Ο ελληνικός λαός ενάντια στη Νέα Τάξη

Η μάχη που δόθηκε στο κέντρο της Αθήνας, δεν ήταν μόνο μάχη του λαού ενάντια στη χούντα του ΠΑΣΟΚ και τον εξελισσόμενο, γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας. Είναι μια μάχη που δίνει ενάντια στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτή τη στιγμή, όλοι, από τη Μέρκελ μέχρι τον Ομπάμα, και από την ΕΕ μέχρι το ΔΝΤ, έχουν πέσει πάνω μας, και πασχίζουν με νύχια και με δόντια να επιβάλουν ένα πείραμα εκπτώχευσης και εξανδραποδισμού, μεταβολής μιας χώρας σε χώρο. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα χθεσινά γεγονότα: Το Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα μας έχει κηρύξει τον πόλεμο.

Αιτία του πολέμου, είναι ότι απειλείται η πλανητική ηγεμονία της Δύσης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, από την άνοδο της Ανατολικής Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι μέρες της αφθονίας έχουν τελειώσει για τη Δύση, και γι’ αυτό ετοιμάζεται να παλέψει για την διατήρηση των πλανητικών της προνομίων.
Αυτή η επίθεση, έχει ως πρώτο στόχο την Ελλάδα, για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η Δύση δεν θεωρεί την Ελλάδα οργανικό κομμάτι του εαυτού της – πράγμα που φαίνεται από τις ρατσιστικές εκδηλώσεις, των ΜΜΕ, και πολλών πολιτικών εναντίον μας. Η Ευρώπη, ενέταξε την Ελλάδα στην ΕΕ, για την γεωπολιτική αξία του «οικοπέδου Ελλάδα». Σήμερα, που τα Βαλκάνια έχουν ισοπεδωθεί και αναδύεται η νεο-οθωμανική Τουρκία δεν μας χρειάζονται. Γι’ αυτό θέλουν να μας ξεφορτωθούν.
Δεύτερον, η εκστρατεία γενικευμένης εκπτώχευσης ενός ολόκληρου λαού, αποτελεί ένα πείραμα, το οποίο θα «εισαχθεί» και στο εσωτερικό των Δυτικών κοινωνιών. Ξεκινάει πρώτα από τους «κλέφτες Έλληνες», για να προχωρήσει μετά και να πλήξει όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Γι’ αυτό και ο αγώνας του ελληνικού λαού ενάντια στην χούντα του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικας, έχει διεθνή σημασία. Οι Έλληνες δεν παλεύουν μόνο για τους εαυτούς τους, παλεύουν για όλους τους μη-προνομιούχους της Δύσης, οι οποίοι απειλούνται με βίαιο κοινωνικό αποκλεισμό.
Με τον ίδιο τρόπο που η επανάσταση του 1821, δεν ήταν μόνο μια επανάσταση ενάντια στον Οθωμανό κατακτητή, αλλά μια επανάσταση ενάντια στην Ιερά Συμμαχία, έτσι και σήμερα, ο μαχόμενος ελληνικός λαός, παλεύει με τη σημαία του στο χέρι ενάντια σε μια δικτατορία πλανητική.

Η κυβέρνηση συγκρατείται με στον θώκο της εξουσίας, διότι μπορεί να μην έχει την έγκριση του λαού, έχει όμως τη στήριξη του… παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό το λόγο οι πραιτωριανοί έχουν εξαπολυθεί και επιτίθενται δολοφονικά ενάντια σε άνδρες, γέρους, γυναίκες και παιδιά.
Αυτές είναι οι πραγματικές διαστάσεις της σύγκρουσης. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το μεσοπρόθεσμο εν τέλει πέρασε, με τους δειλούς προδότες του ΠΑΣΟΚ να σηκώνουν τα χεράκια τους για να μην κακοκαρδίσουν το Παγκόσμιο Κτήνος που ανέπνεε πάνω από τα κεφάλια τους. Κι όμως, επρόκειτο για μια πύρρειο νίκη. Γιατί αυτά που ψηφίστηκαν δεν μπορούν να εφαρμοστούν, από καμία κυβέρνηση χωρίς να χυθεί αίμα. Και γιατί, πλέον, η ετυμηγορία του λαού είναι καταδικαστική, όχι μόνο για το μεσοπρόθεσμο, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ, όπως και για όποια άλλη κυβέρνηση παίξει τον ίδιο ρόλο, του εντολοδόχου των ξένων κατακτητών. Εκτός, βέβαια, κι αν αποφασίσουν να καταργήσουν και τυπικά το δημοκρατικό πολίτευμα…

Αν θέλουν, ας τολμήσουν κάτι τέτοιο! Πλέον, οι δυνάμεις του Παγκόσμιου Συστήματος έχουν απέναντί τους έναν ολόκληρο λαό. Μέσα από τα δακρυγόνα και την αστυνομοκρατία, σφυρηλατείται ένα νέο κίνημα, που έχει ξεπεράσει τα αδιέξοδα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Παλεύει για Εθνική Αυτοδιάθεση, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Άμεση Δημοκρατία, και με το πείσμα, τα δάκρυα και το αίμα του, φέρνει τους Έλληνες στην πρωτοπορία των αντιστεκόμενων λαών.

30 Ιουνίου 2011

Περιοδικό Άρδην, εφημερίδα Ρήξη

Advertisement

ΠΙΣΩ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ!

«Σαν μια θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας»

Τελικά μόνον ένας τυφλός άνθρωπος είδε το δίκαιο, στάθηκε στο ύψος του και καταψήφισε την καταισχύνη. Οι υπόλοιποι είναι τυφλωμένοι από τη χοληστερίνη, το χρήμα, σάπιοι ως το μεδούλι από την εξουσία. Ο λαός θα τους θυμάται, και στην ιστορία θα μείνουν ως αισχροί προδότες, ιδιαίτερα δε εκείνους που μέχρι χθες επιδίδονταν σε λεονταρισμούς ότι θα καταψηφίσουν, και σήμερα σύρθηκαν σαν τα πρόβατα στο μαντρί.

Κατά τα άλλα, αυτή η προδοσία, μόνο με το μακρύ χέρι της φασιστικής αστυνομοκρατίας μπορεί να επιβληθεί –γι’ αυτό και η χούντα του ΠΑΣΟΚ έχει εξαπολύσει όλους τους πραιτοριανούς να δέρνουν αλύπητα και να συλλαμβάνουν τον κόσμο στα στενά της Αθήνας.

Δεν θα περάσει! Μέσα από τους καπνούς των δακρυγόνων και την αστυνομική βαρβαρότητα σφυρηλατείται ένα νέο κίνημα, μια νέα γενιά αγωνιστών που θα γκρεμίσει το σάπιο καθεστώς.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Με την ελληνική σημαία στο χέρι, θα παραμείνουμε στους δρόμους, στην πάλη για εθνική αυτοδιάθεση, κοινωνική δικαιοσύνη και άμεση δημοκρατία.

Για πάντα, μέχρι τη νίκη!

Άρδην-Ρήξη

Οι πλατείες ήταν μόνο η αρχή: να πάμε ένα βήμα παραπέρα *

Κι έρχεται η στιγμή

για ν’ αποφασίσεις

με ποιους θα πας

και ποιους θ’ αφήσεις

Δ. Σαββόπουλος

Οι αγανακτισμένοι έσπασαν τα μεταπολιτευτικά στεγανά και έθεσαν ξανά, έπειτα από δεκαετίες, τον ελληνικό λαό σε κίνηση. Ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να αμφισβητεί τις κυρίαρχες πολιτικές ταυτότητες και τους διαχωρισμούς του παλιού κόσμου – που από καιρό είχαν εξαντληθεί και έχασκαν σαν πουκάμισα αδειανά. Έτσι, μια ολόκληρη κοινωνία ανοίγει δρόμο μέσα από τα ερείπια του χθες, προς μια νέα εποχή.

