«Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες…»

Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση από την 15μερη εφημερίδα “Ρήξη” (φ. 60, 6/2/2010)

«Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες…»

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ρ», με αφορμή τα επαπειλούμενα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, που η κυβέρνηση Παπανδρέου υποχρεώθηκε τελικά να πάρει μόλις πριν λίγες μέρες, διατυπώναμε τη βάσιμη υποψία ότι μαζί με την εθνική οικονομία δείχνει να τρεκλίζει και ο «ευρωπαϊσμός» ως η πλέον συνεκτική στρατηγική επιλογή των αρχουσών ελίτ από το ’74 και μετά. Η Κομισιόν, ήδη, εγκρίνοντας το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης(!) της ελληνικής κυβέρνησης, προανήγγειλε νέα αυστηρότερα μέτρα και βεβαίωσε ότι θα παρακολουθεί σε μηνιαία βάση την εξέλιξη και τα επιτεύγματα του Προγράμματος, για να συνεχίσει η Ελλάδα να ελπίζει σε κοινοτική ενίσχυση που θα αποτρέψει μια προ των πυλών χρεοκοπία της. Πρακτικά, η οικονομική και εισοδηματική πολιτική έχει πλέον εκχωρηθεί στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και ο Παπανδρέου θα περιοριστεί στο ρόλο των ευχολογίων και των …τηλεοπτικών διαγγελμάτων.

Αίφνης, η «Ευρώπη» από απάνεμο λιμάνι (των ελληνικών ελίτ) μετατρέπεται σε φουρτουνιασμένο κάβο. Είναι διασκεδαστικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό να παρακολουθεί κανείς τις εκσυγχρονιστικές και ευρωπαϊστικές γραφίδες αυτές τις μέρες. Με εξαίρεση τους γνωστούς σεσημασμένους, οι οποίοι σχεδόν από το ’85 γράφουν τα ίδια και τα ίδια για «συντεχνίες», «τεμπέληδες εργαζόμενους», «φασίστες αγρότες», «κρατισμό», κλπ και άρα «καλά να πάθουμε» που δεν εφαρμόσαμε κι εμείς όταν έπρεπε τα θατσερικά δόγματα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι υπόλοιποι θιασώτες του ευρωπαϊσμού. Με απίστευτη ξετσιπωσιά δεν διστάζουν να γράφουν για «τευτονική σκληρότητα», «βορειοευρωπαϊκό κυνισμό», «δοκιμασία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης(!)», «μανδαρίνους των Βρυξελλών», «κερδοσκόπους του Σίτυ», «γερμανική εκμετάλλευση», κλπ, μόνο πως είμαστε «έθνος ανάδελφον» δεν έχουν γράψει! Ποιοί; Αυτοί που μέχρι σήμερα χλεύαζαν ως «καθυστερημένο», όποιον ασκούσε κριτική στα ευρωπαϊστικά «ιδεώδη», που απέδιδαν την υποτιμητική κατηγορία του «εθνοκεντρισμού» σε όποιον τολμούσε να μιλήσει για μια αυτόνομη πορεία της χώρας με γνώμονα την εθνική της ανεξαρτησία. Οι ίδιοι που μας κουνούσαν δασκαλίστικα το δάκτυλο κάτω από τη μύτη για να μας ενημερώσουν πως «τώρα είμαστε Ευρώπη, δεν έχουν νόημα τα σύνορα» και λοιπά φληναφήματα.

 Συμπεριφερόμενοι σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα όλοι αυτοί που αποτελούσαν τα προκεχωρημένα φυλάκια του «εκσυγχρονισμού» και του «ευρωπαϊσμού» στο χώρο των ΜΜΕ και της διανόησης, αποτελούν τον καλύτερο δείκτη του σοκ που έχει υποστεί ένα μεγάλο τμήμα των ελίτ από το ράγισμα του «ευρωπαϊκού ονείρου». Μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι, ανάλογα με την (κατ’ ουσίαν απρόβλεπτη) εξέλιξη στο ζήτημα της ευρωπαϊκής στήριξης στην προσπάθεια αποφυγής της εθνικής χρεοκοπίας και την σκληρότητα των μέτρων που θα μας επιβάλλουν οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας, ο σημερινός κλυδωνισμός της συναίνεσης στην «ευρωπαϊκή προοπτική» θα πάρει χαρακτήρα κατάρρευσης σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα που θα πέσουν θύματα της απάνθρωπης πολιτικής «σταθεροποίησης».

Advertisement