Γιώργος Καραμπελιάς: OI ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ (του Α.Τσίπρα)

Τα Εξάρχεια, υπό την υψηλή εποπτεία του Αλέκου Αλαβάνου, τη συνεπικουρία του Αλέξη Τσίπρα, την ευμενή «ουδετερότητα» του ΓΑΠ και την ευγενική χορηγία των «νταβατζήδων», των ιδιωτικών καναλιών, τον Δεκέμβριο του 2008,  αποπειράθηκαν να πραγματοποιήσουν μια μηδενιστική επανάσταση. Είχε ήδη αρχίσει και επιτάθηκε η μακρά πορεία αποσύνθεσης του αστισμού, των ελίτ, αλλά και της ίδιας της χώρας. Μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια η χώρα κατρακύλησε στην εκπτώχευση, την αποσύνθεση, ακόμα και το έϊτζ. Τι ορίσαμε ως «μηδενιστική επανάσταση»; Μια κίνηση η οποία υπό το πρόσχημα ή ακόμα και την πεποίθηση μιας «αλλαγής», χωρίς στόχους και πρόγραμμα, αποδομεί την κοινωνία και καταστρέφει, χωρίς να προβάλει όραμα ή εναλλακτική πρόταση. Τότε υπήρξαμε σχεδόν μόνοι στην επισήμανση του μηδενιστικού και αποσυνθετικού χαρακτήρα του Δεκέμβρη, που εκθειαζόταν παντοιοτρόπως ως ο «Μάης»» της Ελλάδας.

Σήμερα, αφού τα δύο κόμματα των ελίτ-αλήτ των Αθηνών, υποδούλωσαν τη χώρα, ο Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα μπαίνει στον πειρασμό να ολοκληρώσει το έργο τους, σε μια νέα,  κοινοβουλευτικού χαρακτήρα, αλλά εξ ίσου μηδενιστική φυγή προς τα μπρός: Θέλει να οδηγήσει ένα ανέτοιμο λαϊκό κίνημα στην «εξουσία», ενώ η εντολή που έχει από τον κόσμο είναι να ανατρέψει το μνημόνιο. Μετά τις εκλογές εάν το συμφέρον της «πατρίδας», ήταν πραγματικό τους μέλημα, ο Σύριζα με τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και την ανοχή ή την αποχή των δύο εταίρων του πρώην δικομματισμού, θα έπρεπε να αναλάβει την κυβέρνηση ή έστω να ορίσει ένα πρωθυπουργό της αρεσκείας του, που να επαναδιαπραγματευθεί εδώ και τώρα την καταστροφική πολιτική του μνημονίου.

Τότε θα συνέβαιναν δύο τινά. Είτε θα πετύχαινε σε αυτή την αποστολή και εν συνεχεία θα μπορούσε να ζητήσει θριαμβευτικά εκλογές, είτε θα αποτύγχανε εξ αιτίας της άρνησης των ευρωπαίων και των προσκομμάτων που θα έφερναν τα ελληνικά κόμματα, οπότε πάλι θα μπορούσε να προσφύγει στο λαό.  Και στις δύο περιπτώσεις θα έδειχνε μια υπεύθυνη, ενωτική και αντιμνημονιακή στάση, αναδεικνύοντας τον Σύριζα σε ανατρεπτικό και σοβαρό πολιτικό πόλο στη χώρα. Αντ’ αυτού, αρνείται τη στήριξη των αντιμνημονιακών Ανεξαρτήτων Ελλήνων και θέλει νέες εκλογές, με το αίτημα μιας ανέφικτης  «αυτοδυναμίας» και της ανασύστασης του παλιού διπόλου Δεξιάς-ΠΑΣΟΚ, αντικαθιστώντας  απλώς το ΠΑΣΟΚ από τον Σύριζα, ενώ το πραγματικό δίπολο της ελληνικής κοινωνίας σήμερα και η λαϊκή εντολή είναι «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί». Έτσι αντί να εγκαινιάζει μια νέα εποχή σε ρήξη με τη τελειωμένη μεταπολίτευση, επιχειρεί να την αναστήσει και ας οδηγηθεί στα τάρταρα η χώρα. Την ίδια στιγμή ευνοεί την τακτική της Μέρκελ, υπονομεύει ακόμα και τον Ολάντ, διότι οι Έλληνες εμφανίζονται ως «ανεύθυνοι», και οδηγεί σε μια νέα εμφύλια διαμάχη και ενίσχυση μιας ρεβανσιστικής και φασίζουσας Δεξιάς.

