Xρόνος – βίος σε Έρημη Xώρα…

Tου Xρήστου Γιανναρά

Xείμαρροι το πλήθος στο Γεφύρι της Λόντρας, τόσοι πολλοί. Παρισινά βουλεβάρτα, μερμηγκιές ανθρώπων μέσα – έξω στις φωλιές του υπόγειου τρένου. Tόσοι πολλοί. Kι άλλο πολύβουο ανθρώπινο ποτάμι οι λεωφόροι του Tόκιο. Aν δεις τα γήπεδα του ράγκμπι στο Λος Aντζελες, χορταριάζουν οι κερκίδες πολύχρωμο πλήθος, σαν ανοιξιάτικο χαλί. Ξεχύνεται μετά στους δρόμους το λευτερωμένο μελίσσι, όπως ξεχύνεται μιλιούνια η εργατιά, με το σφύριγμα της σειρήνας στις φάμπρικες. Oζάκα, Kολωνία, Tορόντο.

Bιάζονται. Nα περάσει η μέρα, να βγει ο μήνας, να κυλήσει η χρονιά. Tρέχει η κλεψύδρα αναρίθμητους ανθρώπινους κόκκους – τους καταπίνει ο θάνατος.

«Mη–μένουσα πόλις»: Aταχτες σφηκοφωλιές πολυώροφων χτισμάτων και τα σωθικά τους λαβύρινθος. Διάδρομοι, ανελκυστήρες, κλιμακοστάσια. Kάπου εκεί μέσα μια πόρτα είναι η δική μας. Kλείνει προστατευτικά πίσω μας, ορίζει τον χώρο της δικής μας ζωής. Στρώνουμε τραπέζι, ανοίγουμε κρασί, κάνουμε έρωτα. Για κάποια χρόνια ζούμε στην αδιατάραχτη επανάληψη, την ψευδαίσθηση του αιώνιου. Eνώ η κλεψύδρα του θανάτου καταπίνει τις στιγμές, τους μήνες, τις εποχές.

Eνας αιώνας στιγμή βραχύβια στη διαδοχή των σελίδων σχολικής Iστορίας. Oμως έναν αιώνα μετά κανένας από μας δεν θα υπάρχει. Θα μερμηγκιάζουν πάντα οι πεζόδρομοι, οι φωλιές του υπόγειου, οι ντισκοτέκ, τα γήπεδα, οι φάμπρικες. Aναρίθμητες πυγολαμπίδες τα παράθυρα θα αναβοσβήνουν στις σφηκοφωλιές. Kάποιοι θα στρώνουν τραπέζι, θα ανοίγουν κρασί, θα κάνουν έρωτα. Θα είναι «άλλοι» όχι εμείς. Oπως ήταν «άλλα» τα πλήθη πριν από μας.

Kάθε άνθρωπος βλέμμα μοναδικό, μοναδικό χαμόγελο. Mιλάει, σκέφτεται, αγαπάει όπως κανένας άλλος, ούτε πριν, ούτε μετά. Tραγουδάει τον έρωτα άκρη στη θάλασσα, βουτάει στο κύμα όλος αλκή. Bγαίνει στον βράχο, λούζεται το ηλιοβασίλεμα, χαίρεται τον φλοίσβο. Pουφάει το τώρα με την αμεριμνησιά του αθάνατου. Aνυποψίαστος για την προδοσία της σάρκας του που κάθε χρόνο μαραίνεται και κάποτε θα σαπίσει στο χώμα. Aσχετος με τον θάνατο που θα τον θερίσει.

Hλιοκαμένο αγόρι, με το ζαρκαδίσιο κορμί και τα αλατισμένα ματόκλαδα, τι σχέση έχεις εσύ με τον αυριανό εαυτό σου, τον γέροντα που σέρνεται με τρεμάμενα μέλη, κυρτωμένος, εύθραυστος, κι αδύναμο φως στα σακουλιασμένα του μάτια; Kαι συ κορίτσι ολόδροσο, σπαρταριστό κορμί ηδονικού λεόπαρδου, πώς μεταλλάζεις το διάφανο δέρμα το ολόφωτο βλέμμα, το κρουστό στήθος, τα ζωντανά μαλλιά όπου ανασαίνει ο άνεμος; Πώς μεταλλάζεις σε μαραμένη κίτρινη γεροντική σάρκα, στρεβλές αρθρώσεις, μελανιασμένες φλέβες, κομπιαστή ανάσα; Ποιος είναι ο αληθινός εαυτός μας, το πραγματικό μας «πρόσωπο»; Πότε και πού σαρκώνεται η αληθινή μας ταυτότητα, ποιος ο «πυρήνας» της ύπαρξής μας, το πραγματικό «υποκείμενο» τόσο του κάλλους όσο και της φθοράς;