Σήμερα, ένα νέο, αυτόνομο υποκείμενο γεννιέται στις πλατείες. Το κύριο γνώρισμά του είναι ότι συνθέτει το αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση με εκείνα για κοινωνική χειραφέτηση και άμεση δημοκρατία. Κατά τούτο, θα λέγαμε ότι ανήκει οργανικά στη μεγάλη οικογένεια των ριζοσπαστικών κινημάτων του 21^ου αιώνα. Από τη μια αμφισβητεί κατά πρόσωπο την παγκοσμιοποίηση και το εγχώριο προσωπικό της – εξ ου και η σύνθεση μεταξύ εθνικής αυτοδιάθεσης και κοινωνικής χειραφέτησης, απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο και από την άλλη ξεκαθαρίζει οριστικά τους λογαριασμούς του με τα φαντάσματα των κινημάτων του προηγούμενου αιώνα, τον αυταρχισμό, τον ολοκληρωτισμό, τη διάκριση μεταξύ διευθυντών και διευθυνόμενων –γι’ αυτό και επιμένει τόσο πολύ στο αίτημα για άμεση δημοκρατία.

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή βιώνουμε μόνο την πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας. Την κατεδάφιση και την αποδόμηση του παλιού. Γι’ αυτό και στο πολιτικό σκηνικό χάσκει αυτή τη στιγμή ένα τεράστιο κενό, ενώ, ταυτόχρονα, παρατηρούμε μια μεγάλη κινητοποίηση από παράγοντες που μέχρι χθες είχαν πεταχτεί έξω από το μεγάλο πολιτικό παιχνίδι, ή που έπαιζαν ρόλο καθ’ όλα περιθωριακό. Εμείς δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση για τη συγκρότηση μετώπων και κινήσεων, που θα στηρίζονται στη λαϊκή βάση και το κίνημα των αγανακτισμένων, και θα το εκφράζουν έστω και μερικά, έστω και ατελώς. Διότι, τότε, ακόμα και τα ποικιλώνυμα «αντιμνημονιακά μέτωπα» θα υπόκεινταν σε έναν κάποιο έλεγχο από τη βάση του κινήματος. Διαφορετικά, εάν απουσιάζει αυτός ο έλεγχος, κινδυνεύουν να αποτελέσουν απλώς απόπειρες να επωφεληθούν και να χρησιμοποιήσουν το τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας, που σαρώνει την ελληνική κοινωνία, χώροι και προσωπικότητες που προ πολλού έχουν φάει τα ψωμιά τους σε επίπεδο οραμάτων, ιδεολογίας και προτάσεων.

Η εποχή μας χρειάζεται πραγματικές ανατροπές κι επαναστάσεις, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό, και όχι απορροφητήρες δυσαρέσκειας και ευκαιριακά σχήματα διαμαρτυρίας. Μια μορφή ζωής πεθαίνει, και αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να επινοήσουμε, μέσα από τον μεγάλο ελληνικό «Μάη» των πλατειών, μία άλλη, που ν’ απαντάει στις προκλήσεις και τα αδιέξοδα της εποχής μας, να επιτρέπει στον ελληνικό λαό να σταθεί στα πόδια του, μέσα στην κρίση της παγκοσμιοποίησης και την ολοκληρωτική ανατροπή των πλανητικών ισορροπιών. Τίποτε λιγότερο!

Γι’ αυτό και, σύντομα, θα περάσουμε σε μια φάση όπου τα ήθη, οι νέες ιδέες και οι πρακτικές, που μπουσουλάνε ακόμα σήμερα στις πλατείες, θα πρέπει να εξαπλωθούν μέσα στο σώμα της κοινωνίας και να ολοκληρωθούν σ’ ένα νέο κίνημα. Αυτό είναι το στοίχημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα: το εάν μπορεί να ριζώσει και να εξελιχθεί ό,τι εγκαινιάστηκε με το κίνημα των αγανακτισμένων. Στο μέτρο που θα συμβεί αυτό, θ’ αρχίσει να αλλάζει και η ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις επεξεργασίας μιας πραγματικής, ρεαλιστικής και υλοποιήσιμης εναλλακτικής πρότασης στο γενικευμένο ξεπούλημα και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού, που επιχειρείται σήμερα.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γεννηθούν νέοι φορείς, αυτόνομοι από τον παλιό πολιτικό κόσμο, από το σύστημα και τις δήθεν αντιπολιτευτικές του εφεδρείες, τα χθεσινά «κατεστημένα της αμφισβήτησης», φορείς που θα αναλάβουν να φέρουν σε πέρας αυτόν τον μετασχηματισμό. Και αυτό το έργο έχει δύο σκέλη, που επικοινωνούν και αλληλοτροφοδοτούνται.

Το πρώτο είναι ιδεολογικο-πολιτικό. Θα πρέπει, δηλαδή, αυτό το νέο αυτόνομο υποκείμενο να παραγάγει πολιτική, θέσεις που να υλοποιούν τις κεντρικές κατευθύνσεις πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα, στα εθνικά, τα κοινωνικά, τα εργασιακά, την παιδεία, στο επίπεδο της πρότασης ζωής και στον πολιτισμό.

Δεύτερο, είναι το οργανωτικό στοίχημα. Στο πως τα μέτωπα που έχτισε ο αγωνιζόμενος λαός στις πλατείες μπορούν να γεννήσουν μέτωπα μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας. Στο πως, δηλαδή, θα γεννηθούν νέες δομές που θα δώσουν διέξοδο στις τελματωμένες διαδικασίες και διεργασίες που επικρατούν σ’ αυτούς τους χώρους, με τον ίδιο τρόπο που δόθηκε η διέξοδος από τις πλατείες στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Στο πως, δηλαδή, οι αγανακτισμένοι της πλατείας θα εξελιχθούν σε αγανακτισμένους μέσα στους μαζικούς κοινωνικούς χώρους.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να δοθεί μια εξήγηση. Η ελληνική κοινωνία, όντας κοιμισμένη μέσα στην ύστερη μεταπολίτευση, αντιμετωπίζει τεράστια ένδεια εργαλείων για να μπορέσει να φέρει σε πέρας αυτό το έργο. Πιο απλά, όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να γίνουν πάνω στις χτεσινές πεπατημένες, με τον παραγοντίστικο τρόπο που δίδασκε ο χτεσινός δικομματισμός, ούτε με την οργανωσιακή λαγνεία της ελληνικής αριστεράς. Η ρήξη με τη μεταπολίτευση δεν μπορεί να είναι μόνον ρήξη με τις ιδέες και την κοσμοαντίληψή της.

Πρέπει να είναι και ρήξη με τις πρακτικές της, τον τρόπο με τον οποίον ασκούσε πολιτική. Ρήξη με αυτό το τόσο γνώριμο πολιτικό ον: προσωπολάτρη, χειροκροτητή και, ταυτόχρονα, τυχοδιώκτη και οπορτουνιστή, συνδικαλο-πατέρα, πολιτευτάκια, που άλλα λέει κι άλλα κάνει, που εκφυλίζει όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες, που ανάγει τον ψευδοριζοσπαστισμό και την προσποίηση σε συστατικό στοιχείο του «επικοινωνιακού» (sic!) του προφίλ.

