την Ανατολή. Η κατάρρευση και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εξάλλου, μείωσαν την γεωπολιτική της σημασία ως προμαχώνα έναντι της σοβιετικής διείσδυσης, ενώ το οικονομικό βάρος της περιοχής μετακινήθηκε προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Γι’ αυτό και η νέα γλώσσα της Γερμανίας και της ευρωπαϊκής επιτροπής έναντι της Ελλάδας.

Η ίδια η Ε.Ε. είχε πλέον μεταβληθεί ριζικά. Η αρχική ευρωπαϊκή κοινότητα των έξι χωρών είχε μεταβληθεί σε έναν γίγαντα είκοσι εφτά χωρών, με πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια κατοίκους, οικοδομημένη σε δύο ομόκεντρες ζώνες. Η πρώτη περιλαμβάνει τις δεκαεφτά χώρες της ευρωζώνης με πυρήνα τους τη νέα ενιαία Γερμανία που υποκατέστησε το ισχυρό μάρκο με το ισχυρό ευρώ. Η γερμανική ενοποίηση είχε πλέον μεταβάλει και τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Μέχρι το 1989, τέσσερεις χώρες με ταυτόσημο πληθυσμιακό βάρος και λίγο πολύ ανάλογο οικονομικό βάρος, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία (με πληθυσμούς εξήντα εκατομμυρίων η καθεμία και ΑΕΠ λίγο πολύ ισοϋψές) εξασφάλιζαν μία πολυμέρεια στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση που είχε σαν κέντρο της τον άξονα Βόννης-Παρισίων. Σε αυτή την Ευρώπη η συμμετοχή των εθνών κρατών ήταν λίγο πολύ τυπικά ισότιμη με δικλείδες ασφαλείας που ενίσχυαν τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες (ισχυρότερη αντιπροσώπευσή τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αρχή της ομοφωνίας ή της πλειοψηφία κρατών στη λήψη αποφάσεων κ.λπ.). Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε το αντίπαλο σοβιετικό δέος, ενοποιήθηκε η Γερμανία και άρχισε η κούρσα της παγκοσμιοποίησης, τα δεδομένα μεταβλήθηκαν δραματικά:

Η Γερμανία μεταβάλλεται και πάλι σε μια πρωσική αυτοκρατορική δύναμη (εξάλλου η πρωτεύουσά της μεταφέρεται στο Βερολίνο), ενώ στα ανατολικά της ανοίγεται μια αγορά εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Μεταβάλλεται στην κεντρική δύναμη της νέας αυτής Ευρώπης που θα της προσφέρει τα μεγέθη για να μπορεί να ανταγωνιστεί ισότιμα τις άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.). Το Μάαστριχτ, το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το ευρώ και η ευρωζώνη αποτελούν τους αναβαθμούς της οικοδόμησης αυτής της νέας αυτοκρατορικής γερμανικής Ευρώπης, την οποία η Γερμανία βλέπει να οικοδομείται σε δύο ή ίσως και τρεις ζώνες. Μία ζώνη του πυρήνα της Β. Ευρώπης στην οποία θα συμμετέχει και η υποταγμένη αλλά ακόμα πυρηνική δύναμη Γαλλία και μία δεύτερη που θα περιλαμβάνει τις χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης, είτε συμμετέχουν είτε όχι στην ευρωζώνη, καθώς και –υπέρτατη ύβρη για τις ΗΠΑ– τη Μεγάλη Βρετανία.

Η οικονομική κρίση, απετέλεσε την ευκαιρία και την στιγμή για να διευκρινιστούν και να οριστούν αυτά τα νέα πεδία. Η γερμανική στρατηγική αντιμετώπισε ένα νέο πρόβλημα. Ενώ η ανατολική Ευρώπη βρίσκεται εκτός της ζώνης του ευρώ και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματά τους δεν επηρεάζουν άμεσα τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αντίθετα οι χώρες της νότιας Ευρώπης ως επιβίωση μιας παλιότερης εποχής βρίσκονται στο εσωτερικό της και επηρεάζουν αποφασιστικά το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Για τους Γερμανούς πρόκειται για μία απαράδεκτη «επιβίωση» μιας παλιάς Ευρώπης των εθνών-κρατών. Διότι το αυτοκρατορικό σχήμα επιτάσσει τον διαχωρισμό μεταξύ των ζωνών του κέντρου και της περιφέρειας.

