Ενώπιον της σκιάς και της κόνεως

Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη

Μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, εκεί όπου ήδη στενάζουν μαγαζιά και μικροεπιχειρήσεις. Πριν ακόμη πλακώσει η ύφεση και στείλει σαραντάρηδες και πενηντάρηδες στην ανεργία, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, αυτοϋποτίμηση, αυτολοιδορία· από την ταγκή γεύση της ήττας. Σαν εκκρεμές. Από την έπαρση του Ελληναρά, στη βαθιά αυτοϋποτίμηση του ραγιά. Από την αυθάδεια του αλαζόνα, στην άνευ όρων παράδοση του προσκυνημένου, του ψυχικά ηττημένου.

Πολύ χειρότερη από τη χρεοκοπία, ίσως και από τη μακρά ύφεση που αναγγέλλεται, είναι η μοιρολατρία, το άφημα στην πτώση, η αποδοχή της ήττας χωρίς αγώνα, χωρίς σκέψη. Η απώλεια της πίστης στις ίδιες δυνάμεις. Αυτογνωσία και πίστη χρειαζόμαστε τώρα. Ποιος μπορεί να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο σε αυτόν τον δοκιμαζόμενο λαό, τούτη την ώρα της κρίσης; Από πού θα αντλήσουμε κουράγιο, να διορθώσουμε πορεία και να ατενίσουμε το μέλλον; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Στα καφενεία μέμφονται τους πολιτικούς. Ορθά. Πρόδωσαν την εμπιστοσύνη, πολιτεύτηκαν με ψέματα, εμπορεύτηκαν ελπίδες, καλλιέργησαν τη συναλλαγή, αποθέωσαν την αναξιοκρατία και τον νεποτισμό, έσπειραν τη διαφθορά έως τις εσχατιές της διοίκησης. Και η κοινωνία, εκμαυλισμένη, μπουκωμένη trash, υπερδανεισμένη, χωρίς κρίσιμες πληροφορίες, χωρίς γνώση, υπέκυψε, συναλλάχθηκε, ανέχθηκε· χρεοκόπησε ηθικά και ψυχικά, παραδόθηκε και υποτάχθηκε.

Αυτήν την εβδομάδα των παθών, μία από τις πολλές εβδομάδες που θα ’ρθουν, η Ελλάδα την πέρασε πτυόμενη σε όλα τα ευρωπαϊκά μίντια, με τους Έλληνες αποσυνάγωγους και απορριπτέους, παραδομένους στα πιο αρχαϊκά στερεότυπα της «Ευρώπης των λαών και της δημοκρατίας», στα στερεότυπα των βλοσυρών νοικοκυραίων και των κίτρινων φυλλάδων. Χλεύη και ρατσιστικά κλισέ – ίδια με αυτά που αντιμετωπίζουμε εμείς τους πιο αδύναμους. Στερεοτυπική σκέψη, στενομυαλιά, μνησικακία, υποκρισία: η προαιώνια εξάρτυση των κλειστών κοινωνιών. Σαν ξόρκι απέναντι στον ατυχήσαντα: ευτυχώς που δεν είμαστε εμείς, ευτυχώς που το έπαθε αυτός και όχι εμείς, καλά να πάθει, του άξιζε. Ιδού τι απομένει από το πνεύμα της ενωμένης Ευρώπης των λαών, την Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνοχής: η μνησικακία, η μοχθηρία, η κλειστότητα των νοικοκυραίων. Και η μετακύλιση της ενοχής στους ώμους των άτυχων.

Όμως δεν μας αξίζει η αποδοχή της ενοχής, της ήττας. Κοιτούσα τους σύγχρονους Έλληνες, τους συμπολίτες και συνανθρώπους μου, τούτη την εβδομάδα της χλεύης και της αυτοϋποτίμησης. Τους κοιτούσα στα μάτια, κοιτούσα την κοψιά τους, τις κινήσεις τους, σε μια κορυφαία στιγμή του βίου: στον αποχαιρετισμό του νεκρού.

Στη μία κηδεία, στο ιστορικό Α΄ Νεκροταφείο, παρατηρούσα τους ανθρώπους της επιστήμης και των γραμμάτων, έναν πολυπληθή Ελληνισμό με μακραίωνη παράδοση· αρχαιολόγους, ιστορικούς, αρχιτέκτονες, φιλόλογους, λόγιους, δασκάλους, ερευνητές, με σπουδές, τίτλους και έρευνα, με εργασία και προσφορά, με κοινωνικούς αγώνες. Οι πλείστοι, όλοι σχεδόν, είναι δημόσιοι λειτουργοί. Ζουν με γλίσχρους μισθούς, πτυόμενοι και συκοφαντούμενοι, με μύριες αντιξοότητες υπηρεσιακές, με εχθρική ή αδιάφορη πολιτική ηγεσία, πασχίζοντας να σώσουν κτίρια, μνημεία, αρχεία, μνήμη, ταυτότητα, πολιτισμό, επιστήμη, αυτογνωσία, περηφάνια εντέλει. Αυτοί οι λοιδορούμενοι δημόσιοι λειτουργοί, επιστήμονες και γραμματιζούμενοι, μαζί με τον κόσμο του μόχθου, του αγρού, του εμπορίου, των υπηρεσιών, αυτοί οι αόρατοι και βουβοί Έλληνες, οι αξιοπρεπείς σιωπηλοί, αυτοί κουβαλάνε την Ελλάδα στους ώμους τους. Αγόγγυστα, περήφανα.