Και, ταυτόχρονα, πρέπει να κομίζουν και καινοτομίες, οι οποίες να εκφράζουν τις σύγχρονες πραγματικότητες που δεν χωρούν στα χτεσινά σχήματα. Να καλύπτουν τις πολλαπλές ταυτότητες που έχουν οι άνθρωποι σήμερα (ταυτόχρονα εργαζόμενοι, άνδρες ή γυναίκες, πολίτες, κάτοικοι, και, βέβαια, λαός με ταυτότητα, ιστορία και μνήμη), χωρίς να καταπιέζεται καμία από αυτές. Να βρουν μια ισορροπία μεταξύ της άμεσης δημοκρατίας και της σύνθεσης, αποφεύγοντας τον κατακερματισμό από τη μια, και τους αποκλεισμούς από την άλλη.

Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών, η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη, με τις αρχικές διακηρύξεις της για Άμεση Δημοκρατία, έδειξε αρχικώς ότι είχε τη δυνατότητα να εξελιχθεί στο πολιτικό εργαλείο που θα μπορούσε –μαζί με άλλες πρωτοβουλίες, βέβαια– να φέρει σε πέρας ένα μεγάλο μέρος των αναγκαίων μετασχηματισμών και να αποτελέσει μια οργανωμένη βάση του κινήματος, που θα συνιστούσε και το προνομιακό όπλο για τη διαμόρφωση μετώπων με προοπτική και διάρκεια. Υπέστη, όμως, μια παλαιοκομματική οπισθοδρόμηση, και γι’ αυτό ευθύνονται, εκτός από την απειρία, και οι φοβίες, οι αντιφάσεις και οι εμμονές του ιδρυτή της, Φαίνεται ότι δεν επιλέγουμε τη συγκρότησή μας σε πραγματικό πολιτικό κίνημα, ως μία αυτόνομη δύναμη που κινείται μέσα στις πλατείες σαν το «ψάρι μέσα στο νερό», και, πάνω σε αυτή τη βάση, συγκροτούμε και ευρύτερες συμμαχίες αντίθετα, ακολουθούμε μια αυτοκτονική λογική που θα μας οδηγήσει να συρρικνώσουμε τις Σπίθες και να παίξουμε αποδυναμωμένοι το χαρτί του «αντι-μνημονιακού μετώπου» και της συνεργασίας με διάφορους «παράγοντες» κ.ο.κ.

Η ΚΑΠ χαντακώνει και τη δικιά της την εξέλιξη, γιατί ακριβώς αυτό το «Μέτωπο» σήμερα κινδυνεύει να είναι αποκλειστικά μια συνένωση προσωπικοτήτων, που θα εκφράσει ένα μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας. Και μια τέτοια συνένωση λειτουργεί μέσα από κλειστές, ολιγομελείς συσκέψεις, και οργανώνεται από «στρατηγεία», δεν έχει χρόνο ούτε ενδιαφέρον για τη διαμόρφωση νέων αγωνιστών, ανώτερης ποιότητας και ήθους, για τη συμμετοχή μέσα στα κινήματα, ώστε να αποτελεί κομμάτι της ίδιας της λαϊκής καθημερινότητας, ό,τι, δηλαδή, πρέπει, σήμερα, να κάνει κάποιος για να επιταχύνει τις διαδικασίες ανάδυσης ενός νέου κινήματος.

Πώς θα μπορούσαν, άραγε, να εξελιχθούν τα πράγματα; Είναι ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Η Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών κινδυνεύει να καταλήξει σε μια απλή υπόμνηση του τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε!

Διότι μια Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών, αν θέλει πραγματικά να διαμορφώσει όρους ενίσχυσης και ολοκλήρωσης ενός κινήματος στην Ελλάδα, θα μπορούσε:

– Να οσμωθεί με τις πλατείες, βοηθώντας το εν τη γενέσει πολιτικό υποκείμενο να ξεκαθαρίσει γρηγορότερα τους λογαριασμούς τους με τις δυνάμεις της παλιάς αριστεράς και των άλλων κατεστημένων της αμφισβήτησης, που, μέσα από την υπερ-κινητοποίηση των στελεχών τους και τον εκφυλισμό των διαδικασιών του κινήματος, επιδιώκουν να το ελέγξουν και να το εκτρέψουν σε ένα ηττοπαθές κίνημα, που ψελλίζει τα χθεσινά κλισέ.

– Να κινητοποιήσει όλον τον ελληνικό λαό, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο μια μεγάλη καμπάνια υπογραφών που να απαιτούν δημοψήφισμα εναντίον του Μνημονίου. Μια τέτοια κίνηση θα έφερνε τον αέρα της αντίστασης και στο τελευταίο σπίτι αυτής της χώρας, ενώ, ταυτόχρονα, θα έδινε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αυτο-οργανωθούν γύρω από έναν απλό σκοπό, δίχως διαμεσολαβήσεις και καπελώματα.

– Να συνεχίσει το μεγάλο έργο της ιδεολογικο-πολιτικής σύνθεσης, συντάσσοντας όλες τις επιμέρους και διάσπαρτες φωνές και απόψεις, που ακούγονταν μέχρι σήμερα γύρω απ’ όλα τα ζητήματα, σε έναν ενιαίο πολιτικό λόγο. Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μέσα από την πραγματοποίηση εκδηλώσεων για κάθε ζήτημα, την κινητοποίηση πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, την οργάνωση ειδικών θεματικών ομάδων δουλειάς, που ασχολούνται με κάθε πτυχή του συλλογικού μας βίου.

– Να αποπειραθεί τη μεταφορά του πνεύματος και του κλίματος των πλατειών μέσα στους μαζικούς χώρους, συμβάλλοντας στη συγκρότηση μετώπων μέσα στους χώρους δουλειάς, τα πανεπιστήμια, και τις γειτονιές.

– Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις και τη συνακόλουθη οργανωτική ανάπτυξη της Κίνησης θα μπορούσε να οικοδομηθεί και ένα αξιόπιστο αντιμνημονιακό μέτωπο, όπου η Σπίθα θα λειτουργούσε ως ο εγγυητής της σοβαρότητάς του και της σύνδεσης με τα μαζικά κινήματα.

Γνωρίζουμε πως τα πράγματα βιάζουν, οι καιροί ου μενετοί. Και το μεγάλο στοίχημα είναι πώς το νέο, που έχει όντως γεννηθεί, από ποικίλες πρωτοβουλίες και προνομιακά από τη Σπίθα, και κορυφώνεται σήμερα στις πλατείες των αγανακτισμένων, θα αρχίσει να μετεξελίσσεται σε ένα οργανωμένο και συνεκτικό κίνημα. Θέσαμε τις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Όμως καθυστερούμε απελπιστικά και αυτή η καθυστέρηση θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα στην παράδοσή μας σε συμφωνίες κορυφής και μόνο και στη συρρίκνωση, ακόμα και την πιθανή διάλυση της ΚΑΠ.