Η παρουσία λοιπόν της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα, αποτελούσε μια πρωτοφανή παραφωνία για τη γερμανική πολιτική (γι’ αυτό και η Μέρκελ θα κατηγορήσει τον Σρέντερ και τους σοσιαλδημοκράτες ότι την άφησαν κακώς να εισέλθει στην ζώνη του ευρώ). Η αρχική στρατηγική των Γερμανών το 2010, όπως το αναγνώρισε ο Σόιμπλε, στόχευε στην εκδίωξη της Ελλάδας και την μετάθεσή της στη δεύτερη ευρωπαϊκή ζώνη. Εν τέλει όμως αυτό δεν μπόρεσε να το επιτύχει κυρίως λόγω της αλλαγής των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή. Η άρνηση των Τούρκων να επιτρέψουν τη χρήση του τουρκικού εδάφους για την επίθεση στο Ιράκ, η σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ, η αυξανόμενη αναταραχή που έφερε η «αραβική άνοιξη» σε όλη την περιοχή, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και κ.ο.κ. μετέβαλαν τα γεωπολιτικά δεδομένα.

Ο συμβιβασμός έγινε πάνω στην πλάτη μας

Οι Αμερικανοί δεν επιθυμούσαν καθόλου την είσοδο και της Ελλάδας σε μια εποχή αβεβαιότητας, την οποία θα προκαλούσε ούτως ή άλλως η εκδίωξή της από την ευρωζώνη σε συνθήκες αναταραχής και πανικού, στο βαθμό μάλιστα, που ανάλογη έτεινε να είναι και η στάση του εβραϊκού λόμπι. Έτσι, πραγματοποιήθηκε ένας συμβιβασμός μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών που εκφράστηκε από έναν άνθρωπο των Αμερικανών τον Γιώργο Παπανδρέου και τη συγκρότηση της τρόικας και τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η Ελλάδα θα παρέμενε στην ευρωζώνη με τίμημα όμως μια εσωτερική υποτίμηση χωρίς ιστορικό προηγούμενο και την μεταβολή της σε αποικία χρέους των Γερμανών.

Ένας τέτοιος συμβιβασμός είναι προς όφελος και των υπόλοιπων νότιων χωρών και της Γαλλίας διότι διατηρεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης εκείνες τις δυνάμεις που θα επιτρέψουν πιθανώς στο μέλλον μια αναμέτρηση με τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας! Πολλοί υποστηρίζουν πως οι Γερμανοί υποχώρησαν από τη στρατηγική της εκδίωξης της Ελλάδας, διότι φοβούνταν ένα πιθανό ντόμινο που θα οδηγούσε σε κρίση το σύνολο της Ευρωζώνης και θα εξαπλωνόταν πιθανώς στην Ισπανία, την Πορτογαλία ή ακόμα και την Ιταλία. Εν τούτοις, εάν η Γερμανία ήθελε να εκκαθαρίσει την ευρωζώνη από τα ξερά κλαδιά, δεν μπορούσε να φοβηθεί μία τέτοια κρίση που θα οδηγούσε σε μια στενότερη και «υγιή» ευρωζώνη, ενώ θα κρατούσε τις υπόλοιπες χώρες του νότου και κατ’ εξοχή την Ελλάδα σε μία δορυφορική θέση στο εσωτερικό της ενωμένης Ευρώπης. Οι μόνοι που αντιδρούσαν σθεναρά εκείνη την εποχή σε μια τέτοια κρίση, ήταν οι Γάλλοι των οποίων η οικονομία κινδύνευε να συμπαρασυρθεί στη δίνη της κρίσης. Γι’ αυτό, και ενώ έβαλαν φραγμό στην εκδίωξη της Ελλάδας, όπως και οι Αμερικανοί συμφώνησαν εν συνεχεία να αφήσουν στους Γερμανούς το «ελεύθερο» στο χειρισμό του ελληνικού ζητήματος στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (εξού και η μη συμμετοχή τους στην τρόικα, η αποδοχή των Ράινχεμπαχ και Φούχτελ ως αντιπρόσωπων της ΕΕ στην Ελλάδα κ.ο.κ.).

