Τρεις Ιεράρχες και σχολείο σήμερα…

Του Γιώργου Μάλφα  (malfasg@gmail.com)

 

Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος ο Θεολόγος: συμπιέζουμε την αγιότητα σε βιβλία και ομιλίες, σε αργίες και επετείους. Πάντα μας διαφεύγει…

 

Τους «Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων» τιμά ράθυμα και υποκριτικά η δημόσια εκπαίδευση, σε μια συγκυρία φέτος για την πατρίδα  καταθλιπτική. Η απειλή της επιτήρησης, η παύση πληρωμών, ο εφιάλτης της χρεοκοπίας…

 

Μια κοινωνία που καλόμαθε να καταναλώνει σαν παράσιτο γίνεται τώρα  «πεδίο βολής φτηνό» για τους πειραματισμούς των κερδοσκόπων του χρήματος. «Η πλουτοκρατία ήταν, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος» που θα ’λεγε και ο Παπαδιαμάντης. Συνθλίβει μικρούς και αδύνατους. Αποθρασύνει μεγάλους και ισχυρούς. Μα πίσω από την κρίση των αριθμών, των δεικτών, και των ελλειμμάτων αποκαλύπτεται μια κρίση βαθιά πνευματική. Γιατί αν «ο αγώνας για το ψωμί μου είναι ζήτημα υλικό, ο αγώνας για το ψωμί του διπλανού μου είναι ζήτημα πνευματικό». Αυτό δεν θα σου το μάθουν βέβαια οι οικονομολόγοι που διαχειρίζονται τις κρίσεις του συστήματος, που καταρτίζουν «προγράμματα σταθερότητας». Θα σου το μάθουν δάσκαλοι ψυχωμένοι που μορφώνουν τα παιδιά μας.

 

Ποιος, αλήθεια, γιορτάζει και γιατί σήμερα; Ποια πρόταση ζωής εμπνέει το μαθητή, το δάσκαλο και το γονιό; Ποιον άνθρωπο διαπλάθουμε στο σχολείο σήμερα; Τι σχέση μπορεί να έχει  η άσκηση στην αλήθεια της ζωής που μας υπέδειξαν οι τιμώμενοι Ιεράρχες, με την καθημερινότητα  του σχολείου που βιώνουμε;

 

Advertisement

ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΤΩΝ

ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Σοβαρότατες πολιτικές διαστάσεις με εξαιρετικά ύποπτες και σκοτεινές πτυχές έχει πάρει πλέον η υπόθεση του διπλού εμπρησμού της εβραϊκής συναγωγής στα Χανιά, στις 5 και στις 17 Ιανουαρίου, με την αποκάλυψη των δραστών της επαίσχυντης πράξης. Εχει προκληθεί πολιτικός και διπλωματικός σάλος καθώς έγινε γνωστό ότι οι δράστες είναι… δύο Αμερικανοί από τη «διευκόλυνση» (δηλαδή τη βάση) των ΗΠΑ στη Σούδα, δύο Βρετανοί από τη βάση του ΝΑΤΟ εκεί και ένας Ελληνας, ο οποίος έχει σχέση με την τροφοδοσία της νατοϊκής βάσης! Οπως αποδεικνύεται από τις λήψεις καμερών επιτήρησης καταστημάτων που βρίσκονται στον ίδιο δρόμο με τη συναγωγή, δράστης του πρώτου εμπρησμού ήταν ο ένας από τους δύο Αμερικανούς με συνεργούς τούς υπόλοιπους τέσσερις, ενώ δράστης του δεύτερου εμπρησμού ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους δύο Βρετανούς (33 ετών, ενώ ο δεύτερος είναι 23) με τους υπόλοιπους να φυλάνε τσίλιες!

