Εκδήλωση: Παραγωγική ανασυγκρότηση και Τοπική Αυτοδιοίκηση

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Το «Κοινοτικόν» σας καλεί στην εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:
«Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης»
την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ώρα 6.00 μ.μ., στην ΑΓΟΡΑ ΑΡΓΥΡΗ (Αγίου Ανδρέου και Αράτου), στην Πάτρα.
με ομιλητές τους:
Νίκο Ντάσιο (μηχ/γο μηχανικό, Msc Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης – Ομάδα για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Κίνησης Πολιτών «Άρδην»)
Θεόδωρο Ντρίνια (Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν»)

Το κλεπτοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης  της μεταπολίτευσης και οι παρασιτικές ελίτ που ηγεμόνευσαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες υποτίμησαν και υποβάθμισαν την παραγωγική βάση της χώρας. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και ακόμα περισσότερο μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη η παραγωγική υποβάθμιση της χώρας έλαβε καταστροφικές διαστάσεις. Η επιβολή των Μνημονίων, όμως, και η κυριαρχία της Τρόικας οδήγησαν μετά το 2010 κυριολεκτικά στην παραγωγική εκχέρσωση της χώρας, με τη μετεξέλιξη του «παρασίτου – Ελλάδα» σε αποικία χρέους υπό γερμανο-οθωμανικό έλεγχο.

Συνεπώς, θεωρούμε αδιανόητη οποιαδήποτε συζήτηση για την αποτίναξη του ζυγού των Μνημονίων, της νεο-αποικιοκρατίας και της εγχώριας κλεπτοκρατίας χωρίς να τίθεται στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Η διασφάλιση μιας εκτεταμένης παραγωγικής βάσης εξασφαλίζει ένα στοιχειώδες επίπεδο παραγωγικής αυτονομίας το οποίο με τη σειρά του είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική αυτονομία του ελληνικού λαού.

Μια συζήτηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση στις μέρες μας πρέπει να καλύπτει οπωσδήποτε τα παρακάτω ζητήματα:

–  Ποιοι και ποιες πολιτικές ευθύνονται για την παραγωγική ερημοποίηση της χώρας και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου. Ποιες είναι οι τρομακτικές κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, δημογραφικές, πολιτισμικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις αυτής της ερημοποίησης.

– Τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η προσπάθεια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και ο στρατηγικός προσανατολισμός της. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συζήτηση για την κατανομή των οικονομικών πόρων και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

– Η παρουσίαση των εκατοντάδων εγχειρημάτων που ήδη εξελίσσονται σε όλη την επικράτεια εν μέσω κρίσης, τα οποία μπορούν να αξιολογηθούν και να αποτελέσουν μια πρώτη μαγιά προς την κατεύθυνση της αναγέννησης της παραγωγής (από τα εργαστήρια και τις ομάδες ερευνητών μηχανικών στα Παν/μα και στα ΤΕΙ, τις πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση  Λογισμικού Ανοιχτού Κώδικα, τους βιώσιμους αγροτικούς συνεταιρισμούς μας,  μέχρι αυτά της «συμβολαιϊκής γεωργίας», από το Κίνημα χωρίς Μεσάζοντες, αστικής γεωργίας, νέων κοινωνικών επιχειρήσεων και καταναλωτικών συνεταιρισμών κ.ο.κ.).

– Η αποτύπωση των δυνατοτήτων ενίσχυσης και οι ενέργειες πρακτικής στήριξης νέων προσπαθειών στον τομέα της παραγωγής, ιδιαίτερα εκείνων που προέρχονται από άνεργους νέους/νέες ή στρώματα που ζουν σε δύσκολες συνθήκες στα μεγάλα αστικά κέντρα.

– Τέλος, ο ρόλος που μπορεί να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην ενίσχυση και στο συντονισμό ενεργειών που εντάσσονται στην προσπάθεια για την αναγέννηση της παραγωγής σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.

Διοργάνωση: Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν»

Είσοδος Ελεύθερη

Advertisement

1η Απριλίου 1955 – 1η Απριλίου 2013: Τα διαχρονικά ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού. (βίντεο εκδήλωσης)

Με αφορμή την επέτειο ενάρξεως του ηρωικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο την 1η Απριλίου του 1955, πραγματοποιήθηκε στο χώρο εναλλακτικής παρέμβασης «Κοινοτικόν», την Δευτέρα 1η Απριλίου, εκδήλωση με θέμα:

1 Απριλίου 1955 – 1 Απριλίου 2013: Τα διαχρονικά ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού.