Οι Γερμανοί έχοντας υποχωρήσει σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν μείζον, δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας,  δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία περαιτέρω παραχώρηση, και θέλουν να μας γονατίσουν, χρησιμοποιώντας τα κρατικά πλέον δάνεια (το χειρότερο μνημονιακό έγκλημα των Παπαδήμου-Βενιζέλου– Σαμαρά υπήρξε η αποδοχή του PSI και η μεταβολή δανείων ιδιωτικών, σε ελληνικό δίκαιο και σε μεγάλο βαθμό εσωτερικού χαρακτήρα, προς έλληνες ομολογιούχους, σε Ελλάδα και Κύπρο, σε δανεισμό έναντι ξένων κρατών!). Γι’ αυτό και επιμένουν σε ένα ακόμα μνημόνιο ώστε να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατόν περισσότερο δεμένη στο άξονά τους, αφού εξάλλου στο μεταξύ έχουν εξοντώσει και την κυπριακή οικονομία που αποτελούσε ένα παράθυρο της Ρωσίας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η σύγκρουση με τους Γερμανούς όχι μόνο δεν θα λάβει τέλος, αλλά θα συνεχιστεί και θα πάρει και γεωπολιτικές διαστάσεις μια και η Γερμανία και πάλι αναβαθμίζει τις σχέσεις της με την Τουρκία (πράγμα στο οποίο θα συμβάλει και η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην νέα κυβέρνηση) ενώ η λυκοφιλία με τον Πούτιν ίσως σύντομα λάβει τέλος στην ουκρανική σύγκρουση.

Οι προϋποθέσεις και η στρατηγική της αντίστασης

Η Ελλάδα επομένως, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία στρατηγική οικοδόμησης της Ευρώπης και σε ένα νόμισμα, εχθρικά σε αυτή και τα συμφέροντά της. Κατά  συνἐπεια, θα πρέπει να παλέψει για να απεγκλωβιστεί. Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Κατ’ αρχάς επειδή και η οικονομική και η κοινωνική και η γεωπολιτική μας κατάσταση είναι εξαιρετικά αρνητικές, όλες μας οι κινήσεις πρέπει να είναι βαθύτατα μελετημένες και να στηρίζονται σε μια βαθιά συναίνεση του ελληνικού λαού:

Πρώτον, στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αλλάξουμε το οικονομικό μοντέλο του παρασιτισμού προς μία κατεύθυνση μεγαλύτερης αυτονομίας.

Δεύτερο, θα πρέπει να διευρύνουμε τις γεωπολιτικές συμμαχίες μας με άλλες δυνάμεις τόσο στο νότο της Ευρώπης, όσο στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη καθώς και στη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά στο ευρώ και την Ε.Ε. η αποδέσμευσή μας θα πρέπει να αρχίσει από την άρνηση των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης που επιτάσσει η γερμανική στρατηγική (που δεν έχει πάψει να επιδιώκει έμμεσα την εκδίωξη της Ελλάδας) και τη σταδιακή αναζήτηση συμμαχιών σε δυνάμεις που τα επόμενα χρόνια θα αμφισβητήσουν το ευρώ είτε ως κοινό νόμισμα, είτε ως ευρώ ταυτισμένο με τη γερμανική πολιτική. Ήδη, στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, πληθαίνουν οι φωνές που τάσσονται ενάντια στο ευρώ και οι προσεχείς ευρωεκλογές θα αποτελέσουν μάλλον μια διατράνωση της θέλησης  των ευρωπαϊκών λαών να αντιταχθούν στην αυτοκρατορική Γερμανία. Ακόμα και στην τόσο φιλοευρωπαϊκή Γαλλία σε πρόσφατη δημοσκόπηση για πρώτη φορά πάνω από το 60% των Γάλλων θεωρούν την επίδραση της Ευρώπης αρνητική για τη γαλλική οικονομία και κοινωνία. Ενώ, τα κόμματα που τάσσονται εναντίον του ευρώ είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ενισχύονται σε όλες τις χώρες. Ο ακροαριστερός Ιταλός φιλόσοφος Τζορτζιο Αγκαμπέν, μίλησε πρόσφατα για μια «λατινική αυτοκρατορία» μεταξύ των χωρών του Νότου και της Β. Αφρικής σε αντιπαράθεση με τη γερμανική Ευρώπη.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα έχει βγει από την «καραντίνα», στην οποία την είχαν θέσει μετά από γερμανική πίεση οι υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης, και η πάλη ενάντια στο γερμανικό ευρώ θα γίνει όλο και πιο έντονη. Το γεγονός εξάλλου, ότι εμφανίστηκε ήδη στη Γερμανία ένα κόμμα που ζητάει την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ, και υποστηρίζεται από την ένωση Γερμανών βιομηχάνων, καταδεικνύει πως οι πιθανές λύσεις είναι ακόμα άδηλες και το μόνο σίγουρο είναι πως το ευρώ θα μπει σε κρίση.

