Η χρεοκοπημένη Αριστερά (ΙΙΙ)

(Απόσπασμα από εισήγηση που παρουσιάστηκε στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην και της Ρήξης, το Σεπτέμβριο του 2010, στην Αθήνα)

[…]

Η στάση απέναντι στις «νέου τύπου» εξεγέρσεις

Η εν λόγω Αριστερά σε όλες της τις εκφράσεις, με εξαίρεση ίσως το κομμάτι που αποτελεί το χώρο της σημερινής ΔΗ. ΑΡΙ., επικεντρώθηκε πολιτικά στη δυναμική και την προοπτική που υπέθεσε ότι υπέκρυπτε η νεανική συγκρουσιακή πρακτική έτσι όπως αυτή ωρίμασε τα τελευταία χρόνια μέσα στις μαθητικές κυρίως κινητοποιήσεις και τη δράση του αντεξουσιαστικού χώρου. Μια πρακτική που έφτασε στην ανεξέλεγκτη κορύφωσή της με την περίφημη «εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08».

Advertisement

Η χρεοκοπημένη Αριστερά (ΙΙ)

(Απόσπασμα από εισήγηση που παρουσιάστηκε στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην και της Ρήξης, το Σεπτέμβριο του 2010, στην Αθήνα)

[…]

Η στάση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε τη στάση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου θα λέγαμε ότι χονδρικά εμφανίστηκαν τρεις τάσεις: η κάθετη εναντίωση στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία, η «ψύχραιμη» στάση στάθμισης των «καλών» και των «κακών» της παγκοσμιοποίησης, τέλος, η ενθουσιώδης αποδοχή της ως αναγκαίου σταδίου της εξελικτικής πορείας του καπιταλισμού προς το …τέλος του. Με την πάροδο του χρόνου η πρώτη τάση αυτοπεριθωριοποιήθηκε ή σιώπησε (μπρος στα ποικίλα αγαθά της «ενότητας της Αριστεράς», βλ. Αλαβάνος, ΚΟΕ, Γλέζος, Λαφαζάνης, κλπ) ενώ οι άλλες δύο τάσεις πήραν την ηγεμονία και έδωσαν τον τόνο. Η παγκοσμιοποίηση θεωρήθηκε ως μια διαδικασία μη αναστρέψιμη, «αντικειμενική», της οποίας οι οδυνηρές συνέπειες θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με την ανάδυση μιας «άλτερ παγκοσμιοποίησης» των πολύχρωμων παγκόσμιων κινημάτων τα οποία θα πίεζαν τις υπερεθνικές ελίτ να συγκροτήσουν κάτι σαν ένα υπερεθνικό «κράτος-πρόνοιας» για να λειαίνονται οι πιο αιχμηρές συνέπειες της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας. Συχνά μάλιστα η παγκοσμιοποιητική διαδικασία καθεαυτή θεωρήθηκε και καλοδεχούμενη καθώς είτε κατέστρεφε τις «παράλογες» αγκυλώσεις της προηγούμενης ιστορικής περιόδου: το έθνος-κράτος, την ταυτοτικά ομοιογενή κοινωνία, τον χωρικά εντοπισμένο πολιτισμό, τον κρατικό προστατευτισμό, κλπ., είτε με τις νέες προωθημένες παραγωγικές σχέσεις που εγκαθίδρυε θα μας έφερνε μια ώρα νωρίτερα στην επανάσταση και τον …κομμουνιστικό παράδεισο! Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, ομολογουμένως ή ανομολογήτως, οι συνέπειες της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας θεωρήθηκαν από την αριστερή διανόηση και τους «ακτιβιστές» του κινήματος, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να απαλλαγούμε επιτέλους  από τον «ελληναράδικο», «ορθόδοξο» και «λαϊκίστικο» χαρακτήρα της κοινωνίας μας, που έζεχνε Βαλκάνια. Έτσι, η τελευταία θα μπορούσε είτε να προσπέσει επιτέλους για προστασία στη στοργική αγκαλιά της Μεγάλης Ευρωπαϊκής Πατρίδας είτε να ενωθεί στη «νομαδική χαρά» του «παγκόσμιου πλήθους», κατά τις ιδεολογικές αερολογίες των Χάρντ και Νέγκρι που τόσο συγκινούν τους νεαρούς αριστερούς ριζοσπάστες των μεσαίων στρωμάτων.