Είναι καιρός ακόμα, αν θέλει να το κάνει, να ανακρούσει πρύμναν, να απορρίψει την μηδενιστική κληρονομιά του παρελθόντος και να μεταβληθεί στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλο που χρειάζεται σήμερα η χώρα μας. Από τη μια πλευρά η αναπόφευκτη πορεία στο χάος, στις χειρότερες παραδόσεις μας, από την άλλη η συμβολή στην αντιστασιακή ανασύνθεση της πατρίδας.

http://ardin-rixi.gr/archives/5631

Advertisement

Γιώργος Καραμπελιάς: ΟΧΙ ΣΤΟ «ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ» ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – ΜΕΡΚΕΛ

ΟΧΙ ΣΤΟ «ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ» ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – ΜΕΡΚΕΛ

του Γιώργου Καραμπελιά

Όπως έχει ήδη διαφανεί, χωρίς καμία αμφιβολία πλέον, η πρόταση δημοψηφίσματος του Παπανδρέου αποτέλεσε το colpo grosso που μηχανεύτηκε από κοινού με τους Γερμανούς –τουλάχιστον, χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε εάν υπήρχε και εμπλοκή άλλων δυνάμεων. Colpo grosso για να αποφύγει την βέβαιη καταψήφιση της συμφωνίας, με τα νέα επαχθή μέτρα που περιλαμβάνει, ακόμα και από τον ίδιο τον λόχο των πασοκικών βουλευτών. Διότι ήταν βέβαιο ότι η κυβέρνηση είτε στην ψήφιση της συμφωνίας, είτε στον προϋπολογισμό, είτε με οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία, θα κατέρρεε. Ακόμα και ο ίδιος ο Παπούλιας μετά τα τελευταία γεγονότα της 28^ης Οκτωβρίου, θα πιεζόταν αφόρητα να παραιτηθεί, προκαλώντας εκλογές. Το τέλος της κυβέρνησης ήταν ζήτημα εβδομάδων, στην καλύτερη γι’ αυτή περίπτωση.

Απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο το πασοκικό βαθύ κράτος που συμπαρατάσσεται με τον ΓΑΠ δοκίμασε τον τελευταίο(;) εκβιασμό του – Καστανίδης, Παπουτσής, Ρέππας, Μπεγλίτης και όλη η συμμορία–, διότι γνωρίζει ότι οι εκλογές θα σήμαιναν το οριστικό τέλος του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και συμπαρατάσσονται πίσω από τον κούϊσλινγκ σε μια τελευταία απόπειρα να σώσουν το τομάρι τους.

Έτσι λοιπόν, είτε θα τον ρίξουν όσοι τον στήριζαν –ΜΜΕ, «εκσυγχρονιστές», σημιτικοί, ή όσοι βουλευτές δεν αντέχουν την κατακραυγή του κόσμου– και αυτοί θα μπορούν να μιλήσουν για συνωμοσία και «αποστασία», και να βρουν την ευκαιρία να αποχωρήσουν ευσχήμως, είτε θα επιβιώσουν από την ψήφο εμπιστοσύνης και θα δοκιμάσουν να επιτύχουν τον μεγάλο τους εκβιασμό: Έχοντας μετατρέψει το δημοψήφισμα σε κριτήριο για την παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη, και το ευρώ, να στριμώξουν τον ίδιο τον λαό που στη συντριπτική του πλειοψηφία –70-80%– είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη.

Με μια τέτοια κίνηση θα οδηγήσουν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση την αντιπολίτευση –κατ’ εξοχήν τη Νέα Δημοκρατία–, που θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα και θα κινδυνεύσει, είτε να απολέσει τη λαϊκή της βάση, συρόμενη σε ένα ‘ναι’ στο δημοψήφισμα της πιο μισητής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, είτε να διασπαστεί! Ανάλογα προβλήματα θα έχει και η ευρωπαϊστική Αριστερά, κατ’ εξοχήν ο Κουβέλης αλλά και εν μέρει ο Συνασπισμός. Γι αυτό και παίζουν τα ρέστα τους με αυτό το colpo grosso:

Αν παρ’ ελπίδα κατορθώσουν να φθάσουν σε δημοψήφισμα και υπερψηφιστεί το Ναι, θα έχουν θριαμβεύσει απέναντι σε ολόκληρο το λαό και την αντιπολίτευση. Στην πολύ πιθανότερη περίπτωση που δεν κατορθώσουν να συγκεντρώσουν τους 151 ψήφους για την προσφυγή στο δημοψήφισμα ή υπερψηφιστεί το Όχι, τότε θα μπορούν και πάλι να νίπτουν τας χείρας τους και θα φορτώνουν την ευθύνη για τις οποιεσδήποτε συνέπειες στους αντιπάλους τους και τον ίδιο τον λαό.