Όπως έχουμε καταδείξει πολλές φορές, μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της γερμανικής στρατηγικής, ήταν και παραμένει η συμμαχία (συμφέροντος και όχι αγάπης βέβαια) με τη Ρωσία. Η Ρωσία προμηθεύει πρώτες ύλες και κυρίως καύσιμα στη Γερμανία και αγοράζει από αυτήν μηχανήματα και καταναλωτικά προϊόντα με τα χρήματα που εισπράττει από την πώληση ενέργειας. Τι πιο συμβολικό άλλωστε από το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ έγινε οικονομικός σύμβουλος και αντιπρόσωπος της Γκάζπρομ. Ωστόσο, όσο αναπτύσσεται το Ντραγκ ναχ όστεν της Γερμανίας και όσο ανασυγκροτείται η ρωσική βιομηχανία και οικονομία, τα συμφέροντα αρχίζουν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αν επιβεβαιωθεί η σύγκρουση του Νοεμβρίου γύρω από την Ουκρανία (για το εάν θα προσχωρήσει δηλαδή σε σύνδεση με την Ε.Ε. ή στην «κοινή αγορά» Λευκορωσίας-Ρωσίας και Καζακστάν θα κρίνει εν πολλοίς το μέλλον το γερμανορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχθεί μία Ουκρανία ενταγμένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως και αιτία πολέμου (τουλάχιστον διπλωματικού οικονομικού και πολιτικού). Εξάλλου, ήδη η Ρωσία πλήρωσε ακριβά τη φιλία της με τη Γερμανία στην Κύπρο.

Αυτές οι συνθήκες, η εσωτερική ενδυνάμωση, και η διαμόρφωση πατριωτικών πολιτικών κινημάτων που έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων του ελληνισμού καθώς και η ανάπτυξη σχέσεων τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και προς τα ανατολικά και προς νότια, αποτελούν τις προϋποθέσεις για τη σταδιακή ανάκτηση της αυτονομίας μας που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στην απομάκρυνση/αποδέσμευση από το γερμανικό ευρώ.

Είτε –αν φτάσουμε στο αμήν και με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας– μονομερώς, είτε σε συμφωνία μαζί με άλλες χώρες της ευρωζώνης, είτε μέσα από την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, ή τέλος πάντων μέσα από την αποτυχία της αυτοκρατορικής γερμανικής στρατηγικής, θα πρέπει να ανακτήσουμε τα στοιχειώδη όπλα της οικονομικής και πολιτικής μας αυτονομίας, επομένως και ένα νόμισμα που να μπορεί να μπει στην υπηρεσία της οικονομίας μας. Αυτό στο βάθος χρόνου σημαίνει και μία διαφορετική αντίληψη για την Ευρώπη. Έχουμε επαναλάβει χιλιάδες φορές, πως για μας μια ενιαία Ευρώπη, θα σήμαινε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισότιμη συμμετοχή όλων των λαών και τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στο εσωτερικό της. Και προφανώς έχοντας απεγκλωβιστεί από ατλαντικούς επιθετικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, και έχοντας δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης – της όλης Ευρώπης.

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης (φ. 97)

Κυκλοφορεί σήμερα, Σάββατο 5 Οκτωβρίου, το νέο φύλλο της Ρήξης, φ. 97, από την πρώτη σελίδα της εφημείδας διαβάστε το κείμενο του Γ. Καραμπελιά:

Το κεφάλαιο τρώει τις ίδιες του τις σάρκες, του Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα σε ένα μήνα και μόνο παρατηρούμε διά γυμνού οφθαλμού την παρακμή της Δύσης, ανάγλυφη, να διαγράφεται μπροστά μας. Πρώτο απ’ όλα το φιάσκο της Συρίας. Ετοιμάστηκε η παγκόσμια κοινή γνώμη για μια νέα επίθεση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων με τις γνωστές τυμπανοκρουσίες και το κοκορίκο του γαλλικού πετεινού (με τον ανάλογο εγκέφαλο). Και μέσα σε δύο εβδομάδες τα πάντα κατέρρευσαν. Η αγγλική βουλή, το πιο πιστό σκυλί, καταψήφισε την επέμβαση, ενώ ο Ομπάμα και ο Ολάντ τα έστριψαν αλά γαλλικά. Η Δύση αξιοθρήνητα αναγνώρισε πως δεν μπορεί πλέον να καθορίζει τα πράγματα στη Μ. Ανατολή. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί μόνο να υποδαυλίζει και να συντηρεί εμφυλίους.

Στην Ιταλία, ένας πορνόγερος προκάλεσε κρίση και παγκόσμια ανησυχία στα χρηματιστήρια. Η ιταλική κυβέρνηση θα έπεφτε εξαιτίας της… Ρούμπι. Και λίγες μέρες μετά ο Μπερλουσκόνι… υπερψήφισε την κυβέρνηση που ήθελε να ρίξει!