16 Ιουνίου 2011

Γιώργος Καραμπελιάς

*Κείμενο που είχα γράψει πριν τη Συνδιάσκεψη της ΚΑΠ της 18^η-19^ης Ιουνίου και το οποίο, για να μην πυροδοτήσει τότε αντιπαραθέσεις, δεν δημοσιεύτηκε. Αντ’ αυτού, προτιμήθηκε το κείμενό μου, «Η Σπίθα και οι Αγανακτισμένοι», που είχε δημοσιευτεί στις 17 Ιουνίου στην κεντρική ιστοσελίδα της Κίνησης, όπου οι ίδιες απόψεις παρουσιάζονταν με πιο συνοπτικό και ήπιο τρόπο. Αυτές τις απόψεις μου τις γνώριζαν και πολλά μέλη της Συμβουλευτικής και άλλα μέλη των Σπιθών και, βεβαίως, οι φίλοι μου στο Άρδην, ακόμα και έξω από αυτό. Εξ άλλου, στην τελευταία Συμβουλευτική όπου συμμετείχα, στις 16 Ιουνίου, την ημέρα που είχα γράψει και αυτό το κείμενο, προσπαθούσα με επιμονή να πείσω τον Μ.Θ. πως δεν πρέπει να νιώθει εχθρότητα με τις πλατείες και το κίνημα των Αγανακτισμένων, και αυτό το γνωρίζουν και κάποιοι από αυτούς που σήμερα σιωπούν. Δημοσιοποιώ, λοιπόν, το κείμενο μου, ώστε να κατανοήσουν όλοι τα πολιτικά αίτια μιας, από πρώτη άποψη, δήθεν προσωπικής και «οργανωτικίστικης» αντιπαράθεσης. Η εμμονή στα οργανωτικά υποκρύπτει πάντα πολιτικές διαφωνίες.

Γ.Κ. 26 Ιουνίου 2011

Επιστολή παραίτησης του Γ. Καραμπελιά από τη Συμβουλευτ​ική Επιτροπή της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών (Σπίθα)

«Σύντροφοι γρηγορείτε, ο παλιός κόσμος είναι ήδη πίσω σας»*…

Τα τελευταία γεγονότα στο εσωτερικό της Ανεξάρτητης Κίνησης Πολιτών έχουν τροχοδρομήσει αρνητικότατες εξελίξεις για το εγχείρημά μας. Η έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας, που παρατηρήθηκε στη συνδιάσκεψη, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά συνέχεια μιας τακτικής μηνών, με διαρκείς αντεγκλήσεις και συγκρούσεις χωρίς αρχές· αυτές, δυστυχώς, δεν αντανακλούν μόνο προσωπικές στρατηγικές, ή απειρία σε επίπεδο Σπιθών, αλλά εκπορεύονται κατ’ εξοχήν από λανθασμένες επιλογές και τακτικές της ίδιας της ηγεσίας της κίνησης: Η αλλαγή τριών (ή μήπως τεσσάρων;) οργανωτικών υπευθύνων, η προώθηση πέντε ή έξι νέων «οργανωτικών» σχημάτων και η έλλειψη παραγωγής πολιτικής –δεν υπάρχει ούτε μία επιτροπή επεξεργασίας θεμάτων– καταδεικνύουν μια μονόπλευρη εμμονή σε ένα μοντέλο οργάνωσης, σύμφωνα με το οποίο οι Σπίθες λειτουργούν μόνο ως μηχανισμοί προετοιμασίας μαζικών εκδηλώσεων της ηγεσίας της κίνησης, με πενιχρή αν όχι ανύπαρκτη παρέμβαση σε μαζικά κινήματα.

Παρ’ όλα αυτά, μέχρι τη συνδιάσκεψη, έθετα σε δεύτερη μοίρα αυτές τις διαπιστώσεις μου, κρίνοντας πως η «εξωτερική» δυναμική της Κίνησης υπερκάλυπτε τις εσωτερικές αδυναμίες –κάποτε και φαιδρότητες– στη λειτουργία μας. Εξ άλλου, είχα αποδεχτεί τη συμμετοχή μου στην Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της Κίνησης, παρά τους ενδοιασμούς μου, διότι η κρίση που περνάει η χώρα υποχρεώνει σε συστράτευση όλους όσους συμφωνούν γύρω από το τετράπτυχο, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία.

Η Συνδιάσκεψη αποτέλεσε όντως ένα σημείο καμπής, όπως έγραφα σε πρόσφατο κείμενό μου. Κατ’ αρχάς θετικά, διότι με μεγάλη προσπάθεια κατορθώσαμε να μη βγούμε διασπασμένοι από αυτήν, παρά τις αντίθετες και συντονισμένες προσπάθειες, γεγονός που δείχνει τη δύναμη ενός συλλογικού σώματος. Επειδή όμως, για κάποιους, ο κίνδυνος είναι ακριβώς η συγκρότηση ενός συλλογικού υποκειμένου που διασκέπτεται, συνεδριάζει και αποφασίζει, αμέσως μετά, επικράτησαν τα αρνητικά στοιχεία και άρχισε μια μεθοδευμένη συκοφαντική εκστρατεία, με στόχο την αποχώρηση ενός μέρους της Κίνησης. Και δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά την αθρόα δημοσίευση ψευδολόγων κειμένων, τη στιγμή που, επί μήνες, κείμενά μου –που συχνά είχα γράψει με προτροπή του ίδιου του Μ. Θεοδωράκη (για παράδειγμα, κείμενό μου για τις Θέσεις της Σπίθας ή για τα γεγονότα της Κερατέας, κ.λπ.)– έμειναν αδημοσίευτα σε αυτή την, ξαφνικά, τόσο «δημοκρατική» ιστοσελίδα.

Αυτά θα πρέπει να συνδυαστούν με τις πρόσφατες συμμαχίες με ένα κομμάτι του συστήματος, το οποίο γυρεύει σήμερα να επιπλεύσει πάνω σε ένα αντιμνημονιακό σωσίβιο, οπότε ο ρόλος της Σπίθας γίνεται πολύ πιο διακοσμητικός, ενώ ενισχύεται η παρουσία και ο ρόλος παραγόντων που επιζητούν εκλογική επιβεβαίωση και βουλευτικούς θώκους. Δυστυχώς, κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε «μια από τα ίδια», τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, μέσα στη δίνη της κρίσης, δεν έχει ανάγκη από ένα πολιτικό σχήμα συναρμολογημένο από τα ερείπια του υπό κατεδάφιση παλιού κόσμου.

Ο ελληνικός λαός, μέσα από τον υπό εξέλιξη ελληνικό «Μάη», χρειάζεται νέα πολιτικά εργαλεία, τα οποία, μέσα στο κλίμα της πραγματικής δημοκρατίας, θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του. Η ανάπτυξη ενός νέου μαζικού κινήματος, στο οποίο η Κίνηση και ο Μίκης Θεοδωράκης συνέβαλαν, αποτέλεσε το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, σήμερα όμως χρειάζονται νέα βήματα και αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε, και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσω να στρατεύομαι.

Οι σχεδόν πέντε δεκαετίες μιας αδιάλειπτης πολιτικής δραστηριότητας, δίχως συστημικές παρεκβάσεις, δεν μου επιτρέπουν να ανεχτώ άλλο την επανάληψη πρακτικών που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στη σκληρότερη ματαίωση της πρόσφατης ιστορίας του και θέτουν σε κίνδυνο το νέο που γεννιέται. Και αυτή τη διαδρομή μου δεν θα την αμαυρώσουν αστεία ανταλλάγματα, όπως μια περίοπτη θέση σε ένα πολιτικό σχήμα, ή μια κοινοβουλευτική έδρα.

Το δικό μου όραμα είναι φτιαγμένο από άλλα υλικά. Γι’ αυτό και σας κοινοποιώ την παραίτησή μου από την Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή της ΚΑΠ, η οποία υπήρξε όντως και κατ’ εξοχήν «συμβουλευτική»! Για περισσότερες εξηγήσεις και λεπτομέρειες θα επανέλθω αν και όταν χρειαστεί.

