Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ TOY ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (από τη “Ρήξη”, φ.86)

του Θόδωρου Ντρίνια

Το επίσημο πολιτικό σύστημα ουσιαστικά χάσκει σαστισμένο μπροστά στο τοπίο που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου, οι οποίες δεν απετέλεσαν τίποτε άλλο παρά τη συνέχιση των εκλογών της 6^ης Μαΐου με πιο τονισμένα – λόγω συγκέντρωσης σε πόλους – τα μηνύματα και τις τάσεις που διατυπώθηκαν στην πρώτη αυτή εκλογική αναμέτρηση μιας πλειάδας αναμετρήσεων που απ’ ό,τι φαίνεται θα ακολουθήσουν. Τα ξεκάθαρα αυτά αλλά και εν πολλοίς αντικρουόμενα μηνύματα, η παροξυσμική μορφή που λαμβάνει η κρίση στην Ελλάδα και η επίταση της υπαρξιακής κρίσης της ευρωζώνης, η διευρυμένη κοινωνική υποβάθμιση και η ρευστοποίηση των ορίων ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες και στρώματα με μοναδική ίσως εξαίρεση τον εκσυγχρονισμένο λούμπεν ελληνικό αστισμό, η κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στις σύνθετες κοινωνικές και εθνικές ανάγκες από τη μία και το πολιτικό προσωπικό από την άλλη και τέλος, η επιδείνωση του γεωπολιτικού περιβάλλοντος της χώρας, καθιστούν ασφαλή μόνο μια διαπίστωση: ότι δεν μπορεί να υπάρξει ασφαλής διαπίστωση/πρόβλεψη για την πορεία του πολιτικού συστήματος στη χώρα! Όσοι/ες θεωρούν «κλειδωμένες» τις εξελίξεις και με βάση αυτό στήνουν τις αναλύσεις τους ή σχεδιάζουν την πολιτική τους τακτική (αν είναι πολιτικά κόμματα ή οργανώσεις), υπάρχει φόβος να βιώσουν σύντομα οδυνηρές διαψεύσεις. Μια γραμμική πολιτική πορεία του πολιτικού συστήματος και των συνιστωσών του δύσκολα επιβεβαιώνεται από τη σημερινή πραγματικότητα. Με βάση αυτή την αρχική τοποθέτηση/διαπίστωση μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια σύντομη ανάλυση των ενδεχομένων που σχετίζονται με κάθε πολιτικό παίκτη χωριστά.

Η κυβερνητική τρόικα, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ως κακέκτυπο κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», αποτελεί στην ουσία ένα ιστορικό ανάλογο του «πειράματος Μαρκεζίνη». Όπως ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και οι συν αυτώ, διαβλέποντας ότι ο πολιτικός τους χρόνος τελείωνε, προσπάθησαν να μεταβούν μέσω μιας κυβέρνησης Μαρκεζίνη, σε μια ελεγχόμενη μορφή αυταρχικού δημοκρατικού πολιτεύματος με την υποστήριξη του αστικού πολιτικού κόσμου και την ανοχή τμήματος της τότε Αριστεράς, έτσι και σήμερα οι δυνάμεις που προώθησαν ενεργητικά, στήριξαν αναγκαστικά ή απλά ανέχτηκαν την μνημονιακή υποδούλωση της χώρας, προσπαθούν σήμερα να μεταβούν σε μια φάση «επαναδιαπραγμάτευσης» πριν ο πολιτικός τους χρόνος αλλά και αυτός της χώρας εξαντληθεί οριστικά και με δραματικά επακόλουθα. Η όποια λειτουργικότητα και στοιχειώδης επιβίωση του εγχειρήματος θα εξαρτηθεί από το είδος της «επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου» την οποία θα επιχειρήσουν, το σθένος που θα επιδείξουν απέναντι στην αντίπαλη πλευρά και πρωτίστως από την κατάληξη της γενικότερης διαπάλης για ηγεμονία στο εσωτερικό της Ευρωζώνης μεταξύ Γερμανίας – Γαλλίας και ΗΠΑ, με πιθανή ημερομηνία ορόσημο αυτήν της Συνάντησης Κορυφής της 28^ης Ιουνίου. Αν κατορθώσουν να αποσπάσουν μια μικρή χαλάρωση της βαρβαρότητας της δημοσιονομικής προσαρμογής, μπορούν να προσδοκούν σε μηδενισμό της ύφεσης σε επίπεδο τελευταίου τριμήνου του έτους και άρα σταθεροποίηση της κοινωνικής μιζέριας στα σημερινά επίπεδα, στοιχειώδη συγκράτηση/επιβίωση ενός τμήματος των μεσαίων στρωμάτων και ως εκ τούτου αγορά πολιτικού χρόνου μέχρι το 2014 ώστε να μπορέσουν: η μεν ΝΔ να ανασυνθέσει τη «δεξιά πολυκατοικία» με ηγεμονικούς όρους, οι δε ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ να ανασυστήσουν από κοινού τη διαλυμένη κεντροαριστερά πριν προλάβει να το κάνει ο επελαύνων αλλά άπειρος ακόμη ΣΥΡΙΖΑ. Στην περίπτωση που η επαναδιαπραγμάτευση αποδώσει ψίχουλα, τότε θα επικρατήσει η λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» (με πρώτη και καλύτερη τη ΔΗΜΑΡ), το πείραμα θα εκμετρήσει πολύ σύντομα  -σε μερικές εβδομάδες – το ζην του, και το πιθανότερο μαζί με αυτό και οι δυνάμεις που το στήριξαν ανοίγοντας το δρόμο για νέα πολιτικά μορφώματα και συσπειρώσεις προς τα δεξιά και αριστερά τους.