Την επομένη, στο νεκροταφείο Σχιστού, αντίκρισα τους ανθρώπους του μόχθου, έναν ελληνισμό ακόμη πιο παραχωμένο και βουβό, χωρίς προσβάσεις, χωρίς γράμματα και άρματα, διαβουκολευμένο, συκοφαντημένο και αυτόν. Άρα τις έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός; Μαύρα πουκάμισα, τσαλακωμένα τζιν, στραβοπατημένα παπούτσια, ροζιασμένα χέρια και βαθιές ρυτίδες, αρχαϊκοί θρήνοι για νυφούλες και συντρόφους ζωής. Αξιοπρεπείς μες στον πόνο, μοντέρνοι και ταπεινοί μαζί, ενωμένοι ενώπιον του τέλους, δυνατοί. Το Σχιστό, πρώην χωματερή και νυν βιομηχανικό πάρκο, υποδέχεται τους κεκοιμημένους από τον κόσμο της εργασίας· από τον κόσμο της σιωπής στον κόσμο της σκιάς. Πάντα σκιάς ασθενέστερα…

Αυτοί οι άνθρωποι που αντίκρισα ενώπιον της σκιάς και της κόνεως, προπέμποντας τον Δημήτρη και τον Γιάννη, παλαιούς Ελληνες της γνώσης και της εργασίας, περήφανους και άκακους, αυτοί οι άνθρωποι, εμείς, δεν αξίζουμε την αυτολοιδορία και την ήττα, το γονάτισμα.

H ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21/02/20010 

Advertisement

«Η Ελλάδα δικάζεται και μαζί της όλοι μας.»

Τα δικαστήρια στήθηκαν στο Νταβός, τις Βρυξέλες, το Βερολίνο. Εισαγγελείς οι Γερμανοί. Οι απόγονοι αυτών που εξόντωσαν μια γενιά στην πείνα του ’41, στα σκοπευτήρια και τα μπλόκα, στα καμένα χωριά, αυτοί που λεηλάτησαν για τρία χρόνια την χώρα μας. Αυτοί που έχτισαν την οικονομία τους με τον ιδρώτα των πατεράδων μας στα χυτήρια και τις φάμπρικες τους αυτοί που μας πουλάν υποβρύχια που γέρνουν, τανκς που ραγίζουν, C4I που δεν δουλεύουν, κι όταν διαμαρτυρόμαστε κλείνουν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και πετούν χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Αυτοί μας αποκαλούν διεφθαρμένους όταν πίσω από κάθε σκάνδαλο (όπως αυτό της ΖΙΜΕΝΣ) θα βρεις μια γερμανική φίρμα, πίσω από κάθε αποικιακή σύμβαση (αεροδρόμια, διόδια κ.λπ.) κάποιο γερμανικό όνομα θα παίζει, όταν στις γερμανικές αλυσίδες λιανικής οι τιμές είναι διπλάσιες απ΄ ότι για τα ίδια προϊόντα στη Γερμανία.

Και τα δικαστήρια αποφάνθηκαν: Ένοχος λαός. PIGS, γουρούνια οι Έλληνες μαζί με τους άλλους μελαψούς νοτιοευρωπαίους.  Η καταδίκη: μια νέα κατοχή, είτε αυτή τελικά την πούνε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είτε Φον Παπαδήμα. Μια νέα κατοχή οικονομική αυτή τη φορά, αλλά όχι λιγότερο ανελέητη, όπου όλες οι κατακτήσεις στο εργασιακό και το κοινωνικό επίπεδο διαγράφονται εν μια νυκτί από τους νέους Γερμανοτσολιάδες του πολιτικού μας κατεστημένου. Αμοιβές, συνθήκες εργασίας, ασφάλιση, όλα λεηλατούνται στο όνομα του δημοσιονομικού ελλείμματος ή της γραμμής για «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας  (μετάφραση: ποσοστά κέρδους των αφεντικών) αντίστοιχη με τις γειτονικές χώρες, Βουλγαρία, Σκόπια ή Τουρκία. Η μόνιμη επωδός των συμπολιτών μας της «μεγάλης ευρωπαϊκής πατρίδας» είναι μέτρα, κι άλλα μέτρα, πιο σκληρά μέτρα: Μια «οικογένεια» που ένα μέλος της έπεσε στα νύχια των τοκογλύφων και ζητάει βοήθεια για να εισπράξει μόνο συμβουλές: να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι και να ξεπουλήσει ότι του απέμεινε, στέλνοντας το ξανά στους τοκογλύφους. Να ποια είναι η πραγματική κι όχι η μυθική Ευρώπη των τραπεζιτών. Μια «ένωση» που νοιάζεται να σώσει τράπεζες κι όχι χώρες, που αφού απομύζησε κάθε διαθέσιμο εισόδημα, ντόπιο ή δανεικό πουλώντας Μερσεντές και Πόρσε Καγιέν, μας δείχνει τώρα την πόρτα κάνοντας μας πάσα στο Δ.Ν.Τ. και τις γνωστές συνταγές του που κατέστρεψαν για δεκαετίες ολόκληρη την νοτιοαμερικανική ή την αφρικανική ήπειρο.