Στην Αμερική, το κράτος της υπερδύναμης έβαλε λουκέτο, διότι το «κόμμα του τσαγιού» αντιδρά στο «Ομπάμακερ»!

Η «σοβαρότερη» ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης διοικείται από μια «σιδηρά» θείτσα, χωρίς κανένα χάρισμα, και έναν μισάνθρωπο, που φαντάζουν γίγαντες απέναντι σε Ολάντ και Παπανδρέου.

Τέλος, στα καθ’ ημάς, μια συμμορία υποκοσμικών πέρασε σε ένα μήνα από το ζενίθ της προετοιμαζόμενης κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ (βλέπε Μπαλτάκος και «Μπάμπης»), στο ναδίρ του εγκλεισμού στον Κορυδαλλό!

Την παρακμή του πολιτικού προσωπικού της Δύσης την έχουν επισημάνει πάμπολλοι. Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ικανοποιητικά είναι το γιατί.

Μήπως θα έπρεπε να προσφύγουμε και στον Κ. Πολάνυ (1896-1964) για εξηγήσεις; Στον Μεγάλο Μετασχηματισμό, (1944) περιγράφει πως το κεφάλαιο, το χρήμα, ο καπιταλισμός, έχουν ανάγκη μια υπαρκτή κοινωνία των πολιτών για να μπορούν να αναπαραχθούν. Χρειάζονται κράτη, θεσμούς, κοινωνία, οικογένεια, ιδεολογίες, εκπαίδευση, δημόσια υγεία, ηθικές αξίες κ.λπ., που επιτρέπουν στην κοινωνία να υπάρχει και στον καπιταλισμό να κερδίζει και να κερδοσκοπεί.

Όμως η λογική του κεφαλαίου υπονομεύει όλους αυτούς τους θεσμούς, εισάγοντας παντού τη λογική του κέρδους. Η ερωτική σχέση μεταβάλλεται σε αγοραπωλησία και οι αξίες της εντιμότητας στο δημόσιο τομέα αντικαθίστανται από τη γενικευμένη διαφθορά.

Αν η λογική του κέρδους επεκτεινόταν παντού η κοινωνία θα κατέρρεε – κατά συνέπεια και το ίδιο το κεφάλαιο θα έμπαινε σε κρίση γιατί θα είχε καταστρέψει την ίδια την κοινωνία πάνω στην οποία στηρίζεται. Μήπως λοιπόν δεν ζούμε κάτι τέτοιο; Η διαφθορά γενικεύεται, οι πολιτικοί μεταβάλλονται σε ενεργούμενα των συμφερόντων, οι διανοούμενοι σε πληρωμένους τενεκέδες.

Έτσι και στη θέση του Ρούζβελτ ο Ομπάμα, του Τσώρτσιλ ο Κάμερον, του Ντε Γκωλ ο Ολάντ, του Ελευθερίου Βενιζέλου ο … Ευάγγελος, του Μεταξά ο Μιχαλολιάκος.

Προμηθευτείτε τη Ρήξη από τα περίπτερα, αλλά και από το στέκια του Άρδην σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη & Πάτρα, όπως και από το Εναλλακκτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα).

Κι απ’ το μπουμ του Σαράντα στους σύγχρονους ρυθμούς…

του Αλ. Μιχ. από την εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ που κυκλοφορεί

“Σήκω, ψυχή μου, δώσε ρεύμα,
βάλε στα ρούχα σου φωτιά,
βάλε στα όργανα φωτιά,
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
η τρομερή μας η λαλιά…”
Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από Χρυσαυγίτη, άρχισε στο πανελλήνιο μια τεράστια κουβέντα για τον φασισμό, τον ρατσισμό και πολλά άλλα. Δεν χρίζει ανάλυσης η μαχαιριά στην καρδιά ενός νέου απ’ τον Πειραιά, αλλά είναι επικίνδυνο να καθόμαστε και να χαζεύουμε απαθώς την εξέλιξη ενός εμφυλίου στη χώρα που διαλύθηκε από τους εθνικούς διχασμούς. Αυτό επιχειρούν οι αποικιοκράτες και οι υπόλογοί τους: Να κυλήσουν την Ελλάδα σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο.

Στο νησί, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, επέδωσε, λέει, στον υπουργό Δικαιοσύνης στοιχεία για τη δράση ρατσιστικών οργανώσεων στο νησί. Και γεννιέται η εξής απορία: Γιατί δεν δόθηκαν τα στοιχεία στον προηγούμενο υπουργό της κυβέρνησης Χριστόφια κι έπρεπε να δολοφονηθεί ένας αθώος για να αποφασίσει το ΑΚΕΛ να διενεργήσει αντιφασιστικό αγώνα; Για γελοιότητες μιλάμε, αφού η απάντηση του Ιωνά Νικολάου ήταν ότι τα στοιχεία δεν αποτελούν αποδεικτικό υλικό για να οδηγηθεί κάποιος στο δικαστήριο.