Πρόκειται για μια σατανική κίνηση των ανδρεικέλων που «κυβερνούν» σε συμπαιγνία με τους εντολείς τους.

Ο Θεοδωράκης και η Παγκαλο-φεσάτη…»ανυπακοή».

του Γ. Σπηλιόπουλου

Είναι ξεκάθαροι πλέον στους περισσότερους, μετά την πάροδο των λίγων αυτών μηνών της ξένης κατοχής στη χώρα, οι εκ των προτέρω σχεδιασμοί των εξουσιαστών (σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία πριν την δημιουργία της όποιας κρίσης…) για το πώς θα χειραγωγήσουν τα ευρωπαϊκά έθνη, πώς θα εξαφανίσουν το κράτος πρόνοιας, πώς θα ποδοπατήσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα και κάθε ελευθερία, στο όνομα της δήθεν επιβίωσης των αγορών και μιας ψευδεπίγραφης ασφάλειας.  Οι ίδιες συμπεριφορές, οι λέξει προς λέξει ταυτόσημες δηλώσεις αξιωματούχων, οι βήμα προς βήμα πανομοιότυπες ενέργειες, από το δικό μας Καστελόριζο μέχρι το Γκάλγουέϊ της Ιρλανδίας, δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία και στον ακραίο σκεπτικιστή ότι οι εξουσιαστές ακολουθούν κάποιο εγχειρίδιο επιβολής και διατήρησης της νεοταξικής κατοχής.

Αν μάλιστα η πιο πρόσφατα «διαβασμένη» σελίδα του αφορούσε τους «προθύμους» τύπου Μπακογιάννη, Κουβέλη,  Καρατζαφέρη και τους συνοδοιπόρους, Μπουτάρη, Καμίνη κλπ, άρχισε να γίνεται εμφανές στους μη κατευνασμένους, ότι η επόμενη σελίδα γράφει για τους «χρήσιμους».  Προσωπικότητες που όχι μόνον δεν ανήκουν στις τάξεις των οργάνων επιβολής και διατήρησης της κατοχής, αλλά έχουν και αντίθετη δράση!  Δίνουν όμως – όπως φαίνεται – την δυνατότητα με τους κατάλληλους χειρισμούς, να αποτελέσουν το ανάχωμα μιας ενδεχόμενης ακραίας και μη αναστρέψιμης λαϊκής αντίδρασης, που θα ανέκοπτε τα παγκοσμιοποιητικά σχέδια.

Έχοντας επί χρόνια τελειοποιηθεί οι παρελκυστικές τακτικές τους με τις δήθεν ελέγχουσες την εξουσία ΜΚΟ – με μόνο στόχο την αποϊδεολογικοποίηση δράσεων, την αποσπασματικοποίηση των αντιδράσεων και την επιλογή των ανώδυνων κατευθύνσεων – ώστε να εκτονώνονται και να ξεδοντιάζονται οι αντιστάσεις, ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα.  Την ρίψη των προβολέων σε κατάλληλα επιλεγμένους αντιπάλους, που για διάφορους λόγους θα τους ήταν προτιμότεροι από άλλους και πλέον επιθυμητοί.

Από τις σελίδες της Ρήξης (φύλο 64, Μάϊος 2010) παρουσιάσθηκε για παράδειγμα η προσπάθεια κατεδάφισης της όποιας αντίστασης στον νέο-οθωμανισμό, με την απίστευτη εκ πρώτης όψεως επίσκεψη των Ερντογάν-Παπανδρέου στον Μίκη Θεοδωράκη.  Και αφέθηκαν επίτηδες ασχολίαστα τα απαράδεκτα χασκόγελα με τον πασά και τον ανεκδιήγητο πρωθυπουργό των κατοχικών δυνάμεων, για να μην στενοχωρηθούν οι φίλοι που είχαν εγκολπωθεί τα γράμματα του Μίκη στη Δραγώνα παίρνοντας ελπίδα από την φωνή του!  Μίκης είναι αυτός, τα τραγούδια του μας έθρεψαν και μας στήριξαν, έχει κερδίσει την ανοχή.

Ήταν όμως εκείνη η τελευταία γραμμή του σχετικού άρθρου των ΙΩΝ (22-5-2010, Ελευθεροτυπία [2]) που έδειχνε την ιδεολογική μεθόδευση του πράγματος και την επιλογή του μεγάλου συνθέτη ως «χρησίμου»:

«Ο Ερντογάν δεν παρέλειψε να μιλήσει και για όσους διαφωνούν με την προσέγγιση: “Οπου υπάρχουν ακραίες δυνάμεις, υπάρχουν πάντα δυσκολίες”. Οι δυσκολίες παύουν να υπάρχουν -συμπληρώνουμε εμείς- όταν οι ακραίες δυνάμεις έχουν αρχηγό τον Θεοδωράκη.»

