Οι λυγμοί της πόρνης και του πατέρα τα δάκρυα

Το βράδυ της Μ. Τρίτης ως γνωστόν, στους ναούς των Ορθοδόξων όπου γης, ψάλλεται το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Το απόλυτο αυτό αριστοτέχνημα λόγου και μέλους στο οποίο η χαρισματική βυζαντινή υμνογράφος εξέφρασε με τρόπο ακραία αληθινό και ποιητικά μοναδικό, τον καημό και το πάθος της «αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός».

 

Κάθε Μ. Τρίτη βράδυ αναπολώ με συγκίνηση τον παπά πατέρα μου, αυτόν των παιδικών μου χρόνων στο γενέθλιο νησί μας. Σοβαρός και ιεροπρεπής εξέρχονταν του ιερού προκειμένου να πάρει θέση στο δεξιό χορό για να ψάλλει ο ίδιος το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» περιστοιχιζόμενος από μια ομάδα ζωηρών εφήβων. Καμάρωνα μέσα μου τότε για την πρωτοκαθεδρία του πατέρα και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου προσπαθούσα να ανασηκωθώ ώστε να βλέπω κάτι από το μεγάλο ορθάνοιχτο βιβλίο. Θυμάμαι την απόλυτη σιγή που επικρατούσε τότε μονομιάς στην εκκλησία και την αυστηρή  προσήλωση του πατέρα στην απόδοση του ύμνου. Αισθάνομαι ακόμη το βαρύ χέρι του που ακουμπούσε στον ώμο μου. Και στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμη το ισοκράτημα της χορωδίας. Εκεί στο αναλόγιο της ενορίας μας, τα πρώτα συλλαβίσματα, «ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα–πρώτα Δόξα Σοι» που λέει ο Ελύτης. Παιδικά αλησμόνητα βιώματα…

 

Μα κάτι ιδιαίτερο, μου προξενούσε ξεχωριστή εντύπωση κάθε Μ. Τρίτη…

 «Πόρνη προσήλθέ σοι», «Η πόρνη εν κλαυθμώ ανεβόα», «Το πολυτίμητον μύρον η πόρνη έμιξε μετά δακρύων», «Πόρνη επιγνούσα Θεόν» «Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη»… Αυτά και άλλα πολλά, διόλου εύηχα, εκστομίζονταν κατ’ εξακολούθησιν μελωδικά στη διάρκεια όλης της βραδιάς. Παρά την αφελή μου τότε άγνοια υποψιαζόμουν πάντως ότι κάτι εξόχως τολμηρό λέγεται με μιαν επιμονή εντελώς ακατανόητη. Η περιέργεια με έτρωγε. Για να ρωτήσω τον πατέρα ζητώντας διευκρινίσεις ούτε λόγος. Κάτι μου έλεγε να μην το αποτολμήσω, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Και πάντως η διάχυτη και αόριστη εξήγηση περί «κακών γυναικών» που τυχαία έπιασε τ’ αυτί μου δεν με ικανοποιούσε καθόλου. Ύποπτα πληθωρικός ο λόγος σε μια ακολουθία, για τόσες πολλές και τόσο πολύ «κακές γυναίκες»! Αναζήτησα λοιπόν με τη δέουσα κρυψίνοια  τη σημασία της λέξης «πόρνη» στο παλιό λεξικό της πατρικής βιβλιοθήκης. Η επίμαχη όμως και υπερβολικά κομψευμένη λεξικολογική διατύπωση επέτεινε τη σύγχυση και την απορία μου. Τι σχέση αλήθεια, αναρωτιόμουν, θα μπορούσε να έχει μια  «γυνή εκδιδομένη επί χρήμασι» με το βούρκωμα στα μάτια και τη φωνή του πατέρα, που μας καθήλωνε όλους εκστατικά, μικρούς και μεγάλους, όση ώρα έψελνε το τροπάριο της Κασσιανής;

 

Κάπου τότε είναι που γεννήθηκε μέσα μου, πρώιμα και μυστικά, ένα δέος απόκρυφο για τις πόρνες. Όλες τις πόρνες. Τις πόρνες γενικώς! Τα χρόνια πέρασαν, η απορία μου λύθηκε και το δέος έγινε συμπάθεια. Τρυφερή και απέραντη συμπάθεια για την κατηγορία αυτή των γυναικών, των τόσο ανυπόληπτων στον θρησκευτικό και κοινωνικό μου περίγυρο.

