Το «Κοινοτικόν» στο «Λιθογραφείον» για τη νέα ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή, ΑΡΚΑΔΙΑ ΧΑΙΡΕ

​Το «Κοινοτικόν», μετά τις επίσημες προβολές των ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «Από τις δυο πλευρές του Αιγαίου» (της Μ. Ηλιού) και «Μανάβης» (του Δ. Κουτσιαμπασάκου), συνεχίζει φέτος το αφιέρωμά του σε σύγχρονα ελληνικά ντοκιμαντέρ που διαπραγματεύονται το ζήτημα της μνήμης και της ταυτότητας με την πρώτη προβολή στην Πάτρα της νέας ταινίας του Φίλιππου Κουτσαφτή, Αρκαδία Χαίρε, στις 21 και 22 Νοεμβρίου.

Το Αρκαδία Χαίρε είναι μια περιπλάνηση στο χθες και το σήμερα της Αρκαδίας, ενός τόπου τόσο φορτισμένου με μύθους και αναφορές, που μοιάζει να κατοικεί σε ένα πεδίο που δεν περιορίζεται στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ενός τόπου που έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στο χρόνο και το χώρο, αλλά και στη συνείδηση αμέτρητων ανθρώπων ανά τους αιώνες, που ονειρεύτηκαν το ιδανικό της ή όσα η Αρκαδία συμβολίζει. Ο Φίλιππος Κουτσαφτής, μετά την Ελευσίνα και την εξαιρετική του ταινία Αγέλαστος Πέτρα (2000), επισκέπτεται έναν ακόμη φορτισμένο, ιστορικά και συναισθηματικά, τόπο.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης σημειώνει για την ταινία:

«Σε ολόκληρη την Ελλάδα υπάρχουν τόποι έντονα φορτισμένοι ιστορικά και συναισθηματικά. Ωστόσο, η Αρκαδία φέρει μέσα και πάνω της μύθους και ιστορίες άγνωστες στους πολλούς. Υπάρχει ο μύθος της «Ευδαίμονος Αρκαδίας», που ήρθε από τη Δύση. Πίστευαν πως αν υπάρχει ένας επί Γης παράδεισος, αυτός είναι η Αρκαδία – ένας ονειρικός τόπος με κοινωνική δικαιοσύνη, μέτρο και άδολο έρωτα. Αυτή την ιστορία δεν την καλοξέρουμε. Αλλά στη Δύση, από τα ρωμαϊκά χρόνια μέχρι και την εποχή του Διαφωτισμού, το πίστευαν θερμά. Ακόμη και σήμερα υπάρχει μια Ακαδημία στη Ρώμη που λέγεται «Αρκαδία’’.  Πρέπει να βρούμε τα κομμάτια που επαναφέρουν τη σχέση με τον τόπο μας στο προσκήνιο. Να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας».

Τα Κείμενα και η Φωτογραφία της ταινίας είναι του σκηνοθέτη Φ. Κουτσαφτή, το Μοντάζ Εικόνας και Ήχου της Ιωάννας Σπηλιοπούλου, ενώ τη μουσική της ταινίας έγραψε ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Η ταινία θα προβληθεί στο Θέατρο Λιθογραφείον (Μαιζώνος 172 και Τριών Ναυάρχων, Πάτρα) το Σάββατο 21 Νοεμβρίου και την Κυριακή 22 Νοεμβρίου, στις 8 μ.μ., με τιμή εισόδου 5 ευρώ (κανονικό) και 2 ευρώ (φοιτητές, μαθητές, άνεργοι, πολύτεκνοι).

Την Κυριακή 22 Νοεμβρίου, με την ολοκλήρωση της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση, στην οποία θα συμμετέχουν ο Πατρινός σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γορτυνίων Παναγιώτης Παπαγιαβής, ο Δημήτρης Μακρίδηςαπό το «Κοινοτικόν» και ο ίδιος ο σκηνοθέτης του Αρκαδία Χαίρε Φίλιππος Κουτσαφτής (μέσω skype).

Κρατήσεις στα: koinotikon@gmail.com (Κοινοτικόν) και 2610-328394 (Θέατρο Λιθογραφείον)

 Trailer: http://youtu.be/Va0EwIQJfsE

Advertisement

Συλλογή ρουχισμού για τους πρόσφυγες του καταυλισμού Ειδομένης

Το «Κοινοτικόν», σε συνεργασία με το Συντονιστικό των εθελοντικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων που διαχειρίζεται, υπό την εποπτεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, τον προσωρινό καταυλισμό προσφύγων στην Ειδομένη του Δήμου Παιονίας του Νομού Κιλκίς,  σας προσκαλεί να συμμετάσχετε στην επείγουσα συλλογή χειμερινού ρουχισμού για  τις οικογένειες προσφυγών.

Ο καταυλισμός στην Ειδομένη φιλοξενεί το 95% των ανθρώπων που κατευθύνονται από τα νησιά στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη συνέχεια στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.  Η Ειδομένη αποτελεί το πέρασμα από το οποίο μπορούν να προωθηθούν βορειότερα.

Οι μεγάλες ανάγκες καταγράφονται ιδιαίτερα σε παιδικό ρουχισμό (έως 10-11 χρονών), και στη συνέχεια σε ρουχισμό ενηλίκων και κλινοσκεπάσματα.

Η συλλογή θα ξεκινήσει από τη Δευτέρα 9-11-2015 έως και την Παρασκευή 27-11-2015 και για τις ημέρες Δευτέρα, Πέμπτη και Παρασκευή, 6-10 μ.μ., στο Στέκι μας στον πεζόδρομο της Ηφαίστου, αρ. 50 (πλησίον Πατρέως). Ο ρουχισμός θα παραδοθεί στους ίδιους τους πρόσφυγες σε αποστολή που οργανώνει το «Κοινοτικόν» στον καταυλισμό στο τέλος του Νοέμβρη.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την βοήθεια σας!

 

«Κοινοτικόν».

 

Κοστάντζο Πρέβε (1943-2013)

του σκαντζόχοιρου

“η κοινώς λεγόμενη «αριστερή» παράδοση δεν είναι πλέον χρήσιμο εργαλείο για να στηρίξει μια σοβαρή στάση κριτικής
και αντίστασης απέναντι στη σημερινή καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση“  Κοστάντζο Πρέβε, 2001.

Από τους ελάχιστους ευρωπαίους μαρξιστές φιλοσόφους που αντιλήφθηκε και επιτέθηκε στο ‘νέο πνεύμα’ του καπιταλισμού, που κατανόησε τα σφάλματα της ευρωπαίκής αριστεράς πάνω στο ‘εθνικό ζήτημα’, που αντιλήφθηκε την σημασία της ‘σύγκρουσης των ταυτοτήτων’ στο νέο πεδίο των κοινωνικών ανταγωνισμών που εξελίσσεται στην αυγή του 21ου αιώνα. Και από τους ελάχιστους διανοούμενους που υπήρξαν τόσο σεμνοί και ταπεινοί -ένας αληθινός ‘μάστορας της γνώσης’.

Η απώλειά του τεράστια, με το γεγονός της, συνειδητοποιούμε ότι κινδυνεύουμε να απομείνουμε δίχως μαχητικούς πνευματικούς ανθρώπους σ’ έναν κόσμο κόλαση -που βουλιάζει σε μια θάνασιμη παρακμή.

Διαβάστε:

Πρόλογος της ελληνικής έκδοσης του έργου του, Ασίγαστο Πάθος (εξαιρετικό κείμενο).

Συνέντευξη στον Ρούντι Ρινάλντι, Η χρεοκοπία της κεντροαριστεράς στην Ιταλία.

Σπύρος Κουτρούλης, Παρουσίαση του βιβλίου του Πρέβε, το εθνικό ζήτημα στον 21ο αιώνα.

Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του Άρδην (τ. 94)

Κυκλοφορεί αύριο στα βιβλιοπωλεία και την Πέμπτη στα περίπτερα όλης της χώρας το νέο τεύχος του ‘Αρδην (τ. 94) με αφιέρωμα στη Γερμανική Διείσδυση στην Ελλάδα.