Θα περίμενε κανείς  ότι η πολιτική ηγεσία μιας κυρίαρχης χώρας, μια ηγεσία που εκπροσωπεί ένα κράτος, έναν λαό και έναν πολιτισμό να απαντούσαν στους άσπονδους φίλους με έναν τρόπο που να σώζει αν μη τη άλλο την συλλογική μας αξιοπρέπεια. Αντ’ αυτού ο εσμός των μηδενικών  που αποτελούν τους προύχοντες μας, φόρεσαν την προσωπίδα του επαίτη, εισπράττοντας την μια καρπαζιά μετά την άλλη, κλαψουρίζοντας στο εξωτερικό και προετοιμάζοντας τον λαό στο εσωτερικό για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αφού οι ίδιοι είναι ανίκανοι κι απρόθυμοι να την υπερασπίσουν. Για να παραδοθεί όμως ο λαός δέσμιος στους διεθνείς κερδοσκόπους των «ιδρυμάτων» του Σόρος και ΣΙΑ θα πρέπει να οδηγηθεί στην ενοχοποίηση, τον φόβο, την απελπισία. Και γι αυτό υπάρχουν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, όλοι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι (με μαύρα χρήματα βέβαια) κηφήνες της διανόησης και της δημοσιογραφίας του συστήματος.

Υπήρξαν καιροί που όλοι αυτοί πανηγύριζαν για την «ισχυρή Ελλάδα», το «ασφαλές λιμάνι της Ε.Ε.», τους «σκληρούς πυρήνες». Μιλούσαν βέβαια για τον εαυτό τους, την κοινωνική θέση και τα εισοδήματα τους. Τότε ελάχιστοι ήταν όσοι επισήμαιναν την θεμελιώδη ασυμμετρία  που αποτύπωναν οι οικονομικοί δείκτες, την απόσταση ανάμεσα στις καταναλωτικές συμπεριφορές και την πραγματική παραγωγή πλούτου αυτής της χώρας. Κανείς δεν έδειχνε να ακούει.

Άρκεσαν όμως οι σπασμοί των σπρεντ κι οι καρπαζιές από τους «εταίρους» ώστε σε μια νύχτα όσοι πραγμάτωναν την σύγκλιση με μια ιδεατή και ανύπαρκτη «ένωση των λαών» στα βαθύτερα ενύπνια τους, να πέσουν με όσα επικοινωνιακά νύχια και δόντια διαθέτουν να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό για ποιο πράγμα; Μα για το γεγονός ότι τους πίστεψε, νανουρίστηκε από τις υποσχέσεις που απλόχερα διέδωσε το καθεστώς και οι μηχανισμοί του και έπεσε στην αυταπάτη ότι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι το ανώτατο εφικτό στάδιο του σοσιαλισμού, η πραγμάτωση του ονείρου για καλύτερη ζωή που φούντωσε τους κοινωνικούς αγώνες  από την μεταπολίτευση και μετά.

Ο εργαζόμενος πρέπει να νιώσει ένοχος και να πλημμυρίσει με φόβο: η ευημερία που τον τάιζε απλόχερα το τηλεοπτικό θέαμα, πολλές φορές σε ολοφάνερη αντίθεση με τον ελλειμματικό οικογενειακό προϋπολογισμό του  κομματιάστηκε σε μια στιγμή, τα φώτα σβήνουν απλώνοντας την σκιά μιας πραγματικότητας που ήταν ήδη ζοφερή αλλά καλά κρυμμένη. Ο άνεργος είναι πιο άνεργος από ποτέ, η ακρίβεια πιο ακριβή, η σύνταξη πιο λειψή, οι δυο και τρεις δουλειές είναι πιο αβάσταχτες τώρα που το ΣΚΑΪ μιλάει για κρίση. Όλοι αυτοί προσφέρουν μια ακόμα εκδούλευση στα αφεντικά τους: Ο «νέος πατριωτισμός» τους δεν είναι παρά μια ξαναζεσταμένη σούπα σε συνταγή Τσολάκογλου (του «πρωθυπουργού» της κατοχής, της πείνας  και της μαύρης αγοράς). Να υπομείνουμε αγόγγυστα τις ύβρεις, να σκύψουμε το κεφάλι, να στερηθούμε για να δεχτούν οι τοκογλύφοι να μας δανείσουν ακόμα πιο ακριβά χωρίς ελπίδα να εξοφλήσουμε ποτέ, σε μια δίνη χωρίς τέλος όπως γνωρίζουν πολύ καλά τα θύματα κάθε τοκογλυφίας. Να πιστέψουμε ότι η οικονομική κατοχή της ζωής μας είναι η δίκαιη τιμωρία  για κάποιο έγκλημα μας, όπως και τα καταναγκαστικά έργα μιας παράτασης του εργάσιμου βίου σε συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες είναι το τίμημα μιας «χρυσής εποχής», χρυσής βέβαια για κάποιους που δεν πληρώνουν ποτέ και κάλπικης για τους πολλούς, τους συνήθεις υπόπτους. Να φορέσουμε τέλος τις κουκούλες του κοινωνικού αυτοματισμού καταγγέλλοντας ως προνομιούχο όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει το σκοτάδι που πάνε να απλώσουν πάνω από την χώρα μας.

Αυτός είναι ο δικός τους πατριωτισμός. Υπάρχει άλλος; Ναι. Υπάρχει στην οργή για την αδικία και την ξεφτίλα που δεν την αξίζουμε. Υπάρχει στη αντίσταση στις πολιτικές και τους πολιτικούς που μας παραδίδουν στους οικονομικούς Ες Ες. Υπάρχει στους αγώνες που πρέπει να αναπτύξουμε και την κοινωνική αλληλεγγύη όχι για να διασώσουμε μια καταναλωτική αυταπάτη αλλά για να ξαναθυμηθούμε ένα όραμα κοινωνίας που παράγει, χτίζει το μέλλον της, αγαπά τον τόπο, επιλέγει την κοινωνική δικαιοσύνη και το οικολογικό μέτρο. Θέλετε να στείλουμε κι ένα μήνυμα στους πρωταγωνιστές των ύβρεων;

ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ

 

 

24/02/2010

Περιοδικό ΑΡΔΗΝ, Εφημερίδα ΡΗΞΗ

Στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού…

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010,  Α’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ 

…….