 

Υ.Γ. Κάποιοι, ανενδοίαστα, αναφέρονται υβριστικά στο Άρδην και τη Ρήξη. Μπορώ να πληροφορήσω τους καλόπιστους –όχι βέβαια τους υβριστές–, ότι το Άρδην από το 1996 και η Ρήξη σε δύο περιόδους μετά το… 1980, αποτελούν συλλογικά εγχειρήματα μιας αναγνωρισμένης ποιότητας με εκατοντάδες συνεργάτες και συμβολή όσο κανένα άλλο έντυπο στην Ελλάδα στη διαμόρφωση του ιδεολογικού χώρου στον οποίο κινείται και η ΚΑΠ. Μερικοί από αυτούς συμμετέχουν στη Σπίθα, όχι όλοι βεβαίως, ούτε καν ολόκληρη η συντακτική επιτροπή των εντύπων μας. Και αν επαίρομαι για κάτι δεν είναι για τα δεκάδες βιβλία που έχω γράψει, ούτε για τους προσωπικούς μου αγώνες, όσο για το ότι μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες έχω συμβάλει στη διαμόρφωση συλλογικών υποκειμένων που διαμορφώνουν ανθρώπους με υψηλό πνευματικό επίπεδο, γενναίο φρόνημα και υψηλό ήθος. Αυτό το ήθος που λείπει από τους υβριστές και όσους δεν πάσχισαν ποτέ ειλικρινά για τίποτε το συλλογικό στη ζωή τους.

 

Γιώργος Καραμπελιάς

* Σύνθημα από τους τοίχους του Μάη του ’68

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

          Έφαγα 25 χρόνια ζωής, σπουδάζοντας στην θεωρία αλλά και στην πράξη την οργάνωση της ανθρώπινης εργασίας. Σας ομολογώ ότι απελπίστηκα. Κόντρα στα όνειρα μου για συμμετοχή, για αυτονομία, για αυτοδιεύθυνση, για αυτοοργάνωση, ο Έλληνας της μεταπολιτευτικής περιόδου αρνιόταν πεισματικά να αναλάβει την ευθύνη της ενηλικίωσης του. Αρνιόταν να πάρει την υπόθεση επάνω του. Ένοιωθα  συχνά πως οι άνθρωποι γύρευαν ένα κάποιο <<αφεντικό>> να αποθέσουν πάνω του την ευθύνη της διοίκησης και να λουφάξουν ήσυχοι στην ασφάλεια που παρέχει η άρνηση της ριψοκινδύνευσης. Κάθε συγκροτημένη προσπάθεια οργανωτικής απελευθέρωσης, εκχώρησης ουσιαστικών αρμοδιοτήτων, υποκίνησης στην ανάληψη πρωτοβουλιών, ήταν λες και πυροδοτούσε έναν υποσυνείδητο καταχωνιασμένο φόβοαπέναντι σε οποιαδήποτε μορφή αυτοδιεύθυνσης της εργασίας. Σε έρευνα που έκανα, σχεδόν 1 στους 2  εργαζόμενους, έκριναν ως πιο σημαντικό πράγμα στηvδουλειά τους, να ξέρουν πως θα υποστούν παρατήρηση-επίπληξη, όταν κάνουν λάθος. Τέτοια ευσυνειδησία ή τέτοια ανασφάλεια;

          Οι Έλληνες της μεταπολιτευτικής περιόδου όχι μόνο ανέχονταν, αλλά απαιτούσαν επιπλέον παντού τη διαμεσολάβηση. Διαμεσολάβηση από το δάσκαλο για την πρόσβαση στη γνώση, διαμεσολάβηση από το βουλευτή για την άσκηση της εκχωρημένης πολιτικής τους ελευθερίας, διαμεσολάβηση από τον δικηγόρο για την άσκηση των εκχωρημένων δικαιωμάτων, διαμεσολάβηση από το αφεντικό ή την Επιθεώρηση Εργασίας για την άσκηση της εκχωρημένης κοινωνικής ελευθερίας, διαμεσολάβηση από τον παπά για την εξασφάλιση της μετά θάνατον βασιλείας των ουρανών, διαμεσολάβηση από τον μεταπράτη για την προώθηση της παραγωγής, διαμεσολάβηση από τον διαφημιστή για την επιλογή ενός προϊόντος, διαμοσελάβηση από τον κάθε Πρετεντέρη για να μάθουμε την είδηση, διαμεσολάβηση από τον κάθε ψυχαναλυτή για να ανακαλύψουμε το χαμένο εντός μας, διαμεσολάβηση από τον κάθε ευρωθρεμένο διανοούμενο για να μάθουμε την ιστορία μας.

          Καταλήξαμε να χρειαζόμαστε διαμεσολάβηση από την κάθε τσατσά για να βρούμε γκόμενα. Όπως ακριβώς τα ανέραστα νήπια. Και εννοώ το ανέραστος με την έννοια του ανίκανου να ριψοκινδυνεύσει στο άθλημα της σχέσης. Του ανίκανου να ωριμάσει και να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Έτσι, απαράλλαχτα ίδια, το νηπιακό και εξαρτημένο κρατίδιο, προσδοκά στη διαμεσολάβηση μια των Άγγλων, μια των Γάλλων, μια των Αμερικάνων, μια της Μέρκελ και μια του Τρισέ. Τώρα στα στερνά και του Ισραήλ ή των νεοοθωμανώντου Νταβούτογλου.

<<Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιοςελογιζόμην>>, λέει η παράδοση μας. Απλά πράγματα

          Σ’ αυτή την έρημο της μεταπολίτευσης, υπήρξαν πολλές νύχτες που με βασάνισε ετούτος προβληματισμός. Πως στο διάολο καταντήσαμε έτσι; Αν πίσω απ’ όλα αυτά, κρύβεται η δικαιολογημένη ανθρώπινη αβεβαιότητα ή βαθιά ανθρώπινη ανασφάλεια, τι τρόπους έχουμε να την αντιμετωπίσουμε; Γιατί δεν σκύψαμε να αφουγκραστούμε τις ίδιες τις λέξεις μας; Λένε στην επιστήμη της πληροφορικής πως η πληροφορία είναι η μονάδα μέτρησης της αβεβαιότητας. Με άλλα λόγια όσο περισσότερες πληροφορίες έχεις, τόσο μεγαλύτερη βεβαιότητα εξασφαλίζεις.

         Εκεί αποσκοπούν όλα τα οργανωτικά μοντέλα και συστήματα. Στη μείωση της αβεβαιότητας. Άλλωστε με βάση την ετυμολογία της λέξης Information σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, αν θες να είσαι ασφαλής πρέπει να είσαι In form, μέσα στη φόρμα, μέσα στο τύπο. Βρες, δηλαδή, ένα καβούκι να κλειστείς και ησύχασες. Βρες ένα οργανωτικό κουτί να βάλεις το κεφάλι σου και καθάρισες. Βρες, ύστερα, έναν μεσολαβητή να διαμεσολαβεί ανάμεσα στο δικό σου κουτί και στα άλλα και κανένα πρόβλημα.

          Μα έρχεται αυτή η ριμάδα η ελληνική γλώσσα και δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Πληροφορία, δεν είναι In form, είναι φέρω πληρότητα. Δηλαδή αν θέλω να είμαι ασφαλής, πρέπει να είμαι ολόκληρος, ακέραιος. Και ακέραιος είμαι όταν είμαι αληθινός. Όταν η ύπαρξη μου δεν ψευτίζει. Να γιατί ο Ελύτης θα ορίσει <<όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο αίμα μυρίζει>>.