Ομιλητές:
Γιώργος Κυριακού – Αυτόνομος Φοιτητικός Συνασπισμός Κυπρίων «ΦΛΟΓΑ» Πάτρας
Δημήτρης Μακρίδης – Πτυχιούχος τμ. Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστημίου
Θεόδωρος Ντρίνιας – Κίνηση Πολιτών Άρδην

Η διαλεκτική των συμμαχιών

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 91

Εδώ και πολλά χρόνια διεξάγεται μια συζήτηση γύρω από τα ζητήματα του προσανατολισμού της χώρας, η οποία έχει αναζωπυρωθεί την τελευταία περίοδο, εξ αιτίας των μνημονίων και της μεταβολής της χώρας σε γερμανική ημιαποικία. Έτσι πολλοί φίλοι, καλοπροαίρετα –κάποιοι άλλοι όχι πάντα–, δεν κατανοούν εύκολα τη θέση της Κίνησης Πολιτών Άρδην, η οποία, ενώ αρνείται αυτή την αποικιοποίηση και θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν ανήκει οργανικά στη Δύση, ταυτόχρονα δεν επιλέγει αυτή τη στιγμή μια λογική άμεσης ρήξης με την ΕΕ και την ευρωζώνη. Ας δούμε το ζήτημα σφαιρικότερα. Κατά αρχάς, υπάρχει ένα γενικότερο θέμα πολιτικής, το οποίο ισχύει για όλα τα μεγάλα πολιτικά και πνευματικά ζητήματα. Πώς αποφεύγει κανείς τους δύο σκοπέλους μιας ριζοσπαστικής και ταυτόχρονα πλειοψηφικής πολιτικής πρακτικής, που συνιστούν από τη μια πλευρά η ενσωμάτωση και η υποταγή και από την άλλη η απομόνωση; Πιστεύουμε πως η ιδιαιτερότητα της άποψής μας συνίσταται ακριβώς σε αυτή την προσπάθεια να παραμείνουμε ριζοσπάστες, χωρίς ταυτόχρονα να μεταβληθούμε σε περιθώριο. Και, πιστέψτε μας, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο και δεν σημαίνει ότι πάντοτε κατορθώσαμε να αποφύγουμε δολιχοδρομίες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, όχι μόνο γενικά στη διαδρομή ενός ανθρώπου, μιας ομάδας, ή ενός πολιτικού σχηματισμού, αλλά ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για την Ελλάδα. Γιατί, όπως έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, η Ελλάδα είναι η δυσκολότερη χώρα στον κόσμο, συνιστά από μόνη της… τον τετραγωνισμό του κύκλου και γι’ αυτό καμία επιλογή δεν είναι εύκολη ή αυτονόητη. Μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου, αναπτυγμένη και υπανάπτυκτη, εξαρτημένη και ημιαποικία, ενώ ταυτόχρονα μετέχει διά των ελίτ της στη Δύση. Πιεσμένοι και ταυτόχρονα ανοικτοί από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με μια ιστορική διαδρομή χιλιάδων χρόνων από την οποία είναι εύκολο ο καθένας να επιλέγει ό,τι του αρέσει ή τον βολεύει περισσότερο, με αποτέλεσμα η αρμονία της σύνθεσης ανάμεσα σ’ αυτές τις πολλαπλές συνιστώσες να μεταβάλλεται συχνά σε αφόρητη κακοφωνία. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να πορευόμαστε από τη μια «γυμνοί, όπως μας γέννησε η μάνα μας Ισπανία», και από την άλλη μέτοχοι του «συναμφότερου» του ελληνικού κόσμου. Έτσι, λοιπόν, τα ζητήματα των συμμαχιών και των επιλογών αυτών των συμμαχιών ήταν πάντα το δυσκολότερο πράγμα στην ελληνική πολιτική ζωή. Τις περισσότερες φορές, πίσω από το πρόσχημα των συμμαχιών, μια βασικά ξενόδουλη ελίτ υπέτασσε, με το αζημίωτο, την ίδια της τη χώρα, στη μία ή την άλλη μεγάλη δύναμη. Και όμως, από την άλλη πλευρά, σε μια χώρα ανοικτή γεωγραφικά και ιστορικά προς όλα τα αζιμούθια, μια χώρα που έχει υποστεί τις περισσότερες επιδρομές και εισβολές στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, η άρνηση των συμμαχιών οδηγεί υποχρεωτικά στο περιθώριο, την ήττα, την κυριαρχία –εκ του αντιθέτου – των προσκυνημένων, που κατορθώνουν να εμφανίζονται ως οι μόνοι «ρεαλιστές». Για να υπερκεράσει δημιουργικά αυτή η διελκυστίνδα ανάμεσα στην υποταγή και την απομόνωση, θα πρέπει η εναλλακτική