Διαβάστε από το εισαγωγικό κείμενο από το αφιέρωμα του Άρδην:

Στον πόλεμο συμπεριφέρεσαι σα να βρίσκεσαι σε πόλεμο*

H Γερμανία, σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά τον Βίσμαρκ και την ενοποίησή της γύρω από την Πρωσία, δοκιμάζει και πάλι να εκπληρώσει το διαχρονικό όνειρό της: Την ενοποίηση της Ευρώπης υπό την ηγεμονία της – ή μήπως την μπότα της; Σ’ αυτά τα πλαίσια, επιδιώκει την κυριολεκτική διάλυση της Ευρώπης ως εθελοντικής συμμαχίας εθνικών κρατών και τη μεταβολή της σ’ ένα νέο αυτοκρατορικό μόρφωμα κάτω από γερμανική κυριαρχία. Η διάλυση της «παλιάς» Ευρωπαϊκής Ένωσης και η δημιουργία ενός Δ΄ Ράιχ προϋποθέτει τη λιγότερο ή περισσότερο ανοικτή υποταγή των ευρωπαϊκών λαών και εθνών και, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως σε εκείνη της Ελλάδας και της Κύπρου, την ανοικτή αποικιοποίησή τους με τη μορφή μιας αποικίας χρέους.
Αυτό το εγχείρημα, που οδήγησε στη μετατροπή του ευρώ σε μια απλή μεταμφίεση του μάρκου και σ’ ένα δυαδικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο όπου ό,τι κερδίζουν οι «βόρειοι» το χάνουν και το πληρώνουν οι «νότιοι», και το οποίο εμπεριέχει και μία επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό όλων των χωρών, είναι βέβαιο ότι οδηγεί, για άλλη μια φορά, όχι στην οικοδόμηση της γερμανικής Ευρώπης που ονειρεύονται οι υπερτροφικοί νάνοι του Βερολίνου, αλλά στην καταστροφή της. Και αυτή την καταστροφή βιώνουμε εδώ και μερικά χρόνια. […]

Η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, βαδίζοντας στα χνάρια του Χίτλερ, έχοντας αντικαταστήσει τα πάντσερ με τη Ζίμενς, τη Βολκσβάγκεν ή την Ντόιτσε Μπανκ, μεταβάλει στα πλαίσια της στρατηγικής της την περιοχή των Βαλκανίων σε περιθώριο. Γι’ αυτό διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία σε μία πληθώρα κρατιδίων και τώρα ολοκληρώνει το έργο της με τη οικονομική και κοινωνική διάλυση της Ελλάδας και της Κύπρου.
Οι Έλληνες υφίστανται τους καθημερινούς εξευτελισμούς των Γερμανών, έχοντας μεταβληθεί στο αντικείμενο του μίσους και της χλεύης τους, όπως στο παρελθόν συνέβαινε με τους Εβραίους. Υποχρεώνονται να ξεπουλούν τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τους, ν’ αγοράζουν γερμανικά προϊόντα, να μεταβάλλονται στο τουριστικό θέρετρο των Γερμανών συνταξιούχων και να εξάγουν το πιο μορφωμένο εργατικό τους δυναμικό στην μητρόπολη του Βερολίνου.
[…]
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο δυνατότητες, είτε η Γερμανία θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση, όπερ και το πιθανότερο, με αποτέλεσμα την αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα σε λίγα χρόνια, είτε οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί θα δαμάσουν  τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει αρχίσει λοιπόν ο νέος μεγάλος πόλεμος των ευρωπαϊκών λαών ενάντια στο γερμανικό ιμπέριουμ.
Όπως και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η Ελλάδα υπήρξε μία από τις πρώτες χώρες που αντιστάθηκαν στο γερμανικό ναζισμό, έτσι και σήμερα είναι η πρώτη χώρα που είναι υποχρεωμένη, αν θέλει να επιβιώσει, να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή. Και σε έναν τέτοιο αγώνα, αναπόφευκτα θα συστρατευτούν μαζί μας όλο και περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί.
Όταν λοιπόν υποστηρίζουν κάποιοι, όπως και εμείς, πως η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε αποικία χρέους, πρέπει να τραβάμε τις τελικές συνέπειες από μια τέτοια παραδοχή: Θα πρέπει με όλα τα μέσα, με  νύχια και με δόντια, να αντισταθούμε και να αποτινάξουμε τη γερμανική κατοχή.
Για εμάς «καλοί Γερμανοί» είναι μόνο όσοι αντιστρατεύονται έμπρακτα τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι γερμανικές ελίτ ενάντια στην Ελλάδα. Μόνο με αυτούς μπορούμε να συνεργαστούμε. Με τους υπόλοιπους πρόκειται για σύγκρουση, βέβαια για μία σύγκρουση που σήμερα διεξάγεται όχι με κανόνια και τανκς, αλλά με τα όπλα της οικονομίας και της πολιτικής: Με το μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, την άρνηση του γερμανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, την απόρριψη των πολιτικών παρεμβάσεων των Γερμανών στην Ελλάδα, τη σύναψη σχέσεων με δυνάμεις που αντιστρατεύονται ή εξισορροπούν τη γερμανική επικυριαρχία και πριν απ’ όλα με τη συνειδητοποίηση βαθειά μέσα μας της πραγματικότητας και των συνεπειών αυτού του πολέμου. Και όπως λένε και οι Γάλλοι: à la guerre comme  à  la guerre*.

*Στον πόλεμο συμπεριφέρεσαι σα να βρίσκεσαι σε πόλεμο.

Δείτε τα περιεχόμενα του τεύχους 94 του Άρδην:

Της Σύνταξης, Από την κατάθλιψη στην αντίσταση …… 4
Γ. Καραμπελιάς, Να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α. ……… 6
ΚΠ Άρδην, Η Χρυσή Αυγή ως πρόσχημα δίωξης των λαϊκών αγώνων ……… 8

9η Πανελλαδική Συνάντηση Άρδην
Δ. Μάρτος, Από τον αθηνοκεντρισμό στην τοπικότητα και την αγροτικότητα ……….9
Δ. Γιαννάτος, Συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα: κρίση και προοπτικές …………….. 13
Δ. Μπούσμπουρας, Πράσινη ανάπτυξη ή οικολογική παραγωγική ανασυγκρότηση ….. 17
Στρ. Ιωαννίδης, Η πράσινη ανάπτυξη στην Ικαρία …. 20
Λ. Κορντονιέ, Το κόστος του Κεφαλαίου …………….. 22

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Η γερμανική διείσδυση στην Ελλάδα 

Της Σύνταξης, «Στον πόλεμο συμπεριφέρεσαι σαν να βρίσκεσαι σε πόλεμο» ………. 25
Γ. Ρακκάς, Το γερμανικό Diktat στην Ελλάδα ……… 27
Ν. Κοτζιάς, Η Ελλάδα αποικία χρέους της Γερμανίας . 33
Β. Βιλιάρδος, Το 4ο Ράιχ και η Ελλάδα ……………… 36
Αρ. Συγγελάκης, Οι κατοχικές αποζημιώσεις: Η διαχρονική στάση της Γερμανίας …….. 41
Κ. Σαμάντης, Όψεις γερμανικής επικυριαρχίας στην τοπική αυτοδιοίκηση ……… 44
Ζίμενς, το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης είναι γερμανικό ……………… 48
Γ. Ρακκάς, Λιντλ: Αφεντικό και Μεγάλος Αδελφός … 49
Η Μαύρη Βίβλος της Λιντλ στην Ευρώπη …………….. 51
Λ. Κουμάκης, Τα γερμανικά προϊόντα στην ελληνική αγορά …………… 52
Μόγκενς Πελτ,  Οικονομική εισβολή πριν τη στρατιωτική …………… 54

Ιστορία-Πολιτισμός-Ιδέες
Κ. Κατσιφαράκης, Λαθρομετανάστευση……………… 59
Κ. Χατζηαντωνίου, Από την άνοδο των άκρων στο όραμα της ακεραιότητας …………… 61
Π. Κουργιώτης, Ισλαμικές πολιτικές δυνάμεις στην Αίγυπτο ……………. 65
Τ. Χατζηαναστασίου, 100 χρόνια από τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο ………… 69
Π. Κοψιδά-Βρεττού, Η τοκογλυφία ως οικονομικός θεσμός στον Νέο Μεσαίωνα ……… 74
Άντης Ροδίτης, Αγώνας μέχρι θανάτου……………….. 77
Σ. Δημόπουλος, Ταξίδι στην σκιά του Βυζαντίου, Ένα τραγικά επίκαιρο βιβλίο ……… 80

Το Άρδην στην Πάτρα:
Στέκι Κοινοτικόν, Ηφαίστου 50
Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία, Γεροκωστοπούλου 31

Το ευρώ και η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση

του Γιώργου Καραμπελιά,
συμβολή στον διάλογο ενόψει της Συνδιάσκεψης της Κίνησης Πολιτών Άρδην (26-28 Οκτωβρίου 2013)

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.

Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.

Ωστόσο, κατ’ εξοχήν το γεγονός της δραματικής και βίαιης επανεμφάνισης της τουρκικής επιθετικότητας μετά το 1974, παρέσυρε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο είχε ταχθεί ενάντια στη ΕΟΚ (είναι γνωστό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») προσαρμόστηκε εν τέλει σ’ αυτή τη νέα «εθνική» στρατηγική απέναντι στην οποία αντιτασσόταν μόνο το ΚΚΕ – αντίθεση που θεωρούνταν ιδιοτελής εξαιτίας της προσκόλλησής του στην Σοβιετική Ένωση και τα συμφέροντά της.