 

Φοιτητής μάλιστα στην Αθήνα είχα την ευλογία να «γνωρίσω» πολλές από αυτές! Συνήθιζα  να περπατώ αμέριμνος  αργά τα βράδια στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, δίχως υποψία φόβου και κυρίως ενοχών μη με δει κανένα μάτι. Άλλοτε γιατί έχανα το τελευταίο δρομολόγιο της γραμμής 732 Αθήνα-Άγιος Φανούριος που με πήγαινε στο σπίτι μου, άλλοτε για να αγοράσω φρεσκότατες τις κυριακάτικες εφημερίδες, από το βράδυ του Σαββάτου, στους πάγκους της Ομόνοιας. Κάποιες φορές πάλι απλώς για να … αλλάξω παραστάσεις.

 

Πλατεία Ομονοίας, Αγ. Κωνσταντίνου, Σωκράτους, πλατεία Βάθη, Λιοσίων, πλατεία Αττικής. Δρόμοι και πλατείες, τόποι απρόσιτοι, σχεδόν απροσπέλαστοι και σιωπηρά απαγορευμένοι τις νυχτερινές ώρες για τη συμβατική κοινωνική ευπρέπεια. Ένα τεράστιος μικρόκοσμος μυστηρίου και μαρτυρίου: λαθραίο  περιθώριο, υγρό καταγώγιο, σκοτεινός υπόκοσμος. Μικρό, περί, κατά, υπό. Μα γιατί τόσες μικρόψυχες  προθέσεις προσχηματικά τοποθετημένες μπροστά σε τόσο άθλιες διαθέσεις; Πόσες απαιτούνται επιτέλους, για να  περιχαρακώσουν τα σώματα και τις ψυχές τόσων ανθρώπων; Πόρνες, αλκοολικοί, τραβεστί, εξαρτημένοι, άστεγοι, σαλοί και τρελαμένοι. Υπολογίστε, σας παρακαλώ, ανάμεσα σ’ αυτούς και κάμποσους αγίους! Τι νομίζατε! «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» δεν λέει στη Γραφή; Πνευματικός νόμος! Πάει και τελείωσε. Ας σκούζουν οι ηθικιστές κάθε κοπής. Κάτι παραπάνω ήξερε ο Άγιος της Πολυκλινικής στην Ομόνοια, ο γέροντας Πορφύριος, που δεν απέφευγε τις κακοτοπιές και άγιαζε τα «κακά» κορίτσια την παραμονή των Φώτων μέσα στα ίδια τους τα σπίτια!

 

Αυτά τα κορίτσια του δρόμου, της φθηνής επιτήδευσης και των περίτεχνων ακκισμών, με το τσιγάρο στο χέρι, που καθώς περνούσες δίπλα τους, εκλιπαρούσαν προκλητικά την παρέα σου, πουλώντας σε ευτελιστική τιμή την τιμή και το μεγαλείο του προσώπου τους. Ανακαλούσα αίφνης τότε το τροπάριο της Κασσιανής με τον τρόπο του πατέρα και η συμπάθειά μου γι’ αυτές μεγάλωνε, αύξανε μέσα μου! Δεν έβλεπα τότε την ασχήμια του ρημαγμένου τους κορμιού, δεν διέκρινα πια πάνω τους τα στίγματα του πάθους, της ταλαιπωρίας, της αγοραίας εκμετάλλευσης. Δεν ήταν οίκτος, δεν ήταν από λύπηση, ήταν κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Γι αυτό και θύμωνα πολύ μέσα μου κάθε φορά που περίεργοι περαστικοί, μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου τους, ασχημονούσαν με χυδαίες εκφράσεις και προσβλητικές χειρονομίες σε τούτα τα πλάσματα. Κάνε μας επίδειξη ανδρισμού τώρα κύριε κρετίνε!   