(ΑΠΟ) ΑΝΑΠΤΥΞΗ Η (ΜΟΝΟ) ΑΠΟΜΕΓΕΝΘΥΝΣΗ ;

(ΑΠΟ) ΑΝΑΠΤΥΞΗ Η (ΜΟΝΟ) ΑΠΟΜΕΓΕΝΘΥΝΣΗ ;

του Τακη Νικολοπουλου

 

 

Όλη η πολιτική μας αναπαράσταση, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά, είναι εμποτισμένη από την έννοια της οικονομικής ανάπτυξης-μεγέθυνσης (growth-croissance), η οποία ταυτίζεται με την ανάπτυξη (development) ή θεωρείται προϋπόθεση αυτής.

 

Η τελευταία συστημική οικονομική κρίση (2008 -;), που βύθισε στην ύφεση και την αρνητική μεγέθυνση πολλές χώρες, έφερε στο προσκήνιο (από τις λίγες εξαιρέσεις η Ελλάδα της «πράσινης ανάπτυξης») τη συζήτηση γύρω από την «κίνηση» ή «σχολή» της αποανάπτυξης-απομεγέθυνσης (décroissance-degrowth) ως σταδιακή λύση όχι μόνο στο οικολογικό πρόβλημα αλλά και στο οικονομικό και, εν τέλει, στο ανθρωπολογικό. Ωστόσο στη Γαλλία η σχετική συζήτηση είχε ήδη (επαν)εμφανισθεί από το 2001, με πρωτοβουλία του B. Clementin και του V. Cheynet.

 

Δύο πρόσφατα βιβλία αποτελούν σημαντική παρέμβαση στην εντεινόμενη συζήτηση που αποκτά, σε συνθήκες κρίσης, ξεχωριστό ενδιαφέρον. Συγγραφείς τους είναι οι εκφραστές των δύο κύριων –σε αδρές γραμμές–¹ πολιτικοφιλοσοφικών αλλά και στρατηγικών τάσεων της αποανάπτυξης: από τη μιαο συνιδρυτής, το 2004, του περιοδικού Décroissance, μεταρρυθμιστής, ρεπουμπλικανός, οικουμενιστής, κομματοεκλογεντρικός, «ατομικός και συλλογικός» V. Cheynet, και από την άλλη ο ριζοσπάστης, αντισυστημικός, αντικρατιστής, «τοπικιστής», «συλλογικός», Σ. Λατούς (με τίτλους αντίστοιχα: Le choc de la décroissance. Lʼ histoire immédiate, Seuil, 2008 και Το στοίχημα της αποανάπτυξης , Βάνιας/Περάσματα, 2008· σε αυτές τις εκδόσεις γίνονται οι παραπομπές στη συνέχεια του άρθρου),

 

 

Η σημερινή κρίση ως ευκαιρία για τους θιασώτες της αποανάπτυξης

 

 

Πράγματι, πολλοί θιασώτες της αποανάπτυξης θεωρούν ως ευκαιρία την σημερινή κρίση.² «Να μεγαλώσει η κρίση», αναφωνεί ο Σ. Λατούς, επαναλαμβάνοντας τον Fr. Partant. H ανθρωπότητα θα αναγκασθεί, συλλογικά ή και ατομικά, να συνετισθεί και –εύχονται άλλοι– να οδηγηθεί στην αποανάπτυξη. Να την επιλέξει αυτή τη φορά, και όχι να την υποστεί όπως σήμερα. Ούτως ή άλλως (N. Georgescu-Roegen ο οποίος εισήγαγε και τον όρο απομεγέθυνση και την «βιοοικονομία») η μεγέθυνση τελειώνει για λόγους αντικειμενικούς-εντροπιακούς (δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα).

 

Από την άλλη βέβαια η κρίση και, με αφορμή αυτή, μια «παιδαγωγική των καταστροφών», που φαίνεται, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, να υιοθετεί ο Σ. Λατούς (βλ. όμως και σ. 338, βρίσκοντας ανεπιφύλακτα απέναντί του τον Ph. Ariès³ και τον V. Cheynet, σ. 137) οδηγεί τους ανθρώπους σε ατομικιστική ή ακόμα και «φασιστική» αναδίπλωση και απωθεί την πολυτέλεια του οικολογικού προβλήματος –ή νομίζει ότι το επιλύει μέσω της «πράσινης» ανάπτυξης-μεγέθυνσης.