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

Του Γιώργου Μάλφα (malfasg@gmail.com)                                               

           

Εβδομήντα χρόνια μετά…

Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…

Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου… Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να… φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ’ αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ’ το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες… για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.

Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.

Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας…». 

Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ’ όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι’ αυτό…

«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά…                                    

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ/  από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό  / γιατί ανήκω εδώ.                     

Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».       

(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)

 

                                                                                                     Πάτρα, Οκτώβριος 2010

Όχι στο Μνημόνιο – Μόνος δρόμος η Αντίσταση

 

 

 Τότε οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, πολέμησαν και αντιστάθηκαν, ενάντια στους κατακτητές, ενάντια στον φασιστικό και ναζιστικό άξονα, με την πίστη πως κανείς δεν μπορεί να ποδηγετήσει την ανεξαρτησία και την αυτονομία, αυτού του τόπου. Πάγωσαν στα όρη της Ηπείρου, πείνασαν στους σκοτεινούς δρόμους της Αθήνας, εκτελέστηκαν βροντοφωνάζοντας τον εθνικό μας ύμνο. Πάλεψαν από την πρώτη στιγμή για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, όχι μόνο τη δική τους αλλά και των παιδιών των παιδιών τους. Κανείς τους δεν συγχώρεσε ποτέ την κυβέρνηση Τσολάκογλου, που ξεπούλησε τα ιδανικά της αντίστασης και του αγώνα. Κανείς τους δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται, άλλοτε με σαμποτάζ στις πόλεις και άλλοτε με τα πολυβόλα του Βελουχιώτη.

Σαν από πείσμα όμως των καιρών σήμερα η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει μια νέα κατοχή. Κανένα πολεμικό ανακοινωθέν δε δημοσιεύτηκε στον τύπο κι όμως εδώ και ένα χρόνο, η συμπαιγνία των κερδοσκοπικών τραπεζών, της Γερμανίας ή του ΔΝΤ καθημερινά στον Εκόνομιστ δημοσίευαν μεθοδικά τα αποτελέσματα των επιθέσεών τους. Καμία σειρήνα δεν ακούστηκε στις πόλεις κι όμως καθημερινά, τα δελτία ειδήσεων τρομοκρατούν τους πολίτες για τις «οικονομικές» βόμβες και την υπεροπλία του αντιπάλου, καλώντας το λαό να κρυφτεί στα καταφύγια του Big Brother ή του Master Chef. Καμιά δημόσια αρχή δεν δημοσιεύει τις μερίδες φαγητού και τον τόπο που θα μοιρασθούν, κι όμως στα συσσίτια ο κόσμος καθημερινά αυξάνεται και περιμένει υπομονετικά την σειρά του, άλλωστε που να πάει…

Κανένας δε μιλά ή καταγγέλλει τους νέους «μαυραγορίτες» που πλουτίζουν μέσα στην αναταραχή, πουλώντας εκτάσεις στον Αστακό, τον ΟΣΕ, την Θράκη ή τα «πετρέλαια» του Αιγαίου. Κανείς δεν μιλά για τις οικογένειες που μοιράστηκαν στα πέντε σημεία του ορίζοντα για να γλιτώσουν την κατοχή και κανείς δεν βλέπει πως τα γραφεία διοίκησης των Αθηνών κατοικούνται πλέον από τους ανώτατους λειτουργούς του κατακτητή. Κι όμως εμείς, δεν απελπιζόμαστε. Όπως και τότε δεν κρυφτήκαμε στα καταφύγια μας, όπως και τότε δεν φοβηθήκαμε την υπεροπλία των αντιπάλων μας, όπως και τότε φτιάξαμε δομές αλληλεγγύης για γλιτώσουμε την πείνα, έτσι σήμερα θα πρέπει να λειτουργήσουμε, έχοντας σύμμαχο αυτή μας την παράδοση και την ιστορική πείρα.