Για πολλούς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει ήδη σε μια πορεία ανέκκλητης πορείας προς την εξουσία και κρίνοντας με βάση την ιδιαίτερη επισφάλεια του φρέσκου κυβερνητικού εγχειρήματος θεωρούν ότι η κατάκτηση της διακυβέρνησης της χώρας είναι απλώς ζήτημα λίγων μηνών. Θα μπορούσε να γίνει κι έτσι αλλά δεν θα είναι τόσο εύκολο. Οι τεράστιες μάζες ψηφοφόρων που συνέρευσαν μέσα σε λίγες εβδομάδες στο ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας μια πρωτοφανή εκλογική μεγέθυνση από το 3-5% στο 27-30%, ούτε οργανωτική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν, ούτε τις τράβηξε το (ανύπαρκτο) κυβερνητικό του πρόγραμμα, ούτε πολύ περισσότερο η (συζητήσιμη και αλλοπρόσαλλη) ιδεολογία του. Ήταν η προσδοκία ότι θα αποφύγουν τα χειρότερα μέσω μιας «άλλης» διακυβέρνησης τιμωρώντας παράλληλα τους «μνημονιακούς» ενόχους. Στο βαθμό που αυτό δεν επετεύχθη, η σχέση τους με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο καθόλου δεδομένη δεν είναι. Σειρήνες λαϊκισμού ή μαγικών λύσεων μπορεί να προκύψουν και από άλλους χώρους. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ανανεώσει και να ενδυναμώσει τη σχέση του με τις μάζες του λαού που τον προσέγγισαν οφείλει μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να καταφέρει τρία πράγματα: α) να παίξει το ρόλο του σαν αξιωματική αντιπολίτευση εντός κι εκτός της Βουλής χωρίς να γελοιοποιηθεί, β) να διαμορφώσει συνεκτικό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα μελλοντικής διακυβέρνησης που θα λαμβάνει υπ’ όψιν του όλες τις παραμέτρους της καταστροφικής συγκυρίας (οικονομική, κοινωνική, γεωπολιτική), γ) να μετατραπεί σε ενιαία παράταξη η οποία θα επιχειρήσει να διαμορφώσει οργανωτικούς δεσμούς με τις μάζες των σημερινών ή δυνάμει υποστηρικτών του που θα τον βοηθήσουν να αντέξει σε ενδεχόμενη ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Αν για κάποιους τα παραπάνω απαιτούμενα φαίνονται εύκολα και δεδομένα, τότε ας αφήσουμε για λίγο την φαντασία μας ελεύθερη και ας δούμε την εκδοχή με τον …Μηλιό και τους βουλευτές της ΔΕΑ (συνιστώσα ΣΥΡΙΖΑ) να επιχειρηματολογούν στο Κοινοβούλιο για αναγνώριση της «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα ή για αναγνώριση της FYROM ως «Μακεδονία», τον Λαφαζάνη να προσπαθεί να πείσει τον Παπαδημούλη ότι το κυβερνητικό πρόγραμμα θα μιλάει για αποδέσμευση από το ευρώ και την ευρωζώνη και το αντίθετο και τον σκληρό πυρήνα επαγγελματικών στελεχών του ΣΥΝ και των συνιστωσών να αποδέχονται μετατροπή σε ενιαία δημοκρατική παράταξη των μελών τιμώντας τις (αν-)ιερές αριστερές παραδόσεις του εισοδισμού, φραξιονισμού, ηγεμονισμού, της διπλότητας, κλπ.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου αντικειμενικά φαίνονται να έχουν ολοκληρώσει τον σύντομο πολιτικό τους κύκλο με την πρωθυπουργοποίηση Σαμαρά, την ανάδειξη του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση και τη μονοπώληση του εθνικισμού από τους καπάτσους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής. Πιθανότερη πορεία θα είναι η αποσυσπείρωση του εγχειρήματος ακόμα και μέσα στη Βουλή. Μοναδική ελπίδα του αρχηγού τους είναι να τα κάνει ο Σαμαράς μπάχαλο ισάξιο με αυτό ενός ΓΑΠ και άρα η επιχείρηση ανασύσταση της «δεξιάς πολυκατοικίας» να σηκώνει πολλούς μνηστήρες και ιδιαίτερα εκείνους που θα επιχειρήσουν να την πραγματοποιήσουν με όρους δεξιού λαϊκισμού και αυταρχισμού.