Η ένταξη στην ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από λίγα χρόνια) μετέβαλε ριζικά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αποσυνέθεσε σταδιακά την ελληνική βιομηχανία και μετέβαλε την αγροτική παραγωγή σε έναν επιδοτούμενο τομέα που προσέφερε μεν εισόδημα και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των αγροτών, με τίμημα όμως τη σταδιακή μεταβολή τους σε παράσιτα της ευρωπαϊκής οικονομικής μηχανής. Η ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα το τραπεζιτικό σύστημα «εκσυγχρονίστηκαν», οι Έλληνες είδαν μία άνοδο των εισοδημάτων του τριτογενή τομέα, και μία ενίσχυση του καταναλωτικού τους επιπέδου. Ωστόσο, αυτός ο παρασιτικός «εκσυγχρονισμός» στηριζόταν σ’ ένα συνεχώς διογκούμενο δανεισμό, και την οικοδόμηση ενός κοινωνικού κράτους με δανεικά, χωρίς να θιγούν ουσιαστικά τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που συνέχιζαν να αναπαράγουν τη θέση τους μέσω της φοροδιαφυγής και της εκτεταμένης φυγής των κεφαλαίων. Βέβαια, η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου μετά το 1989 και η γενικευμένη τάση όλων των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να προσδεθούν στην Ε.Ε., μετέβαλε την Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή «όαση» «ευημερίας στην νοτιοανατολική Ευρώπη και ενίσχυσε της φιλοευρωπαϊκές τάσεις. Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ η οποία λειτουργούσε ως παράγοντας αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας. Εξάλλου, η αθρόα είσοδος μεταναστών από την καταρρεύσασα ανατολική Ευρώπη, η εγκαινίαση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και μια ροή άφθονου και άκοπου χρήματος προς τις ελληνικές ψευδοελίτ και τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο η μεταφορά του κέντρου βάρους της χρηματοδότησης εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, δημιούργησε μία ευρύτατη και πρωτοφανή φιλοευρωπαϊκή συναίνεση στο σύνολο των νέων και των παλαιών ελίτ.

Το κλεπτοκρατικό σύστημα τροφοδοτούνταν πλέον από το «χρήμα των Βρυξελλών» με αντίτιμο την αυξανόμενη εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας και τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος. Αυτή η διαδικασία θα γνωρίσει ένα νέο τεράστιο άλμα προς τα εμπρός με την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία δεν ανταποκρινόταν σε καμιά ζωτική ανάγκη της οικονομίας ή των γεωπολιτικών συμφερόντων μας. Αντίθετα θα μας αφαιρέσει τη δυνατότητα της προσαρμογής στον οικονομικό κύκλο και στην αντιμετώπιση του ανταγωνισμού πολύ ισχυρότερων οικονομικά χωρών.  Το ευρώ βοήθησε μόνο τον δανεισμό που έγινε πολύ ευκολότερος και την πάρα πέρα παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας.

Έτσι στην δεκαετία του 2000 οι Έλληνες μπορούσαν να νοιώθουν πλέον «δυτικοευρωπαίοι». Μπορούσαν να ταξιδεύουν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη χωρίς διαβατήριο και αλλαγή συναλλάγματος, να καταναλώνουν ταυτόχρονα με τους Παριζιάνους τα τελευταία δημιουργήματα της μόδας και να αγοράζουν φτηνώτερα αυτοκίνητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 και η κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν το απόγειο αυτής της ευφορίας παρασιτικού χαρακτήρα. Η αριστερά συμμετείχε στις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις στη Γένοβα, στη Βαρκελώνη, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, οργάνωνε  συγκεντρώσεις του ευρωπαϊκού φόρουμ στη Θεσσαλονίκη και δεν διανοούνταν πλέον παρά μόνο ένα αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκό μέλλον. Γι’ αυτό θα στρέφεται βίαια ενάντια σε κάθε «εθνικιστική» παρέκκλιση ταυτιζόμενη με τις αξίες της Δύσης. Εξ ού και η αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα, η εγκατάλειψη της παράδοσης, η γενικευμένη πολιτιστική αλλοτρίωση της νεολαίας.

Η γερμανική Ευρώπη και η κρίση

Το 2009 θα έλθει λοιπόν η ώρα μιας αναπάντεχης κρίσης που έπιασε στον ύπνο τους πάντες. Και όμως οι προϋποθέσεις είχαν ήδη συγκεντρωθεί.  Η Ελλάδα, δεν αποτελεί πλέον για τη γερμανοκεντρική Ευρώπη παρά μία ανατολικομεσογειακή απόφυση, μια και η διεύρυνση της ΕΕ προς Ανατολάς μας είχε αφαιρέσει το ρόλο της βιτρίνας της Δύσης στα Βαλκάνια και την Ανατολή. Η κατάρρευση και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εξάλλου, μείωσαν την γεωπολιτική της σημασία ως προμαχώνα έναντι της σοβιετικής διείσδυσης, ενώ το οικονομικό βάρος της περιοχής μετακινήθηκε προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Γι’ αυτό και η νέα γλώσσα της Γερμανίας και της ευρωπαϊκής επιτροπής έναντι της Ελλάδας.

Η ίδια η Ε.Ε. είχε πλέον μεταβληθεί ριζικά. Η αρχική ευρωπαϊκή κοινότητα των έξι χωρών είχε μεταβληθεί σε έναν γίγαντα είκοσι εφτά χωρών, με πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια κατοίκους, οικοδομημένη σε δύο ομόκεντρες ζώνες. Η πρώτη περιλαμβάνει τις δεκαεφτά χώρες της ευρωζώνης με πυρήνα τους τη νέα ενιαία Γερμανία που υποκατέστησε το ισχυρό μάρκο με το ισχυρό ευρώ. Η γερμανική ενοποίηση είχε πλέον μεταβάλει και τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Μέχρι το 1989, τέσσερεις χώρες με ταυτόσημο πληθυσμιακό βάρος και λίγο πολύ ανάλογο οικονομικό βάρος, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία (με πληθυσμούς εξήντα εκατομμυρίων η καθεμία και ΑΕΠ λίγο πολύ ισοϋψές) εξασφάλιζαν μία πολυμέρεια στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση που είχε σαν κέντρο της τον άξονα Βόννης-Παρισίων. Σε αυτή την Ευρώπη η συμμετοχή των εθνών κρατών ήταν λίγο πολύ τυπικά ισότιμη με δικλείδες ασφαλείας που ενίσχυαν τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες (ισχυρότερη αντιπροσώπευσή τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αρχή της ομοφωνίας ή της πλειοψηφία κρατών στη λήψη αποφάσεων κ.λπ.). Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε το αντίπαλο σοβιετικό δέος, ενοποιήθηκε η Γερμανία και άρχισε η κούρσα της παγκοσμιοποίησης, τα δεδομένα μεταβλήθηκαν δραματικά:

Η Γερμανία μεταβάλλεται και πάλι σε μια πρωσική αυτοκρατορική δύναμη (εξάλλου η πρωτεύουσά της μεταφέρεται στο Βερολίνο), ενώ στα ανατολικά της ανοίγεται μια αγορά εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Μεταβάλλεται στην κεντρική δύναμη της νέας αυτής Ευρώπης που θα της προσφέρει τα μεγέθη για να μπορεί να ανταγωνιστεί ισότιμα τις άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.). Το Μάαστριχτ, το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το ευρώ και η ευρωζώνη αποτελούν τους αναβαθμούς της οικοδόμησης αυτής της νέας αυτοκρατορικής γερμανικής Ευρώπης, την οποία η Γερμανία βλέπει να οικοδομείται σε δύο ή ίσως και τρεις ζώνες. Μία ζώνη του πυρήνα της Β. Ευρώπης στην οποία θα συμμετέχει και η υποταγμένη αλλά ακόμα πυρηνική δύναμη Γαλλία και μία δεύτερη που θα περιλαμβάνει τις χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης, είτε συμμετέχουν είτε όχι στην ευρωζώνη, καθώς και –υπέρτατη ύβρη για τις ΗΠΑ– τη Μεγάλη Βρετανία.

Η οικονομική κρίση, απετέλεσε την ευκαιρία και την στιγμή για να διευκρινιστούν και να οριστούν αυτά τα νέα πεδία. Η γερμανική στρατηγική αντιμετώπισε ένα νέο πρόβλημα. Ενώ η ανατολική Ευρώπη βρίσκεται εκτός της ζώνης του ευρώ και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματά τους δεν επηρεάζουν άμεσα τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αντίθετα οι χώρες της νότιας Ευρώπης ως επιβίωση μιας παλιότερης εποχής βρίσκονται στο εσωτερικό της και επηρεάζουν αποφασιστικά το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Για τους Γερμανούς πρόκειται για μία απαράδεκτη «επιβίωση» μιας παλιάς Ευρώπης των εθνών-κρατών. Διότι το αυτοκρατορικό σχήμα επιτάσσει τον διαχωρισμό μεταξύ των ζωνών του κέντρου και της περιφέρειας.