Οφείλουμε μοναχά να χειραφετηθούμε οριστικά από τις έννοιες με τις οποίες μας βομβάρδισε η γκεμπελική προπαγάνδα του εμπορεύματος, της κοινωνίας του θεάματος και του ανταγωνισμού. Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στις τρομοκρατικές φωνές των ελίτ μας και να αντιστεκόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις, άλλοτε στους «απεργιακούς» δρόμους, άλλοτε στις κάλπες, άλλοτε στα διόδια, άλλοτε στα ιδεολογικά φόρουμ και άλλοτε στα σχολειά μας. Μόνο έτσι θα μπορέσει αυτός ο τόπος να ανασάνει ελεύθερα και να πάει ένα βήμα παραπέρα για να συναντήσει ξανά τα οράματα των προγόνων μας που μόχθησαν και σκοτώθηκαν υπερήφανα για την ανεξαρτησία μας. Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;

Αντίσταση στο λαοκτόνο Μνημόνιο και στην (συγ)κυβέρνηση δωσίλογων των Παπανδρέου- Καρατζαφέρη.

 Καμία υπακοή στις εντολές του ΔΝΤ και των Βρυξελλών

 Καμία παραχώρηση στην επεκτατική νεο-οθωμανική Τουρκία

 Καμία ανοχή στους γκεπελίσκους του MEGA

 Αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Ιθαγενείς  νέοι και νέες του Άρδην και της Ρήξης

http://ithageneis.wordpress.com/

 

Κριτική στο «Νέο Λύκειο»

Ανακοίνωση του Πανελλήνιου Θεολογικού Συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ -για την αναβάθμιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης» σχετικά με τις «Προτάσεις επιτροπής» του Υπουργείου Παιδείας για την αναμόρφωση του Λυκείου.

 

Μετά τη δημοσιοποίηση κειμένου με τις «Προτάσεις για την αναμόρφωση του Λυκείου» που επεξεργάστηκε επιτροπή του Υπουργείου παιδείας, δια βίου μάθησης & θρησκευμάτων, και επειδή θεωρούμε επιβεβλημένη τη συμβολή μας στο δημόσιο διάλογο που διεξάγεται, καταθέτουμε τις παρακάτω απόψεις:

1. Πριν από οποιαδήποτε άλλη κρίση για το κείμενο της επιτροπής σχετικά με το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις του «νέου Λυκείου», οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ως ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι το Υπουργείο θέτει επί τάπητος το πρόβλημα, ομολογώντας -έστω και με τη μέθοδο της διαρροής- την ανεπάρκεια και τη βαθιά κρίση που χαρακτηρίζουν αυτή τη βαθμίδα της εκπαίδευσης.
Στο πλαίσιο αυτό αντιμετωπίζουμε κατ’ αρχάς θετικά και το άνοιγμα της δημόσιας συζήτησης για το χαρακτήρα του Λυκείου. Συμφωνούμε και εμείς ότι απαιτούνται ριζικές και ουσιαστικές αλλαγές, για να πάψει η υπαγωγή και απορρόφηση της εκπαιδευτικής αυτής βαθμίδας από την ασφυκτική και στρεβλή διαδικασία των εισαγωγικών εξετάσεων και να ανακτήσει τον αυτοτελή μορφωτικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει στην αγωγή των νέων.

2. Διαπιστώνουμε όμως, ότι το συγκεκριμένο σχέδιο για το «νέο Λύκειο», παρότι τονίζει την ανάγκη «μορφωτικής αυτοτέλειας» του Λυκείου, εν τούτοις, στην πράξη συναρτά πλήρως το Πρόγραμμα Σπουδών του με την προοπτική εισαγωγής των μαθητών στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση και το καθιστά έτσι, για άλλη μία φορά, υποτελές σε αυτήν.
Είναι γεγονός, ότι το σχέδιο του «νέου Λυκείου» είναι μια αντιγραφική παραλλαγή του εκπαιδευτικού προτύπου του International Baccalaureate Diploma Programme, γνωστού και ως Ι.Β. Ως γνωστόν, το Ι.Β. είναι ένα ειδικό προ-πανεπιστημιακό σύστημα εκπαίδευσης, που απευθύνεται σε μαθητές ιδιαίτερου μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου (elite), με ειδικούς στόχους στενά συναρτημένους με τις μετέπειτα ακαδημαϊκές σπουδές τους στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο, ότι τα σχολεία αυτά πιστοποιούνται από Οργανισμό του Ι.Β.D.P., ώστε να ανταποκρίνονται σε αυστηρά κριτήρια και αυξημένες απαιτήσεις, όπως: μαθήματα διαφορετικών επιπέδων (SL/standard level, HL/high level), με δυνατότητα επιλογής της διδακτέας ύλης από ένα ευρύτατο φάσμα βιβλιογραφίας, άρτιες υποδομές, με ειδικά επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς, σύγχρονες και ενημερωμένες βιβλιοθήκες, εργαστήρια υψηλών προδιαγραφών, χρήση και αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, και, φυσικά, υψηλό προϋπολογισμό για τη λειτουργία τους. Για όλους αυτούς τους λόγους άλλωστε, στις ευρωπαϊκές χώρες αυτά τα -ειδικών προδιαγραφών- σχολεία εντάσσονται στα μη υποχρεωτικά. Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, αν είναι φρόνιμο, εφικτό και… έντιμο, να αποτελέσει το Ι.Β. γενικευμένο πρότυπο για ένα εκπαιδευτικό σύστημα εθνικής κλίμακας και δημόσιας αναφοράς σαν το ελληνικό -και μάλιστα από το επόμενο σχολικό έτος!