ΜΕΝΟΥΜΕ ή ΦΕΥΓΟΥΜΕ;: Εκδήλωση την Παρασκευή 27/4

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ…Η ΒΑΝΤΑΝΑ ΣΙΒΑ, ΑΠ’ΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ ΙΝΔΙΑ

MIA NEA ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

της Βαντάνα Σίβα
δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 70

Η συζήτηση περί της υπέρβασης των συνόρων και της κατάργησης του έθνους-κράτους έχει γίνει του συρμού. Παρ’ όλα αυτά, η σταδιακή απομάκρυνση από μια εποχή κατά την οποία η κυριαρχία αποτελούσε μονοπώλιο του έθνους-κράτους με κανέναν τρόπο δεν συνεπάγεται και το τέλος της έννοιας της κυριαρχίας. Στην πραγματικότητα, το τέλος της συγκεντρωτικής έννοιας της εθνικής κυριαρχίας δημιουργεί μια νέα δυνατότητα για να επαναπροσδιοριστεί και να επανεπιβεβαιωθεί η έννοια μιας εθνικής κυριαρχίας που διαχέεται στον λαό τον οποίο αφορά, και τις κοινότητες που τον απαρτίζουν.

Τι είναι ένα Έθνος; Το Σάκτι (η ενέργεια) των εκατομμυρίων που το απαρτίζουν.
Τι είναι ένα έθνος; Τι συγκροτεί τη μητέρα-πατρίδα μας; Δεν είναι ένα κομμάτι γη, ούτε σχήμα λόγου, ούτε αποκύημα της φαντασίας. Είναι ένα παντοδύναμο Σάκτι, αποτελούμενο από τα Σάκτι (την ενέργεια) όλων των εκατομμυρίων μονάδων που φτιάχνουν ένα έθνος… συμπυκνωμένα σε μια μάζα ισχύος και σφυρηλατημένα σε μια ενότητα. Το Σάκτι που αποκαλούμε Ινδία, το Μπαγουάνι Μπαράτι (Bhawani Bharati), είναι η ζώσα ενότητα των Σάκτι 300 εκατομμυρίων ανθρώπων (τώρα πια 900).
Σρι Αουρομπίντο

Η παγκοσμιοποίηση έχει καταστήσει απόλυτα ρευστή τη σχέση μεταξύ της κοινότητας, του κράτους και των επιχειρήσεων. Έχει ενισχύσει την ασυδοσία των επιχειρήσεων, κατοχυρώνοντας την πρωτοκαθεδρία τους, ενώ ταυτόχρονα διαβρώνει τις δυνάμεις και τις ελευθερίες των ανθρώπων σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, το ίδιο το κράτος υφίσταται έναν τεράστιο μετασχηματισμό και γίνεται μονόπλευρο, αντιπροσωπεύοντας μάλλον τα συμφέροντα των επιχειρήσεων παρά εκείνα του πολίτη και των κοινοτήτων.

Ο κρατικός προστατευτισμός, που είχε υπονομεύσει παλιότερα τις κοινότητες, τώρα υπονομεύεται ο ίδιος από τις επιχειρήσεις. Και αυτή η διαδικασία βρίσκεται στην καρδιά της παγκοσμιοποίησης. Ενώ ο ρόλος του κράτους στη ρύθμιση των εμπορικών συμφερόντων και των επιχειρήσεων όλο και μικραίνει, ο ρόλος του στη διεύρυνση των επιχειρηματικών δικαιωμάτων και μονοπωλίων μεγαλώνει. Η υπονόμευση από τα πάνω της δικαιοδοσίας του έθνους-κράτους δεν ενισχύει την κοινωνία, αλλά τις επιχειρήσεις. Δεν μεταφέρει τις εξουσίες προς τα κάτω, παραδίδοντάς τις στα χέρια των κοινοτήτων, αλλά προς τα πάνω, στις αίθουσες συνεδριάσεων των επιχειρήσεων. Αυτό δημιουργεί ένα αντεστραμμένο κράτος, ένα κράτος δεσμευμένο περισσότερο στην προστασία ξένων επενδύσεων και λιγότερο στην προστασία των πολιτών και των κοινοτήτων που αποτελούν τη χώρα. Στην πραγματικότητα, οι πολυεθνικές και οι διεθνείς οργανισμοί, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, επωφελούνται από αυτόν τον μετασχηματισμό, κι έτσι τον προωθούν, επιστρατεύοντας εύηχους όρους όπως «φιλελευθεροποίηση της οικονομίας» και «ελεύθερο εμπόριο».