Για μας ήταν άλλο πράγμα ο πόλεμος για την πίστη του Χριστού

και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα

της Υπερμάχου Στρατηγού,

που είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης,

εκείνου του πέλαγου τον καημό σαν ήβρε το ζύγιασμα

της καλοσύνης.

…….

Γ. Σεφέρη,  Νεόφυτος ο Έγκλειστος μιλά

 

φωτο: http://istologio.org/?p=384

Άρθρο της The Independent για την κρίση στην Ελλάδα

The Independent, Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου, 2007, μεταφράζουμε άρθρο του John Lichfield βλέπε http://www.google.com/url?sa=D&q=http://www.independent.co.uk/news/world/europe/sick-man-of-europe-seeks-remedy-from-wary-neighbours-1895831.html&usg=AFQjCNHTVJC6NkoEDXMfluq-eUYoCrZpsA.

Η ΑΣΘΕΝΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΣΠΙΣΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΗΣ

 

Γραφεία εγκαταλελειμμένα. Μια οικονομία στα όρια. Ένα έθνος σε αναταραχή. Ενώ η Ελλάδα πλήττεται από απεργίες,, ο βρετανός  δημοσιογράφος John Lichfield βρίσκει διστακτική ελπίδα στους δρόμους των Αθηνών.

          Μπαίνοντας βιαστικά με το ταξί μας στην Αθήνα, ακούω τη φωνή του ραδιοφωνικού εκφωνητή να το γυρίζει ξαφνικά στα αγγλικά. Ο εκφωνητής, φαίνεται, είναι ένας εκκολαπτόμενος Michael Moore.

          Τηλεφωνεί διαδοχικά σε τηλεφωνικό κέντρο του Λονδίνου (όπου η ώρα έχει περάσει τη δεκάτη βραδινή) για να θέσει προκλητικές ερωτήσεις σχετικά με την ελληνική  πιστωτική κρίση.. “Hello, is that The Financial Times? I want to speak to someone who will tell me why the world hates Greece.” («Καλησπέρα, Φαϊναντιαλ Τάϊμς εκεί; Θέλω να μιλήσω με κάποιον που θα μου εξηγήσει γιατί ο κόσμος μισεί τόσο την Ελλάδα») Απαντάει η οπερατέρ: «Just a moment, please, I will try to connect you.» («Παρακαλώ περιμένετε να σας συνδέσω») Αφού το τηλεφωνικό κέντρο τον συνδέει επανειλημμένα με…Κάιρο, ο εκφωνητής εγκαταλείπει την προσπάθεια, ανακοινώνοντας σε άψογα αγγλικά. «I do not give a blind f… for The FT.»  (Στ΄αρχ… μας κι η Φαϊναντιαλ Τάϊμς!)

            Η οικονομική αυτή εφημερίδα έχει γίνει, για ορισμένους Έλληνες, συνώνυμο με τις αγορές και τα ισχυρά ΜΜΕ του πλανήτη. Η καημένη η  Ελλάδα πάντοτε μπάχαλο ήταν τόσα χρόνια, μου λέει ο κόσμος. Πως και ξαφνικά επάθατε, όλοι σας, υστερία έναντί  της;

        Οι απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων δε σπανίζουν. Μια ακόμα 24-ωρη έγινε χθες, κλείνοντας αεροδρόμια, σχολεία,  αποδιοργανωμένα νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες, μια απεργία που αναλύθηκε διεξοδικά παγκοσμίως. Ποια η δύναμη των συνδικάτων; Η κυβέρνηση θα έκανε πίσω ως συνήθως;

          Η χώρα έχει μεταμορφωθεί, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Χρηματιστηρίου Αθηνών Σπύρο Καπράλο, σε νέα περίπτωση «Lehman Brothers»: Αν το πρώτο ντόμινο κυλήσει, μπορεί να παρασύρει πολλά άλλα στην αλυσιδωτή πτώση, κι όχι μονάχα τις βαριά χρεωμένες νοτιο-ευρωπαϊκές χώρες της ζώνης του ευρώ. «Όταν αποφασίστηκε να αφεθούν οι»Lehman Brothers»  στη μοίρα τους το Σεπτέμβρη του 2008, φαινόταν εκείνη τη στιγμή μια λογική απόφαση, αλλά στη συνέχεια οι συνέπειες ήσαν συνταρακτικές,» σχολιάζει ο κ. Καπράλος. «Δεν νομίζω ότι οι ΗΠΑ θα  ξαναέπαιρναν την ίδια απόφαση. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα. Αν εγκαταλειφθούμε, επακολουθεί η Πορτογαλία, η Ισπανία, και πάει λέγοντας στον κόσμο όλο»

          Η νέα ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε, αυτήν την εβδομάδα, μέτρα που αποσκοπούν στον περιορισμό του δημοσίου τομέα, τη μείωση συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, και τη μεταρρύθμιση του χαοτικού φορολογικού συστήματος, προκειμένου  να μειωθεί το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και να μειώσει το τεράστιο δημόσιο έλλειμμα ύψους τουλάχιστον €300 δις. Οι χρηματαγορές, που έχουν σπεκουλάρει τεράστια ποσά τις τελευταίες εβδομάδες, στοιχηματίζοντας κερδοσκοπικά  ότι η Αθήνα είτε θα αποτύχει και θα χρεοκοπήσει, είτε θα εκδιωχθεί από τη ζώνη ευρώ, είτε ότι θα υποστεί και τα δύο δεινά.

«Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες…»

Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση από την 15μερη εφημερίδα “Ρήξη” (φ. 60, 6/2/2010)

«Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες…»

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ρ», με αφορμή τα επαπειλούμενα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, που η κυβέρνηση Παπανδρέου υποχρεώθηκε τελικά να πάρει μόλις πριν λίγες μέρες, διατυπώναμε τη βάσιμη υποψία ότι μαζί με την εθνική οικονομία δείχνει να τρεκλίζει και ο «ευρωπαϊσμός» ως η πλέον συνεκτική στρατηγική επιλογή των αρχουσών ελίτ από το ’74 και μετά. Η Κομισιόν, ήδη, εγκρίνοντας το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης(!) της ελληνικής κυβέρνησης, προανήγγειλε νέα αυστηρότερα μέτρα και βεβαίωσε ότι θα παρακολουθεί σε μηνιαία βάση την εξέλιξη και τα επιτεύγματα του Προγράμματος, για να συνεχίσει η Ελλάδα να ελπίζει σε κοινοτική ενίσχυση που θα αποτρέψει μια προ των πυλών χρεοκοπία της. Πρακτικά, η οικονομική και εισοδηματική πολιτική έχει πλέον εκχωρηθεί στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και ο Παπανδρέου θα περιοριστεί στο ρόλο των ευχολογίων και των …τηλεοπτικών διαγγελμάτων.

Αίφνης, η «Ευρώπη» από απάνεμο λιμάνι (των ελληνικών ελίτ) μετατρέπεται σε φουρτουνιασμένο κάβο. Είναι διασκεδαστικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό να παρακολουθεί κανείς τις εκσυγχρονιστικές και ευρωπαϊστικές γραφίδες αυτές τις μέρες. Με εξαίρεση τους γνωστούς σεσημασμένους, οι οποίοι σχεδόν από το ’85 γράφουν τα ίδια και τα ίδια για «συντεχνίες», «τεμπέληδες εργαζόμενους», «φασίστες αγρότες», «κρατισμό», κλπ και άρα «καλά να πάθουμε» που δεν εφαρμόσαμε κι εμείς όταν έπρεπε τα θατσερικά δόγματα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι υπόλοιποι θιασώτες του ευρωπαϊσμού. Με απίστευτη ξετσιπωσιά δεν διστάζουν να γράφουν για «τευτονική σκληρότητα», «βορειοευρωπαϊκό κυνισμό», «δοκιμασία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης(!)», «μανδαρίνους των Βρυξελλών», «κερδοσκόπους του Σίτυ», «γερμανική εκμετάλλευση», κλπ, μόνο πως είμαστε «έθνος ανάδελφον» δεν έχουν γράψει! Ποιοί; Αυτοί που μέχρι σήμερα χλεύαζαν ως «καθυστερημένο», όποιον ασκούσε κριτική στα ευρωπαϊστικά «ιδεώδη», που απέδιδαν την υποτιμητική κατηγορία του «εθνοκεντρισμού» σε όποιον τολμούσε να μιλήσει για μια αυτόνομη πορεία της χώρας με γνώμονα την εθνική της ανεξαρτησία. Οι ίδιοι που μας κουνούσαν δασκαλίστικα το δάκτυλο κάτω από τη μύτη για να μας ενημερώσουν πως «τώρα είμαστε Ευρώπη, δεν έχουν νόημα τα σύνορα» και λοιπά φληναφήματα.

 Συμπεριφερόμενοι σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα όλοι αυτοί που αποτελούσαν τα προκεχωρημένα φυλάκια του «εκσυγχρονισμού» και του «ευρωπαϊσμού» στο χώρο των ΜΜΕ και της διανόησης, αποτελούν τον καλύτερο δείκτη του σοκ που έχει υποστεί ένα μεγάλο τμήμα των ελίτ από το ράγισμα του «ευρωπαϊκού ονείρου». Μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι, ανάλογα με την (κατ’ ουσίαν απρόβλεπτη) εξέλιξη στο ζήτημα της ευρωπαϊκής στήριξης στην προσπάθεια αποφυγής της εθνικής χρεοκοπίας και την σκληρότητα των μέτρων που θα μας επιβάλλουν οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας, ο σημερινός κλυδωνισμός της συναίνεσης στην «ευρωπαϊκή προοπτική» θα πάρει χαρακτήρα κατάρρευσης σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα που θα πέσουν θύματα της απάνθρωπης πολιτικής «σταθεροποίησης».

Μια απεργία αλλιώτικη από τις άλλες

Του Τάσου Χατζηαναστασίου

γενικού γραμματέα της ΕΛΜΕ Αργολίδας

 

Στις 10 Φεβρουαρίου η ΑΔΕΔΥ έχει κηρύξει απεργία. Το κύριο βάρος της απεργίας αναμένεται να σηκώσουν οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί καθώς και οι εργαζόμενοι στα προγράμματα Stage. Νωρίτερα θα έχουν απεργήσει οι εργαζόμενοι το Υπουργείο Οικονομικών. Απεργούν δηλαδή τα ισχυρότερα συνδικάτα των «εξασφαλισμένων» του Δημοσίου μαζί με τους πληβείους της επισφαλούς εργασίας. Κι αυτή η ιδιαιτερότητα είναι που κάνει αυτήν την απεργία αλλιώτικη από τις άλλες.