 

Τούτες τις εικόνες και τις αναμνήσεις ανασύρω έκτοτε κάθε χρόνο το βράδυ της Μ. Τρίτης. Και κάποιος καλός φίλος, ο οποίος δηλώνει αγνωστικιστής (και τι μ’ αυτό, εγώ τολμώ να δηλώνω χριστιανός!) μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα το εκπληκτικό, ότι εκκλησιάζεται παραδόξως μια φορά το χρόνο. Όχι τα Χριστούγεννα, ούτε και το Πάσχα. Τη Μ. Τρίτη το βράδυ μου είπε, ανελλιπώς!

 

Κάπως έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Μ. Τρίτη, αν όχι ολόκληρο το Μεγαλοβδόμαδο, ανήκει δικαιωματικά στις Πόρνες! «Ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Στις πόρνες που ξέρουν να αγαπούν προκαλώντας με τις τρελές τους ακρότητες. Να κατασπαταλούν απερίσκεπτα μύρο πολύτιμο στα πόδια του Μανικού Εραστή τους, του Χριστού. Απόλυτη προτεραιότητα. Να τους αφήσουμε χώρο στους ναούς αυτές τις μέρες. Να σεβαστούμε το δικό τους σφοδρό παραλήρημα, το δικό τους παροξυσμό μετάνοιας. Να ψάλλουν οι ίδιες με λαχτάρα τα τροπάρια που γράφτηκαν γι’ αυτές. Άξιον εστί!  Κι ας σταματήσουν επιτέλους τα κηρύγματα αυτή την Εβδομάδα, μήπως και ξεθάψουμε κάποτε τα διαμάντια των ύμνων που καταπλάκωσαν τόνοι φλύαρου και επιπόλαιου ηθικισμού μας.

 

Κι αν συμβεί και αναγνωρίσουμε κάποια από αυτές, τις όμορφες από την πολλή τους ταπείνωση γυναίκες, καλό να μεριάσουμε διακριτικά, να τους δώσουμε τη θέση μας και να χαμηλώσουμε εμείς το δικό μας βλέμμα. Είπαμε, ολάκερα δική τους η Εβδομάδα των Παθών, δική τους κι η Ανάσταση!

 

Υστερόγραφο: Στον πατέρα, με…μεγάλη όντως καθυστέρηση. Δεν μου εξήγησες ποτέ γιατί βούρκωνες κάθε Μ. Τρίτη. Δεν πειράζει, το κατάλαβα μόνος μου. Δεν με βομβάρδισες ποτέ με συμβουλές αποφυγής «κακόφημων» τόπων και αποστροφής «ανήθικων» ανθρώπων. Θα το δοκιμάσω στα εγγόνια σου. Μου αποκάλυψες όμως τον τρόπο να σέβομαι το ήθος των τροπαρίων και των ανθρώπων το ήθος. Ευγνώμων!

Γ.Μ. 

περιοδικό «Επίγνωση» τχ. 108  (Απρίλιος – Ιούνιος 2009)

φωτο (πηγή): vlemma.wordpress.com/art-depot/zouroudis/

Advertisement

Η «ελληνικότητα» του Γιάννη Τσαρούχη

… Αγαπώ την Κάλας και τη Σωτηρία Μπέλλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος. Ας κοπιάσουν όσοι σκανδαλίζονται γι’ αυτό να καταλάβουν τι μου συμβαίνει. Εγώ πάντως κοπίασα και κοπιάζω για να βρω μια τάξη και μια ισορροπία. Θέλω συνεχώς να γνωρίζω και να ξεκαθαρίζω. Για να είμαι ελεύθερος ν’ αγαπήσω απόλυτα. Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι προηγούμενες επιτυχίες. Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό,τι μ’ αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός.

