ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ. Β΄ Μερος: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ

Όπως λέει και ο ποιητής, «ο τόπος μας είναι στενός». Σ’ αυτό τον τόπο τον στενό εδώ και λίγες χιλιάδες χρόνια δημιουργήθηκε ένας πολιτισμός των «συνόρων», ένας πολιτισμός των νησιών, των μικρών πεδιάδων και κοιλάδων, ένας πολιτισμός που αφομοίωσε με δημιουργικό τρόπο τον πολιτισμό της Ανατολής και γέννησε έναν ιδιότυπο πολιτισμό, έναν πολιτισμό των «συνόρων», ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, αφού βέβαια πρώτα παρήγαγε για πρώτη φορά την έννοια της Δύσης. Σήμερα εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, με όλες τις περιπέτειες που περάσαμε σαν λαός των συνόρων ανάμεσα στους δυο κόσμους, την Ανατολή και τη Δύση, και την εναλλαγή κατακτητή, μετά από αλλεπάλληλες περιπέτειες, κάτω από την πίεση των μεγάλων ηπειρωτικών όγκων, της Ανατολής και της Δύσης, επιβιώνουμε, ζώντας κα, ψευτοζώντας, στα νησιά, τα βουνά και τις στενές μας πεδιάδες και πάλι στο σύνορο δύο ή και περισσότερων κόσμων, αντιμετωπίζοντας και πάλι ένα πρόβλημα επιβίωσης, πρωταρχικά οικονομικής και πολιτιστικής. Μα, θα πει κανείς, τι ενδιαφέρει τους Έλληνες προλετάριους αν θα υπάρχουν αυτόνομοι πολιτιστικά ή υπόδουλοι και ανδράποδα, «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Όμως είναι γνωστή μια άλλη… «μαρξιστική αρχή». Μια εργατική τάξη εξανδραποδισμένη, χωρίς πολιτιστική και γλωσσική ταυτότητα, είναι καταδικασμένη να είναι και ταξικά υπόδουλη! Τι διάολο λοιπόν γίνεται μ’ αυτό το μαρξισμό, λάστιχο είναι; Απλούστατα προσπαθεί να μπαλώσει τα ασυμβίβαστα παράγοντας και ένα τσιτάτο για κάθε περίπτωση. Για μας, πέρα από κάθε τέτοια μαρξιστική τερατολογία, είναι προφανές πως αν ο ελληνικός λαός δεν έχει το ηθικό ανάστημα να είναι αυτόνομος και αυθύπαρκτος, τότε δεν θα μπορεί να είναι και ταξικά ελεύθερος. Σε ένα κόσμο που υπάρχουν ακόμα τα έθνη και η εθνική κυριαρχία ενός έθνους πάνω σε άλλα, η πρωταρχική προϋπόθεση για το μαρασμό του εθνικού φαινόμενου είναι η κατάκτηση της αυτονομίας και ισοτιμίας των ίδιων των εθνών!

Και για να το κάνουμε ακόμα πιο καθαρό. Σήμερα στο χώρο που ζούμε, την Ευρώπη, το εθνικό φαινόμενο αρχίζει για πρώτη φορά να υποχωρεί και τείνουν να σχηματιστούν υπερεθνικές ενότητες. Δεν είναι βέβαια τυχαίο πως αυτή η διαδικασία ξεκινάει από τα πιο αναπτυγμένα έθνη, τα έθνη της Δυτικής

Advertisement

Επίκαιρη ανάλυση, από το 1987: ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ. Α΄ Μερος:ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

(Τεύχος 29 παλιού περιοδικού ΡΗΞΗ, από την εποχή της μεταστροφής του Ανδρέα Παπανδρέου σε “φιλοτουρκική”  θέση,  αμέσως μετά από την κίνηση εναγκαλιασμού των “νέων τζακιών”, τύπου Μπόμπολα, Κόκκαλη, και Κοσκωτά. Είναι η εποχή της Συμφωνίας Νταβός, της υποδοχής του Τουργκούτ Οζάλ στην Αθήνα με αγκάλες εξίσου ανοιχτές με αυτές που υποδέχτηκε 23 χρόνια αργότερα, ο γιός του τον Ερντογάν)

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Πάντα η μαρξιστική παράδοση και το αναρχικό κίνημα είχαν μπερδεμένες και περίπλοκες σχέσεις με το εθνικό ζήτημα. Ο δεδομένος διεθνισμός τους σκόνταφτε πάντα σε ζητήματα που έμεναν άλυτα για τη θεωρία. Ο μαρξισμός διακηρύττει πως «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα», θέση που συμμερίζεται αναρχική παράδοση. Αν αυτή η θέση συνδυαστεί με τη συνακόλουθη θέση «η πάλη των τάξεων είναι ο κινητήρας, το μοναδικό ερμηνευτικό κλειδί στην ανθρώπινη ιστορία», τότε η θέση του εργατικού και επαναστατικού κινήματος απέναντι στα εθνικά ζητήματα θα θεωρούνταν δεδομένη, «το εργατικό κίνημα, η εργατική τάξη, δεν αναγνωρίζει τα εθνικά ζητήματα, επομένως το πλαίσιο της πάλης της είναι πάντα διεθνιστικό και είναι ενάντια σε κάθε εθνικό ζήτημα».

Στην πράξη όμως βλέπουμε να αναπτύσσονται πολλαπλές και αποκλίνουσες πρακτικές. Μόνο ελάχιστες ομάδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος έμειναν άκαμπτα προσηλωμένες σ’ αυτή τη θέση, αντίθετα όλοι οι υπόλοιποι με προεξάρχουσες τις δύο ιερές κεφαλές του μαρξισμού και του αναρχισμού, τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, «το ρίξανε στον εθνικισμό». Ο Μαρξ για παραδειγμα υποστήριξε τον Βίσμαρκ στον πόλεμο του ενάντια στον Ναπολέοντα τον Τρίτο το 1870, με το σκεπτικό ότι αυτός ο πόλεμος ήταν προοδευτικός, αφού οδηγούσε στην ενοποίηση της Γερμανίας. Ήταν δε τόσο