Φαινομενικά πρόκειται για το χρονικό μιας ακόμη προαναγγελθείσης ηρωικής ήττας του συντεταγμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Για μία ακόμη, χαμένη εκ των προτέρων, μάχη οπισθοφυλακής. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί με αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια απεργία αγγαρεία, για την τιμή των όπλων. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα στοίχημα των εργαζομένων με τον ίδιο τους τον εαυτό: θα μπορέσουν να μετατρέψουν την οργή για τα κυβερνητικά (;) μέτρα που τους μειώνουν τους μισθούς, παγώνουν τις προσλήψεις και νομιμοποιούν την καταλήστευση των ταμείων τους σε μια νέα στάση απέναντι στην εργασία, το δημόσιο αγαθό, την οικονομία και την πάλη για όλα αυτά;

Στη σημερινή φάση, Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβέρνηση και φυσικά, οι «αγορές» επιχειρούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι για τα ελλείμματα και τα χρέη φταίνε αποκλειστικά η ίδια και οι παθογένειές της. Και η μόνη συνταγή που έχουν να προτείνουν είναι τις μειώσεις των μισθών και το ξεπέταγμα εκατομμυρίων ανθρώπων στο κοινωνικό περιθώριο και την ανασφάλεια της ανεργίας και της υποαπασχόλησης.

Θέλουν ωστόσο να ξεχνούν ότι άλλη ευθύνη έχει ο πολίτης που εξυπηρετείται με ένα ρουσφέτι, κι άλλη ο πολιτικός που τον αντιμετωπίζει σαν κακομαθημένο παιδί προκειμένου να τον κρατάει σε ομηρία. Άλλη ευθύνη έχει ο πολίτης που λαδώνει για να εξυπηρετηθεί από μια υπηρεσία, κι άλλη οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι και οι προϊστάμενοί της που κάνουν τα στραβά μάτια, με το αζημίωτο φυσικά. Άλλη ευθύνη έχει αυτός που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι άλλη ο πτυχιούχος που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά και δέχεται να εργαστεί ανασφάλιστος στο πρότζεκτ του διαχειριστή αυτών των κονδυλίων. Τέλος, ούτε όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας πήραν μίζες και «λάδι» για να κάνουν απλώς τη δουλειά για την οποία πληρώνονται, ούτε κλέβουν καθημερινά την εφορεία, το ΦΠΑ, τα ασφαλιστικά ταμεία και το Δημόσιο γενικότερα. Αυτοί όμως καλούνται τώρα να πληρώσουν τη νύφη.

Η παρούσα κρίση δίνει στους εργαζόμενος μια μοναδική ευκαιρία: να ξαναδούν επιτέλους την εργασία, το εισόδημα και την κοινωνική ασφάλιση συνολικά. Να αντιληφθούν ότι το κεφάλαιο είναι αποφασισμένο να ξεζουμίσει τους «προνομιούχους» που θα εργάζονται με το μόνιμο φόβο της απόλυσης και να πετάξει στον Καιάδα τους «άχρηστους» που δεν έχουν θέση στο καπιταλιστικό όνειρο. Η απάντηση σ’ αυτήν την πολιτική επομένως πρέπει να αφορά το σύνολο της εργασίας. Γι’ αυτό ο ωρομίσθιος απεργεί και για τον εργαζόμενο που περιμένει να βγει στη σύνταξη και αντίστροφα: χωρίς τη μονιμοποίηση του πρώτου, ο δεύτερος δεν θα πάρει το εφάπαξ του γιατί δεν θα χρηματοδοτούνται τα ταμεία. Χωρίς την οργανωμένη πάλη του συνδικάτου του δεύτερου, ο πρώτος έχει πολύ λίγες πιθανότητες να κερδίσει κάτι.

Το στοίχημα που πρέπει επομένως να κερδηθεί είναι αυτό της ωρίμανσης του συνδικαλιστικού κινήματος, της ίδιας της κοινωνίας γενικότερα. Η εποχή του καταναλωτικού ευδαιμονισμού έχει επιτέλους παρέλθει ανεπιστρεπτί κι ο αγώνας που ξεκινά από σήμερα είναι για τις ριζικές ανάγκες των πολλών. Δεν πρέπει λοιπόν να καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις. Σήμερα έχει νόημα να παλέψουμε για δικαιότερη κατανομή του πλούτου, για λιγότερη δουλειά, αλλά για όλους, για δικαιότερο ασφαλιστικό σύστημα αλλά για όλους. Για μια αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά με περιορισμό της κατανάλωσης. Και το κυριότερο για μια άλλη ριζικά διαφορετική αντίληψη για το Δημόσιο: ότι είναι η περιουσία μας και αφορά πρώτιστα εμάς. Το υπερασπιζόμαστε γιατί σε τελική ανάλυση είναι εμείς κι όχι οι κεφαλαιούχοι που δραπετεύουν προς Ελβετία μεριά, που έχουμε πατρίδα! Το πάρτυ τελείωσε. Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν τι πραγματικά σημαίνει γλέντι, λαϊκή γιορτή με τη συμμετοχή όλης της κοινότητας.

Πηγή: http://rikseis.wordpress.com/

ΧΟΡΤΟΦΑΓΙΚΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ !

ΧΟΡΤΟΦΑΓΙΚΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ !

(από oikonikipragmatikotita.blogspot.com)

Ο Πάνος Μπαλτάς, εφευρέτης του ως άνω όρου ή τουλάχιστον χρήστης, προτείνει μέσα από το facebook συγκέντρωση σήμερα, 4 Φεβρουαρίου του Σωτήριου Έτους 2010, και ώρες 7-10μμ, συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Πλατεία Μοναστηρακίου, όπου ως γνωστόν ενδημεί το είδος SUVLAKIUM HOLISTERIENS και όπου εδρεύει ο διεθνούς φήμης οίκος Μπαϊρακτάρη…
Καθώς η «συμβατική» Τσικνοπέμπτη αυτοϋπονομεύεται όλο και περισσότερο λόγω της άτακτης διασποράς της κρεοφαγίας και στις 365 ημέρες του χρόνου, μια εορταστική διαδικασία «υπέρβασης ορίων» θα είχε νόημα μόνο εφόσον αντλούσε ιδέες από μια μειοψηφική συμπεριφορά , όπως η χορτοφαγία. Αν συνεκτιμήσουμε τώρα και τις επιπτώσεις που έχει η κτηνοτροφία στην παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου, στην υγεία πολλών ανθρώπων , στο έλλειμμα του ελληνικού εμπορικού ισοζυγίου (μόνο 1,5 δις ευρώ το 2007 και μόνο στις συναλλαγές με χώρες της ΕΕ!) και γενικότερα στην κατάσταση του τρίτου κόσμου (εξάγει ζωοτροφές για τη κτηνοτροφία των ανεπτυγμένων και αυτός ο ίδιος καταδικάζεται στην πείνα!), θα βλέπαμε ότι έχουμε πολλούς λόγους για να αλλάξουμε το περιεχόμενο του συγκεκριμένου εθίμου. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μετριάσουμε την κατανάλωση κρέατος, όσοι δε από εμάς χρειάζονται την τσικνοθεραπεία των οσμών , θα μπορούσαν κάλλιστα να προτείνουν στη βιομηχανία την παρασκευή ενός νέου σπρέϋ με κρεατολογικής φύσεως μυρωδιές!
Για την ιστορία πάντως, θα ήθελα να αναφερθώ στην περυσινή εκπομπή του υποφαινόμενου από το κανάλι ΤΗΛΕΦΩΣ , την Τσικνοπέμπτη ανήμερα, με συνομιλητή τον Τάκη Ιωάννου. Τους τα είχαμε πει και τότε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, χωρίς οπωσδήποτε να προβλέψουμε την επερχόμενη λιτότητα , τις περικοπές των μισθών, τα σύμφωνα σταθερότητας, την επίθεση των κερδοσκόπων κατά της χώρας κλπ.: Δηλαδή όλα όσα περιορίζουν την κρεοφαγία, ακόμη και χωρίς τη συνδρομή της οικολογικής ιδεολογίας…

                                                                                                      αναρτήθηκε από τον «οικοπαράξενο’… που προσθέτει και την παρακάτω πρόταση
 

ΤΣΙΚΝΗΣΤΕ ΨΑΡΙΑ

Όσοι θέλουν σώνει και καλά να τσικνήσουν, μπορούν να στραφούν και στα βιολογικά ψάρια. Στη σχάρα σπάζουν ρουθούνια, δεν παίζονται…

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ από το Μανιτάρι του Βουνού

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 Με τις αποψινές δεύτερες «κωλοτούμπες» συνεχίζει ο πρωθυπουργός του ΠΑ-σοκ. Ένας πρωθυπουργός που ήταν υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ από το καλοκαίρι του 1988, όταν έληξε στα σημεία η μεγάλη απεργία των καθηγητών στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Όταν ένας πρωθυπουργός μέσα σε 4 μήνες κάνει δυο φορές κωλοτούμπες ενάντια στα μικρομεσαία στρώματα, υπάρχει κάποια εγγύηση ότι δεν θα κάνει τρίτη και τέταρτη σύντομα; Όχι βέβαια.

Στο σημερινό διάγγελμα:

1) Βάζει αυξήσεις – φόρους στα καύσιμα (διαφωνεί ο Α. Σαμαράς) και θα τιναχτεί από τη μια μεριά η αγορά στον αέρα και από την άλλη θα μειωθούν οι μετακινήσεις. Και αν από πλευράς καυσαερίων μοιάζει … οικολογικό, τα έσοδα θα είναι λιγότερα.

2) Καθηλώνει όλους τους μισθούς στο δημόσιο, αλλά δεν μειώνει στο μισό π.χ. τους μισθούς πολιτικών, δικαστικών, διοικητών τραπεζών, κλπ. Και μετά ψάχνει συναίνεση για νέο ενιαίο .. φτωχολόγιο (άντε βρεεεεεεεεεε).

3) Σταματά τους διορισμούς σε όλο το δημόσιο (δεν εξαιρεί υγεία, παιδεία π.χ.) και επομένως το τι έχει να γίνει στα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία δεν λέγεται!!!

4) Τσιμουδιά για τις ευθύνες πώλησης των κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου (ΟΤΕ, ΔΕΗ κλπ), για την ανάληψη και εκτέλεση των Ολυμπιακών αγώνων, συγγνώμη επιχειρήσεων που έβαλαν τη χώρα μέσα, τα απλήρωτα χρέη των κομμάτων για διψήφια χρόνια στην Ολυμπιακή, για να μετακινούν ψηφοφόρους σε όλες τις εκλογές, για την προπληρωμή των κομμάτων έως το 2013 (κάποιοι λένε μέχρι το 2016), κ.ο.κ.

5) Καμιά ευθύνη για το ρήμαγμα των ασφαλιστικών ταμείων επί χρηματιστηρίου και ομολόγων (όπου οι δύο πρωθυπουργοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, αλλά απολαμβάνουν τους τεράστιους μισθούς και όχι μόνο κ.ο.κ.), αλλά τα όρια ηλικίας να ανέβουν (που;), αφού ανεβαίνει το «προσδόκιμο ζωής» (χαχαχαχαχα).