Το ΚΚΕ βρίσκεται πραγματικά σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο. Η εκλογική κρίση που προέκυψε από τα αποτελέσματα της 17^ης Ιουνίου μετατρέπεται ουσιαστικά σε κρίση ύπαρξης διότι κατ’ ουσίαν σηματοδοτεί την με βίαιο τρόπο εξάντληση της στρατηγικής επιβίωσης που ακολούθησε το κόμμα την τελευταία 20ετία. Η απόλυτη οργανωτική περιχαράκωση, η πολιτική εσωστρέφεια στα όρια «πολιτικής αιμομιξίας» και η μετατροπή ενός άλλοτε ζωντανού και εσωτερικά ανήσυχου πολιτικού οργανισμού σε «κόμμα-μαυσωλείο», οδήγησε σταδιακά στην απόλυτα παρανοϊκή στάση που κράτησε το κόμμα κατά τη μνημονιακή περίοδο, όπου κατήγγειλε και σνομπάρισε τους πάντες και τα πάντα που κινητοποιούνταν: ανθρώπους – κινήματα- ακόμα και …πατάτες! Στάση που συνεχίζεται ακόμα και μετεκλογικά μέσω ενός παραληρήματος σε βάρος του «λαού που δεν καταλαβαίνει» και των εκλογών που «σιγά μην αλλάξουν τα πράγματα», όταν επί δύο χρόνια το μόνο σύνθημα του ΚΚΕ ήταν «εκλογές τώρα»!  Και αυτό, παρά το γεγονός ότι είναι το μόνο κόμμα της αριστεράς που εξακολουθεί να έχει οργανωτική σχέση με πληβειακά στρώματα του πληθυσμού ενώ η μεγάλη και επώδυνη ιστορική πείρα του ως πολιτικός οργανισμός του επιτρέπει να εντοπίζει επικίνδυνες αυταπάτες και τυχοδιωκτισμούς στην πορεία αντίστασης του λαού και να προκρίνει την προσπάθεια για οργανωτική και προγραμματική συγκρότηση των κοινωνικών υποκειμένων. Η αριστερίστικη αυτή υποστροφή, αν συνεχιστεί, δεν μπορεί παρά να παγιώσει και αριστερίστικα ποσοστά εκλογικής επιρροής. Μια διαφορετική πορεία σημαίνει ουσιαστική συμμετοχή στα αυθόρμητα κινήματα που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα σαν διάδοχες μορφές αυτού των «πλατειών» και των «αγανακτισμένων» και ένα πρώτο άνοιγμα σε πολιτικούς χώρους που επιμένουν στις αναφορές στο λαϊκό στοιχείο και δεν γοητεύτηκαν από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία. Για να συντελεστεί κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει τη «μετατόπιση» ενός αγκυλωμένου κομματικού κορμού, ο οποίος γεννήθηκε, γαλουχήθηκε και ωρίμασε ακριβώς μέσα σ’ αυτήν 20ετία της απομόνωσης και της εσωστρέφειας, μετά τον οργανωτικό ακρωτηριασμό που προκάλεσε η διάσπαση και η μεγάλη φυγή στελεχών του ’91. Και αυτό σίγουρα φαντάζει τιτάνιο έργο όταν ακόμα και σήμερα οι ανώτατες κομματικές σειρήνες δείχνουν να θεωρούν ελκυστικότερο τον εγκλεισμό στα μπούνκερ της απομόνωσης και αυτοπροστασίας ώστε το κόμμα να ξαναβγεί στο φως «μετά την καταστροφή».