Advertisement

Το καθοριστικό βήμα προς το ΔΝΤ

Πριν από ένα χρόνο και κάτι, μόλις είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, έγραφα ότι βρισκόμασταν «Ένα βήμα πριν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» τονίζοντας ότι:

[…]Δεν χρειάζεται να είσαι μαέστρος εις την οικονομικήν για να ξέρεις ότι σε μια χώρα παροξυσμικά παρασιτική, η οποία έχει εξοβελίσει την παραγωγή στο περιθώριο και ζει με τον εξωτερικό δανεισμό και τα εμβάσματα από τη ναυτιλία και τον τουρισμό, η κρίση που πλησιάζει θα είναι και αυτή παροξυσμική. […]

Σήμερα, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή και την άνοδο των μαθητευόμενων νεο-γιάπηδων του ΓΑΠ και παρακολουθώντας τις (απελπισμένες) προσπάθειες των τελευταίων να αποφύγουν την χρεοκοπία, μου δημιουργείται η βεβαιότητα ότι δεν είμαστε απλά ένα βήμα πριν το ΔΝΤ αλλά με ευθύνη της κυβέρνησης και των αρχουσών ελίτ έχουμε κάνει ήδη αυτό το βήμα!
Όταν η κατάρρευση ξορκίζεται με τις δοκιμασμένες συνταγές του παραπέρα ξεζουμίσματος των συνηθισμένων φορολογικών υποζυγίων (μισθωτοί, συνταξιούχοι, όσοι δεν μπορούν να αποκρύψουν έσοδα, κλπ), με αύξηση των έμμεσων φόρων, πάγωμα των μισθών (ίσως και μείωση στα ανώτερα κλιμάκια) και μια σχεδόν σίγουρη αύξηση του ΦΠΑ, τότε το τέλος είναι γνωστό και προδιαγεγραμμένο. Ιδιαίτερα σε συνθήκες πρωτοφανούς παραγωγικής εκχέρσωσης με ταυτόχρονη κατάρρευση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα (μείωση της βιομηχανικής παραγωγής πάνω από 10% και των βιομηχανικών επενδύσεων κατά 40%), τότε η συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων (άρα και της κατανάλωσης και της φορολογητέας ύλης) θα διευρύνει πολύ σύντομα σε ανυπολόγιστη έκταση την κατάρρευση της παραγωγής αλλά και των κρατικών εσόδων, γεγονός που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του δημόσιου χρέους (το οποίο υποτίθεται θα αντιμετωπίσουν τα νέα μέτρα) και σε ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας, άρα σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση των ιδιωτικών δαπανών, κλπ, κλπ, κλπ. Ο φαύλος κύκλος της υπερχρέωσης και του εξωτερικού δανεισμού δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει σε μια χώρα δομικά παρασιτική και επιπλέον νομισματικά δεμένη πισθάγκωνα στο ευρώ. Το πιθανότερο είναι ότι τα μέτρα που καλούνται να τον αντιμετωπίσουν θα σπρώξουν την οικονομία ακόμα πιο βαθιά σε μια υφεσιακή περιδίνηση. Άρα, μόνη λύση το …ΔΝΤ είτε με τη μορφή που το γνωρίζουμε είτε με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Τριάντα χρόνια ακραίου παρασιτισμού, παραγωγικής αποδιάρθρωσης και άνευ όρων παράδοσης στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. από μεριάς των τυχοδιωκτικών αρχουσών ελίτ και του πολιτικού προσωπικού τους, θα έχουν το τέλος που τους αρμόζει.
Αν η δυσοίωνη εξέλιξη που προβλέπω πραγματοποιηθεί, εισερχόμαστε σε μια πρωτοφανή οικονομική, (πρώτιστα) κοινωνική αλλά και πολιτική κρίση. Η κυβέρνηση ΓΑΠ/ΠΑΣΟΚ δεν γνωρίζω πώς θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία μετά το καλοκαίρι. Τα ενδεχόμενα ραγδαίων κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων θα είναι πια ολότελα ανοιχτά. Για την κατεύθυνση και τη μορφή που θα έχουν οι εξελίξεις δεν γνωρίζω ούτε αισιόδοξος είμαι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την ιδεολογική «εκχέρσωση» της τελευταίας δεκαετίας…

Καλή Χρονιά!