 

… Ένα άλλο πράγμα που έψαξα με πάθος να γνωρίσω ήταν η Ελλάδα· με έρωτα ή με κυνισμό και με πολλή καχυποψία έψαξα για να μάθω τι σημαίνει αυτό το φημισμένο όνομα. Υπήρξα γενικά η κακή πίστη μιας φτηνής πατριδοκαπηλείας και ενός τεχνητού εθνικισμού. Κατάλαβα πως η Ελλάς είναι περίπου σαν κάτι παλιά έργα ζωγραφικής που οι πονηροί έμποροι της βάζουν μια ψεύτικη υπογραφή ενός κατώτερου ζωγράφου απ’ αυτόν που τη ζωγράφισε. Μια παραβολή είναι αυτό. Η Ελλάς είναι αυτό. Η Ελλάς είναι εκείνο. Προσπάθησα να την αφήσω να μιλήσει μόνη της, για να μάθω την αλήθεια.

 

… Δάσκαλοί μου ήταν ο Παρθένης, ο Κόντογλου, ο Πικιώνης· δάσκαλοι υπό την ευρύτερη σημασία ο Παπαδιαμάντης, ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Χαλεπάς και ο Καβάφης. Όλοι αυτοί ήταν πληροφοριοδότες παρά τη μεγάλη τους δόξα, ισάξιοι των ανωνύμων και ταπεινών που μου έμαθαν τα πιο πολλά.

 

   … Δεν μου πέρασε ποτέ από το νου ν’ αμφισβητήσω ότι η Δύσις παίζει έναν τεράστιο ρόλο στον πολιτισμό του κόσμου όλου και φυσικά και της Ελλάδος αλλά ο Έλληνας που δεν ξέρει την Ιστορία της Τέχνης του, της Ελληνικής Τέχνης, θα ’πρεπε να μην αναφέρει καν το όνομα της Δύσης.

 

(Αποσπάσματα εκ του βιβλίου Γ. Τσαρούχης,  Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, εκδόσεις ΑΓΡΑ)

Ομιλία Γ. Καραμπελιά στο Δήμο Μόβρης

Ο Δήμος Μόβρης στα πλαίσια των εορταστικών του εκδηλώσεων για την Εθνική επέτειο της 25^ης Μαρτίου 1821 διοργανώνει εκδήλωση – ομιλία με θέμα:

 

 «Το παρελθόν μιας Επανάστασης. Εξεγέρσεις και Κινήματα πριν το 1821».

 

Ομιλητής:

Γιώργος Καραμπελιάς, Συγγραφέας – Εκδότης περιοδικού Άρδην

Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει συζήτηση.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την 

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010 και ώρα 7.30 μ.μ. 

στα Σαγαίικα (Δημαρχείο).

Μετά το σοκ των μέτρων…

του Θ. Ντρίνια

εφημερίδα «ΡΗΞΗ» τχ. 61, 6/3/2010

Με το νέο πακέτο μέτρων που η «Κομαντατούρ» των Βρυξελλών επέβαλε στην υπό οικονομική κατοχή χώρα μας, ολοκληρώνεται το εισοδηματικό σοκ για το οποίο μας είχε προϊδεάσει ο πρωθυπουργός. Μέχρι το τέλος του έτους η Ελλάδα της μεταπολίτευσης θα έχει εκμετρήσει το ζην της μπαίνοντας σε μια νέα θολή και αδιανόητη για τους πολλούς ιστορική περίοδο. Το ερώτημα που ακούγεται ολοένα και συχνότερα είναι «τι θα γίνει από δω και πέρα;».