Καθώς η παγκοσμιοποίηση επιτρέπει την εντεινόμενη ιδιωτικοποίηση των πόρων, αφαιρώντας τους από τη δικαιοδοσία του κράτους ή των κοινοτήτων,  η δυσαρέσκεια και οι αντιδράσεις πυκνώνουν, δυναμιτίζοντας την τάξη των κοινωνιών. Σ’ αυτήν την κατάσταση, ακόμα κι ένα ελάχιστο κράτος, που περιορίζει τις δικαιοδοσίες του απλώς στην τήρηση του

ΝΑ ΕΚΒΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΒΙΑΣΤΟΥΝ

«ΔΕΝ     ΜΑΣ     ΔΙΝΕΤΕ     ΤΗ       ΔΟΣΗ; . . .

ΔΕΝ     ΠΗΡΩΝΟΥΜΕ     ΤΟΥΣ     ΤΟΚΟΥΣ     ΚΑΙ     ΣΑΣ    ΤΙΝΑΖΟΥΜΕ     ΣΤΟΝ     ΑΕΡΑ!!!»

Την τελευταία εβδομάδα, γίναμε μάρτυρες μιας πολιτικής οπερέττας -θρίλερ,
τ’ ονομάζουν τα καθεστωτικά μέσα- η οποία ανέτρεψε τους συσχετισμούς και
μετέβαλε τα δεδομένα του πολιτικού παιχνιδιού. Σε ορισμένες στιγμές η φάρσα
απείλησε να εξελιχθεί σε τραγωδία, με την δαμόκλειο σπάθη μιας ασυντόνιστης
αποχώρησης από την Ευρωζώνη να κινδυνεύει να πέσει επάνω από τα κεφάλια
μας. Ωστόσο, με κύρια τη συμβολή του μέχρι πρότινος <<αντιμνημονιακού>>
Αντώνη Σαμαρά, <<η τάξη βασιλεύει και πάλι στην Αθήνα>>. Γι’ αυτό και
κατά το  τέλος
της παράστασης, οι σχεδιασμοί της Τρόικας και των Γερμανών ενισχύθηκαν για
άλλη μια φορά, η προδοτική πολιτική της κυβέρνησης διασώθηκε παραδίδοντας
τη σκυτάλη σε μια διευρυμένη κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ η ετυμηγορία ενός
λαού που αντιστέκεται, κλειδώθηκε στο ντουλάπι, για να βγει αργότερα, από
του χρόνου, μήπως και ξεθυμάνει η οργή η οποία μας έχει πνίξει όλους μας.
Ας παρακολουθήσουμε από κοντά, όμως, το χρονικό αυτής της οπερέττας, που
απειλεί να σηματοδοτήσει, την τελευταία πράξη υποδούλωσης της Ελλάδας.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΑΡΔΗΝ»: «Ελλάδα-Κύπρος: ΑΟΖ, Ενέργεια&Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία»

  Εκδήλωση-συζήτηση της Κίνησης Πολιτών Άρδην

 

Την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου, στις 8.00 μμ στο νέο  στέκι «Κοινοτικόν»,

(πεζόδρομος Ηφαίστου αρ. 50, μεταξύ σκαλών Γεροκωστοπούλου και τέρμα Πατρέως).

«Ελλάδα – Κύπρος:  ΑΟΖ, Ενέργεια και ο αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία».

Ομιλητές

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας

και Δήμητρα Παπαλεοντίου, νομικός.

                                                                                           

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ – ΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

http://kartesios.com/?p=21939

 ΑΥΞΗΣΗ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 February 17th, 2011 | Author: kartesios

Αύξηση του αγροτικού πληθυσμού, κατά 8% παρουσιάζεται, μετά από πολλά χρόνια, το 2010, καθώς η κρίση φαίνεται πως σπρώχνει τους Έλληνες, κυρίως τους νέους προς τις παραδοσιακές δουλειές, με εξελιγμένα όμως όπλα, όπως είναι η βιολογικές καλλιέργειες.

Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, δεν είναι λίγοι αυτοί που τον προηγούμενο χρόνο, γύρισαν σελίδα και επέστρεψαν στις ρίζες τους… Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Αρχή, μέσα στο 2010 οι αγρότες αυξήθηκαν κατά 8%.
Μάλιστα, εκπρόσωποι των συνεταιριστικών οργανώσεων επισημαίνουν πως δεν πρόκειται για ετεροεπαγγελματίες που ακόμη και για ασφαλιστικούς λόγους, θυμήθηκαν ότι έχουν κάποια χωράφια τα οποία μπορούν να καλλιεργήσουν, αλλά για ανθρώπους, κυρίως νέους που επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους και εντάχθηκαν στο επάγγελμα κι εγγράφηκαν στους συνεταιρισμούς. Σε απόλυτους αριθμούς, υπολογίζεται πως όσοι ασκούν το αγροτικό επάγγελμα αυξήθηκαν κατά περίπου 60.000. Η αύξηση αυτή αφορά κυρίως σε νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, όμως υπάρχουν και μεγαλύτερης ηλικίας άτομα που επιλέγουν το επάγγελμα του αγρότη, ως απάντηση στην ανεργία. Η δεύτερη αυτή κατηγορία αφορά κυρίως σε πρώην εργαζόμενους κλάδων όπως ο κατασκευαστικός ή ο τουριστικός.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι η τάση ξεκίνησε ανοδικά το 2008 και ότι το 2010, καταγράφεται η μεγαλύτερη αύξηση. Επισημαίνουν δε πως η συμβολή του πρωτογενούς τομέα, ειδικά σε συγκεκριμένες περιφέρειες της χώρας, είναι ιδιαίτερα σημαντική, αφού καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της Ακαθάριστης Προστιθέμενης Αξίας, όπως για παράδειγμα η Κεντρική Μακεδονία (20,3%), η Θεσσαλία (11,9% και η Δυτική Ελλάδα (11,2%).

Εμφανής, αν και με μειωμένο ρυθμό αύξησης το τελευταίο 12μηνο, είναι η στροφή στις βιολογικές καλλιέργειες. Βάσει των πρόσφατων στοιχείων της Ε.Ε. ο αριθμός των καλλιεργητών που απασχολούνται στη χώρα μας με τη βιολογική γεωργία 5πλασιάστηκε την περίοδο 2000-2008. Συγκεκριμένα, από 5.343 βιοκαλλιεργητές το 2000, οι απασχολούμενοι αγρότες στη βιολογική γεωργία έφθασαν τα 24.057 άτομα, το 2008. Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μικρή κάμψη, καθώς πέραν της οικονομικής κρίσης και κατά συνέπεια της μειωμένης κατανάλωσης, από το 2006 και μετά δεν «τρέχει» κανένα πρόγραμμα ενίσχυσης της βιολογικής παραγωγής.

http://www.katoci.com/2011/07/blog-post_2246.html

Το πρωί δάσκαλοι και το απόγευμα αγρότες!

Όλο και περισσότεροι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που κάνουν δεύτερη δουλειά, για να τα βγάλουν πέρα

Πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν, πλέον, να ζήσουν τις οικογένειές τους με το μισθό, που παίρνουν. Η οικονομικήκρίση, οι περικοπές που έγιναν στους μισθούς τους, το επερχόμενο ενιαίο μισθολόγιο και οι νέες φορολογικές ρυθμίσεις έκαναν ορισμένους δημοσίους υπαλλήλους να αναζητήσουν και δεύτερη δουλειά. Στις αγροτικές περιοχές άλλοι στράφηκαν προς την κτηνοτροφία, άλλοι στην καλλιέργεια της γης και άλλοι στη μελισσοκομία. Τα προϊόντα που παράγουν είτε τα καταναλώνουν οι ίδιοι είτε τα πωλούν ενισχύοντας έτσι το χαμένο εισόδημά τους. Στο πλαίσιο αυτό, τρεις δάσκαλοι, ο Λάμπρος Παλαντζάς, ο Ν. Κρίκος και ο Γ. Πνευματικός έχουν επιδοθεί σε αγροτικές δραστηριότητες. Στην κτηνοτροφία και στη μελισσοκομία ο πρώτος, στην κτηνοτροφία ο δεύτερος και στη γεωργία ο τρίτος. Να, τι λένε οι ίδιοι: Λάμπρος Παλαντζάς, 50 ετών: «Είναι μεγάλη υπόθεση να είσαι εκπαιδευτικός, ο κόσμος σού εμπιστεύεται τα παιδιά του. Αλλά ο μισθός του δασκάλου βαίνει μειούμενος και ουδείς γνωρίζει πού θα σταματήσει… Γι’ αυτό ασχολούμαι με την κτηνοτροφία και την μελισσοκομία. Πώς αλλιώς, θα καλυφθούν τα έξοδα της οικογένειάς μου, που αποτελείται από μια άνεργη γυναίκα και τρία μικρά κοριτσάκια. Η κτηνοτροφία  είναι μια έντιμη κοπιαστική εργασία και σου προσφέρει δύσκολα ένα εισόδηματο οποίο ως δημόσιος υπάλληλος δεν μπορείς να έχεις από άλλη πηγή». Ν. Κρίκος, 49 ετών, πατέρας δύο κοριτσιών: Έχω μια στάνη με 100 πρόβατα. Είναι πολλοί οι κτηνοτρόφοι που είναιαγανακτισμένοι με τους πολιτικούς. Το χρήμα είναι λιγοστό, η δουλειά δύσκολη, κυρίως στονπρωτογενή τομέα». Μπορώ και συνδυάζω την υπεύθυνη διδασκαλία με την εργασία του κτηνοτρόφου. Γ. Πνευματικός, 47 ετών, πατέρας δύο παιδιών: «Καλλιεργώ τριφύλλι,αλλά διαθέτω και 15 μοσχάρια. Αναγκάζετομαι να κάνει δύο δουλειές που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους,  για να τα βγάλω πέρα. Αλλωστε και οι γονείς μου είναι γεωργοί και στις αγροτικές εργασίες με βοηθάει ο πατέρας του. Οσον αφορά τα μοσχάρια που εκτρέφω, δεν αφήνουν κέρδος. Οι ζωοτροφές είναι ακριβές και το κρέας δεν έχει τιμή. Δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τα μοσχάρια, δεν έχουν ψωμί. θα εξαρτηθεί αν θα τα διατηρήσω από τις επιδοτήσεις που χορηγεί η Ευρωπαϊκή Ενωση».

http://www.ardin.gr/node/4189

Η ύπαιθρος ζωντανεύει

Συγγραφέας: Γιάννης Ξένος

φύλλο 73

 Με την ελληνική οικονομία να συμπληρώνει σε λίγες μέρες ένα χρόνο στο γύψο του Μνημονίου, το σύνολο των οικονομικών δεικτών παρουσιάζει αρνητικό πρόσημο. Η ύφεση το 2010 έφτασε το 4,5% (από το μακρινό και τραγικό για τον ελληνισμό 1974 έχει να καταγραφεί τέτοιο ποσοστό), η ανεργία, η επίσημα καταγεγραμμένη, ανήλθε στο 14,2%, ενώ οι προβλέψεις για το 2011 είναι ότι θα κυμανθεί από 16,2% (Τράπεζα της Ελλάδος) έως 22% (Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ). Σε μια σειρά επαγγελματικούς κλάδους, όπως εκείνοι των κατασκευών και της μεταποίησης, οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν 12% και 9%, αντιστοίχως. Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό υπάρχει ένας τομέας της οικονομίας που όχι μόνο αντιστέκεται, αλλά και αναπτύσσεται, μετά από πολλές δεκαετίες: ο αγροτικός.

ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ: (Επιτέλους μία βαθιά αλλά ευκατανόητη οικονομική – ιστορική ανάλυση της κρίσης που ζούμε)

Εισαγωγή στο αφιέρωμα

«Η εξάντληση της δυτικής ηγεμονίας, οι μετασχηματισμοί του παγκόσμιου συστήματος και η Ελλάδα»,

από το δεύτερο τεύχος του νέου Λόγιου Ερμή που κυκλοφορεί.

          Διανύουμε μια κομβική στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας. Στιγμή μιας στροφής μεγάλης κλίμακας, κατά την οποία ο «δυτικός άνεμος», που για αιώνες φυσούσε δυνατότερα από κάθε άλλον και κυριολεκτικά σάρωσε τον πλανήτη, υποχωρεί μπροστά στον «ανατολικό», που φυσάει από τα βάθη της Άπω Ανατολής. Αυτή η αναστροφή των «ανέμων» σηματοδοτεί το τέλος της ηγεμονίας της Δύσης, αλλά ίσως και του δυτικού καπιταλισμού. Και πάντως μας φέρνει αντιμέτωπους με μια πρωτόφαντη συγκυρία.