             Γιατί πάντα εδώ και αιώνες, η αποτελεσματικότητα είναι το πιο ισχυρό άλλοθι των εξουσιαστών για να περιορίσουν την ελευθερία. Η οργάνωση, μια ελληνική οργάνωση δεν μπορεί να στοχεύει πουθενά αλλού, σε κανένα άλλο αποτέλεσμα, παρά μονάχα στην ελευθερία.  Γιατί είναι δηλωμένο και βεβαιωμένο από τον παππού μου τον Αριστοτέλη πως το να ζητάς παντού το χρήσιμο και το αναγκαίο δεν ταιριάζει σε ανθρώπους μεγαλόψυχους και ελεύθερους. Δεν διαπραγματευόμαστε την ολόκληρη ελευθερία, δεν διαπραγματευόμαστε την αδιαμεσολάβητη δημοκρατία για χάρι κανενός χρήσιμου και αναγκαίου. Στα παπάρια μας το αποτέλεσμα, αν είναι να χάσουμε και πάλι τη ψυχούλα μας, τώρα που τη βρήκαμε. Το θέμα δεν είναι απλά, αν τα όνειρα μας θα πάρουν εκδίκηση, αλλά ότι για να συμβεί αυτό, θα πρέπει επιτέλους, στα όνειρα μας να μην χωράνε μεσάζοντες!

          Εδώ νομίζω βρίσκεται το κουμπί της ειρηνικής μας επανάστασης. Ότι ετούτη η κοινωνία, σχεδόν από το πουθενά, μέσα στην οδύνη του μνημονίου, μέσα στην αποχαύνωση του καταναλωτισμού και της ευρωλιγούρας, πρέπει να βρει τη μαγκιά να επανεφεύρει το όρθιο βάδισμα. Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Δημοκρατία είναι η κατάργηση του νηπίου. Δημοκρατία είναι όταν ο τόπος μας αντριεύει και αντριώνεται.

         Εδώ βρίσκεται και το κουμπί του <<οργανωτικού ζητήματος>> της κοινωνία μας, αλλά και των φορέων που οραματίζονται τη μεγάλη ανατροπή. Ότι η <<οργάνωση>> μας, θα πρέπει να είναι υπηρετική όχι των στόχων μας, αλλά της αλήθειας μας. Της ελευθερίας μας. Άρα δεν μπορεί να εκπροσωπείται, να διαμεσολαβείται, να μεσιτεύται ή να αντιπροσωπεύεται. Η ελευθερία μας, η Δημοκρατία μας, η οργάνωση μας, η ύπαρξη μας ολόκληρη, τώρα που καταργούμε το νήπιο, οφείλει να  είναι μόνο άμεση και αδιαμεσολάβητη. Με αυτό το αδιαπραγματεμάτευτο κριτήριο οφείλουμε να οικοδομήσουμε το αύριο. Και για όσους ανησυχούν για την αποτελεσματικότητα, να δείτε που ο Θεός το κάνε και χαρίζει τελικά –ως αντίδωρο- στον ελεύθερο και τον μεγαλόψυχο άνθρωπο το πιο γλυκό Του αποτέλεσμα.

                                                                                                                                                                                            ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

                                                                                                                                                                                                         Οικονομολόγος

«Ρωμιός με το συμπάθιο». Αφιερωμένο εξαιρετικά…

… σε όλους εκείνους κι εκείνες του τόπου μας, που ξερογλείφονται με τον Ερντογάν κι εκστασιάζονται με το νεο-οθωμανικό του όραμα για «συνεργασία των λαών» υπό τη φωτεινή σκέπη της Τουρκίας. Σε όλους τους αφελείς ή δόλιους, τους χαζοχαρούμενους ή βαλτούς που νομίζουν ότι η Τουρκία «εκδημοκρατίζεται» και δεν αποτελεί πια απειλή για τη χώρα μας και ιδιαίτερα στους καλλιτέχνες, διανοούμενους και τεχνοκράτες που ξελιγώνονται με την «ελληνοτουρκική φιλία», νομίζοντας ότι οι φιλίες μεταξύ των λαών στήνονται στα επιδοτούμενα πανηγυράκια, στις ταβέρνες και τα μπαράκια που μπεκροπίνουν και σαβουρώνουν με τους αντίστοιχούς τους ελίτες της Τουρκίας:

«Ρωμιός με το συμπάθιο», η προσβλητική για τους Έλληνες δήλωση Ερντογάν λίγο πριν τις εκλογές

Αίσθηση προκάλεσαν οι προσβλητικές δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για την ελληνική μειονότητα δύο ημέρες πριν από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής.
Συγκεκριμένα, σχολιάζοντας τις επικρίσεις που δέχεται ο ίδιος και ο πρόεδρος της χώρας Αμντουλάχ Γκιουλ, ο Τούρκος πρωθυπουργός δήλωσε στο τουρκικό δίκτυο NTV: «Πολλά βιβλία έχουν εκδοθεί για μένα και τον πρόεδρο. Μας έχουν αποδώσει διάφορους χαρακτηρισμούς στα βιβλία αυτά. Μας έχουν αποκαλέσει Εβραίους, Αρμένιους και, με το συμπάθιο, Ρωμιούς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσφύγουμε στη Δικαιοσύνη».
Η έκφραση «με το συμπάθιο» χρησιμοποιείται στην τουρκική όταν ο ομιλητής πρόκειται να πει μια απρεπή λέξη, συνεπώς, η δήλωση Ενρτογάν ερμηνεύεται ότι ο ίδιος θεωρεί απρεπές τον χαρακτηρισμό ενός ατόμου ως «Ρωμιού» και μάλιστα τοποθετείται υπέρ αυτής της άποψης με δημόσια δήλωσή του.
Η δήλωση αυτή, σχολιάζουν αναλυτές, δεν έχει σοβαρή πολιτική διάσταση, διακρίνεται όμως η θρησκευτική προκατάληψη έναντι της ελληνικής μειονότητας που ζει στην Τουρκία.
Στελέχη της ελληνικής μειονότητας δεν έκρυβαν την ενόχλησή τους και δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο να αναλάβουν πρωτοβουλία για τη σύνταξη ενός κειμένου διαμαρτυρίας το οποίο θα κοινοποιηθεί στις τουρκικές Αρχές και τα μέσα ενημέρωσης της χώρας.