Η Χρυσή Αυγή δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα μέσα στο θολό αυτό πολιτικό τοπίο. Ήρθε για να μείνει. Όσο οι αιτίες που τη γιγάντωσαν θα παραμένουν ενεργές και «ακατανόητες» για το μέσο επίπεδο πολιτικής σκέψης, το οποίο διαγωνίζεται σε κλισέ ερμηνείες της ανόδου της, τόσο η Χρυσή Αυγή θα έχει τον πολύτιμο πολιτικό χρόνο να μεταφέρει τον τραμπουκισμό και την προβοκάτσια από τους δρόμους στα έδρανα του Κοινοβουλίου προσφέροντας γενναίες δόσεις τηλεοπτικού πολιτικού θεάματος. Μια κυβερνητική Δεξιά που δεν θα μπορεί να προχωρήσει σε «πατριωτική» και αντιμεταναστευτική ρελάνς απέναντι στη Χρυσή Αυγή λόγω της κυβερνητικής συγκατοίκησης με πιο «πολιτισμένους» πολιτικούς χώρους και ένας πιθανά μονοθεματικός ή ιδεοληπτικός και ασόβαρος ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση, θα αποτελέσουν βούτυρο στο ψωμί της κοινοβουλευτικής, πια, συμμορίας. Αν μάλιστα, μπροστά στο μέγεθος της κρίσης και των προκλήσεων, η κυβερνώσα Δεξιά καταβαραθρωθεί, τότε μεσοπρόθεσμα η υποχρεωτική ανασυγκρότηση της Δεξιάς σε αυταρχική και απολυταρχική κατεύθυνση θα περάσει από το τέμπο που επιβάλλει η ιδεολογία και ο πολιτικός πολιτισμός της Χρυσής Αυγής. Η πρόσφατη φιλο-χουντική στροφή του ηγέτη της και οι ύμνοι στην 21^η Απριλίου και τον Στρατό μόνο τυχαία γεγονότα δεν μπορούν να θεωρηθούν. Ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι ο Λεπέν ξεκίνησε από ηγέτης μιας περιθωριακής δράκας ροπαλοφόρων παρακρατικών τη δεκαετία του ’60 για να μετατρέψει το κόμμα του σε τρίτη πολιτική δύναμη της Γαλλίας σήμερα.

