Xρόνος – βίος σε Έρημη Xώρα…

Tου Xρήστου Γιανναρά

Xείμαρροι το πλήθος στο Γεφύρι της Λόντρας, τόσοι πολλοί. Παρισινά βουλεβάρτα, μερμηγκιές ανθρώπων μέσα – έξω στις φωλιές του υπόγειου τρένου. Tόσοι πολλοί. Kι άλλο πολύβουο ανθρώπινο ποτάμι οι λεωφόροι του Tόκιο. Aν δεις τα γήπεδα του ράγκμπι στο Λος Aντζελες, χορταριάζουν οι κερκίδες πολύχρωμο πλήθος, σαν ανοιξιάτικο χαλί. Ξεχύνεται μετά στους δρόμους το λευτερωμένο μελίσσι, όπως ξεχύνεται μιλιούνια η εργατιά, με το σφύριγμα της σειρήνας στις φάμπρικες. Oζάκα, Kολωνία, Tορόντο.

Bιάζονται. Nα περάσει η μέρα, να βγει ο μήνας, να κυλήσει η χρονιά. Tρέχει η κλεψύδρα αναρίθμητους ανθρώπινους κόκκους – τους καταπίνει ο θάνατος.

«Mη–μένουσα πόλις»: Aταχτες σφηκοφωλιές πολυώροφων χτισμάτων και τα σωθικά τους λαβύρινθος. Διάδρομοι, ανελκυστήρες, κλιμακοστάσια. Kάπου εκεί μέσα μια πόρτα είναι η δική μας. Kλείνει προστατευτικά πίσω μας, ορίζει τον χώρο της δικής μας ζωής. Στρώνουμε τραπέζι, ανοίγουμε κρασί, κάνουμε έρωτα. Για κάποια χρόνια ζούμε στην αδιατάραχτη επανάληψη, την ψευδαίσθηση του αιώνιου. Eνώ η κλεψύδρα του θανάτου καταπίνει τις στιγμές, τους μήνες, τις εποχές.

Eνας αιώνας στιγμή βραχύβια στη διαδοχή των σελίδων σχολικής Iστορίας. Oμως έναν αιώνα μετά κανένας από μας δεν θα υπάρχει. Θα μερμηγκιάζουν πάντα οι πεζόδρομοι, οι φωλιές του υπόγειου, οι ντισκοτέκ, τα γήπεδα, οι φάμπρικες. Aναρίθμητες πυγολαμπίδες τα παράθυρα θα αναβοσβήνουν στις σφηκοφωλιές. Kάποιοι θα στρώνουν τραπέζι, θα ανοίγουν κρασί, θα κάνουν έρωτα. Θα είναι «άλλοι» όχι εμείς. Oπως ήταν «άλλα» τα πλήθη πριν από μας.

Kάθε άνθρωπος βλέμμα μοναδικό, μοναδικό χαμόγελο. Mιλάει, σκέφτεται, αγαπάει όπως κανένας άλλος, ούτε πριν, ούτε μετά. Tραγουδάει τον έρωτα άκρη στη θάλασσα, βουτάει στο κύμα όλος αλκή. Bγαίνει στον βράχο, λούζεται το ηλιοβασίλεμα, χαίρεται τον φλοίσβο. Pουφάει το τώρα με την αμεριμνησιά του αθάνατου. Aνυποψίαστος για την προδοσία της σάρκας του που κάθε χρόνο μαραίνεται και κάποτε θα σαπίσει στο χώμα. Aσχετος με τον θάνατο που θα τον θερίσει.

Hλιοκαμένο αγόρι, με το ζαρκαδίσιο κορμί και τα αλατισμένα ματόκλαδα, τι σχέση έχεις εσύ με τον αυριανό εαυτό σου, τον γέροντα που σέρνεται με τρεμάμενα μέλη, κυρτωμένος, εύθραυστος, κι αδύναμο φως στα σακουλιασμένα του μάτια; Kαι συ κορίτσι ολόδροσο, σπαρταριστό κορμί ηδονικού λεόπαρδου, πώς μεταλλάζεις το διάφανο δέρμα το ολόφωτο βλέμμα, το κρουστό στήθος, τα ζωντανά μαλλιά όπου ανασαίνει ο άνεμος; Πώς μεταλλάζεις σε μαραμένη κίτρινη γεροντική σάρκα, στρεβλές αρθρώσεις, μελανιασμένες φλέβες, κομπιαστή ανάσα; Ποιος είναι ο αληθινός εαυτός μας, το πραγματικό μας «πρόσωπο»; Πότε και πού σαρκώνεται η αληθινή μας ταυτότητα, ποιος ο «πυρήνας» της ύπαρξής μας, το πραγματικό «υποκείμενο» τόσο του κάλλους όσο και της φθοράς;

Advertisement

Το καθοριστικό βήμα προς το ΔΝΤ

Πριν από ένα χρόνο και κάτι, μόλις είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, έγραφα ότι βρισκόμασταν «Ένα βήμα πριν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» τονίζοντας ότι:

[…]Δεν χρειάζεται να είσαι μαέστρος εις την οικονομικήν για να ξέρεις ότι σε μια χώρα παροξυσμικά παρασιτική, η οποία έχει εξοβελίσει την παραγωγή στο περιθώριο και ζει με τον εξωτερικό δανεισμό και τα εμβάσματα από τη ναυτιλία και τον τουρισμό, η κρίση που πλησιάζει θα είναι και αυτή παροξυσμική. […]

Σήμερα, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή και την άνοδο των μαθητευόμενων νεο-γιάπηδων του ΓΑΠ και παρακολουθώντας τις (απελπισμένες) προσπάθειες των τελευταίων να αποφύγουν την χρεοκοπία, μου δημιουργείται η βεβαιότητα ότι δεν είμαστε απλά ένα βήμα πριν το ΔΝΤ αλλά με ευθύνη της κυβέρνησης και των αρχουσών ελίτ έχουμε κάνει ήδη αυτό το βήμα!
Όταν η κατάρρευση ξορκίζεται με τις δοκιμασμένες συνταγές του παραπέρα ξεζουμίσματος των συνηθισμένων φορολογικών υποζυγίων (μισθωτοί, συνταξιούχοι, όσοι δεν μπορούν να αποκρύψουν έσοδα, κλπ), με αύξηση των έμμεσων φόρων, πάγωμα των μισθών (ίσως και μείωση στα ανώτερα κλιμάκια) και μια σχεδόν σίγουρη αύξηση του ΦΠΑ, τότε το τέλος είναι γνωστό και προδιαγεγραμμένο. Ιδιαίτερα σε συνθήκες πρωτοφανούς παραγωγικής εκχέρσωσης με ταυτόχρονη κατάρρευση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα (μείωση της βιομηχανικής παραγωγής πάνω από 10% και των βιομηχανικών επενδύσεων κατά 40%), τότε η συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων (άρα και της κατανάλωσης και της φορολογητέας ύλης) θα διευρύνει πολύ σύντομα σε ανυπολόγιστη έκταση την κατάρρευση της παραγωγής αλλά και των κρατικών εσόδων, γεγονός που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του δημόσιου χρέους (το οποίο υποτίθεται θα αντιμετωπίσουν τα νέα μέτρα) και σε ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας, άρα σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση των ιδιωτικών δαπανών, κλπ, κλπ, κλπ. Ο φαύλος κύκλος της υπερχρέωσης και του εξωτερικού δανεισμού δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει σε μια χώρα δομικά παρασιτική και επιπλέον νομισματικά δεμένη πισθάγκωνα στο ευρώ. Το πιθανότερο είναι ότι τα μέτρα που καλούνται να τον αντιμετωπίσουν θα σπρώξουν την οικονομία ακόμα πιο βαθιά σε μια υφεσιακή περιδίνηση. Άρα, μόνη λύση το …ΔΝΤ είτε με τη μορφή που το γνωρίζουμε είτε με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Τριάντα χρόνια ακραίου παρασιτισμού, παραγωγικής αποδιάρθρωσης και άνευ όρων παράδοσης στην ΕΟΚ και την Ε.Ε. από μεριάς των τυχοδιωκτικών αρχουσών ελίτ και του πολιτικού προσωπικού τους, θα έχουν το τέλος που τους αρμόζει.
Αν η δυσοίωνη εξέλιξη που προβλέπω πραγματοποιηθεί, εισερχόμαστε σε μια πρωτοφανή οικονομική, (πρώτιστα) κοινωνική αλλά και πολιτική κρίση. Η κυβέρνηση ΓΑΠ/ΠΑΣΟΚ δεν γνωρίζω πώς θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία μετά το καλοκαίρι. Τα ενδεχόμενα ραγδαίων κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων θα είναι πια ολότελα ανοιχτά. Για την κατεύθυνση και τη μορφή που θα έχουν οι εξελίξεις δεν γνωρίζω ούτε αισιόδοξος είμαι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την ιδεολογική «εκχέρσωση» της τελευταίας δεκαετίας…

Καλή Χρονιά!

Καλά Χριστούγεννα !

 

 

«Είναι ολότελα ακατανόητο, για το πνεύμα μας, το ότι κατέβηκε ο Θεός ανάμεσά μας σαν άνθρωπος συνηθισμένος και μάλιστα σαν ο φτωχότερος από τους φτωχούς. Αυτή τη μακροθυμία μονάχα άγιες ψυχές είναι σε θέση να τη νιώσουνε αληθινά, και να κλάψουνε από κατάνυξη…»

 

Φώτης Κόντογλου

Κύπρος: από την κλοπή του λειψάνου στην κλοπή του κράτους

Του Δημ.Κωνσταντακόπουλου

Η σύληση του τάφου του Προέδρου Παπαδόπουλου θέτει σειρά δύσκολών ερωτημάτων, πρώτο εκ των οποίων το κατά πόσον συνδέεται με το κυπριακό. Με τα ελάχιστα στοιχεία που ήδη γνωρίζουμε, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, δεν είναι όμως άχρηστο να τις κάνουμε, διατηρώντας βεβαίως επιφύλαξη για νεώτερα στοιχεία.

Ανοησίες και απιθανότητες

1. ‘Ενας παράφρων μπορεί να υπάρχει. Ομάδα παραφρόνων, με στρατιωτική πειθαρχία, που εκτελούν καλά σχεδιασμένη μακάβρια επιχείρηση, μοιάζει περίπου αδύνατη.

2. Αναφέρθηκε η περίπτωση Ελλήνων ακροδεξιών εθνικιστών, που θέλουν να ΅ηρωοποιήσουν΅ τον Παπαδόπουλου . Μοιάζει αφελής ως υπόθεση, προϊόν ΅μανίας΅ του ΑΚΕΛ να βλέπει τον ελληνικό εθνικισμό ως κύριο εχθρό του. (H ΕΣΣΔ κατέρρευσε γιατί ο Γκορμπατσώφ νόμισε ως κύριο εχθρό τους σκληροπυρηνικούς και όχι τη Δύση. Η Κίνα επεβίωσε γιατί διατήρησε πάντα στον πυρήνα της στρατηγικής της την εικόνα της Δύσης ως εχθρού). Γιατί εθνικιστικοί, ακροδεξιοί κύκλοι να θέλουν την προσβολή του Τάσσου; Πρόκειται άλλωστε για ελάχιστους ανθρώπους στην Κύπρο, υπό ασφυκτική παρακολούθηση, Aν ήταν ένοχοι, θα τους έπιαναν σε πέντε λεπτά. Tα πολιτικά προβλήματα τα δημιουργούν τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί στον εαυτό τους και δεν χρησιμεύει σε τίποτα να κατασκευάζουν εχθρούς για να τους τα αποδώσουν. Ειρήσθω εν παρόδω, ο ελληνικός ακροδεξιός εθνικισμός εκ γενετής συνδέεται με ξένες δυτικές υπηρεσίες και ποτέ δεν εξυπηρέτησε ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Γιατί τέτοιες υπηρεσίες να θέλουν ηρωοποίηση Παπαδόπουλου;

3. Kλοπή για λύτρα. Να κλέψεις σωρό αρχηγού κράτους, βάζοντας όλες τις υπηρεσίες του και τον πληθυσμό να σε κυνηγάει, δεν φαίνεται πολύ έξυπνη ή ασφαλής ως εγκληματική ενέργεια. «Ακόμα κι αν πρόκειται για ακραία πράξη οργανωμένου εγκλήματος, υπό το πρόσχημα λύτρων, δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς ένα κλίμα πολιτικών διεργασιών σε υπόγεια αλληλεπίδραση με την εγκληματική δράση», λέει ο Καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Πανούσης. Πίσω από τα λύτρα, πιστεύει, κρύβεται πολιτική στόχευση.

Οι ΅συμπτώσεις΅

Η κλοπή της σωρού έγινε την παραμονή του ετήσιου μνημοσύνου και μετά τον τερματισμό της αξιολόγησης της Τουρκίας, θα συνέπιπτε μάλιστα κανονικά με αυτή, αν δεν είχε κλείσει το θέμα σε επίπεδο Υπουργών (με την αξιολόγηση συνέπεσε και η κορύφωση οικονομικών πιέσεων κατά της Ελλάδας, ένα είδος «Ιμίων της οικονομίας»). Η κλοπή έγινε στην αρχή μιας περιόδου λίγων μηνών, στη διάρκεια των οποίων θα κριθεί η ύπαρξη κυπριακού κράτους, η μορφή «λύσης» και οι προοπτικές της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ. Για να αποδεχθούμε ερμηνείες του κοινού ποινικού δικαίου θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι όλα αυτά τα γεγονότα απλώς συμπίπτουν με την κλοπή του λειψάνου, που είναι επίσης τελείως άσχετη με τον ρόλο που έπαιξε και τον ισχυρό συμβολισμό που εκπέμπει και σήμερα ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, του ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν και τα σχέδια των Μπους, Μπλερ και ΣΙΑ. Σας φαίνεται πολύ πιθανή η συρροή τόσων ΅συμπτώσεων΅; (Nα σημειώσουμε επίσης την εμφάνιση, κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο, συνθημάτων “η Κύπρος είναι τουρκική”, γραμμένων σε τουρκική γραφή που δεν συνηθίζουν οι Τουρκοκύπριοι…)

Σκέψεις μιας νοτιοδανέζας για την Κοπεγχάγη

Της Λαμπρινής Χ. Θωμά

Κιότο, Κοπεγχάγη, κάποια επόμενη πόλη θα ακολουθήσει. Μόνο που δεν είμαστε στη φάση των συνεδριάσεων. Είμαστε εκεί που ο πανικός μοιάζει αναπόφευκτος.

 Κοπεγχάγη. Όπως Κιότο. Όπως μια ακόμη πόλη – άραγε κι αυτή από «Κ» (όπως «Κ»ωλυσιεργία);- που θα ακολουθήσει. Μία ακόμη συνεδρίαση, μία ακόμη πολυέξοδη συγκέντρωση. Μόνο που δεν είμαστε στην φάση των συνεδριάσεων. Είμαστε στην φάση όπου ακόμη και οι ακλόνητα νουνεχείς και ψύχραιμοι θα πρέπει να αρχίσουν να πανικοβάλλονται. Κατά την οποία, δεν απαιτούνται έκτακτες διασκέψεις αλλά, πιθανώς, η σύσταση ενός διαρκούς διακρατικού σώματος με υψηλές αρμοδιότητες –προστίμων, νομοθεσίας και περιοριστικών μέτρων. Ενός «ΟΗΕ» του Περιβάλλοντος.

Αυτές τις μέρες, οι ηγέτες του Κόσμου συνεδρίασαν ―μετά μπουφέ― για να καταλήξουν σε μια λύση που να τους ικανοποιεί όλους: τους οικολόγους και τους βιομήχανους, τη Δύση και τις αναπτυσσόμενες χώρες, τον ΟΟΣΑ και τον Αρκτούρο. Όμως, τα ασυμβίβαστα δεν συμβιβάζονται. Στο παραπέντε απαιτείται προτεραιότητα –εννοείται της προστασίας του περιβάλλοντος—και όχι συμβιβασμός. Και μόνη η σκέψη του συμβιβασμού αποτελεί δείγμα στρέβλωσης της σπουδαιότητας των δυο θεμάτων: από την μια το περιβάλλον και από την άλλη η υπερανάπτυξη ενός συστήματος παραγωγής που έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε αντιστοιχία με τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, και του οποίου η καρκινωματική ανάπτυξη αντί να περιορίζεται στην ίδια την Δύση διεκδικείται επιπλέον ως προϋπόθεση της ανάπτυξης της Κίνας και της Ινδίας.

ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ: Ο «Οικοπαράξενος» μας μεταφέρει από την Ομόνοια στην Κοπεγχάγη

 

Ομόνοια του Θερμοκηπίου….

 

Κάπως έτσι φαντάστηκε την Ομόνοια της εποχής του Θερμοκηπίου – δηλαδή πλημμυρισμένη από θάλασσα ! – ο εικαστικός καλλιτέχνης Δημήτρης Τσουμπλέκας.

Όσοι ενδιαφέρονται να αποφύγουν τα θαλασσινά μπάνια στη σκιά του Hondos (!)(γνωστό πολυκατάστημα της περιοχής….) καλό είναι να συμβάλουν στο σχετικό αγώνα και στη σωρεία των κινητοποιήσεων που γίνονται αυτές τις ημέρες.

Τη Δευτέρα, 14.7.2009 και ώρα 19.00, στα γραφεία του περιοδικού ΑΡΔΗΝ(Θεμιστοκλέους 37), συζητούν οι Γιάννης Σχίζας (περ.ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ), Νίκος Ντάσιος (Περιβαλλοντολόγος)και Ιωάννα Κοντούλη (στέλεχος των Οικολόγων Πρασίνων). Κεντρική αγωνιστική διεκδίκηση : ΕΞΩ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΡΙΑ!!!

«HOPE»NHAGEN …..

                 «Ηope» στα Αγγλικά σημαίνει «ελπίδα» και «HOPENHAGEN» είναι ένα λογοπαίγνιο, μια σύζευξη του ονόματος της Κοπεγχάγης με την ελπίδα για ένα καλύτερο διεθνές κλίμα : για τη φύση, για τις διακρατικές σχέσεις, ιδιαίτερα για τις σχέσεις πρώτου και τρίτου κόσμου…Το λογοπαίγνιο αυτό αναδύθηκε στην άτυπη «σύνοδο βάσης» , που διαδραματίζεται παράλληλα με τη «Σύνοδο Κορυφής» στην πρωτεύουσα της Δανίας, μέχρι την 18.12.2009 .

           Τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές πολλοί και διάφοροι μιλάνε για επικείμενο ναυάγιο, όμως τα ίδια ακριβώς συνέβαιναν και πριν 12 χρόνια στο Κυότο της Ιαπωνίας. Εκεί και τότε, η συμφωνία επήλθε ως εκ θαύματος την τελευταία στιγμή και μετά από ένα μαραθώνιο διαβουλεύσεων – με την προσυπογραφή μάλιστα και του Αλ Γκορ, αντιπροέδρου των ΗΠΑ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ, ΠΕΜΠΤΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2009 ΣΤΙΣ 6 μμ

ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

ΒΕΤΟ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ 

 

Για μια εναλλακτική πολιτική στο μεταναστευτικό ζήτημα

του Θόδωρου Ντρίνια

(περιοδικό «Άρδην» τχ. 77)

 

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές αποτέλεσαν ορόσημο στη συζήτηση για το μεταναστευτικό στη χώρα. Πριν τον Ιούνιο για τη μετανάστευση και τους μετανάστες μιλούσαν, κατά κύριο λόγο, είτε οι επίδοξοι θηρευτές τους είτε οι αυτόκλητοι σωτήρες τους. Σήμερα, σχεδόν όλοι κάτι έχουν να πούνε και κυρίως να προτείνουν, συχνά με μια ευκολία που εκπλήσσει! Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό απόψεων, βασική προϋπόθεση για την κατάθεση μιας συνεκτικής πολιτικής άποψης πάνω στα ζητήματα που θέτει στην κοινωνία μας το φαινόμενο της μετανάστευσης, είναι η προσέγγιση του ζητήματος από μια θέση αρχών και η ένταξή της στα πλαίσια μιας ευρύτερης πολιτικής στρατηγικής. Δηλώνεται, λοιπόν, εξ αρχής ότι το παρόν σημείωμα θα κινηθεί εντός του πλαισίου που ορίζουν το ανθρωπιστικό και δημοκρατικό κεκτημένο του (όποιου) πολιτισμού μας και οι πτυχές της συλλογικής μνήμης ενός λαού προσφύγων και μεταναστών, του ελληνικού. Αυτό σημαίνει ότι «λύσεις» που κρυφά ή φανερά επιδιώκουν το αποτρεπτικό κροτάλισμα των πολυβόλων στα σύνορα και τις ακτές μας ή, αντίθετα, Νεγκρικές φαντασιώσεις[1] για την έλευση της πολυπόθητης «επανάστασης» με όχημα την «εισβολή του παγκόσμιου πλήθους» και την συνακόλουθη άρση του δικαιώματος μιας κοινωνίας να οριοθετείται, βρίσκονται εκτός του προαναφερόμενου πλαισίου και απορρίπτονται.

 

 

Λύση ή Διαχείριση;

Στην τρέχουσα συζήτηση για το μεταναστευτικό, δημιουργείται έντονα η αίσθηση ότι το ζήτημα μπορεί εύκολα ή δύσκολα να επιλυθεί. Αρκεί να ληφθούν 1,2,3,…,ν μέτρα και να συνδυαστούν κατάλληλα μεταξύ τους. Όμως, το μεταναστευτικό – όπως και το οικολογικό και άλλα κορυφαία ζητήματα της εποχής μας – είναι πρόβλημα υπερπολύπλοκο. Με τη σημερινή του μορφή, είναι συνδυαστικό αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, των γεωπολιτικών επιλογών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της νέο-αποικιοκρατίας και της κατάρρευσης των οικοσυστημάτων, παραγόντων ήδη ισχυρά αλληλοεξαρτώμενων. Ταυτόχρονα, μεγεθυνόμενο, «επιστρέφει» και επηρεάζει τις ίδιες τις δομές των οικονομικών και γεωπολιτικών μεγα-συστημάτων που το πυροδότησαν, εντείνοντας την πολυπλοκότητα. Το να φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να «λυθεί» ένα πλανητικής έκτασης ζήτημα χωρίς να αναιρούνται ή να τροποποιούνται οι παράγοντες που το δημιουργούν είναι σαν να πιστεύουν, για παράδειγμα, οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης ότι απαγορεύοντας εντελώς τη χρήση των αυτοκινήτων θα γλιτώσουν οι ίδιοι από τις συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη! (Θα εξασφαλίσουν σίγουρα μια ανώτερη ποιότητα ζωής και θα γλιτώσουν από κάμποσα προβλήματα σχετιζόμενα με τη χρήση του αυτοκινήτου, η τρύπα του όζοντος όμως θα μείνει στη θέση της, για όσο τουλάχιστον το παράδειγμά τους δεν γενικεύεται!).

Ποδηλατοπορεία των Ποδηλατών/Ποδηλατισσών Πάτρας στις 4 Δεκεμβρίου

Στο τομέα  της καθημερινής οικολογίας, υπάρχει στην Πάτρα μία κίνηση νέων πολιτών, που δραστηριοποιείται ασταμάτητα την τελευταία τριετία, διεκδικώντας τα αυτονόητα  δηλαδή  την ανεμπόδιστη μετακίνηση ποδηλατών, πεζών, και ιδίως ατόμων με αναπηρία, χωρίς πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες. Αξίζει να  τους συνδράμουμε, ή τουλάχιστον να τους παρακολουθούμε και να τους υποστηρίζουμε…

Η ιστοσελίδα τους είναι το http://podilatespatras.org  όπου η τελευταία είδηση είναι η πρόσκληση στη μηνιαία ποδηλατοπορεία που θα διεξαχθεί την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου, ξεκινώντας στις 17:30 από την Πλατεία Όλγας της Πάτρας, ενώ αυτοπαρουσιάζονται στο  http://podilatespatras.org/index.php?option=com_content&view=article&id=5&Itemid=14 ως εξής