Η στάση του ΑΚΕΛ είναι γελοία. Όπως και στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο, η αριστερά και δη η εθνομηδενιστική αριστερά έχει τεράστιες ευθύνες για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Επί διακυβέρνησης Χριστόφια, δόθηκε στο ΕΛΑΜ η νομιμοποίηση, κατέβηκε στις βουλευτικές εκλογές και πήρε 1,08%. Στην Ελλάδα, επί καθεστώτος μνημονίου, η Χρυσή Αυγή πήρε 7% στις εθνικές εκλογές του 2012 και μέχρι πρότινος έπαιρνε 12-14% στις δημοσκοπήσεις.

Σίγουρα δεν περιμέναμε τη δολοφονία για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, αλλά είναι καιρός όλοι, που αντιλαμβανόμαστε τι θα πει Ελλάδα, να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε για τον τόπο μας. Αν κάποιος θεωρεί πως οι ταγματασφαλίτικες ενέδρες θανάτου έχουν οποιανδήποτε σχέση με αυτό που λέμε Ελληνισμό, τότε είναι αναγκαίος ένας τοίχος των δακρύων εδώ. Αν οι τριάδες, οι παραλλαγές (εκτός στρατοπέδων) και οι χουντικές ονειρώξεις πρεσβεύουν πλέον τον ελληνικό πολιτισμό, τότε τα πράγματα είναι μη αναστρέψιμα.

Επομένως, είναι σωτήριο να κατανοήσουμε πως το ΑΚΕΛ κάνει παιχνίδια με τον φασισμό και τον αντιφασισμό μόνο και μόνο για να κερδίζει έδαφος στην πολιτική σκηνή του τόπου. Ο εθνομηδενισμός, η συνεχής αναφορά στην ΕΟΚΑ Β’ και οι απολίτικες αναλύσεις δημιουργούν μια κοινωνία στην οποία ο πατριωτισμός φαίνεται μόνο στα μαύρα μπλουζάκια και στην επίδειξη ισχύος. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας, να αντιληφθούμε πόσο επικίνδυνοι είναι για τον τόπο οι χούλιγκαν της πολιτικής, γιατί ήρθε η ώρα να επιλέξουμε πλευρά ή να δημιουργήσουμε καλύτερα μιαν άλλην πλευρά, αλλά σίγουρα όχι να παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές τις νύχτες των μεγάλων μαχαιριών…

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης (φ. 94)

Σε αυτή τη Ρήξη (φ. 94) θα διαβάσετε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα για την τουρκική εξέγερση και τις αιτίες που οδήγησαν τον τουρκικό λαό να εξεγερθεί· τις σχέσεις της Τουρκίας με τις γειτονικές χώρες που ολοένα και επιδεινώνονται και αυτό προκαλεί δυσαράσκεια στο εσωτερικό της χώρας· την απομόνωση που νιώθει ο Ερντογάν μέσα στο κόμμα του· την τουρκική οικονομία· τους Αλεβίτες που πρωταγωνιστούν στην εξέγερση κ.ά. Φυσικά και πολλά άλλα θέματα για την πολιτική επικαιρότητα, την κοινωνία, διεθνεί θέματα, άρθρα για το βιβλίο, το θέατρο, τον κινηματογράφο κ.ά. Θα τη βρείτε στα περίπτερα.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το κείμενο του Γ. Καραμπελιά, “Το Μεγάλο παιγνίδι”.