Η παρουσία λοιπόν της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα, αποτελούσε μια πρωτοφανή παραφωνία για τη γερμανική πολιτική (γι’ αυτό και η Μέρκελ θα κατηγορήσει τον Σρέντερ και τους σοσιαλδημοκράτες ότι την άφησαν κακώς να εισέλθει στην ζώνη του ευρώ). Η αρχική στρατηγική των Γερμανών το 2010, όπως το αναγνώρισε ο Σόιμπλε, στόχευε στην εκδίωξη της Ελλάδας και την μετάθεσή της στη δεύτερη ευρωπαϊκή ζώνη. Εν τέλει όμως αυτό δεν μπόρεσε να το επιτύχει κυρίως λόγω της αλλαγής των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή. Η άρνηση των Τούρκων να επιτρέψουν τη χρήση του τουρκικού εδάφους για την επίθεση στο Ιράκ, η σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ, η αυξανόμενη αναταραχή που έφερε η «αραβική άνοιξη» σε όλη την περιοχή, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και κ.ο.κ. μετέβαλαν τα γεωπολιτικά δεδομένα.

Ο συμβιβασμός έγινε πάνω στην πλάτη μας

Οι Αμερικανοί δεν επιθυμούσαν καθόλου την είσοδο και της Ελλάδας σε μια εποχή αβεβαιότητας, την οποία θα προκαλούσε ούτως ή άλλως η εκδίωξή της από την ευρωζώνη σε συνθήκες αναταραχής και πανικού, στο βαθμό μάλιστα, που ανάλογη έτεινε να είναι και η στάση του εβραϊκού λόμπι. Έτσι, πραγματοποιήθηκε ένας συμβιβασμός μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών που εκφράστηκε από έναν άνθρωπο των Αμερικανών τον Γιώργο Παπανδρέου και τη συγκρότηση της τρόικας και τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η Ελλάδα θα παρέμενε στην ευρωζώνη με τίμημα όμως μια εσωτερική υποτίμηση χωρίς ιστορικό προηγούμενο και την μεταβολή της σε αποικία χρέους των Γερμανών.

Ένας τέτοιος συμβιβασμός είναι προς όφελος και των υπόλοιπων νότιων χωρών και της Γαλλίας διότι διατηρεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης εκείνες τις δυνάμεις που θα επιτρέψουν πιθανώς στο μέλλον μια αναμέτρηση με τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας! Πολλοί υποστηρίζουν πως οι Γερμανοί υποχώρησαν από τη στρατηγική της εκδίωξης της Ελλάδας, διότι φοβούνταν ένα πιθανό ντόμινο που θα οδηγούσε σε κρίση το σύνολο της Ευρωζώνης και θα εξαπλωνόταν πιθανώς στην Ισπανία, την Πορτογαλία ή ακόμα και την Ιταλία. Εν τούτοις, εάν η Γερμανία ήθελε να εκκαθαρίσει την ευρωζώνη από τα ξερά κλαδιά, δεν μπορούσε να φοβηθεί μία τέτοια κρίση που θα οδηγούσε σε μια στενότερη και «υγιή» ευρωζώνη, ενώ θα κρατούσε τις υπόλοιπες χώρες του νότου και κατ’ εξοχή την Ελλάδα σε μία δορυφορική θέση στο εσωτερικό της ενωμένης Ευρώπης. Οι μόνοι που αντιδρούσαν σθεναρά εκείνη την εποχή σε μια τέτοια κρίση, ήταν οι Γάλλοι των οποίων η οικονομία κινδύνευε να συμπαρασυρθεί στη δίνη της κρίσης. Γι’ αυτό, και ενώ έβαλαν φραγμό στην εκδίωξη της Ελλάδας, όπως και οι Αμερικανοί συμφώνησαν εν συνεχεία να αφήσουν στους Γερμανούς το «ελεύθερο» στο χειρισμό του ελληνικού ζητήματος στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (εξού και η μη συμμετοχή τους στην τρόικα, η αποδοχή των Ράινχεμπαχ και Φούχτελ ως αντιπρόσωπων της ΕΕ στην Ελλάδα κ.ο.κ.).

Οι Γερμανοί έχοντας υποχωρήσει σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν μείζον, δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας,  δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία περαιτέρω παραχώρηση, και θέλουν να μας γονατίσουν, χρησιμοποιώντας τα κρατικά πλέον δάνεια (το χειρότερο μνημονιακό έγκλημα των Παπαδήμου-Βενιζέλου– Σαμαρά υπήρξε η αποδοχή του PSI και η μεταβολή δανείων ιδιωτικών, σε ελληνικό δίκαιο και σε μεγάλο βαθμό εσωτερικού χαρακτήρα, προς έλληνες ομολογιούχους, σε Ελλάδα και Κύπρο, σε δανεισμό έναντι ξένων κρατών!). Γι’ αυτό και επιμένουν σε ένα ακόμα μνημόνιο ώστε να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατόν περισσότερο δεμένη στο άξονά τους, αφού εξάλλου στο μεταξύ έχουν εξοντώσει και την κυπριακή οικονομία που αποτελούσε ένα παράθυρο της Ρωσίας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η σύγκρουση με τους Γερμανούς όχι μόνο δεν θα λάβει τέλος, αλλά θα συνεχιστεί και θα πάρει και γεωπολιτικές διαστάσεις μια και η Γερμανία και πάλι αναβαθμίζει τις σχέσεις της με την Τουρκία (πράγμα στο οποίο θα συμβάλει και η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην νέα κυβέρνηση) ενώ η λυκοφιλία με τον Πούτιν ίσως σύντομα λάβει τέλος στην ουκρανική σύγκρουση.

Οι προϋποθέσεις και η στρατηγική της αντίστασης

Η Ελλάδα επομένως, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία στρατηγική οικοδόμησης της Ευρώπης και σε ένα νόμισμα, εχθρικά σε αυτή και τα συμφέροντά της. Κατά  συνἐπεια, θα πρέπει να παλέψει για να απεγκλωβιστεί. Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Κατ’ αρχάς επειδή και η οικονομική και η κοινωνική και η γεωπολιτική μας κατάσταση είναι εξαιρετικά αρνητικές, όλες μας οι κινήσεις πρέπει να είναι βαθύτατα μελετημένες και να στηρίζονται σε μια βαθιά συναίνεση του ελληνικού λαού:

Πρώτον, στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αλλάξουμε το οικονομικό μοντέλο του παρασιτισμού προς μία κατεύθυνση μεγαλύτερης αυτονομίας.

Δεύτερο, θα πρέπει να διευρύνουμε τις γεωπολιτικές συμμαχίες μας με άλλες δυνάμεις τόσο στο νότο της Ευρώπης, όσο στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη καθώς και στη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά στο ευρώ και την Ε.Ε. η αποδέσμευσή μας θα πρέπει να αρχίσει από την άρνηση των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης που επιτάσσει η γερμανική στρατηγική (που δεν έχει πάψει να επιδιώκει έμμεσα την εκδίωξη της Ελλάδας) και τη σταδιακή αναζήτηση συμμαχιών σε δυνάμεις που τα επόμενα χρόνια θα αμφισβητήσουν το ευρώ είτε ως κοινό νόμισμα, είτε ως ευρώ ταυτισμένο με τη γερμανική πολιτική. Ήδη, στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, πληθαίνουν οι φωνές που τάσσονται ενάντια στο ευρώ και οι προσεχείς ευρωεκλογές θα αποτελέσουν μάλλον μια διατράνωση της θέλησης  των ευρωπαϊκών λαών να αντιταχθούν στην αυτοκρατορική Γερμανία. Ακόμα και στην τόσο φιλοευρωπαϊκή Γαλλία σε πρόσφατη δημοσκόπηση για πρώτη φορά πάνω από το 60% των Γάλλων θεωρούν την επίδραση της Ευρώπης αρνητική για τη γαλλική οικονομία και κοινωνία. Ενώ, τα κόμματα που τάσσονται εναντίον του ευρώ είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ενισχύονται σε όλες τις χώρες. Ο ακροαριστερός Ιταλός φιλόσοφος Τζορτζιο Αγκαμπέν, μίλησε πρόσφατα για μια «λατινική αυτοκρατορία» μεταξύ των χωρών του Νότου και της Β. Αφρικής σε αντιπαράθεση με τη γερμανική Ευρώπη.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα έχει βγει από την «καραντίνα», στην οποία την είχαν θέσει μετά από γερμανική πίεση οι υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης, και η πάλη ενάντια στο γερμανικό ευρώ θα γίνει όλο και πιο έντονη. Το γεγονός εξάλλου, ότι εμφανίστηκε ήδη στη Γερμανία ένα κόμμα που ζητάει την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ, και υποστηρίζεται από την ένωση Γερμανών βιομηχάνων, καταδεικνύει πως οι πιθανές λύσεις είναι ακόμα άδηλες και το μόνο σίγουρο είναι πως το ευρώ θα μπει σε κρίση.

Όπως έχουμε καταδείξει πολλές φορές, μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της γερμανικής στρατηγικής, ήταν και παραμένει η συμμαχία (συμφέροντος και όχι αγάπης βέβαια) με τη Ρωσία. Η Ρωσία προμηθεύει πρώτες ύλες και κυρίως καύσιμα στη Γερμανία και αγοράζει από αυτήν μηχανήματα και καταναλωτικά προϊόντα με τα χρήματα που εισπράττει από την πώληση ενέργειας. Τι πιο συμβολικό άλλωστε από το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ έγινε οικονομικός σύμβουλος και αντιπρόσωπος της Γκάζπρομ. Ωστόσο, όσο αναπτύσσεται το Ντραγκ ναχ όστεν της Γερμανίας και όσο ανασυγκροτείται η ρωσική βιομηχανία και οικονομία, τα συμφέροντα αρχίζουν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αν επιβεβαιωθεί η σύγκρουση του Νοεμβρίου γύρω από την Ουκρανία (για το εάν θα προσχωρήσει δηλαδή σε σύνδεση με την Ε.Ε. ή στην «κοινή αγορά» Λευκορωσίας-Ρωσίας και Καζακστάν θα κρίνει εν πολλοίς το μέλλον το γερμανορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχθεί μία Ουκρανία ενταγμένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως και αιτία πολέμου (τουλάχιστον διπλωματικού οικονομικού και πολιτικού). Εξάλλου, ήδη η Ρωσία πλήρωσε ακριβά τη φιλία της με τη Γερμανία στην Κύπρο.

Αυτές οι συνθήκες, η εσωτερική ενδυνάμωση, και η διαμόρφωση πατριωτικών πολιτικών κινημάτων που έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων του ελληνισμού καθώς και η ανάπτυξη σχέσεων τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και προς τα ανατολικά και προς νότια, αποτελούν τις προϋποθέσεις για τη σταδιακή ανάκτηση της αυτονομίας μας που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στην απομάκρυνση/αποδέσμευση από το γερμανικό ευρώ.

Είτε –αν φτάσουμε στο αμήν και με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας– μονομερώς, είτε σε συμφωνία μαζί με άλλες χώρες της ευρωζώνης, είτε μέσα από την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, ή τέλος πάντων μέσα από την αποτυχία της αυτοκρατορικής γερμανικής στρατηγικής, θα πρέπει να ανακτήσουμε τα στοιχειώδη όπλα της οικονομικής και πολιτικής μας αυτονομίας, επομένως και ένα νόμισμα που να μπορεί να μπει στην υπηρεσία της οικονομίας μας. Αυτό στο βάθος χρόνου σημαίνει και μία διαφορετική αντίληψη για την Ευρώπη. Έχουμε επαναλάβει χιλιάδες φορές, πως για μας μια ενιαία Ευρώπη, θα σήμαινε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισότιμη συμμετοχή όλων των λαών και τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στο εσωτερικό της. Και προφανώς έχοντας απεγκλωβιστεί από ατλαντικούς επιθετικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, και έχοντας δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης – της όλης Ευρώπης.

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης (φ. 97)

Κυκλοφορεί σήμερα, Σάββατο 5 Οκτωβρίου, το νέο φύλλο της Ρήξης, φ. 97, από την πρώτη σελίδα της εφημείδας διαβάστε το κείμενο του Γ. Καραμπελιά:

Το κεφάλαιο τρώει τις ίδιες του τις σάρκες, του Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα σε ένα μήνα και μόνο παρατηρούμε διά γυμνού οφθαλμού την παρακμή της Δύσης, ανάγλυφη, να διαγράφεται μπροστά μας. Πρώτο απ’ όλα το φιάσκο της Συρίας. Ετοιμάστηκε η παγκόσμια κοινή γνώμη για μια νέα επίθεση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων με τις γνωστές τυμπανοκρουσίες και το κοκορίκο του γαλλικού πετεινού (με τον ανάλογο εγκέφαλο). Και μέσα σε δύο εβδομάδες τα πάντα κατέρρευσαν. Η αγγλική βουλή, το πιο πιστό σκυλί, καταψήφισε την επέμβαση, ενώ ο Ομπάμα και ο Ολάντ τα έστριψαν αλά γαλλικά. Η Δύση αξιοθρήνητα αναγνώρισε πως δεν μπορεί πλέον να καθορίζει τα πράγματα στη Μ. Ανατολή. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί μόνο να υποδαυλίζει και να συντηρεί εμφυλίους.

Στην Ιταλία, ένας πορνόγερος προκάλεσε κρίση και παγκόσμια ανησυχία στα χρηματιστήρια. Η ιταλική κυβέρνηση θα έπεφτε εξαιτίας της… Ρούμπι. Και λίγες μέρες μετά ο Μπερλουσκόνι… υπερψήφισε την κυβέρνηση που ήθελε να ρίξει!

Στην Αμερική, το κράτος της υπερδύναμης έβαλε λουκέτο, διότι το «κόμμα του τσαγιού» αντιδρά στο «Ομπάμακερ»!

Η «σοβαρότερη» ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης διοικείται από μια «σιδηρά» θείτσα, χωρίς κανένα χάρισμα, και έναν μισάνθρωπο, που φαντάζουν γίγαντες απέναντι σε Ολάντ και Παπανδρέου.

Τέλος, στα καθ’ ημάς, μια συμμορία υποκοσμικών πέρασε σε ένα μήνα από το ζενίθ της προετοιμαζόμενης κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ (βλέπε Μπαλτάκος και «Μπάμπης»), στο ναδίρ του εγκλεισμού στον Κορυδαλλό!

Την παρακμή του πολιτικού προσωπικού της Δύσης την έχουν επισημάνει πάμπολλοι. Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ικανοποιητικά είναι το γιατί.

Μήπως θα έπρεπε να προσφύγουμε και στον Κ. Πολάνυ (1896-1964) για εξηγήσεις; Στον Μεγάλο Μετασχηματισμό, (1944) περιγράφει πως το κεφάλαιο, το χρήμα, ο καπιταλισμός, έχουν ανάγκη μια υπαρκτή κοινωνία των πολιτών για να μπορούν να αναπαραχθούν. Χρειάζονται κράτη, θεσμούς, κοινωνία, οικογένεια, ιδεολογίες, εκπαίδευση, δημόσια υγεία, ηθικές αξίες κ.λπ., που επιτρέπουν στην κοινωνία να υπάρχει και στον καπιταλισμό να κερδίζει και να κερδοσκοπεί.

Όμως η λογική του κεφαλαίου υπονομεύει όλους αυτούς τους θεσμούς, εισάγοντας παντού τη λογική του κέρδους. Η ερωτική σχέση μεταβάλλεται σε αγοραπωλησία και οι αξίες της εντιμότητας στο δημόσιο τομέα αντικαθίστανται από τη γενικευμένη διαφθορά.

Αν η λογική του κέρδους επεκτεινόταν παντού η κοινωνία θα κατέρρεε – κατά συνέπεια και το ίδιο το κεφάλαιο θα έμπαινε σε κρίση γιατί θα είχε καταστρέψει την ίδια την κοινωνία πάνω στην οποία στηρίζεται. Μήπως λοιπόν δεν ζούμε κάτι τέτοιο; Η διαφθορά γενικεύεται, οι πολιτικοί μεταβάλλονται σε ενεργούμενα των συμφερόντων, οι διανοούμενοι σε πληρωμένους τενεκέδες.

Έτσι και στη θέση του Ρούζβελτ ο Ομπάμα, του Τσώρτσιλ ο Κάμερον, του Ντε Γκωλ ο Ολάντ, του Ελευθερίου Βενιζέλου ο … Ευάγγελος, του Μεταξά ο Μιχαλολιάκος.

Προμηθευτείτε τη Ρήξη από τα περίπτερα, αλλά και από το στέκια του Άρδην σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη & Πάτρα, όπως και από το Εναλλακκτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα).

Κι απ’ το μπουμ του Σαράντα στους σύγχρονους ρυθμούς…

του Αλ. Μιχ. από την εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ που κυκλοφορεί

“Σήκω, ψυχή μου, δώσε ρεύμα,
βάλε στα ρούχα σου φωτιά,
βάλε στα όργανα φωτιά,
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
η τρομερή μας η λαλιά…”
Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από Χρυσαυγίτη, άρχισε στο πανελλήνιο μια τεράστια κουβέντα για τον φασισμό, τον ρατσισμό και πολλά άλλα. Δεν χρίζει ανάλυσης η μαχαιριά στην καρδιά ενός νέου απ’ τον Πειραιά, αλλά είναι επικίνδυνο να καθόμαστε και να χαζεύουμε απαθώς την εξέλιξη ενός εμφυλίου στη χώρα που διαλύθηκε από τους εθνικούς διχασμούς. Αυτό επιχειρούν οι αποικιοκράτες και οι υπόλογοί τους: Να κυλήσουν την Ελλάδα σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο.

Στο νησί, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, επέδωσε, λέει, στον υπουργό Δικαιοσύνης στοιχεία για τη δράση ρατσιστικών οργανώσεων στο νησί. Και γεννιέται η εξής απορία: Γιατί δεν δόθηκαν τα στοιχεία στον προηγούμενο υπουργό της κυβέρνησης Χριστόφια κι έπρεπε να δολοφονηθεί ένας αθώος για να αποφασίσει το ΑΚΕΛ να διενεργήσει αντιφασιστικό αγώνα; Για γελοιότητες μιλάμε, αφού η απάντηση του Ιωνά Νικολάου ήταν ότι τα στοιχεία δεν αποτελούν αποδεικτικό υλικό για να οδηγηθεί κάποιος στο δικαστήριο.

Η στάση του ΑΚΕΛ είναι γελοία. Όπως και στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο, η αριστερά και δη η εθνομηδενιστική αριστερά έχει τεράστιες ευθύνες για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Επί διακυβέρνησης Χριστόφια, δόθηκε στο ΕΛΑΜ η νομιμοποίηση, κατέβηκε στις βουλευτικές εκλογές και πήρε 1,08%. Στην Ελλάδα, επί καθεστώτος μνημονίου, η Χρυσή Αυγή πήρε 7% στις εθνικές εκλογές του 2012 και μέχρι πρότινος έπαιρνε 12-14% στις δημοσκοπήσεις.

Σίγουρα δεν περιμέναμε τη δολοφονία για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, αλλά είναι καιρός όλοι, που αντιλαμβανόμαστε τι θα πει Ελλάδα, να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε για τον τόπο μας. Αν κάποιος θεωρεί πως οι ταγματασφαλίτικες ενέδρες θανάτου έχουν οποιανδήποτε σχέση με αυτό που λέμε Ελληνισμό, τότε είναι αναγκαίος ένας τοίχος των δακρύων εδώ. Αν οι τριάδες, οι παραλλαγές (εκτός στρατοπέδων) και οι χουντικές ονειρώξεις πρεσβεύουν πλέον τον ελληνικό πολιτισμό, τότε τα πράγματα είναι μη αναστρέψιμα.

Επομένως, είναι σωτήριο να κατανοήσουμε πως το ΑΚΕΛ κάνει παιχνίδια με τον φασισμό και τον αντιφασισμό μόνο και μόνο για να κερδίζει έδαφος στην πολιτική σκηνή του τόπου. Ο εθνομηδενισμός, η συνεχής αναφορά στην ΕΟΚΑ Β’ και οι απολίτικες αναλύσεις δημιουργούν μια κοινωνία στην οποία ο πατριωτισμός φαίνεται μόνο στα μαύρα μπλουζάκια και στην επίδειξη ισχύος. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας, να αντιληφθούμε πόσο επικίνδυνοι είναι για τον τόπο οι χούλιγκαν της πολιτικής, γιατί ήρθε η ώρα να επιλέξουμε πλευρά ή να δημιουργήσουμε καλύτερα μιαν άλλην πλευρά, αλλά σίγουρα όχι να παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές τις νύχτες των μεγάλων μαχαιριών…

Η Χρυσή Αυγή ως δολοφονικό ενεργούμενο των μνημονιακών δυνάμεων

Του Γιώργου Καραμπελιά

Για ποιόν δουλεύει η Χρυσή Αυγή και ποιόν εξυπηρετεί; Αυτό ήρθε να αποκαλύψει με τον πιο θεαματικό τρόπο ο εξ απορρήτων του Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, με τις προκλητικές δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της ημέρας που ακολούθησε την δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Η Χ.Α. αποτελεί το όργανο για τον μετασχηματισμό ενός ομόθυμου αντιμνημονιακού κινήματος που υπερέβαινε τις αντιθέσεις μεταξύ αριστερών και δεξιών σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα σύγκρουση αριστερών και δεξιών, έτσι ώστε να ξεχαστεί το μνημόνιο, η κατοχή της χώρας και οι ευθύνες των πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων.

Η Χ.Α. που εμφανίστηκε ως «κίνημα διαμαρτυρίας» ενάντια στην λαθρομετανάστευση και το μνημόνιο, δεν έχει πραγματοποιήσει καμία διαμαρτυρία ούτε έχει συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κινητοποίηση ενάντια στο μνημόνιο, όπως συμβαίνει σήμερα με τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, αλλά έχει πλέον εγκαταλείψει ακόμα και τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες. Αντίθετα πρωτοστατεί σε «κινητοποιήσεις» για τον Μελιγαλά, τον Γράμμο και το Βίτσι, επιτίθεται σε μέλη του ΚΚΕ, και το αποκορύφωμα είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Είναι πάρα πολύ χαρακτηριστική για όποιον παρακολουθήσει τη δράση της, αυτή η μετακίνηση, με την οποία προσπαθεί να μετατρέψει την αντιμνημονιακή δεξιά σε εμφυλιοπολεμικό βραχίονα των μνημονιακών δυνάμεων, που την χρησιμοποιούν ως όργανο αυτής της στρατηγικής. Γι’ αυτό η μεγάλη απήχηση που έχει στα ΜΑΤ, γι’ αυτό εν τέλει, και η ουσιαστική κάλυψη την οποία απολαμβάνει – από τον Σαμαρά και την παρέα του στη Νέα Δημοκρατία.

Οι μνημονιακές δυνάμεις χρειάζονται την Χ.Α. πρώτον διότι διαιρεί τον ελληνικό λαό, και δεύτερον διότι την εμφανίζουν ταυτόχρονα και ως εκφραστή της βίας των αντιμνημονιακών. Γι’ αυτό, η Ν.Δ. και ο Λαζαρίδης, από τη μία χαρακτηρίζουν την Χ.Α. νεοναζί (όπως και είναι), αλλά παράλληλα, αρνούνται να προχωρήσουν στο ξερίζωμα αυτής της φασιστικής οργάνωσης, και προωθούν την θεωρία των δύο αντιμνημονιακών άκρων απέναντι στα οποία στέκονται οι «νουνεχείς» μνημονιακοί δοσίλογοι. Γι’ αυτό και μετά τον Λαζαρίδη εμφανίζεται ο Σαμαράς ως ειρηνοποιός. Και όμως είναι πλέον πασίγνωστο ότι ο δολοφόνος Ρουπακιάς είναι ενεργό μέλος της Χ.Α. – πιθανότατα από ότι λέει και η οικογένειά του– και έμμισθο. Επομένως έπρεπε να διωχθεί η ηγεσία της Χ.Α. για ηθική αυτουργία στη δολοφονία και να αρχίσει η διαδικασία για την απαγόρευσή της. Αντί γι’ αυτό η Ν.Δ. αρκείται να επαναπατρίσει από την Χ.Α. κάποιους τους αγανακτισμένους μνημονιακούς «νοικοκυραίους» και ταυτόχρονα την αφήνει να συνεχίζει τη δράση της ως μπαμπούλας και όργανο διαίρεσης των αντι-μνημονιακών δυνάμεων.

Δεν λείπουν εξάλλου και οι αφελείς ή ανεγκέφαλοι της άλλης πλευράς, οι οποίοι είτε θα συνεχίσουν να γιορτάζουν από την πλευρά τους το Γράμμο και το Βίτσι, (όπως κάνει το ΚΚΕ), είτε θα επιτίθενται στην αντιμνημονιακή δεξιά όπως κάνουν ενάντια στους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Καμμένο. Όπως μάλιστα έχουμε γράψει πάμπολλες φορές, η ελληνική αριστερά και οι αντιεξουσιαστές με τον εθνομηδενισμό τους και την άρνηση αντιμετώπισης φαινομένων, όπως η λαθρομετανάστευση, επέτρεψαν την αρχική εκτίναξη της Χ.Α. Επί πλέον η αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων με τραμπούκικες και βίαιες μεθόδους, όπως συνέβαινε εν πολλοίς στα Πανεπιστήμια και στον νεολαιίστικο χώρο, ευνόησε τις προηγούμενες δεκαετίες την διάχυση απαράδεκτων συμπεριφορών, πάνω στις οποίες ήρθε να πατήσει η Χρυσή Αυγή.

Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσά τους. Διότι κάποιοι ανεγκέφαλοι και μιλιταριστές του ακροαριστερού ή του αντιεξουσιαστικού χώρου, που έδρασαν και εναντίον του Πάνου Καμμένου, δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ναζί, οι οποίοι υπάρχουν αποκλειστικά μέσω της οργανωμένης και δολοφονικής βίας. Εξάλλου αυτό λέγαμε τα παλιότερα χρόνια σε αντιεξουσιαστές και διάφορους άλλους: «Προσέξτε, γιατί με τη μισαλλοδοξία και τις μιλιταριστικές σας συμπεριφορές, θα ανοίξετε το δρόμο σε άλλους, που δεν χρησιμοποιούν περιστασιακά τη βία, αλλά συστηματικά, υπάρχουν μέσα από αυτή και απειλούν να αιματοκυλήσουν όλη την κοινωνία, όπως έκαναν και στο παρελθόν».

Ακριβώς επειδή έχουμε επισημάνει το αδιέξοδο ανάλογων πρακτικών στο παρελθόν, μπορούμε και να καταγγείλουμε απερίφραστα τη λογική των δύο άκρων που έχει μηχανευτεί ο Λαζαρίδης. Σήμερα είναι η Ν.Δ. και οι μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να επιτύχουν τη διαίρεση των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία της εφημερίδας «Καθημερινή» στην πρώτη σελίδα της, την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, η οποία δεν παρουσιάζει τους χρυσαυγίτες δολοφόνους ή τα θύματά τους, αλλά μία ομάδα νεαρών κουκουλοφόρων διαδηλωτών στο Κερατσίνι! Αυτή είναι η στρατηγική τους. Να χρησιμοποιήσουν την δολοφονία για να ξεχαστούν η τρόικα, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, να περιορίσουν την ανάπτυξη της Χ.Α. σε βάρος της δικιάς τους κομματικής επιρροής, και παράλληλα να τη συντηρούν ως δύναμη διαίρεσης και εμφυλίου πολέμου. Παίζουν με την φωτιά, όπως έκαναν όλοι οι προκάτοχοί τους στη διάρκεια του μεσοπολέμου που χρησιμοποίησαν τους φασίστες και τους ναζί, για να εμποδίσουν τα επαναστατικά κινήματα. Δεν διδάσκονται από αυτό μπροστά στις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες και την ανάγκη να διασώσουν πολιτικά το τομάρι τους.

Το «παράδοξο» είναι πως αυτή την απολύτως διάφανη στρατηγική των μνημονιακών δυνάμεων δεν την αποκαλύπτει ούτε η αντιμνημονιακή αριστερά, γιατί και αυτή συνεχίζει να επενδύει στο δίπολο δεξιά-αριστερά και όχι στην εθνικοαπελευθερωτική διάσταση που θα έπρεπε να πάρει ο αντιμνημονιακός αγώνας. Για χρόνια ολόκληρα μια ανιστόρητη εθνομηδενιστική Αριστερά, καλλιεργούσε την αντίληψη πως η ίδια η αντίσταση στους Γερμανούς στην Κατοχή δεν ήταν παρά εμφύλιος πόλεμος με τα τάγματα ασφαλείας και επέμενε στην περιχαράκωση των «αριστερών» απέναντι στους «δεξιούς». Και όμως, η αντιστασιακή παράδοση του ΕΑΜ και του Βελουχιώτη, η οποία μετέτρεψε την αριστερά σε μεγάλη πολιτική δύναμη, δεν διαχώριζε τους Έλληνες με βάση την πολιτική τους προέλευση αλλά τη στάση τους απέναντι στους κατακτητές. Τα τάγματα ασφαλείας τα κτύπησε ως όργανα των κατακτητών και όχι ως ιδεολογικούς αντιπάλους.

Σήμερα, που ο ελληνικός λαός πλήττεται εξίσου από τις πολιτικές της τρόικας και της νέας γερμανικής κατοχής, ο ρόλος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, θα ήταν να ενώσουν όλους τους πληττόμενους Έλληνες και όχι να πέσουν στην παγίδα την οποία στήνουν οι δοσιλογικές μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να διαιρέσουν τις λαϊκές δυνάμεις.

Να τεθεί εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία

Ένα μέρος της αριστερής αντιπολίτευσης με διάφορες απίθανες θεωρίες αρνείται να κινητοποιήσει το λαό ώστε να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α.

Καταλαβαίνουμε πως η Χρυσή Αυγή είναι χρήσιμη για πολλούς ως μπαμπούλας. Είναι χρήσιμη για τους εθνομηδενιστές, ώστε να λένε ιδού που οδηγεί ο «πατριωτισμός» –λες και οι χιτλερικοί ναζήδες, απόγονοι των ταγματασφαλιτών είναι «πατριώτες»– και να απεμπολούν οι ίδιοι πιο εύκολα την πατριωτική παράδοση της ελληνικής Αριστεράς. Στο παρελθόν ο Ριχάρδος Σωμερίτης είχε ευχηθεί ανοικτά να δημιουργηθεί ένα ακροδεξιό κόμμα, για να εξαφανιστεί η επιρροή των «αριστερών πατριωτών»! Το ίδιο έκαναν και διάφοροι «αντιεθνικιστές» «ιοί» οι οποίοι όχι μόνο συκοφαντούσαν ως φασίστες όλους τους πατριώτες –κατ’ εξοχήν της Αριστεράς– αλλά πρόβαλαν συστηματικά τη Χρυσή Αυγή, ώστε να κατασκευάσουν τον μπαμπούλα που τους χρειαζόταν. Σήμερα όμως ο μπαμπούλας πήρε σάρκα και οστά!

Ωστόσο υπάρχουν και πολλοί άλλοι που επικαλούνται διάφορα έωλα επιχειρήματα ενάντια στην απαγόρευση της Χ.Α. Πρώτο και κυριότερο ότι οι «ιδέες» δεν απαγορεύονται αλλά πρέπει να απαντηθούν με άλλες ιδέες! Η θεωρία αυτή είναι απολύτως εσφαλμένη γιατί η Χ.Α. δεν έχτισε την επιρροή της στηριζόμενη στη δύναμη των «ιδεών» της, τις οποίες προσπαθεί όσο μπορεί να αποκρύβει, αλλά στη χρήση της βίας. Λένε λοιπόν όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη πως αν διωχθεί και απαγορευτεί η Χ.Α. θα εμφανιστεί με νέο όνομα και μάλιστα ως διωκόμενη. Όμως η Χ.Α. στελεχώνεται από παρακρατικούς, μπράβους, ανθρώπους του υποκόσμου, τμήματα των δυνάμεων καταστολής, και έχει στηριχθεί αποκλειστικά στη βία για να αναπτυχθεί, αυτή προβάλλει ακόμα και μέσα στη Βουλή, και όχι βέβαια τις ναζιστικές της ιδέες τις οποίες κρύβει από τον ευρύτερο κύκλο των ανεγκέφαλων ψηφοφόρων της. Επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο στο επίπεδο των ιδεών αλλά στο επίπεδο που κατ’ εξοχήν δρα. Και είτε θα τους αντιμετωπίσει η πολιτεία, απαγορεύοντάς τους, είτε θα τους αντιμετωπίσουν άλλες ομάδες και θα οδηγηθούμε σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα συρράξεις. Κατά συνέπεια, η καταστολή των δραστηριοτήτων τους και η απαγόρευση είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να μειώσει τις συγκρούσεις και όχι το αντίθετο.

Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατ’ εξοχή από το ΚΚΕ είναι πως η απαγόρευση του ναζισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για διώξεις εναντίον της αριστεράς! Πρόκειται για αστειότητα διότι δυνάμεις που έχουν ρίζες στο λαό, δεν μπορούν να διωχθούν με απαγορεύσεις, αντίθετα ενισχύονται, ενώ αντίθετα το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει ρίζες μόνο στους τραμπούκους και οι υπόλοιποι ψηφοφόροι της είναι περιστασιακοί, επομένως πρέπει να ξεριζωθεί τώρα, πριν αποκτήσει αυτές τις περιβόητες ρίζες.

Το τρίτο επιχείρημα αφορά τους ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής», που προβάλλεται κάποιες στιγμές ακόμα και από μερικούς φίλους μας: «Τι θα γίνει με τους μη φασιστές και αυθεντικούς αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, που συχνά προέρχονται από λαϊκά στρώματα ή ακόμα και την αριστερά;» Μα ακριβώς η χειρότερη επιλογή είναι να εγκαταλειφθούν τα λαϊκά στρώματα στη ναζιστική προπαγάνδα. Έχει γραφτεί στον τύπο (βλ. και στο Βήμα σήμερα) ότι ο Ρουπακιάς στο παρελθόν ανήκε σε «άλλο πολιτικό χώρο», υπονοώντας ότι βρισκόταν στην επιρροή του ΚΚΕ. Ξέρουμε ότι η επίθεση των Χρυσαυγιτών στο Πέραμα και το Κερατσίνι έγινε γιατί η ΧΑ μετά τις παραδοσιακά συντηρητικές λαϊκές περιοχές του Ασπροπύργου ή του Θριάσιου Πεδίου, προσπαθεί τώρα να διεισδύσει προνομιακά σε λαϊκές γειτονιές με αριστερή παράδοση. Γι’ αυτό οργάνωσε και τις επιθέσεις στο Πέραμα και το Κερατσίνι. Και για να το κάνει χρειάζεται επίδειξη δύναμης και τραμπουκικές επιθέσεις, ενώ πληρώνει και μερικούς μπράβους, πράγμα που σε συνθήκες ανεργίας και εξαθλίωσης είναι αρκετά εύκολο. Πρέπει μέσα από μια παλλαϊκή κινητοποίηση να πειστούν οι απλά αγανακτισμένοι πολίτες να εγκαταλείψουν το ναζιστικό μόρφωμα και βέβαια τόσο το χειρότερο για τη δράκα εκείνων που θα συνεχίσουν να τους στηρίζουν. Εξάλλου δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζήδες να αλώσουν τη νεολαία και τα σχολειά.