Η χρεοκοπημένη Αριστερά (Ι)

(Απόσπασμα από εισήγηση που παρουσιάστηκε στην 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην και της Ρήξης, το Σεπτέμβριο του 2010, στην Αθήνα)

Ολοένα και πιο φανερά, η κρίση και επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας συνοδεύεται από τη θανάσιμη κρίση και επαπειλούμενη χρεοκοπία μιας συγκεκριμένης Αριστεράς, η οποία προκάλεσε την τελευταία δεκαετία  (δυσανάλογο με το πραγματικό της μέγεθος) θόρυβο, ο οποίος με τη σειρά του έπεισε αρκετούς ανθρώπους για την πιθανότητα αυτή η Αριστερά να αποτελέσει τον καταλύτη στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.

Προς το Λαό – το κείμενο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Η Ιεραρχία της Έκκλησίας τής Έλλάδος, η όποία συνήλθε στήν τακτική Συνε­δρία της άπό 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθά­νεται τήν ανάγκη νά άπευθυνθεί στό πλήρωμά της, στό λαό του θεού, άλλά καί σέ κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, γιά νά μι­λήσει μέ τή γλώσσα τής άλήθειας καί τής άγάπης.
Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες καί κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μιά δεινή οικο­νομική κρίση πού δημιουργεί στούς πολλούς άνασφάλεια καί φόβο. Δεν γνωρίζου­με τί είναι αύτό πού μάς έρχεται τήν επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται νά μήν είναι πλέον έλεύθερη άλλά νά διοικείται έπί τής ούσίας άπό τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε άπό τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία νά μιλήσει καί νά τοποθετηθεί πάνω στά γεγονότα πού παρακολουθούμε.
Είναι άλήθεια ότι αύτό πού συμβαίνει στήν πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο καί συ­νταρακτικό. Μαζί μέ τήν πνευματική, κοινω­νική καί οικονομική κρίση συμβαδίζει καί ή πάσης φύσεως άνατροπή. Πρόκειται γιά προσπάθεια έκρίζωσης καί έκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τά όποια ως τώ­ρα θεωρούνταν αύτονόητα γιά τή ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς έπιχειρείται μιά άνατροπή δεδομένων καί δι­καιωμάτων καί μάλιστα μέ ένα πρωτοφανές έπιχείρημα. Τά άπαιτούν τά μέτρα αύτά οί δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μιά χώρα ύπό κατοχή καί έκτελούμε έντολές τών κυριάρχων – δανειστών μας. Τό ερώτημα, τό όποιο γεννάται, είναι έάν οι άπαιτήσεις τους άφορουν μόνον σέ οικονομικά καί άσφαλιστικά θέματα ή άφο­ρούν καί στήν πνευματική καί πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας.

Ο Θεοδωράκης και η Παγκαλο-φεσάτη…»ανυπακοή».

του Γ. Σπηλιόπουλου

Είναι ξεκάθαροι πλέον στους περισσότερους, μετά την πάροδο των λίγων αυτών μηνών της ξένης κατοχής στη χώρα, οι εκ των προτέρω σχεδιασμοί των εξουσιαστών (σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία πριν την δημιουργία της όποιας κρίσης…) για το πώς θα χειραγωγήσουν τα ευρωπαϊκά έθνη, πώς θα εξαφανίσουν το κράτος πρόνοιας, πώς θα ποδοπατήσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα και κάθε ελευθερία, στο όνομα της δήθεν επιβίωσης των αγορών και μιας ψευδεπίγραφης ασφάλειας.  Οι ίδιες συμπεριφορές, οι λέξει προς λέξει ταυτόσημες δηλώσεις αξιωματούχων, οι βήμα προς βήμα πανομοιότυπες ενέργειες, από το δικό μας Καστελόριζο μέχρι το Γκάλγουέϊ της Ιρλανδίας, δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία και στον ακραίο σκεπτικιστή ότι οι εξουσιαστές ακολουθούν κάποιο εγχειρίδιο επιβολής και διατήρησης της νεοταξικής κατοχής.