Τέλος, μια μικρή αναφορά και στο δικό μας πολιτικό χώρο, όπως εκφράζεται μέσα και γύρω από την Κίνηση Πολιτών Άρδην. Η οργανωτική ανάπτυξη και η πολιτική μας δράση τα τελευταία δύο χρόνια της καταστροφής της χώρας παρέμεινε αναντίστοιχη με τις αναγκαιότητες της συγκυρίας και το διακύβευμα της περιόδου. Παρέμεινε επίσης αναντίστοιχη σε σχέση με τον πλούσιο και συμπαγή όγκο ιδεολογικής και προγραμματικής δουλειάς που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, η οποία ακόμα εξελίσσεται και αναπτύσσεται. Η ενεργή συμμετοχή στα κινήματα του αντιστεκόμενου λαού και σε κάποιες συλλογικές προσπάθειες συγκρότησης ενός κινηματικού πολιτικού χώρου (π.χ. Σπίθα) δεν αναιρούν την ανάγκη εξισορρόπησης μεταξύ ιδεολογικού υδροκεφαλισμού και  οργανωτικής και πολιτικής υπανάπτυξης. Πόσο μάλλον όταν θεωρούμε βάσιμα ότι ο λαός μας πρέπει να προετοιμαστεί προγραμματικά και οργανωτικά για τη διαχείριση μιας καταστροφής που την βλέπουμε να έρχεται και η οποία θα απειλήσει την ίδια την διακριτή μας ύπαρξη, κοινωνικά και εθνικά. Οι αντιφάσεις και τα διλήμματα που αναπτύχθηκαν στο ίδιο το εσωτερικό του δικού μας χώρου κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης, είναι άκρως ενδεικτικά συμπτώματα μιας προβληματικής κατάστασης. Η συγκρότηση ενός καινούριου πολιτικού πόλου εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής απελευθέρωσης και δημοκρατίας δεν είναι μια αναγκαιότητα που «εφευρίσκεται» για να επιλύσει το δικό μας πολιτικό πρόβλημα. Αντίθετα, μέσα από την διακριτή παρουσία του και την πολιτική και ιδεολογική πίεση που θα ασκήσει ο πόλος αυτός, θα βοηθήσει ώστε να επιταχυνθούν αλλαγές και μετασχηματισμοί και στους υπάρχοντες πολιτικούς χώρους (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, λαϊκή δεξιά). Μια διαδικασία μετασχηματισμών που ήδη αποτυπώθηκε στις κινητοποιήσεις της μνημονιακής περιόδου αλλά και στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις και η οποία πρέπει να ενταθεί ώστε παλιοί ξεπερασμένοι διαχωρισμοί να δώσουν τη θέση τους σε νέους αυθεντικότερους και στη διατύπωση προταγμάτων που θα αντιστοιχούν στη νέα ιστορική περίοδο. Είναι βέβαιο ότι η μεγέθυνση του ΣΥΡΙΖΑ θα τον μετατρέψει σε ελκυστή των αντιστάσεων που θα εκδηλωθούν στη νέα αυτή περίοδο και άρα θα δυσκολέψει αντικειμενικά τη συγκρότηση ενός τέτοιου πόλου. Γρήγορα, όμως, θα αποδειχτούν η ανεπάρκεια και οι εγγενείς αδυναμίες της εφόδου του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία και το πολιτικό τοπίο θα παραμείνει ανοιχτό για το χώρο της λαϊκής και εθνικής αντίστασης. Αν αδρανήσουμε και αυτή τη φορά, τότε μας απομένει ο ρόλος των γκρινιάρηδων γερόντων του παλαιού τηλεοπτικού Μάπετ Σόου στο θεωρείο της πολιτικής σκηνής. Στ’ αλήθεια, μια καθόλου ελκυστική προοπτική.

Advertisement

Κυκλοφορεί στις 23/6 το νέο μετεκλογικό φύλλο (και αυτή τη φορά) της Ρήξης (φ. 86)

Κυκλοφορεί το νέο μετεκλογικό φύλλο της Ρήξης (φ. 86)

Κυκλοφορεί το Σάββατο 23 Ιουνίου στα περίπτερα το νέο φύλλο της εφημερίδας Ρήξη (φύλλο 86). Ο Γιώργος Καραμπελιάς, είδε ένα όνειρο. «Αντί γι’ αυτή την κυβέρνηση, «μία από τα ίδια», είχε συγκροτηθεί μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», στην οποία συμμετείχαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το ΚΚΕ, μια κυβέρνηση που έθετε με σοβαρότητα και επιτακτικά το αίτημα μιας πραγματικής και όχι προσχηματικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Η Μέρκελ και η Λαγκάρντ ήταν κυριολεκτικά έξαλλες και απελπισμένες… Σύντομα όμως αφυπνίστηκα και σκέφτηκα πως, εάν ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο, τότε τα αντιμνημονιακά κόμματα θα είχαν, από την προεκλογική περίοδο ήδη, στριμώξει τον Σαμαρά και τον Κουβέλη –ακυρώνοντας οριστικά τον Βενιζέλο– και μάλλον θα είχαν κατακτήσει και την πλειοψηφία…

Και αυτό το τεύχος, το μεγαλύτερο μέρος του είναι αφιερωμένο στις εκλογές και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματά τους, μπορείτε να διαβάσετε μια εκτενή ανάλυση του Γιώργου Καραμπελιά για το πώς θα περάσουμε από την αγανάκτηση στην Επ-Ανάσταση, μιας και οι εκλογές της 17ης Ιουνίου ανέδειξαν την αναγκαιότητα για έναν νέο ριζοσπαστικό, δηµοκρατικό και πατριωτικό πόλο.