Δεν καταλαβαίνουν άραγε όσοι χρησιμοποιούν ανάλογα επιχειρήματα πως η ΧΑ είναι απολύτως απαραίτητη στο σύστημα, διότι εμποδίζει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις να ενωθούν και πως αν δεν υπήρχε η ΧΑ οι δοσιλογικές δυνάμεις θα είχαν ήδη καταρρεύσει; Αρκετά αφέθηκε το φαινόμενο της ΧΑ ουσιαστικά στο απυρόβλητο. Ειδικά για τις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς. Θα πρέπει μήπως να θυμίσουμε πως μόνο το «Άρδην» έχει πραγματοποιήσει έναν συστηματικό ιδεολογικό αγώνα ενάντιά της τα προηγούμενα χρόνια;

Πρέπει λοιπόν εδώ και τώρα, να ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια με στόχο την απαγόρευση των νεοναζιστικών δραστηριοτήτων και σχημάτων στην Ελλάδα. Όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις ή στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας βαθύτατης άγνοιας απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Οι Ναζί στηρίζουν τη δύναμή τους στη βία και με αυτή αιματοκύλησαν όλη την Ευρώπη. Και μόνο με τη βία αντιμετωπίστηκαν εν τέλει. Για να μη φτάσουμε εκεί πρέπει να τεθούν εκτός νόμου τώρα!

 19 Σεπτεμβρίου 2013

 

 

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης (φ. 94)

Σε αυτή τη Ρήξη (φ. 94) θα διαβάσετε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα για την τουρκική εξέγερση και τις αιτίες που οδήγησαν τον τουρκικό λαό να εξεγερθεί· τις σχέσεις της Τουρκίας με τις γειτονικές χώρες που ολοένα και επιδεινώνονται και αυτό προκαλεί δυσαράσκεια στο εσωτερικό της χώρας· την απομόνωση που νιώθει ο Ερντογάν μέσα στο κόμμα του· την τουρκική οικονομία· τους Αλεβίτες που πρωταγωνιστούν στην εξέγερση κ.ά. Φυσικά και πολλά άλλα θέματα για την πολιτική επικαιρότητα, την κοινωνία, διεθνεί θέματα, άρθρα για το βιβλίο, το θέατρο, τον κινηματογράφο κ.ά. Θα τη βρείτε στα περίπτερα.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το κείμενο του Γ. Καραμπελιά, “Το Μεγάλο παιγνίδι”.

Το μεγάλο παιγνίδι
Ή «προβλήματα» με όλους τους γείτονες

Η νεοθωμανική στρατηγική του Νταβούντογλου και του Ερντογάν στηριζόταν στην αρχή πως η Τουρκία, για να μεταβληθεί στο βασικό περιφερειακό πόλο ισχύος της περιοχής, θα έπρεπε να αποφύγει τουλάχιστον για ένα διάστημα την εμπλοκή της σε αντιπαραθέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προσπαθήσει να επεκτείνει την επιρροή της μέσω της οικονομίας, του ήπιου Ισλάμ και της νεοθωμανικής πολιτισμικής στρατηγικής.
Γ ι ’ αυτό θα δώσει βάρος σε μια οικονομική επέκταση, στηριγμένη στις ιδιωτικοποιήσεις και την εισροή ξένων κεφαλαίων, καθώς και στις εξαγωγές και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Παράλληλα, στηριγμένη στην ανάδυση του ισλαμικού κόσμου ως ενός νέου οικουμενικών διαστάσεων συστήματος, που αρχίζει από την κεντρική Ασία και φθάνει στην Αφρική και την Ινδονησία, να μεταβληθεί στον κεντρικό πόλο ισχύος του, κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοτε ο σουλτάνος ήταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης (χαλίφης) όλων των σουνιτών μουσουλμάνων παγκοσμίως. Μέσω του Ισλάμ, του οποίου ήθελε να εκπροσωπεί μια ήπια ηγετική εκδοχή, αποδεκτή και από τη Δύση, να μεταβληθεί σε αυτόνομο παράγοντα χρησιμοποιώντας τον ρόλο και τη σημασία της ενδιάμεσης περιοχής, δηλαδή να μεταβληθεί σε κρίκο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χρησιμοποιεί ως εργαλείο και την πολιτισμική επέκταση μέσα από σίριαλ, ενίσχυση του ρόλου των ισλαμικών πανεπιστημίων κ.λπ. Και, βέβαια, τελευταίο, αλλά όχι ελάχιστο, ενισχύοντας παράλληλα με φρενιτιώδεις ρυθμούς την πολεμική της βιομηχανία.
Για δέκα με δεκαπέντε χρόνια αυτή η στρατηγική φαινόταν να αποδίδει. Η τουρκική βιομηχανία εκτινάχθηκε, οι εξαγωγές της το ίδιο, ενώ μυθικά κατασκευαστικά συμβόλαια κλείνονταν στη Ρωσία, την Ουκρανία, τις χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία. Παράλληλα δε, η Τουρκία συνέχισε να φλερτάρει με την Ε.Ε. και την είσοδό της σε αυτή. Στο περιφερειακό επίπεδο όλα έμοιαζαν να ακολουθούν το σχεδιασμό της. Δημιούργησε καλές σχέσεις με το Ιράν, ανέπτυξε τις σχέσεις της με το κουρδικό κρατίδιο του Ιράκ, προσπαθώντας να το ρυμουλκήσει σε μια ευρύτερη νεοθωμανική ζώνη, όπως και τη Συρία με τον πρόεδρο της οποίας, τον Άσαντ, είχε προνομιακές σχέσεις, ενώ παράλληλα διατηρούσε και τον άξονα με το Ισραήλ και την αμερικανική πολιτική.
Ωστόσο, μια τέτοια πολιτική προς όλα τα αζιμούθια ξεπερνούσε στην πραγματικότητα τις άμεσες δυνατότητες της Τουρκίας. Διότι, βρισκόταν σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρευστό, το οποίο μπορούσε εύκολα να υπονομεύσει μία ή περισσότερες πλευρές αυτής της στρατηγικής. Καταρχάς, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της με τις σουνιτικές ισλαμικές χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία, καθώς και η «αραβική άνοιξη», την υποχρέωσαν, αν ήθελε να συνεχίσει να εμφανίζεται ως ηγέτης του Ισλάμ, να έρθει σε ρήξη με το Ισραήλ, γύρω από το κομβικό για την αραβική και ισλαμική συνείδηση: το παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτομάτως όμως,  εισήλθε σε αντιπαράθεση με το εβραϊκό λόμπι που αποτελούσε το μεγαλύτερο υποστηρικτή της Τουρκίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και κατά συνέπεια με την ίδια την Αμερική και την Ε.Ε., έστω εν μέρει.
Πάντως, το αποφασιστικό χτύπημα στη στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» θα δώσει ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία. Εκεί, αρχικώς, ο Ερντογάν προσπάθησε να διατηρήσει μια στάση ουδετερότητας. Πιεσμένος όμως από τους σουνίτες συμμάχους του, δεδομένου ότι ο Άσαντ ανήκε στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο, αλλά και από τις ΗΠΑ, που θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, όπου η Συρία διατηρεί προνομιακή σχέση, πιάστηκε εν τέλει στο δόκανο. Έριξε όλο το βάρος του σε μια στρατηγική ανατροπής του Άσαντ –από την Τουρκία περνούν όλες οι ένοπλες φονταμελιστικές ομάδες που τροφοδοτούν τον πόλεμο στη Συρία, καθώς και τα όπλα και το χρήμα που στέλνουν οι πετρομοναρχίες στη συριακή Αλ Κάιντα.

Η συνέχεια στη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει…

Συριακός Εμφύλιος: βίντεο εκδήλωσης

Τη Δευτέρα 27 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο «Κοινοτικόν» με θέμα «Ο Συριακός Εμφύλιος και η γεωπολιτική της Μεσογείου». Παραθέτουμε μαγνητοσκοπημένα τα δύο μέρη της εκδήλωσης (εισήγηση, ερωτήσεις/συζήτηση):