Θα τολμήσουμε να ισχυριστούμε ότι το σενάριο της άμεσης κοινωνικής έκρηξης/εξέγερσης συγκεντρώνει τις μικρότερες πιθανότητες. Η πολτοποίηση των κοινωνικών υποκειμένων (πολιτική εξαφάνιση και πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, παραγωγική και πληθυσμιακή παρακμή της αγροτικής, «προδοσία» των διανοουμένων), ο εκτεταμένος εκμαυλισμός και η συνακόλουθη διάλυση του όποιου συλλογικού ήθους, η πλήρης εξαχρείωση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η θλιβερή διαπίστωση ότι τα κόμματα της Αριστεράς «έχουν χάσει την επαφή τους με εκείνους προς τους οποίους υποτίθεται ότι απευθύνονται»[1], αποτελούν επαρκείς ενδείξεις για το ότι η θεωρία της «δράσης-αντίδρασης» δεν θα επαληθευθεί σε πρώτη φάση, πέρα ίσως από κάποιες πορείες ή συγκρούσεις για την τιμή των όπλων.

Το πιθανότερο είναι ότι οι πρώτες οδυνηρές συνέπειες των πολιτικών της κυβέρνησης θα πυροδοτήσουν δύο ταυτόχρονες και παράλληλες εξελίξεις στο κοινωνικό πεδίο.

Στη μία, το καταναλωτικό ντελίριο, ο άκρατος ατομισμός και ωχαδερφισμός του μεταπολιτευτικού νεοέλληνα, ο «κοινωνικός αυτοματισμός», ο παρασιτισμός και ο αεριτζιδισμός και κυρίως οι αυταπάτες ευμάρειας μέσω του ατομικού βολέματος θ’ αρχίσουν να χάνουν έδαφος. Η αλληλεγγύη των πληττομένων, η κοινωνική αμοιβαιότητα, η συλλογική και συνεταιριστική δράση, η αυτο-οργάνωση, η επιστροφή στην παραγωγική αντίληψη, η αντιστασιακή αξιοπρέπεια, η αγάπη για τον τόπο θα πάψουν να είναι αφηρημένες έννοιες. Θα ανασυρθούν από το κρυμμένο οπλοστάσιο της συλλογικής μνήμης και θα γίνουν ξανά εργαλεία επιβίωσης και αντίστασης.

Στην άλλη, τμήματα του πληθυσμού θα επιχειρήσουν να αντισταθμίσουν την κοινωνική/καταναλωτική τους υποβάθμιση μέσα από μια απελπισμένη  φυγή προς το ατομικό πουθενά. Η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή, το οικονομικό έγκλημα θα γνωρίσουν εκπληκτική έξαρση. Η μαύρη εργασία θα επεκταθεί με γεωμετρική πρόοδο καθώς στον κατάλογο των συνηθισμένων θυμάτων της (μετανάστες, νέοι, γυναίκες, άνεργοι) θα εγγραφούν εθελοντικά χιλιάδες μισθωτοί του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, των οποίων δεν θα επαρκεί η αμοιβή της κανονικής τους δουλειάς. Η ανομία, το μικρό και μεγάλο έγκλημα θα γίνουν σταθερές της καθημερινότητας για ολόκληρες περιοχές. Η ανάγκη για αλληλεγγύη και συλλογική δράση εύκολα μπορεί να εκτραπεί στην απατηλή και αιματηρή «αλληλεγγύη» της συμμορίας και του γκέτο.

Ποιας από τις δύο τάσεις το ειδικό βάρος θα αποδειχθεί μεγαλύτερο ώστε να καθορίσει μεσο-μακροπρόθεσμα τις κοινωνικές εξελίξεις, είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Σε τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις, στις οποίες εισέρχεται η μεταπολιτευτική ελλαδική κοινωνία, οι βεβαιότητες εκλείπουν. Μπορούμε, όμως, να κάνουμε κάποιες βάσιμες εκτιμήσεις:

Πρώτον, αν θέλουμε τα διωκόμενα και εξαπατημένα λαϊκά στρώματα να συνέλθουν από το σοκ και να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους απέναντι στις ξεσαλωμένες εθνικές και υπερεθνικές ελίτ που τα εξουσιάζουν, πρέπει η πρώτη τάση – της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης – να κυριαρχήσει και μάλιστα γρήγορα. Στην αντίθετη περίπτωση, το φάντασμα της κοινωνικής «ζουγκλοποίησης» πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας.