          Η μεταφορά του επικέντρου της παγκόσμιας συσσώρευσης στην Άπω Ανατολή, εγκαινίασε έναν δυϊστικό παγκόσμιο οικονομικό κύκλο, όπου ο πρώην «τρίτος κόσμος» και κατ’ εξοχήν η Ανατολή μεταβάλλονται στο επίκεντρο της παγκόσμιας παραγωγής, συνεχίζοντας έναν ανοδικό κύκλο Κοντράτιεφ, ενώ τη ίδια στιγμή στη Δύση βαθαίνει η οικονομική κρίση σε μια καθοδική πορεία χωρίς δυνατότητα αναστροφής, – παρά μόνον ίσως κάποια στιγμή και για ένα μέρος της ως παρακολούθημα του ανοδικού κύκλου της Ανατολής. Δηλαδή το πρώτο και βασικό στοιχείο της παρούσας κρίσης είναι η αντιφατική εξέλιξη των παγκόσμιων οικονομικών δεικτών, μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

          Οι κύκλοι Κοντράτιεφ, από το όνομα του Ρώσου οικονομολόγου Νικολάϊ Κοντράτιεφ (1892-1938), είναι οικονομικοί κύκλοι μακράς διάρκειας (48-55 χρόνια), που περιλαμβάνουν μία μακρά ανοδική φάση (25 έως 30 χρόνων) και μία σχεδόν ισόχρονη καθοδική. Ο Κοντράτιεφ περιέγραψε τα ευρήματά του για πρώτη φορά στο βιβλίο Η παγκόσμια οικονομία και οι συγκυρίες της κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά απ’ αυτόν που έγραψε στα 1922. Σ’ αυτό, μετά από μελέτη των στατιστικών δεδομένων, διαπιστώνει ότι εκτός από τους «μικρούς» οικονομικούς κύκλους των 7-11 χρόνων, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία από τη γαλλική Επανάσταση και μετά γνώρισε, μέχρι την εποχή του, τρεις μεγάλους κύκλους που πήραν στη συνέχεια το όνομά του. Γράφει λοιπόν στο προαναφερθέν βιβλίο:

Α΄ κύκλος: 1. Ανοδικό κύμα: από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές της δεκαετίας του ’90 του 18ου αι. έως το 1810-1817. 2. Καθοδικό κύμα: από το 1810-1817 έως το 1844-1851.

Β΄ κύκλος: 1. Ανοδικό κύμα: από το 1844-1851 έως το 1870-1875. 2. Καθοδικό κύμα: από το 1870-1875 έως το 1890-1896.

Γ΄ κύκλος: 1. Ανοδικό κύμα: από το 1890-1896 έως το 1814-1920. 2. Πιθανό καθοδικό κύμα: από το 1920 έως…

          Ο Κοντράτιεφ δεν πρόλαβε να «κλείσει» τον τρίτο κύκλο διότι εκτελέστηκε σε ηλικία 46 χρονών από τον Στάλιν, αλλά η συνέχεια φάνηκε να τον επιβεβαιώνει διότι ο καθοδικός κύκλος που άνοιξε το 1920 θα ολοκληρωθεί μάλλον το 1945. Τότε θα ανοίξει ένας νέος κύκλος, ή ανοδική φάση του οποίου θα διαρκέσει από το 1945 έως το 1973, και η καθοδική φάση θα εγκαινιαστεί με την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση και θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Τέλος, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μοιάζει να εγκαινιάζεται ένας νέος ανοδικός κύκλος.

          Οι ανοδικοί κύκλοι, συνήθως συνοδεύονται με την άνοδο ή την επιβεβαίωση μιας χώρας ή μιας ομάδας χωρών ως του επικέντρου της καπιταλιστικής συσσώρευσης, καθώς και με την επέκταση νέων τεχνολογικών καινοτομιών, που συνήθως έχουν εφευρεθεί κατά την προηγούμενη καθοδική φάση.