(Πηγή: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231113266 )

Και για όσους δεν κατάλαβαν καλά από τον κομψευόμενο τρόπο που παρουσίασαν οι ΔΟΛιοι δημοσιογράφοι (in.gr) το συγκεκριμένο γεγονός, σημειώνουμε ότι για τον Σουλτάνο της Άγκυρας οι Ρωμιοί είναι κάτι σαν τα «σκατά» ή κάποια άλλη χυδαία και αηδιαστική λέξη που όταν την προφέρεις πρέπει να βάζεις και τη φράση «με το συμπάθιο» για να μην σε κακοχαρακτηρίσουν οι ακροατές σου που χρησιμοποιείς τέτοιες χυδαίες εκφράσεις!! Και μην αρχίσουν κάποιοι τις εξυπνάδες του τύπου «μα και στην Ελλάδα λέμε για τους Τούρκους διάφορα», διότι την έκφραση αυτή δεν την είπε ένα λαϊκός Τούρκος, σε κάποιο καφενείο της Σμύρνης ή της Άγκυρας, δέσμιος κάποιας λαϊκής προκατάληψης, οπότε κανένας δεν θα στενοχωριόταν ιδιαίτερα (αντίστοιχη θα μπορούσες ν’ ακούσεις και σε κάποιο ελληνικό καφενείο…). Την απαξιωτική φράση την είπε δημόσια ο επί τρεις συνεχόμενες θητείες πρωθυπουργός της χώρας, ο Ερντογάν! Ούτε αυτός, ούτε οι ελίτ της Τουρκίας που τον περιστοιχίζουν είναι δέσμιοι κάποιας προκατάληψης. Για όσους γνωρίζουν καλά το τουρκικό κατεστημένο, είτε κεμαλικό είτε θρησκευόμενο, αυτή είναι η πραγματική, κυνική, ρατσιστική άποψη που έχουν για τους Έλληνες και τις άλλες εθνότητες που ζούσαν κάποτε στη Μ. Ασία. Είναι η αντίληψη που από το 1908 ήδη, σχεδίασε και εκτέλεσε τα προγράμματα εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μ. Ασίας. Για την τουρκική ελίτ, οι γκιαούρηδες «μιάσματα» και «σκατά» ήταν εδώ και ένα αιώνα, «μιάσματα» και «σκατά» παραμένουν. Οπότε ο Ερντογάν απλώς νιώθει αρκετά ισχυρός (και αλαζόνας) ώστε να εξωτερικεύει με ευκολία αυτά που οι τουρκικές ελίτ λένε και σκέφτονται αναμεταξύ τους. Και βέβαια δεν έχει κανένα πρόβλημα τώρα που επανεκλέχθηκε σαρωτικά, να ανακοινώνει την ίδια ώρα που ξεστομίζει τις ρατσιστικές του κορώνες και κοινό υπουργικό συμβούλιο με την «με το συμπάθιο» ελληνική κυβέρνηση (των γιουσουφακίων του ΓΑΠ)…

Η πρώτη μεγάλη νίκη του Συντάγματος

Τα γεγονότα στο Σύνταγμα, την Τετάρτη 15.06 συνιστούν μια αδιαμφισβήτητη τομή. Μια τομή γένεσης ενός νέου υποκείμενου, που για πρώτη φορά μετά τον Νοέμβρη του 1973 δείχνει ικανό με την βοήθεια των κατάλληλων ζυμώσεων, του χρόνου και της εμπειρίας να συγκροτήσει ένα ρωμαλέο, βαθύ ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα.

Για πάνω από πέντε ώρες, η πλατιά λαϊκή μάζα των «αγανακτισμένων» του Συντάγματος, οι νέοι αβράκωτοι των Αθηνών, μάχονταν με επιμονή εναντίον όλων: Της κατοχικής κυβέρνησης· των πραιτοριανών της, που δεν δίσταζαν να εξαπολύσουν τόνους χημικών, ακόμα και όταν απλά δέχονταν σποραδικά ορισμένα πλαστικά μπουκάλια· και, βέβαια, των κουκουλοφόρων, οι οποίοι ήθελαν να επιβάλουν σ’ ένα πλατύ κίνημα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων τον δικό τους φετιχισμό της βίας, απειλώντας να πετύχουν εν τέλει αυτό που η ίδια η κυβέρνηση ήθελε: Να αδειάσουν οι πλατείες, να πάει ο κόσμος σπίτια του, και να ανοίξει ο δρόμος για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας.

Δεν πέρασε σε κανέναν! Για πρώτη μετά από το 1973, ο λαός, μόνος του, με όπλο την υπομονή, με καρτερία και θάρρος απέναντι στους ποικιλόχρωμους πραίτορες και ροπαλοφόρους, επέβαλε τη θέλησή του, και τρόμαξε όλων των λογιών τις εξουσίες.

Κατ’ αρχήν τρόμαξε τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι είδαν στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό τον κίνδυνο να προκαλέσει ένα πλατύ, πανευρωπαϊκό ντόμινο ισχυρών λαϊκών κινημάτων που θα αμφισβητήσουν την νέα Ιερά Συμμαχία που έχουν στήσει. Και γι’ αυτό έσπευσαν να μεταβάλουν –έστω και προσχηματικά τη στάση τους– να πάψουν, έστω και πρόσκαιρα αυτή την τρομερή εκδικητική μανία με την οποία γύρευαν να χαντακώσουν οριστικά τη χώρα μας. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το λαϊκό κίνημα με την επιμονή και την αποφασιστικότητα του, μπορεί να ανοίξει μόνο του δρόμο για μια ουσιαστκή και δίκαιη διαπραγμάτευση στο μέλλον, όχι βέβαια μ’ αυτούς τους προδότες και τους εχθρούς του λαού που μας αντιπροσωπεύουν σήμερα.

Δεύτερον, πανικόβαλε την κατοχική, προδοτική κυβέρνηση των Αθήνων. Γι’ αυτό, με μια φούρια και με μια αμηχανία που ταιριάζει σε τραγέλαφο, ο Γιώργος Παπανδρέου προέβη στις αστείες κινήσεις για «συναίνεση» στα άθλια σχέδιά του, και κατόπιν έκανε έναν προσχηματικό ανασχηματισμό. Έναν ανασχηματισμό που έβγαλε μια «κυβέρνηση της εντατικής», που με το να μοιράζει δεξιά και αριστερά καρέκλες και οφφίκια στους δήθεν αγανακτισμένους καρεκλοκένταυρους, φιλοδοξεί να τους βουλώσει το στόμα για να κατασιγάσει την ένταση μέσα στο ΠΑΣΟΚ και να αποφύγει την άμεση διάλυση του κόμματος. Από την Τετάρτη και μετά, λοιπόν, είναι ο πρωθυπουργός που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, και αυτοί που τον έχουμε στριμώξει είμαστε εμείς. Γιατί ξέρει ότι για να ψηφίσει το «Μεσοπρόθεσμο» έχει να κάνει όχι με τις χλιαρές, κατεστημένες και φθαρμένες αντιπολιτεύσεις του κοινοβουλίου, αλλά με το γρανιτένιο τείχος της λαϊκής οργής που δε λέει να κοπάσει.

Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: Οι αγανακτισμένοι, αυτή η πλατιά, λαϊκή κινητοποίηση που εδώ και ένα μήνα σχεδόν συγκλονίζει τις πλατείες της Ελλάδας είναι ένα κίνημα που έρχεται απ’ το μέλλον. Βάζει οριστική ταφόπλακα στο ζόφο, τις ιδεοληψίες, και όλων τα λογιών τα κατεστημένα της μεταπολίτευσης. Είτε τα κατεστημένα με τις γραβάτες, που μας έχουν κάτσει στο σβέρκο και απεργάζονται ανοιχτά την υποδούλωσή μας, είτε τα «κατεστημένα» της ψευδοαμφισβήτησης, που εδώ και καιρό είχαν εκφυλίσει το τελευταίο όπλο του λαού, το πεζοδρόμιο, σ’ ένα τσίρκο ψευδοκινημάτων που συχνά έθεταν στο στόχαστρο, εξαιτίας της κοσμοπολίτικης αντίληψής τους, τον ίδιο το λαό, την ταυτότητα και τα συμφέροντά του.