Οι «Προτάσεις» της επιτροπής δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν σοβαρά τα ερωτήματα αυτά, όπως επίσης δεν φαίνεται να λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψη τους όλα τα σχετικά παιδαγωγικά και λειτουργικά προβλήματα που θα προκύψουν από μια βιαστική και απροϋπόθετη εφαρμογή του σε εθνικό επίπεδο. Σχεδιάζοντας επί χάρτου, προχωρά στη διατύπωση «Προτάσεων» διεξόδου από την κρίση οι οποίες, όμως, βασίζονται σε μια επιδερμική και ρηχή διάγνωση των πραγματικών προβλημάτων του Λυκείου -που είναι άλλωστε εν πολλοίς προβλήματα και της υποχρεωτικής εκπαίδευσης: Η «μεγάλη έκταση της διδακτέας ύλης, η κατακερματισμένη και εργαλειακή προσέγγισή της, η κανονιστική διδασκαλία κ.ά.» χρεώνονται με συνοπτικές διαδικασίες «στην υποχρεωτική διδασκαλία των μαθημάτων» και προβάλλεται ως πανάκεια, για όλα τα δεινά που κατατρύχουν το Λύκειο, «η δυνατότητα των μαθητών να επιλέγουν τα μαθήματα που θα διδαχθούν», ώστε να καταστούν «συμμέτοχοι και υπεύθυνοι για τη μόρφωσή τους»! Εννοείται βέβαια, ότι -με βάση αυτήν την απλουστευτική λογική- θα έπρεπε να απορριφθούν ως αποτυχημένα όλα εκείνα τα εκπαιδευτικά συστήματα (βλ. Φιλανδία, Νορβηγία κ.α.) [1] που στηρίζονται σε ένα ευρύ φάσμα υποχρεωτικών μαθημάτων και που μέχρι πρότινος θαυμάζαμε…

 

Το θεσπέσιο πτώμα

 Του Κώστα Βεργόπουλου

Οσάκις ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, η Αριστερά βυθίζεται σε βαθύτερο ιδεολογικο- πολιτικό αδιέξοδο και αποσύνθεση.

Αυτό συνέβη το 1930, αυτό σημειώνεται σήμερα, ακόμη περισσότερο. Αυτό εκδηλώνεται στην Ευρώπη, αυτό καταγράφεται στη χώρα μας, με δραματικές συνέπειες για τις κοινωνικές δυνάμεις, που δεν έχουν καμία διάθεση να αυτοκτονήσουν. Οι κομματικές ηγεσίες διατηρούν δικαίωμα αυτοκτονίας, οι λαοί διατηρούν δικαίωμα να διδάσκουν τους αυτο-ανακηρυγμένους ηγέτες, να αποστασιοποιούνται από τους κομματικά περιχαρακωμένους χώρους. Το κομματικό σύνδρομο, «ανίατη νόσος», διατρέχει όλους τους χώρους της Αριστεράς: η παραδοσιακή το επικαλείται ως «αρετή», η ανανεωτική με τις παραλλαγές της, παρ’ όλο που διατείνεται ότι το ξεπέρασε, εντούτοις σ’ αυτό παραμένει αθεράπευτος δεσμώτης και ζηλωτής. Ανακηρύσσει την κομματική δράση ανώτερη από την κοινωνική. Κι όμως η τέχνη, το πνεύμα, οι κινητοποιήσεις είναι ανατρεπτικές, απελευθερωτικές, ενώ ο κομματισμός και οργανωτικισμός παρωχημένα παράσιτα, που τις διαβρώνουν, αναπαράγοντας τα κατεστημένα. Προσλαμβάνουν την κοινωνική απελευθέρωση ως εργολαβική επιχείρηση. Οσάκις η κοινωνία αφυπνίζεται, η Αριστερά πανικοβάλλεται πρώτη, όχι για την έκβαση της κοινωνικής δυναμικής, αλλά για τον κομματικό έλεγχό της. Αντί στοιχείο λύσης, αποβαίνει η ίδια μέρος του προβλήματος.