Το μεγάλο παιγνίδι
Ή «προβλήματα» με όλους τους γείτονες

Η νεοθωμανική στρατηγική του Νταβούντογλου και του Ερντογάν στηριζόταν στην αρχή πως η Τουρκία, για να μεταβληθεί στο βασικό περιφερειακό πόλο ισχύος της περιοχής, θα έπρεπε να αποφύγει τουλάχιστον για ένα διάστημα την εμπλοκή της σε αντιπαραθέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προσπαθήσει να επεκτείνει την επιρροή της μέσω της οικονομίας, του ήπιου Ισλάμ και της νεοθωμανικής πολιτισμικής στρατηγικής.
Γ ι ’ αυτό θα δώσει βάρος σε μια οικονομική επέκταση, στηριγμένη στις ιδιωτικοποιήσεις και την εισροή ξένων κεφαλαίων, καθώς και στις εξαγωγές και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Παράλληλα, στηριγμένη στην ανάδυση του ισλαμικού κόσμου ως ενός νέου οικουμενικών διαστάσεων συστήματος, που αρχίζει από την κεντρική Ασία και φθάνει στην Αφρική και την Ινδονησία, να μεταβληθεί στον κεντρικό πόλο ισχύος του, κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοτε ο σουλτάνος ήταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης (χαλίφης) όλων των σουνιτών μουσουλμάνων παγκοσμίως. Μέσω του Ισλάμ, του οποίου ήθελε να εκπροσωπεί μια ήπια ηγετική εκδοχή, αποδεκτή και από τη Δύση, να μεταβληθεί σε αυτόνομο παράγοντα χρησιμοποιώντας τον ρόλο και τη σημασία της ενδιάμεσης περιοχής, δηλαδή να μεταβληθεί σε κρίκο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χρησιμοποιεί ως εργαλείο και την πολιτισμική επέκταση μέσα από σίριαλ, ενίσχυση του ρόλου των ισλαμικών πανεπιστημίων κ.λπ. Και, βέβαια, τελευταίο, αλλά όχι ελάχιστο, ενισχύοντας παράλληλα με φρενιτιώδεις ρυθμούς την πολεμική της βιομηχανία.
Για δέκα με δεκαπέντε χρόνια αυτή η στρατηγική φαινόταν να αποδίδει. Η τουρκική βιομηχανία εκτινάχθηκε, οι εξαγωγές της το ίδιο, ενώ μυθικά κατασκευαστικά συμβόλαια κλείνονταν στη Ρωσία, την Ουκρανία, τις χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία. Παράλληλα δε, η Τουρκία συνέχισε να φλερτάρει με την Ε.Ε. και την είσοδό της σε αυτή. Στο περιφερειακό επίπεδο όλα έμοιαζαν να ακολουθούν το σχεδιασμό της. Δημιούργησε καλές σχέσεις με το Ιράν, ανέπτυξε τις σχέσεις της με το κουρδικό κρατίδιο του Ιράκ, προσπαθώντας να το ρυμουλκήσει σε μια ευρύτερη νεοθωμανική ζώνη, όπως και τη Συρία με τον πρόεδρο της οποίας, τον Άσαντ, είχε προνομιακές σχέσεις, ενώ παράλληλα διατηρούσε και τον άξονα με το Ισραήλ και την αμερικανική πολιτική.
Ωστόσο, μια τέτοια πολιτική προς όλα τα αζιμούθια ξεπερνούσε στην πραγματικότητα τις άμεσες δυνατότητες της Τουρκίας. Διότι, βρισκόταν σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρευστό, το οποίο μπορούσε εύκολα να υπονομεύσει μία ή περισσότερες πλευρές αυτής της στρατηγικής. Καταρχάς, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της με τις σουνιτικές ισλαμικές χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία, καθώς και η «αραβική άνοιξη», την υποχρέωσαν, αν ήθελε να συνεχίσει να εμφανίζεται ως ηγέτης του Ισλάμ, να έρθει σε ρήξη με το Ισραήλ, γύρω από το κομβικό για την αραβική και ισλαμική συνείδηση: το παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτομάτως όμως,  εισήλθε σε αντιπαράθεση με το εβραϊκό λόμπι που αποτελούσε το μεγαλύτερο υποστηρικτή της Τουρκίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και κατά συνέπεια με την ίδια την Αμερική και την Ε.Ε., έστω εν μέρει.
Πάντως, το αποφασιστικό χτύπημα στη στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» θα δώσει ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία. Εκεί, αρχικώς, ο Ερντογάν προσπάθησε να διατηρήσει μια στάση ουδετερότητας. Πιεσμένος όμως από τους σουνίτες συμμάχους του, δεδομένου ότι ο Άσαντ ανήκε στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο, αλλά και από τις ΗΠΑ, που θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, όπου η Συρία διατηρεί προνομιακή σχέση, πιάστηκε εν τέλει στο δόκανο. Έριξε όλο το βάρος του σε μια στρατηγική ανατροπής του Άσαντ –από την Τουρκία περνούν όλες οι ένοπλες φονταμελιστικές ομάδες που τροφοδοτούν τον πόλεμο στη Συρία, καθώς και τα όπλα και το χρήμα που στέλνουν οι πετρομοναρχίες στη συριακή Αλ Κάιντα.