Δεύτερον, η έκβαση των εξελίξεων θα καθοριστεί εν πολλοίς από τη στάση των διευρυμένων μικρο/μεσοαστικών στρωμάτων, των οποίων το αριθμητικό και κοινωνιολογικό βάρος είναι καταθλιπτικά ισχυρό στη μεταπολεμική Ελλάδα. Σε μια κρίσιμη πρόσφατη ιστορική στιγμή – που για πολλούς καθόρισε τις σημερινές εξελίξεις -, το 1985, οι μικρομεσαίοι διέρρηξαν την κοινωνική συμμαχία τους με την εργατική τάξη και τους αγρότες, η οποία εξέφρασε τον μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό κι έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το ’81. Συμμάχησαν με την παρασιτική άρχουσα τάξη στρεφόμενοι ανοιχτά εναντίον της εργατικής, η οποία εξουθενώθηκε κοινωνικά και πολιτικά με την 25ετή λιτότητα και την επικράτηση του παρασιτικού «αναπτυξιακού» σχεδίου. Οι σειρήνες της κοινωνικής ανόδου, η καταναλωτική αποχαλίνωση και η κατάληψη του ΠΑΣΟΚοπαπανδρεϊκού κράτους βάρυναν τότε περισσότερο από τον όποιο ριζοσπαστισμό τους. Σήμερα, τα ίδια στρώματα βρίσκονται, στην πλειοψηφία τους, στη δίνη της κρίσης. Είτε, λοιπόν, θα ανασύρουν τα όποια ψήγματα του παλαιού ριζοσπαστισμού και θα κατανοήσουν την αναγκαιότητα μιας συλλογικής απάντησης στην επίθεση των αρχουσών ελίτ. Είτε, θα γαντζωθούν πεισματικά (και μάταια) στις παρασιτικές τους αυταπάτες, ενισχύοντας την κοινωνική υποταγή, το ξεπούλημα της χώρας, τον κοινωνικό αυτοματισμό-κανιβαλισμό, τον εξτρεμισμό (με οποιοδήποτε πολιτικό πρόσημο, μικροαστικός παραμένει), το ρατσισμό.

Τρίτον, η πρόσφατη ελληνική ιστορία έχει δείξει ότι σε συνθήκες κατάρρευσης, όποιας μορφής, ο ρόλος της πολιτικής πρωτοβουλίας μπορεί να επιδράσει σημαντικά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση των εξελίξεων. Τα πολιτικά υποκείμενα που είναι αποφασισμένα να σταθούν δίπλα στο διωκόμενο λαό και απέναντι στις ελίτ οφείλουν να παρέμβουν σε όλα τα πεδία δράσης. Στην οργάνωση της αντίστασης, στη διατήρηση της συνοχής στη βάση της κοινωνίας, στη διαμόρφωση ενός ριζοσπαστικού, αλλά απόλυτα γειωμένου στην πραγματικότητα, προγράμματος ξεπεράσματος της βαθιάς κρίσης προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Οι μάχες της προηγούμενης περιόδου, στο πεδίο της ιδεολογίας, της ιστορίας, του πολιτισμού, ήταν απολύτως αναγκαίες για να διατηρηθεί το οπλοστάσιο της συλλογικής μνήμης. Σήμερα, εξακολουθούν να χρειάζονται αλλά δεν αρκούν. Αργά ή γρήγορα πληττόμενα τμήματα της κοινωνίας θα ανασύρουν από εκείνο το οπλοστάσιο ό,τι τους χρειάζεται. Πρέπει, όμως, να μην είναι σκουριασμένο, να μπολιαστεί με νέες ιδιότητες ώστε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά, με συγκεκριμένο σχέδιο. Εκεί θα δοθούν, πιθανώς, σήμερα οι πιο κρίσιμες μάχες[2]…