Η πολυδιάσπαση του αριστερού χώρου δεν είναι αιτία της ιδεολογικής σύγχυσης και του ελλείμματος ορατότητος, αλλά συνέπεια αυτών. Ο Ιμπέρ Βεντρίν, άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της Γαλλίας, επισημαίνει ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά παραμένει παγιδευμένη σε «αφελή ευρωπαϊσμό», αγνοώντας στοιχειώδη γεωπολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.1 Ο κομματισμός συμπληρώνεται με αφασία και αποστασιοποίηση από τις συμφορές του κόσμου. Καυτά προβλήματα φλέγουν τους εργαζομένους, η Αριστερά περιορίζεται σε αφορισμούς και δόγματα παντός καιρού, ως Ερυθρός Σταυρός, θεματοφύλακας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιεροκήρυκας. Αποπνέει είτε ληγμένο παρελθόν είτε φαντασίωση κάποιου ασαφούς μέλλοντος, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται, αλλά μόνον αυτή παίρνει το αστείο στα σοβαρά. Ο Βεντρίν αποκαλεί τον χώρο του «μαλάκα της Ιστορίας»: παίρνοντας στα σοβαρά τις ιδεολογικές φάρσες των άλλων, αποβαίνει θύμα των φαντασιώσεων της εποχής του. Η Δεξιά παραμένει πραγματιστική, επανενεργοποιώντας κράτος και εθνικοποιήσεις, η Αριστερά εμφανίζει «τρικυμία εν κρανίω», με την αυθαίρετη, ατεκμηρίωτη και αθεράπευτη εμμονή της στο τέλος του κράτους – έθνους, του ρυθμιστικού ρόλου του, των εθνικοποιήσεων. Αμήχανη με τα εγκόσμια, σκιαμαχεί στο πεδίο των φαντασιώσεών της.

ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ. Δ΄Μέρος: ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΜΙΑΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΜΙΑΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ

 

Είναι ανάγκη λοιπόν να διαμορφώσουμε μια πρόταση που θα αποτρέψει είτε νέα καταστροφή —βαρύτερη από εκείνη της Κύπρου— είτε τον πόλεμο. Είναι καιρός πια η ελληνική κοινωνία να εγκαταλείψει τον στρουθοκαμηλισμό της που έχει σαν συνέπεια να παραδίνει τα εθνικά προβλήματα —στις κυβερνήσεις και τους συμμάχους. Γιατί βέβαια αυτή είναι η τραγικότερη συνέπεια αυτού του φαινόμενου συλλογικής και καθολικής σχεδόν τύφλωσης. Ότι η μοίρα μας παραδίνεται «αβλεπεί» στις κυβερνήσεις και στους «συμμάχους». Η λογική που λέει «δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια», είναι ακριβώς αυτή που κινδυνεύει να μας μεταβάλει σε κρέας για τα κανόνια, μια και απαγορεύει οποιαδήποτε παρέμβασή μας σε εθνικό ζήτημα! Γιατί, πράγματι, όσο δεν υπάρχει παρέμβαση από την πλευρά του λαού, το ζήτημα της άμυνας θα αντιμετωπίζεται με όρους κλασικής στρατιωτικής λογικής και ελιγμών στα πλαίσια των διεθνών οργανισμών και του ΝΑΤΟ.

Επομένως, το πρώτο ζήτημα που τίθεται, είναι ακριβώς αυτό: Ένας καθολικός και γενικός προβληματισμός πάνω στα εθνικά ζητήματα, προβληματισμός που να αγκαλιάσει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Απέναντι στο ζήτημα της απειλής από την πλευρά του τούρκικου σωβινισμού, χρειαζόμαστε μια πολλαπλή πολιτική για την αποφυγή του πολέμου και τη διατήρηση της εθνικής μας υπόστασης και αυτονομίας. Αυτή η πολιτική στηρίζεται αρχικά στην ενίσχυση της αυτονομίας μας σαν κοινότητας, άρα ανάπτυξη μορφών λαϊκής άμυνας και λαϊκού στρατού, που στηρίζεται περισσότερο στους ένοπλους πολίτες και όχι στον κλασικό στρατό. Αυτή η πολιτική σημαίνει μείωση της εξάρτησης από τους «συμμάχους», είναι μια

ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ.Γ΄Μέρος: ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

Αν ο δυτικός κόσμος έχει φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης που την επέκτασή του δεν την νοεί πλέον σαν εδαφική επέκταση, αλλά σαν οικονομική και πολιτιστική ενσωμάτωση, δεν συμβαίνει το ίδιο και στα Ανατολικά μας. Εδώ η πρόσφατη εθνογένεση, το χαμηλότερο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, μεταβάλουν εύκολα τις αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης σε εδαφικές διεκδικήσεις, τα προβλήματα των μειονοτήτων και τα πολλαπλά εθνικά προβλήματα παίρνουν εκρηκτικό χαρακτήρα, όσο και τα θρησκευτικά.