Η αντίστροφη μέτρηση, έχει αρχίσει. Στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο, στις άλλες πλατείες της Ελλάδας, νέοι, και γέροι, όλοι οι ΑΟΡΑΤΟΙ του ελληνικού λαού, εμείς που τόσα χρόνια δεν είχαμε φωνή και αντιπροσώπους πουθενά, για να εκφράσουμε τα εθνικά και τα κοινωνικά μας δίκαια, τα έκπτωτα από αυτόν τον σάπιο κόσμο ιδανικά και αξίες, βγαίνουμε από το σκοτάδι και γκρεμίζουμε τα ερείπια της μεταπολίτευσης. Βάζουμε μπροστά μας τη γαλανόλευκη και ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ: Μια νέα Ελλάδα, μια ανεξάρτητη πολιτεία, έναν περήφανο λαό, εθνική απελευθέρωση, κοινωνική χειραφέτηση, οικολογία και άμεση δημοκρατία.

Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ;

ΥΠΑΡΧΕΙ  ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡIΣΗ ;

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

 

 

 

Μέσα σε τριάντα χρόνια, από το 1980 έως το 2010, η ελληνική οικονομία έγινε μια οικονομία «υπηρεσιών», και μάλιστα εμποροπαρασιτικού χαρακτήρα, και απώλεσε κάθε παραγωγικό χαρακτήρα. Η ένταξη στην Ε.Ε. λειτούργησε σαν ναρκωτικό που επιδείνωσε τα διαρθρωτικά μας προβλήματα και η κατάργηση της δραχμής και το πέρασμα στην Ευρωζώνη ήρθε να ολοκληρώσει τη διαδικασία, διότι έφερε την ελληνική οικονομία σε άμεσο ανταγωνισμό με χώρες υψηλότερης παραγωγικότητας και τεχνολογίας. Ωστόσο, αυτή η ένταξη πραγματοποιήθηκε και εν τέλει έγινε δεκτή από τον ελληνικό λαό, ως όπλο για να αντιμετωπίσει  την τουρκική επιθετικότητα, που μετά την εισβολή στην Κύπρο άρχισε πλέον να εκδηλώνεται ανοικτά εναντίον της Ελλάδας. Όταν μάλιστα κατέρρευσε και το ανατολικό μπλοκ, με όλες τις καταλυτικές αρνητικές συνέπειες που είχε αυτή η κατάρρευση για τις χώρες των Βαλκανίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνταζε ως η μοναδική λύση, στον βαθμό που πρώτη προτεραιότητα των βαλκανικών χωρών ήταν η ένταξη στην Ε.Ε.

 

Έτσι η Ελλάδα βρισκόταν παγιδευμένη ανάμεσα στις απαιτήσεις μιας αυτόκεντρης,–ή σχετικά αυτόκεντρης– ανάπτυξης, που επέτασσε η οικονομική πραγματικότητα και οι ανάγκες της χώρας, και από την άλλη τις απαιτήσεις της πολιτικής  πραγματικότητας μιας χώρας η οποία, πιεζόμενη από την τουρκική επιθετικότητα που εκδηλώνεται όλο και πιο ανοικτά μετά το 1974, κατέφευγε στην «παπική τιάρα» για να αποφύγει το «τουρκικό σαρίκι».

Με αυτά τα δεδομένα, η μόνη στρατηγική της χώρας θα ήταν η προώθηση επενδύσεων υψηλής τεχνολογίας, ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί στοιχειωδώς τους ΕΟΚικούς γίγαντες, η διοχέτευση όλων των ΕΟΚικών προγραμμάτων στην εκπαίδευση και την έρευνα, δηλαδή η παραγωγική και εκπαιδευτική αναβάθμιση της χώρας, η διατήρηση του τελευταίου εργαλείου μιας σχετικής οικονομικής αυτονομίας, δηλαδή του ελληνικού νομίσματος, της δραχμής, ως όπλου για τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας και προπαντός η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας στα Βαλκάνια, με τη σύσφιγξη των οικονομικών σχέσεων και όχι απλώς με τις αρπαχτές των τραπεζών και  των διαφόρων παρασίτων.

Αντ’ αυτών, τα ΕΟΚικά προγράμματα φαγώθηκαν από τους ημετέρους του ΠΑΣΟΚ, της ανανεωτικής αριστεράς και των οικολόγων σε πανεπιστήμια, ΙΕΚ και άλλες απάτες «σεμιναρίων», η δε αγροτική παραγωγή έπαψε να ενισχύεται με επενδύσεις και έγινε απλώς επιδοτούμενη από τους μηχανισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Τέλος, η αθρόα μεταναστευτική εισροή ανειδίκευτου και φτηνού εργατικού δυναμικού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε πρωτοφανή επίπεδα για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, ήρθε να αποτελειώσει την ελληνική οικονομία, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα. Διότι υποβάθμισε το τεχνολογικό επίπεδο της παραγωγής, η οποία στηρίχτηκε στα φτηνά χέρια και όχι στην παραγωγική αναβάθμιση και την επένδυση στην τεχνολογία, έδιωξε τους Έλληνες από τις κατασκευές, τη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή και δημιούργησε ένα χαμηλής παραγωγικότητας «δουλοκτητικό μοντέλο παραγωγής». Και όλοι γνωρίζουμε από την ιστορία πως η «δουλοκτησία» εξαχρειώνει τους δουλοκτήτες και υποβαθμίζει το επίπεδο της παραγωγικότητας.

Και όμως, όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν με αυτό το μοντέλο, που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρξαμε –για όσους το θυμούνται– οι μόνοι που το καταγγείλαμε με βάση και την οικονομική λογική. Και υπήρξε μια τέτοια ηχηρή σιωπή, διότι η αθρόα είσοδος φτηνών εργατικών χεριών επέτρεψε την πτώση του πληθωρισμού, επειδή έπεσε το κόστος της εργασίας, ενώ ανέβασε πρόσκαιρα τα εισοδήματα και την κοινωνική θέση των Ελλήνων εργαζομένων.

Έτσι τα παρασιτικά χαρακτηριστικά έγιναν ακόμα πιο έντονα. Οι επενδύσεις κατευθύνονταν μόνο σε δρόμους και «μεγάλα έργα», διευκολύνοντας την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του παρασιτικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα  οι εισαγωγές να διευρυνθούν και οι εξαγωγές να μείνουν στάσιμες. Χρηματιστήριο, Καγιέν και ολυμπιακοί αγώνες έμοιαζε να είναι το νέο όνειρο της Ελλάδας. Και μέσα στη σύγχυση, η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε την τελευταία πινελιά στην παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας, την είσοδο στη Νομισματική Ένωση και την καθιέρωση του ευρώ, και μάλιστα με σχετικά υψηλή ισοτιμία – ένα ευρώ προς 340 δραχμές.

Έτσι το ΑΕΠ της Ελλάδας εμφανίστηκε να κάνει ένα άλμα προς τα πάνω, αλλά στην πραγματικότητα ενισχύθηκε η ακρίβεια και διευκολύνθηκε ο δανεισμός και οι εισαγωγές, ενώ έγιναν ακόμα πιο δύσκολες οι εξαγωγές!  Επιπλέον, η πλασματική άνοδος του ΑΕΠ επέτρεπε ακόμα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και άνοδο του χρέους, μιας και η Ελλάδα εμφανίστηκε να τα μειώνει δήθεν ως ποσοστό του ΑΕΠ!

Όταν λοιπόν ήρθε η παγκόσμια κρίση, η οποία σηματοδοτεί τη μεταφορά του οικονομικού επικέντρου από τη Δύση στην Ανατολή,  η  Ελλάδα βρέθηκε εντελώς ανυπεράσπιστη και απροετοίμαστη, σε απελπιστική θέση, ενώ οι τομείς στους οποίους στηριζόταν, η ναυτιλία και ο τουρισμός, μπήκαν σε κρίση.