 

---

 [1] Γ. Δελαστίκ, «Ημερησία», 24/12/09. Είναι χαρακτηριστική η καταφανής αδυναμία του ΚΚΕ να κινητοποιήσει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα στα οποία θεωρητικώς απευθύνεται. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει επιλέξει την ταυτόχρονη φυγή προς τα έσω (ατέλειωτες ομφαλοσκοπήσεις για τα «οργανωτικά» του σχήματος) και προς άλλα …σύμπαντα οργανώνοντας ακάθεκτος πορείες για την ιθαγένεια των μεταναστών ή για τα αστυνομικά καουμποϋλίκια στο Βύρωνα!

[2] Τηρουμένων πάρα πολλών αναλογιών, στην εθνική κατάρρευση του 1941, το ΕΑΜ πρώτα έριξε το σύνθημα για ένοπλο αγώνα εναντίον των κατακτητών και τον οργάνωσε και κατόπιν χρησιμοποίησε την παράδοση των Θερμοπυλών και της κλεφτουριάς για να ενεργοποιήσει τη συλλογική μνήμη.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ

Όταν στον 15ο αιώνα, η ευρωπαϊκή βιβλιογραφία πλημμύρισε από εκατοντάδες έργα, όλα με τον ίδιο μονότονο τίλτο «Contra Errores Graecoroum», «Ενάντια στις Πλάνες των Γραικών», φαντάζομαι πως κανείς από τους παππούδες μας της εποχής δεν θα μπορούσε να προβλέψει, την επανάληψη της συγγραφικής λογοδιάρροιας των πολιτισμένων της Εσπερίας, κάπου 500 χρόνια αργότερα.

Βάζω με τον νού μου, πως ελάχιστοι συνέλληνες γνωρίζουν αυτό που όριζε τότε ως πλάνη η ευρωπαϊκή επιστημοσύνη κι ίσως, οι περισσότεροι, να αγνοούν το ίδιο το γεγονός, αλλά και τη συνάρτηση του με τις δραματικές ιστορικές συνέπειες που προηγήθηκαν, αλλά και ακολούθησαν.

Όριζαν ως πλάνη, οι «ευρωπαίοι» της εποχής, την ελληνική εμμονή στον κατ’ αλήθεια βίο. Στην προτεραιότητα της αληθινής ύπαρξης, απέναντι στην χρησιμοθηρική αντίληψη των δικών τους κοινωνιών.

Όριζαν ως πλάνη, οι «ευρωπαίοι» της εποχής, την προτεραιότητα της ανθρωπιάς, έναντι της αντικειμενικοποιημένης και απολυτοποιημένης αλήθειας. Την προτεραιότητα της επιστήμης, έναντι της τεχνικής. Του ανθρώπου, έναντι των αριθμών. Της κοινωνίας, έναντι της οικονομίας. Της αλήθειας, έναντι της χρησιμότητας. Την ίδια τη ζωή, έναντι της αποτελεσματικότητας. Όριζαν εν τέλει ως πλάνη, εκείνη τη βάση κοινωνικής θεμελίωσης που επαφίεται στην αληθινή ζωή. Εκείνη τη βάση, που εμμένει «απερίσκεπτα» να θεωρεί ότι κοινωνία είναι η υπαρκτική συνάντηση με τον απέναντι Άλλο, η μετοχή στο Κοινόν, και όχι απλά η ορθολογική τακτοποίηση συγκρουόμενων συμφερόντων. Ως εκ τούτου, άλλο κοινωνία και άλλο societas-society (εταιρεία).