Ζητήματα που απασχόλησαν τη Δυτική Ευρώπη για αιώνες αναφαίνονται με εκρηκτικό τρόπο στη Μέση Ανατολή μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακόμα πιο έντονα μετά τον Β’ Πόλεμο. Το Παλαιστινιακό και ο εξανδραποδισμός ενός λαού, το Λιβανικό και οι εδαφικές βλέψεις της Συρίας, ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, στο Ιράν, το Ιράκ και πρόσφατα στην Τουρκία, η κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Ιράκ και τέλος, αλλά όχι ελάχιστο για μας, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στα δυτικά της, δηλαδή στα ελληνικά νησιά και το Αιγαίο. Αν σε όλα αυτά προστεθεί η μουσουλμανική αναγέννηση είτε με τη σιίτικη εκδοχή της —Ιράν, Λίβανος, χώρες του Κόλπου— είτε την «ορθόδοξη», σουνιτική εκδοχή,

ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ. Β΄ Μερος: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ

Όπως λέει και ο ποιητής, «ο τόπος μας είναι στενός». Σ’ αυτό τον τόπο τον στενό εδώ και λίγες χιλιάδες χρόνια δημιουργήθηκε ένας πολιτισμός των «συνόρων», ένας πολιτισμός των νησιών, των μικρών πεδιάδων και κοιλάδων, ένας πολιτισμός που αφομοίωσε με δημιουργικό τρόπο τον πολιτισμό της Ανατολής και γέννησε έναν ιδιότυπο πολιτισμό, έναν πολιτισμό των «συνόρων», ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, αφού βέβαια πρώτα παρήγαγε για πρώτη φορά την έννοια της Δύσης. Σήμερα εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, με όλες τις περιπέτειες που περάσαμε σαν λαός των συνόρων ανάμεσα στους δυο κόσμους, την Ανατολή και τη Δύση, και την εναλλαγή κατακτητή, μετά από αλλεπάλληλες περιπέτειες, κάτω από την πίεση των μεγάλων ηπειρωτικών όγκων, της Ανατολής και της Δύσης, επιβιώνουμε, ζώντας κα, ψευτοζώντας, στα νησιά, τα βουνά και τις στενές μας πεδιάδες και πάλι στο σύνορο δύο ή και περισσότερων κόσμων, αντιμετωπίζοντας και πάλι ένα πρόβλημα επιβίωσης, πρωταρχικά οικονομικής και πολιτιστικής. Μα, θα πει κανείς, τι ενδιαφέρει τους Έλληνες προλετάριους αν θα υπάρχουν αυτόνομοι πολιτιστικά ή υπόδουλοι και ανδράποδα, «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Όμως είναι γνωστή μια άλλη… «μαρξιστική αρχή». Μια εργατική τάξη εξανδραποδισμένη, χωρίς πολιτιστική και γλωσσική ταυτότητα, είναι καταδικασμένη να είναι και ταξικά υπόδουλη! Τι διάολο λοιπόν γίνεται μ’ αυτό το μαρξισμό, λάστιχο είναι; Απλούστατα προσπαθεί να μπαλώσει τα ασυμβίβαστα παράγοντας και ένα τσιτάτο για κάθε περίπτωση. Για μας, πέρα από κάθε τέτοια μαρξιστική τερατολογία, είναι προφανές πως αν ο ελληνικός λαός δεν έχει το ηθικό ανάστημα να είναι αυτόνομος και αυθύπαρκτος, τότε δεν θα μπορεί να είναι και ταξικά ελεύθερος. Σε ένα κόσμο που υπάρχουν ακόμα τα έθνη και η εθνική κυριαρχία ενός έθνους πάνω σε άλλα, η πρωταρχική προϋπόθεση για το μαρασμό του εθνικού φαινόμενου είναι η κατάκτηση της αυτονομίας και ισοτιμίας των ίδιων των εθνών!

Και για να το κάνουμε ακόμα πιο καθαρό. Σήμερα στο χώρο που ζούμε, την Ευρώπη, το εθνικό φαινόμενο αρχίζει για πρώτη φορά να υποχωρεί και τείνουν να σχηματιστούν υπερεθνικές ενότητες. Δεν είναι βέβαια τυχαίο πως αυτή η διαδικασία ξεκινάει από τα πιο αναπτυγμένα έθνη, τα έθνη της Δυτικής