 

Θύμα τοκογλυφίας των τραπεζών ακόμα και το Δημόσιο!

Ως γνωστόν το ημιχρεοκοπημένο Ελληνικό Δημόσιο προσφεύγει στο δανεισμό για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες και υποχρεώσεις του. Ο δανεισμός είναι είτε μακροπρόθεσμος (π.χ. με έκδοση 10ετών ομολόγων) είτε μεσοπρόθεσμος (π.χ. με έκδοση εντόκων γραμματίων διετούς διάρκειας) είτε βραχυπρόθεσμος (π.χ. έντοκα γραμμάτια τρίμηνης και εξάμηνης διάρκειας).
Σε όλες τις μορφές δανεισμού του δημοσίου τα επιτόκια πλέον διαμορφώνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα, δηλαδή τα ποσά που θα χρειαστεί να πληρώσουμε για τόκους αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς, δεσμεύοντας ολοένα και περισσότερους πόρους από το εθνικό εισόδημα για αποπληρωμή των δανειστών του κράτους μας.
Εκεί, όμως, που το πράγμα έχει πια ξεφύγει τελείως είναι στα έντοκα γραμμάτια μικρής διάρκειας με τα οποία το ελληνικό δημόσιο καλύπτει τις άμεσες και επείγουσες ανάγκες του (πληρωμή μισθών, συντάξεων, κλπ). Μόλις χτες η κυβέρνηση προχώρησε σε δημοπρασία εντόκων γραματίων τρίμηνης διάρκειας για να αντλήσει 1,56 δις ευρώ. Οι αποδόσεις προσέγγισαν το 1,67% όταν σε αντίστοιχη δημοπρασία τον Οκτώβριο ήταν 0,35% !! Αύξηση δηλαδή του κόστους δανεισμού κατά 377% μέσα σε τρεις μήνες!!! Και μάλιστα οι τόκοι αυτοί καταβλήθηκαν στους δανειστές μας προκαταβολικά!
Ποιοί ήταν αυτοί που μας δάνεισαν με τόσο αυξημένα επιτόκια; Στην πλειοψηφία τους «ελληνικές» τράπεζες. Ναι, τα ίδια ευαγή ιδρύματα τα οποία εισέπραξαν πέρυσι, από αυτό το ίδιο Δημόσιο που σήμερα δάνεισαν, 28 δις ευρώ για να τονώσουν δήθεν τη ρευστότητα της αγοράς σε συνθήκες κρίσης και με τα οποία τόνωσαν ως γνωστόν τους …ισολογισμούς τους!
Ανενδοίαστη τοκογλυφία ή προεξόφληση χρεοκοπίας του Δημοσίου εκ μέρους των τραπεζών; Μάλλον και τα δύο…

Αύριο, μια άλλη χώρα

Σκέψεις και προτάσεις για το μεταναστευτικό

 Της Λαμπρινής Χ. Θωμά

 

«Υστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη, / ο γραμματέας της Ενωσης Λογοτεχνών / έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις / που λέγανε πως ο λαός / έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης, / και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει / παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. / Δε θα ‘ταν τότε / πιο απλό, η κυβέρνηση/ να διαλύσει το λαό / και να εκλέξει έναν άλλον;»

Μπ. Μπρεχτ

Το ποίημα του Μπρεχτ «Η Λύση», μας ήρθε κατανού, καθώς συζητούσαμε με φίλο τα όσα συμβαίνουν, τα όσα συζητούμε και όσα δείχνει η στάση της ελληνικής κυβέρνησης για το μεταναστευτικό. Όταν ο λαός δε σου κάνει, αλλάζεις λαό, ειρωνεύεται ο Μπρεχτ, και στη σημερινή Ελλάδα είναι πολλοί αυτοί που δεν τους «κάνει» ο ελληνικός λαός, αυτός ο «συντηρητικός», «εθνικιστής», «επηρμένος», «τεμπέλης», «τριτοκοσμικός», «ξενοφοβικός» και «σκοταδιστής» λαός. Βάλθηκαν λοιπόν να τον αλλάξουνε.