***

          Οι Φερνάν Μπρωντέλ, Ιμμάνουελ Βαλερστάϊν και Τζοβάνι Αρίγκι θα επεκτείνουν τη χρήση των κύκλων Κοντράτιεφ και στους προγενέστερους αιώνες, επισημαίνοντας πως σε κάθε νέο κύκλο η προηγούμενη χώρα-πυρήνας παραχωρεί τον ρόλο του επικέντρου σε κάποια νέα, μεγαλύτερη συνήθως, χώρα ή περιοχή, ενώ η ίδια μεταβάλλεται στον χρηματοδότη και τον «τραπεζίτη» της νέας χώρας πυρήνα. Έτσι θα περάσουμε από τη Βενετία και τη Γένοβα, στην Πορτογαλία και την Ισπανία, την αποικιακή εξάπλωση των οποίων θα χρηματοδοτήσουν οι Γενουάτες τραπεζίτες. Στη συνέχεια οι Κάτω Χώρες που θα αναπτυχθούν χρησιμοποιώντας τον χρυσό της Αμερικής, θα μεταβληθούν στο επίκεντρο ενός νέου κύκλου, για να χρηματοδοτήσουν με τη σειρά τους την αγγλική βιομηχανία. Και η ιστορία θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα. Η Μεγάλη Βρετανία θα χρηματοδοτήσει την Αμερικανική βιομηχανία, ενώ μετά τον Β΄ πόλεμο η Αμερική με το Σχέδιο Μάρσαλ και τις τράπεζές της θα αναστηλώσει την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Σήμερα, τέλος, το δυτικό τραπεζιτικό σύστημα τα χρηματιστήρια και οι δυτικές πολυεθνικές θα χρηματοδοτήσουν την εκτίναξη της Κίνας και της Ανατολής.

          Ως προς την τεχνολογική «βάση» του κάθε κύκλου, κατά την ανοδική φάση της περιόδου 1789 έως 1810-17 θα επεκταθεί η χρήση της κλωστικής μηχανής που είχαν εφεύρει οι Χαργκρέηβ και Αρκράιτ στη δεκαετία του 1760 και το επίκεντρο της καπιταλιστικής συσσώρευσης θα καταστεί η Μεγάλη Βρετανία. Ο δεύτερος κύκλος, πάλι με επίκεντρο τη Μ. Βρετανία, αλλά και την σταδιακή ανάδυση της Γερμανίας και των ΗΠΑ, θα ταυτιστεί με την παγκόσμια επέκταση των σιδηροδρόμων. Ο τρίτος θα δει την επιβεβαίωση της βιομηχανικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ και της Γερμανίας και θα στηριχτεί στο πετρέλαιο, και τον ηλεκτρισμό. Στην καθοδική φάση του τρίτου κύκλου μετά το 1920, θα εισαχθεί η χρήση του αυτοκινήτου και των ηλεκτρικών μηχανών, η οποία θα γενικευτεί μετά το 1945 στο σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ, τη Βόρεια Αμερική, τη Δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία.

***

          Η συνταρακτική ιδιαιτερότητα του νέου κύκλου που εγκαινιάζεται μετά το 2000, βασισμένος τεχνολογικά στην ωρίμανση της ηλεκτρονικής και μικροηλεκτρονικής επανάστασης, είναι πως, για πρώτη φορά, στο επίκεντρο της κεφαλαιακής συσσώρευσης παύει να βρίσκεται κάποια χώρα ή περιοχή της Δύσης. Πλέον, στη διάρκεια αυτού του νέου

ΠΙΣΩ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!

«Σαν μια θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας»

Τελικά μόνον ένας τυφλός άνθρωπος είδε το δίκαιο, στάθηκε στο ύψος του και καταψήφισε την καταισχύνη. Οι υπόλοιποι είναι τυφλωμένοι από τη χοληστερίνη, το χρήμα, σάπιοι ως το μεδούλι από την εξουσία. Ο λαός θα τους θυμάται, και στην ιστορία θα μείνουν ως αισχροί προδότες, ιδιαίτερα δε εκείνους που μέχρι χθες επιδίδονταν σε λεονταρισμούς ότι θα καταψηφίσουν, και σήμερα σύρθηκαν σαν τα πρόβατα στο μαντρί.

Κατά τα άλλα, αυτή η προδοσία, μόνο με το μακρύ χέρι της φασιστικής αστυνομοκρατίας μπορεί να επιβληθεί –γι’ αυτό και η χούντα του ΠΑΣΟΚ έχει εξαπολύσει όλους τους πραιτοριανούς να δέρνουν αλύπητα και να συλλαμβάνουν τον κόσμο στα στενά της Αθήνας.

Δεν θα περάσει! Μέσα από τους καπνούς των δακρυγόνων και την αστυνομική βαρβαρότητα σφυρηλατείται ένα νέο κίνημα, μια νέα γενιά αγωνιστών που θα γκρεμίσει το σάπιο καθεστώς.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Με την ελληνική σημαία στο χέρι, θα παραμείνουμε στους δρόμους, στην πάλη για εθνική αυτοδιάθεση, κοινωνική δικαιοσύνη και άμεση δημοκρατία.

Για πάντα, μέχρι τη νίκη!

Άρδην-Ρήξη