Αν μάλιστα η πιο πρόσφατα «διαβασμένη» σελίδα του αφορούσε τους «προθύμους» τύπου Μπακογιάννη, Κουβέλη,  Καρατζαφέρη και τους συνοδοιπόρους, Μπουτάρη, Καμίνη κλπ, άρχισε να γίνεται εμφανές στους μη κατευνασμένους, ότι η επόμενη σελίδα γράφει για τους «χρήσιμους».  Προσωπικότητες που όχι μόνον δεν ανήκουν στις τάξεις των οργάνων επιβολής και διατήρησης της κατοχής, αλλά έχουν και αντίθετη δράση!  Δίνουν όμως – όπως φαίνεται – την δυνατότητα με τους κατάλληλους χειρισμούς, να αποτελέσουν το ανάχωμα μιας ενδεχόμενης ακραίας και μη αναστρέψιμης λαϊκής αντίδρασης, που θα ανέκοπτε τα παγκοσμιοποιητικά σχέδια.

Έχοντας επί χρόνια τελειοποιηθεί οι παρελκυστικές τακτικές τους με τις δήθεν ελέγχουσες την εξουσία ΜΚΟ – με μόνο στόχο την αποϊδεολογικοποίηση δράσεων, την αποσπασματικοποίηση των αντιδράσεων και την επιλογή των ανώδυνων κατευθύνσεων – ώστε να εκτονώνονται και να ξεδοντιάζονται οι αντιστάσεις, ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα.  Την ρίψη των προβολέων σε κατάλληλα επιλεγμένους αντιπάλους, που για διάφορους λόγους θα τους ήταν προτιμότεροι από άλλους και πλέον επιθυμητοί.

Από τις σελίδες της Ρήξης (φύλο 64, Μάϊος 2010) παρουσιάσθηκε για παράδειγμα η προσπάθεια κατεδάφισης της όποιας αντίστασης στον νέο-οθωμανισμό, με την απίστευτη εκ πρώτης όψεως επίσκεψη των Ερντογάν-Παπανδρέου στον Μίκη Θεοδωράκη.  Και αφέθηκαν επίτηδες ασχολίαστα τα απαράδεκτα χασκόγελα με τον πασά και τον ανεκδιήγητο πρωθυπουργό των κατοχικών δυνάμεων, για να μην στενοχωρηθούν οι φίλοι που είχαν εγκολπωθεί τα γράμματα του Μίκη στη Δραγώνα παίρνοντας ελπίδα από την φωνή του!  Μίκης είναι αυτός, τα τραγούδια του μας έθρεψαν και μας στήριξαν, έχει κερδίσει την ανοχή.

Ήταν όμως εκείνη η τελευταία γραμμή του σχετικού άρθρου των ΙΩΝ (22-5-2010, Ελευθεροτυπία [2]) που έδειχνε την ιδεολογική μεθόδευση του πράγματος και την επιλογή του μεγάλου συνθέτη ως «χρησίμου»:

«Ο Ερντογάν δεν παρέλειψε να μιλήσει και για όσους διαφωνούν με την προσέγγιση: “Οπου υπάρχουν ακραίες δυνάμεις, υπάρχουν πάντα δυσκολίες”. Οι δυσκολίες παύουν να υπάρχουν -συμπληρώνουμε εμείς- όταν οι ακραίες δυνάμεις έχουν αρχηγό τον Θεοδωράκη.»