6) Μίλησε για κερδοσκόπους, και βεβαίως υπάρχουν. Που είναι η ισχυρή Ελλάδα του Πρωθυπουργού του, που μας έχωσε στο Ευρώ – ΟΝΕ. Μας έκλεψαν που μπήκαν, μας κλέβουν όταν μας επιλέγουν ως τον πιο αδύναμο κρίκο, θα μας κλέψουν όταν μας πετάξουν και ως λεμονόκουπες…

 7)…

8)…. Καληνύχτα σοσιαλδημοκρατία… Ας πούμε καλημέρα σε ένα νέο όραμα, εγώ λέω μετακαπιταλιστικό, πιο αμεσοδημοκρατικό, αγκαλιά με ό,τι θετικό έχει κατακτήσει η καθ’ ημάς Ανατολή στο χώρο του πολιτισμού, της παιδείας και του πνεύματος…

ΠΗΓΗ :

 http://manitaritoubounou.wordpress.com/2010/02/02/telos-sosialdhm/

Το νέο παγιδευτικό δίπολο: εθνικισμός – αποεθνοποίηση

Το νέο παγιδευτικό δίπολο: εθνικισμός – αποεθνοποίηση

 του Λαοκράτη Βάσση

A. Από τα μέσα περίπου της Μεταπολίτευσης η κρίσιμη αντίθεση εθνικισμός – αντιεθνικισμός επικαλύπτεται όλο και περισσότερο από το παγιδευτικό δίπολο: εθνικισμός υπό τον μανδύα του πατριωτισμού – αποεθνοποίηση υπό τον μανδύα του αντιεθνικισμού.

     Από το ένα άκρο οι εθνικιστές ιδιοποιούνται δίκην ιερατείου εθνικής ορθότητας τις εθνικές αξίες, την ιστορία και την παράδοσή μας, και από το άλλο οι αποεθνοποιητές ιδιοποιούνται δίκην ιερατείου αντιεθνικιστικής ορθότητας τις δημοκρατικές, τις προοδευτικές και τις αριστερές αξίες μας.

     Ομοιοτρόπως φερόμενοι, οι πρώτοι ενοχοποιούν ό,τι αποκλίνει από την εθνική τους ορθότητα ως ύποπτο εθνικής μειοδοσίας και οι δεύτεροι ενοχοποιούν ό,τι το ελληνικό ως ύποπτο εθνικισμού, επιδιδόμενοι σε λαθροχειρικές επικαλύψεις του μεγάλου πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού κενού του τόπου μας.

B. Προσπερνώντας το ιστορικό της διαμόρφωσης αυτού του νέου δίπολου, απλώς θα σημειώσω πως με την πτώση της χούντας και την ήττα της φαιάς ιδεολογίας της μετεμφυλιακής «εθνικοφροσύνης», καθόλου άσχετης με τα απολιθωματικά στερεότυπα της πάντοτε προβληματικής εθνικής ιδεολογίας μας, άρχισε, έστω και με συντηρητικά βήματα, η κριτική υπέρβαση της παρελθοντοκεντρικής μας νοσηρότητας σε μια κατεύθυνση δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της Πολιτείας μας και της Παιδείας μας.

     Για τις δημοκρατικές μας δυνάμεις, η κριτική αναδιατύπωση της εθνικής ιδεολογίας μας, ιδιαίτερα των πολιτιστικών της οριζουσών, ήταν διαρκές ζητούμενο από την προδικτατορική ακόμη περίοδο, όπως φαίνεται και στη μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964 (Παπανδρέου – Ακρίτας – Παπανούτσος).

     Ειδικότερα για την Αριστερά, με την παράδοση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» και του ΕΑΜικού πατριωτισμού (βαθύτατα πολιτιστικού, διεθνιστικού, δημοκρατικού και ουμανιστικού), η κατάκτηση μιας σύγχρονης εθνικής στρατηγικής, απαλλαγμένης από τις παρενέργειες των εθνικιστικών, εθνοκεντρικών και ελληνοκεντρικών στερεοτύπων, ήταν και είναι πάντοτε συνυφασμένη με τον κεντρικό πυρήνα της ιδεολογίας της. Και είναι μόνο μια ακραία εκσυγχρονιστική της εκδοχή που με πρόσχημα την κριτική αποδόμηση αυτών των στερεοτύπων έχει αναγάγει σε άθλημά της τον αποδομητικό λόγο, ενοχοποιώντας ακόμα και την αναφορά σε θέματα όπως η εθνική ταυτότητα, ο πατριωτισμός, η ιστορική μας συνέχεια και πολύ περισσότερο η ελληνικότητα.

Το εθνικόν και το αληθές

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η ΑΥΓΗ 24/01/2010

Ποια είναι η ποσόστωση πατριωτισμού και διεθνισμού που αναλογεί σε έναν αριστερό; Δηλαδή, εντάξει, οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Αλλά πού τέμνεται η ταξική τους συνείδηση με την εθνική τους; Η αφορμή των ερωτημάτων είναι προφανής: η συζήτηση που φούντωσε για το βιβλίο «Τι είναι η πατρίδα μας;» των κ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη και ο παράδοξος, οριζόντιος διαχωρισμός πολιτικών κομμάτων και ακαδημαϊκής κοινότητας σε υπερασπιστές τους και σφοδρούς επικριτές τους. Η συζήτηση και η τροπή της αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, τη μάλλον επιδερμική (και τελικά διχοτομημένη) σχέση της αριστεράς με τις έννοιες έθνος και εθνικό.

Ακολουθώντας το μότο του Σολωμού πως «Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό», μπορούμε να επισημάνουμε τα εξής: