Σκέψεις μιας νοτιοδανέζας για την Κοπεγχάγη

Της Λαμπρινής Χ. Θωμά

Κιότο, Κοπεγχάγη, κάποια επόμενη πόλη θα ακολουθήσει. Μόνο που δεν είμαστε στη φάση των συνεδριάσεων. Είμαστε εκεί που ο πανικός μοιάζει αναπόφευκτος.

 Κοπεγχάγη. Όπως Κιότο. Όπως μια ακόμη πόλη – άραγε κι αυτή από «Κ» (όπως «Κ»ωλυσιεργία);- που θα ακολουθήσει. Μία ακόμη συνεδρίαση, μία ακόμη πολυέξοδη συγκέντρωση. Μόνο που δεν είμαστε στην φάση των συνεδριάσεων. Είμαστε στην φάση όπου ακόμη και οι ακλόνητα νουνεχείς και ψύχραιμοι θα πρέπει να αρχίσουν να πανικοβάλλονται. Κατά την οποία, δεν απαιτούνται έκτακτες διασκέψεις αλλά, πιθανώς, η σύσταση ενός διαρκούς διακρατικού σώματος με υψηλές αρμοδιότητες –προστίμων, νομοθεσίας και περιοριστικών μέτρων. Ενός «ΟΗΕ» του Περιβάλλοντος.

Αυτές τις μέρες, οι ηγέτες του Κόσμου συνεδρίασαν ―μετά μπουφέ― για να καταλήξουν σε μια λύση που να τους ικανοποιεί όλους: τους οικολόγους και τους βιομήχανους, τη Δύση και τις αναπτυσσόμενες χώρες, τον ΟΟΣΑ και τον Αρκτούρο. Όμως, τα ασυμβίβαστα δεν συμβιβάζονται. Στο παραπέντε απαιτείται προτεραιότητα –εννοείται της προστασίας του περιβάλλοντος—και όχι συμβιβασμός. Και μόνη η σκέψη του συμβιβασμού αποτελεί δείγμα στρέβλωσης της σπουδαιότητας των δυο θεμάτων: από την μια το περιβάλλον και από την άλλη η υπερανάπτυξη ενός συστήματος παραγωγής που έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε αντιστοιχία με τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, και του οποίου η καρκινωματική ανάπτυξη αντί να περιορίζεται στην ίδια την Δύση διεκδικείται επιπλέον ως προϋπόθεση της ανάπτυξης της Κίνας και της Ινδίας.

Advertisement