 

Οι θεωρητικοί του Μαρξισμού αναρωτιόνταν επί δεκαετίες για το αν έχει προτεραιότητα η οικονομική βάση ή το πολιτισμικό εποικοδόμημα. Στην Ελλάδα, το λύσαμε κι αυτό: κατέρρευσαν μαζί με αξιοπρόσεχτο συγχρονισμό. Πρώτα μας άφησε χρόνους η ελληνική βιομηχανία. Αφού σε πρώτο στάδιο το κράτος «κοινωνικοποίησε» κάθε χρεωκοπημένη προβληματική επιχείρηση, βάλθηκε κατόπιν να ιδιωτικοποιήσει και τις λίγες κερδοφόρες κρατικές εταιρίες. Κατόπιν, η γεωργία μας συρρικνώθηκε ―με τις οδηγίες και τις ευλογίες της Ε.Ε.― καταντώντας παρασιτική κατανάλωση επιχορηγήσεων. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι βιοτεχνίες και τα εμπορικά καταστήματα έβαλαν μαζικά λουκέτα κάτω από τις πιέσεις των διάφορων υπερ-εμπορικών κέντρων, των ευρωπαϊκών αλυσίδων λιανικής και των κινεζικών καταστημάτων. Ο ανεξάρτητος έλληνας μικροϊδιοκτήτης έδωσε τη θέση του στον καταχρεωμένο λαϊφσταϊλίστα νεόπτωχο των σινιέ.

 

Χέρι χέρι με την οικονομία, όπως ο Μιμίκος με την Μαίρη, έπεσε στο γκρεμό και η ελληνική παιδεία, θυσιαζόμενη στο βωμό της ισότητας προς τα κάτω, η οποία οδήγησε σε μια παιδεία καθαρά ταξική. Και μετά από όλα αυτά, μέσα από ιδεολογήματα και κατασκευάσματα, «συνωστισμούς» και «χωχαρούπες», η άρνηση των αξιών και μνημών της ελληνικής κοινωνίας και η ενδοτικότητα σε κακοχωνεμένες μετα-αποικιοκρατικές απόψεις και την άνευ όρων κατανάλωση, έπλητταν όσο ποτέ τον κοινωνικό ιστό και οδηγούσαν στη διάλυση του. Έτσι που, «επιτέλους», ο λαός να μπορεί να αντικατασταθεί από άλλον. Ένα ακαθόριστο μείγμα γκετοποιημένων ομάδων που να βολεύει το κεφάλαιο, που εμφανίζεται να δρα εν ονόματι ενός νεφελώδους πολυπολιτισμού, ο οποίος απειλεί ό,τι κερδήθηκε με δεκαετίες αγώνα, με αίμα και θυσίες, στα εργασιακά, στο γυναικείο ζήτημα, στον κοινωνικό στίβο. Κανένα αφεντικό δεν το έπιασε ο ανθρωπιστικός πόνος για τους μετανάστες. Τη φτώχεια και την ανάγκη των κατατρεγμένων χρειάζεται και εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο. Η επισημοποίηση της παραμονής τους, λοιπόν, η οποία λειτουργεί και ως ανοικτή πρόσκληση σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να δοκιμάσουν την τύχη τους στα μέρη μας, του έρχεται κουτί. Η υπερπροσφορά εργασίας πάντα βοηθάει τους εκβιασμούς του όποιου εργοδότη.

 

«ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ» – άρθρο του Σ. Λυγερού και απάντηση του Ε.Σ.Π.

Το όχημα του πολιτικού ασύλου

 Tου Σταυρου Λυγερου

 Ενα μεγάλο ποσοστό των μεταναστών, που συλλαμβάνονται για παράνομη είσοδο στην Ελλάδα, υποβάλλουν αίτηση πολιτικού ασύλου. Το κάνουν κυρίως για να κερδίσουν χρόνο. Η διαδικασία εξέτασης του αιτήματος συχνά διαρκεί χρόνια και εάν δεν ολοκληρωθεί, οι αιτούντες δεν απελαύνονται. Εξασφαλίζουν, δηλαδή, καθεστώς προσωρινής παραμονής. Η πλειονότητα όσων υποβάλλουν αιτήσεις δεν έχει ταυτότητα ή διαβατήρια. Κατά κανόνα αναφέρουν ως χώρα προέλευσης τόπο όπου υπάρχουν συγκρούσεις, προκειμένου να αποσπάσουν θετική απάντηση. Από τις αιτήσεις πολιτικού ασύλου ελάχιστες γίνονται δεκτές, επειδή κρίνονται καταχρηστικές ή δεν υποστηρίζονται από τους ενδιαφερομένους (στη συνέντευξη εμφανίζεται περίπου το 10%).

 Η μαζική υποβολή αιτήσεων αποδυναμώνει τον θεσμό του πολιτικού ασύλου. Ορισμένες φορές μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Μέσα στο σωρό απορρίπτονται και αιτήσεις ατόμων τα οποία δικαιούνται πολιτικό άσυλο. Για την κατάσταση αυτή δεν είναι άμοιροι και φορείς που έχουν αποστολή την προστασία των πολιτικών προσφύγων. Ξεχειλώνοντας την έννοια του πολιτικού πρόσφυγα έχουν υπονομεύσει τον θεσμό για την προστασία του.

 Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, επιβάλλεται να καταστεί όσο το δυνατόν πιο καθαρή η διάκριση μεταξύ πολιτικών προσφύγων και οικονομικών μεταναστών. Το πολιτικό άσυλο προέκυψε για να προστατεύσει άτομα που διώκονται προσωπικά για τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, για την εθνικότητα ή τη θρησκεία τους κι όχι γενικά για τα άτομα που κατοικούν σε χώρες με καταπιεστικά καθεστώτα ή σε χώρες όπου υπάρχουν συγκρούσεις. Ως τέτοιο, το πολιτικό άσυλο αποτελεί κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού και πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Για δεκαετίες δεν υπήρχε πρόβλημα, επειδή το φαινόμενο της παράνομης οικονομικής μετανάστευσης ήταν περιορισμένο. Τώρα πια, η σύγχυση είναι πολυτέλεια.

 Οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν προκάλεσαν καταστροφές και ένα ισχυρό ρεύμα παράνομης μετανάστευσης. Οχι βεβαίως προς τις ΗΠΑ, αλλά προς την πλησιέστερη Ευρώπη. Το γεγονός, ωστόσο, ότι λόγω των συγκρούσεων η ζωή πολλών Ιρακινών και Αφγανών έγινε πιο δύσκολη και επικίνδυνη δεν επαρκεί για να χαρακτηρισθούν πολιτικοί πρόσφυγες.

 Αν υιοθετηθεί αυτός ο τόσο ευρύς ορισμός, πρακτικά θα δικαιούται την προστασία του πολιτικού πρόσφυγα η συντριπτική πλειοψηφία όσων κατοικούν σε εμπόλεμες ζώνες. Μια τέτοια εξέλιξη θα τροφοδοτούσε ένα γιγαντιαίο μεταναστευτικό κύμα, το οποίο δεν είναι ούτε ικανή ούτε διατεθειμένη να δεχθεί η Δύση. Το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει τους επαγγελματίες προστάτες των μεταναστών να παίζουν αυτό το παιχνίδι, υπονομεύοντας στην πράξη τον θεσμό του πολιτικού ασύλου.

 Το ζήτημα δεν αφορά, βεβαίως, μόνο την Ελλάδα. Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης και της παροχής πολιτικού ασύλου είναι ευρωπαϊκό και ως εκ τούτου πρέπει να αντιμετωπισθεί με την υιοθέτηση μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Εστω και με καθυστέρηση, η Ε.Ε. έχει αρχίσει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Τα πρώτα βήματα έχουν γίνει, αλλά μένει να αποδειχθεί εάν οι γενικές αποφάσεις θα μετεξελιχθούν σε συγκεκριμένη πολιτική και σε επαρκή χρηματοδότησή της.

 

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή 5/1/2009 

Link: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_05/01/2010_385637

 

      Επί του προχθεσινού άρθρου του Σ. Λυγερού, υπήρξε άμεσος σχολιασμός –  απάντηση εκ μέρους του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες …

 

                                                                                                                                                   Αθήνα 07/01/2010

Αξιότιμε κ. Διευθυντά

         Με αφορμή άρθρο του συνεργάτη σας κ. Σταύρου Λυγερού στις 05/01, με τίτλο «Το όχημα του πολιτικού ασύλου», επιτρέψτε μας, ως ένας από τους σημαντικότερους φορείς προστασίας πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα, ένα ελάχιστο σχολιασμό:

         Ο θεσμός του ασύλου, υπήρχε πάντοτε στην ελληνική και ευρωπαϊκή παράδοση.  Μόλις πρόσφατα, το 1951, έστω και με πολλές ελλείψεις, έγινε κατορθωτό να περιβληθεί νομική ισχύ και να ενταχτεί στο λεξιλόγιο των κρατών, προχωρώντας κατά τη γνώμη μας τον παγκόσμιο πολιτισμό ένα βήμα μπροστά. Η Σύμβαση της Γενεύης προσδιορίζει σαφώς ότι πολιτικό άσυλο μπορεί να ζητήσει όποιος «έχει φόβο δίωξης» στην χώρα του και όχι μόνον αυτός που διώκεται προσωπικά για τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο, με συνέπεια να διευρύνεται σημαντικά ο αριθμός εκείνων που μπορούν να ζητήσουν άσυλο.

            Συμφωνούμε όμως με τον συντάκτη σας πως υπάρχει αποδυνάμωση – ίσως και υπονόμευση – του θεσμού του πολιτικού ασύλου. Η εμπειρία των 21 χρόνων που δουλεύουμε στο πεδίο, μάς έχει δείξει πως άλλοι είναι οι παράγοντες που ευθύνονται για την κατάσταση αυτή. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
α) την τρομακτική άγνοια της κοινωνίας, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, για τον θεσμό του ασύλου
β) την αδυναμία της ελληνικής πολιτείας να χαράξει μια συγκεκριμένη στρατηγική για το ζήτημα
γ) τη δημιουργία μιας «αγοράς ασύλου», καθώς και κυκλωμάτων, από την ύπαρξη των οποίων οι μόνοι που δεν κερδίζουν είναι οι πρόσφυγες
δ) το διεθνή διασυρμό της Ελλάδας, χώρας με τα χαμηλότερα ποσοστά ασύλου και τις χειρότερες ίσως συνθήκες υποδοχής στην Ευρώπη
ε) Τέλος – και αποτέλεσμα των παραπάνω – την πλήρη αντιστροφή της έννοιας του ασύλου, αφού δικαιούχοι προστασίας επιζητούν να τη βρουν σε άλλες χώρες, περνώντας χωρίς να δηλώσουν την παρουσία τους στην Ελλάδα, προς τέρψη και χαρά των κάθε λογής διακινητών και εμπλεκόμενων.
               

             Ο περιορισμένος χώρος μιας απάντησης, δυστυχώς επιβάλλει να σταματήσουμε εδώ. Είμαστε στο πλευρό κάθε κυβέρνησης που θα θελήσει να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τα παραπάνω, όπως επίσης και στη διάθεση της εφημερίδας σας για οποιαδήποτε πληροφόρηση

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία
Με εκτίμηση,

Για το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
Λίλιαν Χρυσοχοΐδου – Αργυροπούλου
Πρόεδρος Δ.Σ