Διαβάστε ακόμα σε αυτό το φύλλο:

Μηδενικό άθροισμα ή πολλαπλασιασμός δυνάμεων, του Γιώργου Καραμπελιά. ΣΥΡΙΖΑ, μετεξεταστέος… έστω και μετ’ επαίνων, Η αστοχία της προεκλογικής τακτικής και στρατηγικής, του Γιώργου Ρακκά. Το «μεγάλο παιχνίδι», η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η «µνηµονιακή» πολιτική απειλεί και την ακεραιότητα της χώρας, τουΣταύρου Χριστακόπουλου. Ο Νίκος Ντάσιος, εξετάζει αν υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης για την νέα Κυβέρνηση με τη Γερμανία. Ο Θόδωρος Ντρίνιας, γράφει για την αμηχανία του πολιτικού σκηνικού, σ’ ένα ρευστό τοπίο όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά. Εκλογές Ιουνίου, μια ακτινογραφία του εκλογικού αποτελέσματος, του Γιάννη Ξένου. Χρυσή Αυγή, ο αποτρόπαιος πρωταγωνιστής, του Γιώργου Ρακκά. Εκλογές στην εξωτική Θράκη, μεθοδεύσεις του προξενείου και μεταγραφές…, του Κώστα Καραΐσκου. Ανεξάρτητοι Έλληνες, Προεκλογικές αρρυθμίες και µετεκλογικά ερωτηµατικά, του Μιχάλη Χατζηπέτρου. Στο άγνωστο με βάρκα την καβάτζα; Προεκλογικά ήθη µε φόντο µια διαλυµένη χώρα…, του Νικόλα Δημητριάδη.

 

Κύπρος: Η Κύπρος στο Μνημόνιο, η Κύπρος ολοταχώς προς τον μηχανισµό στήριξης, του Χρήστου Πέτρου

Μεταναστευτικό, μπορεί να υπάρξει αλλαγή πολιτική με τη νέα κυβέρνηση και τους νέους σχηματισμούς;, τουΒασίλη Στοϊλόπουλου.

Διεθνή: Ο Πούτιν στο Ισραήλ, του Μ.Κ. Μπαδρακουμάρ. Ισπανία: ο αγώνας των ανθρακωρύχων της Αστουρίας, ένας αγώνας με παράδοση και μέλλον. Κουρδικό: η αντίσταση θα λύσει το κουρδικό πρόβλημα, συνέντευξη της συµπροέδρου του D.T.K. Αϊσέλ Τουγλούκ για το κουρδικό και τον ρόλο των διεθνών δυνάμεων από το Κουρδικό Γραφείο Ενημέρωσης. Ομπάματρον, το «πράσινο» πυρηνικό πρόγραµµα του Οµπάµα απειλεί τα εθνικά πάρκα της Γιούτας, του Κωνσταντίνου Μαυρίδη

Κοινωνία: Η λειψυδρία στην Αίγινα, Ένα παραμύθι για το νερό χωρίς δράκους, της Σχεδία στ’ ανοικτά της Αίγινας

Ελλάδα: Η δίαιτα, το ψωμί και ο αναπαυόμενος, το «κοινωνικό είναι» της ανέχειας και η µεταβολή της συνείδησης, του Δημήτρη Γιαννάτου

Ιδέες: Οι ευθύνες της διανόησης, η ιδεολογική νοµιµοποίηση του παρασιτικού καταναλωτισµού από τη διαννόηση, του Σπύρου Κουτρούλη

Λησμονημένες Ιστορίες: Ο Χίτλερ στο Παρίσι, τρεις ώρες τουρισμού ενός ψυχαναγκαστικού δικτάτορα, τουΚωνσταντίνου Μαυρίδη

Τέχνη: – O γολγοθάς της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, Golgota Picnic. Τoυ Ροντρίνγκο Γκαρσία , του Κώστα Σαμάντη∙ –Ταινιόραμα 2012, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα∙ και τα σκίτσα του Νικόλα

 

Αναζητήστε την στα περίπτερα!

Την εφημερίδα Ρήξη μπορείτε επίσης να τη βρείτε:

Αθήνα: Στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37 (Εξάρχεια) Θεσσαλονίκη: Στο Στέκι του Άρδην, Βαλαωρίτου 1 &Δωδεκανήσου γωνία (8ος όροφος), Πάτρα: Κοινοτικόν, χώρος εναλλακτικής παρέμβασης, Ηφαίστου, αρ. 50 (μεταξύ Γεροκωστοπούλου & Πατρέως).

Εφημερίδα Ρήξη ardin-rixi.gr perardin@gmail.com

Τηλ. επικοινωνίας: 210 3826319 & 2310543751

Μνημόνιο και κρίση, αντιμνημόνιο και ανατροπή

του Γιώργου Καραμπελιά

Την τελευταία περίοδο, επαναλαμβάνουμε διαρκώς πως δεν αντιμετωπίζουμε απλώς το δίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» αλλά την κρίση ενός οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, η οποία προσέλαβε τη μορφή του Μνημονίου. Επομένως, το ζήτημα για τις αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι να προχωρήσουν πέρα από το επιφαινόμενο και να μπουν στις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τις δυνατότητες ανάταξής της. Πολλοί αναγνώστες, ιδιαίτερα οι πλέον πρόσφατοι και οι λιγότερο εξοικειωμένοι με τις απόψεις μας, ή δεν κατανοούν την άποψή μας ή, ακόμα περισσότερο, θεωρούν ότι έτσι υπεκφεύγουμε ή ακόμα ότι δίνουμε συγχωροχάρτι στις μνημονιακές δυνάμεις. Γι’ αυτό λοιπόν απαιτούνται ορισμένες επιπρόσθετες αναγκαίες διευκρινίσεις.

Τι άραγε ήταν το μνημόνιο;

Πριν από τις εκλογές του 2009, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού είχε αφήσει για χρόνια αθεράπευτες τις πληγές μιας παρασιτικής οικονομίας, που εκδηλώθηκαν, μετά το 2008, με εκτίναξη του ελλείμματος και του χρέους, κάλεσε τους Έλληνες να αποδεχτούν την κρίση και να περάσουν σε μια εποχή λιτότητας, χωρίς όμως να προσφέρει και ένα διαφορετικό όραμα εξόδου από την κρίση.

Απέναντί του, το δημαγωγικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, εκφραστής των παρασιτικών στρωμάτων, των νταβατζήδων των «έργων» και των ΜΜΕ, διαβουκολώντας με ψεύτικες υποσχέσεις τις λαϊκές τάξεις, κατέκτησε για μια τελευταία και μοιραία φορά την εξουσία, με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που είχε επεξεργαστεί η φοβερή «οικονομική» του σύμβουλος, Λούκα Κατσέλη!

Επειδή όμως, «λεφτά» δεν υπήρχαν, και ήταν αδύνατο να ανακρούσει πρύμναν, δεδομένης της κοινωνικής και εκλογικής του βάσης, ως δόλιος συνωμότης, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο προκειμένου να επιβάλει τη λιτότητα στον ελληνικό λαό. Αυτό είχε ως προϋπόθεση να αποκοπεί η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές –εξ ου και οι καταγγελίες της χώρας από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της για μήνες ολόκληρους και η άρνηση δανεισμού με χαμηλό επιτόκιο–  ούτως ώστε η επιβολή των μέτρων να εμφανιστεί ως πίεση από τα πάνω και τους κρατικούς πλέον δανειστές μας, σε συμφωνία με το ΔΝΤ. Όλα αυτά πλέον είναι πολύ γνωστά. Και όμως, μέχρι σήμερα, δεν έχουν αναλυθεί με ευκρίνεια παρά μόνο από το Άρδην. Έτσι το μνημόνιο υπήρξε η συνωμοτικά οργανωμένη επιτάχυνση της κρίσης από εκείνα τα παρασιτικά στρώματα σε πανικό, που ήταν αδύνατο να αναγνωρίσουν

ΑΝΑΔΥΣΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

Η ανάδυση του ναζιστικού

φαινομένου

του Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα από τη σύγχυση της 6^ης Μαΐου, αναδείχτηκε στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής ζωής το φαινόμενο μιας συμμορίας που μεταβλήθηκε με αστραπιαία ταχύτητα σε ναζιστική απειλή. Αρχικώς, πολλοί πίστεψαν πως επρόκειτο απλά για μια αντισυστημική ψήφο αγανάκτησης και ότι σύντομα το κύμα θα καταλάγιαζε. Ωστόσο, οι έξι βδομάδες που πέρασαν κατέδειξαν πως έχουμε να κάνουμε –δυστυχώς– με κάτι βαθύτερο και μονιμότερο. Την εμφάνιση ίσως, για πρώτη φορά στην ιστορία μας, ενός μαζικού φασιστικού φαινομένου, το οποίο, στην περίπτωση που η κρίση στην Ελλάδα βαθύνει, μπορεί να λάβει ακόμα πιο επικίνδυνες διαστάσεις.

Σε αυτές τις έξι εβδομάδες, οι ναζιστικές συμμορίες επιδόθηκαν σε δεκάδες ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, με αποκορύφωμα την επίθεση στους Αιγύπτιους νόμιμους μετανάστες, ψαράδες του Περάματος. Παράλληλα, οι ναζί, ακολουθώντας την τακτική του Γκέμπελς, επειδή έβλεπαν πως κινδύνευαν να χάσουν ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της 6^ης Μαΐου, οργάνωσαν τα επικοινωνιακά «επεισόδια» στις τηλεοράσεις και στις δημόσιες εκδηλώσεις τους. Ο Κασιδιάρης μπορεί να είναι ψυχοπαθής αλλά το επεισόδιο στον

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΗ ΣΤΟ «ΑΙΓΑΙΟΝ» ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Όταν η κυβέρνηση με πρόφαση τα πρωτόκολλα της Ε.Ε. κατεβάζει τα βρακιά και όχι μόνο

Posted by admin

του Βάσου Φτωχόπουλου από την ιστοσελίδα του vasosftohopoullos.wordpress.com

Ο Υπουργός Άμυνας, αφού φιλοξένησε μία Γαλλίδα επίσημο στην ταβέρνα ΑΙΓΑΙΟΝ και έμεινε ιδιαιτέρως ικανοποιημένος, αποφάσισε ότι το γεύμα προς τιμήν των υπουργών αμύνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Σεπτέμβριο, όταν η Κύπρος θα ασκεί τα καθήκοντα της Προεδρίας, να το κάνει πάλι στο ΑΙΓΑΙΟΝ, και οι συνταγματάρχες του, αφού επισκέφτηκαν ξανά την ταβέρνα και συζήτησαν όλα τα σχετικά μαζί μου, έκλεισαν όλο τον χώρο για τις 26 του Σεπτέμβρη. Την Παρασκευή 1^η Ιουνίου με πήρε τηλέφωνο ο κύριος Ηλιάδης, για να μου αναφέρει δύο σημεία του πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν επισκέψεις σε εστιατόρια, ταβέρνες, καφετέριες και άλλους τέτοιους δημόσιους χώρους. Πρώτο σημείο, κατά τον Υπουργό, είναι το πρωτόκολλο περί ΣΗΜΑΙΩΝ. Ο χώρος εστίασης δεν μπορεί να έχει άλλες σημαίες παρά εκείνες των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν του ανέφερα ότι μπορώ να συζητήσω το ενδεχόμενο να τοποθετήσουν τις σημαίες τους έξω στον δρόμο, μπήκε απευθείας στο δεύτερο σημείο του πρωτοκόλλου, το οποίο είναι ακόμη πιο ύπουλο, δηλαδή ότι δεν μπορούν οι υπουργοί να περάσουν από χώρους που περιέχουν βιβλία, φωτογραφίες και αφίσες. Πολύ ευγενικά του εξήγησα πως την ελληνική σημαία δεν την κατεβάζουμε για κανέναν επίσημο και πως τα βιβλία, οι φωτογραφίες και οι αφίσες, πέραν του ότι βρίσκονται εκεί και δίνουν το στίγμα του χώρου μας, βρίσκονται εκεί και ως διακόσμηση εδώ και τριάντα χρόνια. Του είπα ευθέως μάλιστα ότι αυτά τα βιβλία και τα κάδρα ΔΕΝ τα κατεβάζω για κανέναν Ευρωπαίο, Κύπριο ή εδεκκίτη που έγινε ακελικός, με