Η συνέχεια στη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει…

Συριακός Εμφύλιος: βίντεο εκδήλωσης

Τη Δευτέρα 27 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο «Κοινοτικόν» με θέμα «Ο Συριακός Εμφύλιος και η γεωπολιτική της Μεσογείου». Παραθέτουμε μαγνητοσκοπημένα τα δύο μέρη της εκδήλωσης (εισήγηση, ερωτήσεις/συζήτηση):

Εκδήλωση στο Στέκι «Κοινοτικόν» για τον εμφύλιο στη Συρία

Ο Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν»
οργανώνει τη Δευτέρα 27 Μαΐου στις 7.30 μ.μ.
εκδήλωση-συζήτηση με θέμα:

“Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία
και η γεωπολιτική της Ανατολικής Μεσογείου – Οι επιπτώσεις στην Ελλάδα”.

Ομιλητής:

Βαγγέλης Πισσίας, Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων,
συντονιστής της Διεθνούς Αποστολής για την Ειρήνη στη Συρία

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο «Κοινοτικόν», πεζόδρομος Ηφαίστου 50, Πάτρα.

Κυκλοφορεί το Σάββατο 18 Μαΐου το νέο φύλλο της Ρήξης (φ. 93)

Διαβάστε στο εξώφυλλο της καινούριας Ρήξης:

Η ευημερία των αριθμών και η εξαθλίωση των ανθρώπων

Όπως είχαμε υπογραμμίσει, ήδη από τα τέλη του 2012, έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση της κρίσης, και η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται πανηγυρικά τις τελευταίες εβδομάδες. Η Ελλάδα δεν απειλείται πλέον από την άμεση έξοδο από την ευρωζώνη και παραπέρα δραματικό βάθεμα της δημοσιονομικής κρίσης. Η επιλογή των Γερμανών, των ευρωκρατών, του ΔΝΤ και των αγορών είναι πλέον σαφής: Η Ελλάδα θα παραμείνει στο εσωτερικό του ευρωσυστήματος έχοντας πλέον μεταβληθεί σε αποικία χρέους.
Αυτό σημαίνει πως διανύουμε ήδη τη δεύτερη μεγάλη φάση της κρίσης, όπου το βάρος δεν πέφτει πια στη δημοσιονομική προσαρμογή, για την οποία έχουν ήδη ληφθεί δρακόντεια και τερατώδη μέτρα που οδήγησαν σε 25% μείωσης του ΑΕΠ, αλλά στις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις».
Έτσι επιταχύνεται η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, αρχίζοντας από τον ΟΠΑΠ και φθάνοντας στη ΔΕΗ, προωθούνται οι απολύσεις στο δημόσιο, επιβάλλεται η «τάξη» στη Χαλκιδική, επιστρατεύονται και τσακίζονται οι εκπαιδευτικοί. Το αποτέλεσμα καταγράφεται ήδη στις τιμές των μετοχών που ανεβαίνουν με πρωτοφανείς ρυθμούς, στην αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από δύο οίκους αξιολόγησης, στην πτώση των σπρεντ, από τις 2.500 ένα χρόνο πριν στις 700 μονάδες βάσης σήμερα. Έτσι, ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, το ΔΝΤ, η ευρωπαϊκή επιτροπή, ο Σόιμπλε, δηλώνουν ευτυχείς που η Ελλάδα «τα καταφέρνει».
Δηλαδή, μετά το σοκ και δέος των τριών πρώτων χρόνων, αρχίζει πλέον να επιβάλλεται το νέο καθεστώς μιας Ελλάδας όπου το νερό, η ενέργεια, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια ιδιωτικοποιούνται, όπου οι εργαζόμενοι παύουν να έχουν δικαιώματα, όπου το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται. Οι προϋποθέσεις της «προσαρμογής» έχουν γίνει. Η σκανδαλωδώς, για τους Γερμανούς, «πλούσια» Ελλάδα, επιστρέφει στα κιλά της, όπως επιτάσσει η κινεζοποίηση των αγορών της Ευρώπης και οι μειωμένες προσδοκίες μιας ελίτ καρπαζοεισπράκτορα της Ευρώπης.
Βέβαια, την ίδια στιγμή, η ανεργία κορυφώνεται, δεκάδες χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα με κατεύθυνση την Γερμανία, η κατανάλωση συρρικνώνεται, το ΑΕΠ έπεσε ακόμα κατά 5,3% το πρώτο τρίμηνο του 2013, η τερατώδης φοροεπιδρομή επεκτείνεται και η πλειοψηφία των Ελλήνων πτωχεύει.
Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη φαντάζει κανονική για τις κυρίαρχες τάξεις. Η ευημερία του χρηματιστηρίου, σ’ ένα δραματικά συρρικνωμένο εθνικό προϊόν, προϋποθέτει τη δυστυχία της πλειοψηφίας  των ανθρώπων.