Η εθνική αμηχανία των σχολικών γιορτών

«Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση»

Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη

 

του Γιώργου Μάλφα 

malfasg@gmail.com

 Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της «κρίσης ταυτότητας» που διαπερνά το σύγχρονο ελληνικό σχολείο είναι αυτό της διαχείρισης του ζητήματος των «εθνικών επετείων». Του τρόπου, δηλαδή, ανάγνωσης, ανάμνησης και ερμηνείας ιστορικών γεγονότων καθοριστικής σημασίας για την εθνική και κοινωνική επιβίωση-συνέχεια του λαού μας. Σε όποιον κινείται εντός της σχολικής πραγματικότητας είναι ολοφάνερη η αμηχανία και η αφασία που χαρακτηρίζει τις σχολικές επετείους των εθνικών μας γιορτών: αγχωτικό καθήκον, άχαρη εθιμική υποχρέωση, επαχθής εξακολουθητικός ευτελισμός των «ιδανικών» που κανείς πια δεν πιστεύει…

Στο επίκεντρο των σχετικών συζητήσεων ανακυκλώνεται αναπόφευκτα η έννοια και το περιεχόμενο του «έθνους»: η ιστορική και υλική του υπόσταση, η συμβολική και πολιτισμική του νοηματοδότηση. Το επίδικο του «έθνους» εξαιρετικά πολυσύνθετο από την ίδια του τη φύση. Πληθώρα ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών προβολών ερίζουν για τον (καθ)ορισμό του «έθνους» και φορτίζουν με οξύτητα το κλίμα και τον χαρακτήρα των «εθνικών επετείων». Στις γραμμές που ακολουθούν επιχειρείται μια συνοπτική-σχηματική (και γι’ αυτό αναγκαστικά γενικευτική) παρουσίαση δύο κυρίαρχων προσεγγίσεων του νοήματος των εθνικών γιορτών όπως αυτές εκδηλώθηκαν διαχρονικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

 

Το έθνος ως φετίχ

Στην εκδοχή αυτής της προσέγγισης δεσπόζει η υπεριστορική και αναχρονιστική αντίληψη για το έθνος που έλκει τις ρίζες της στη μεταπολεμική Ελλάδα και διατρέχει όλη την χρυσή εποχή της «εθνικοφροσύνης» μέχρι την πτώση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών. Με αξονικό ιδεολόγημα τον «ελληνοχριστιανισμό» διαχώριζε τους Έλληνες, φυλάκιζε, εξόριζε, εξόντωνε ηθικά και φυσικά τους αντιπάλους της. Στις κρίσιμες εθνικά στιγμές, αν δεν επέλεγε την «αυτοεξορία», συμμαχούσε με τους κατακτητές σε κατοχικές κυβερνήσεις, επάνδρωνε τάγματα ασφαλείας, εξέτρεφε στα σπλάχνα της δωσίλογους και καταδότες και στο τέλος επέστρεφε ως αυτόκλητος σωτήρας στην πατρίδα εγκαθιδρύοντας «δημοκρατίες» που στην ανάγκη μεταλλάσσονταν σε… δικτατορίες. Είναι η παράταξη των «επαγγελματιών του έθνους», των «ελλαδεμπόρων», που από πολύ νωρίς και με τόση ευκρίνεια διέκρινε ο γνήσια ελληνοπρεπής και ορθόδοξος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, γράφοντας ότι «μεταξύ όλων των επαγγελμάτων, εις όλον το Γένος, περνά εξόχως το επάγγελμα της θρησκείας, καθώς και το του πατριωτισμού» (Ο Διδάχος).

Η παράδοση των μεγάλων λόγων και των τραγικών ιστορικών ευθυνών, που ιδιοποιούνταν ιδιοτελώς τις θυσίες των αγωνιστών και τα σύμβολα ενότητας του λαού μας. Πουλούσε εργολαβικά τον πατριωτισμό και την πίστη των Ελλήνων και αγόραζε κυριαρχία και εξουσία με τη συνδρομή των ξένων τοποτηρητών της. Γιόρταζε στο σχολείο τις εθνικές γιορτές (μέχρι τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης) με μιαν αφόρητη πατριδοκάπηλη ρητορεία, με αυτάρεσκους εθνοφυλετικούς δεκάρικους, αποκρύβοντας σελίδες του σκοτεινού της παρελθόντος και διασύροντας ηλιθιωδώς κάθε αίσθημα γνήσιας φιλοπατρίας, σεβασμού και αγάπης για τη μακραίωνη πολιτιστική ιδιοπροσωπία των Ελλήνων. Φανατικά και αυτιστικά κλειστοφοβική, περιχαράκωνε τα οράματα και τις αξίες του οικουμενικού Ελληνισμού στα όρια ενός παρασιτικού και μεταπρατικού ελλαδισμού. Αυτή η «παράδοση» ξεψύχησε μέσα στη γραφικότητα και την ανυποληψία της. Στα σχολειά μας, δεν τη συναντά πια κανείς σήμερα, εκτός από κάποια θλιβερά απομεινάρια στο διάκοσμο και την αισθητική των σχολικών γιορτών που μάλλον δεν απασχολούν πλέον κανέναν.

 

Το έθνος ως ταμπού

 Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης μια άλλη προσέγγιση του «εθνικού» σε πλήρη αντίστιξη με την προηγούμενη, αργά αλλά σταδιακά, επεδίωξε και πέτυχε τη ρεβάνς έναντι της εθνοκαπηλίας. Μετά το πέρας του «σοσιαλιστικού» αμοραλισμού της «αλλαγής» («Έξω από το ΝΑΤΟ»!) δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες εγχώριες και διεθνείς συνθήκες (κατάρρευση υπαρκτού σοσιαλισμού, έκρηξη παγκοσμιοποίησης, κρίση πολιτικής κ.α.) για τη γέννηση και την ανάπτυξη μιας εθνομηδενιστικής κουλτούρας η οποία σήμερα κατακλύζει παντοδύναμη την κυρίαρχη πολιτική, τη διανόηση, την τέχνη και τα μέσα ενημέρωσης. Ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων του «εκσυγχρονισμού» που συσπείρωσε τις ελίτ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας με αιχμή του δόρατος την «ανανεωτική» αριστερά του διεθνισμού (δίχως έθνος!) και του κοσμοπολιτισμού (με συμπλεγματική αποστροφή στο γηγενή πολιτισμό!) σε ρόλο οργανικού διανοουμένου. Στο εξής κάθε βιωματική αναφορά στις αξίες της πατρίδας, της παράδοσης και του πολιτισμού που γέννησε στη διαχρονία της, θα λοιδορείται κυνικά, θα χλευάζεται προκλητικά. Και οι ευαισθησίες μας θα αντιμετωπίζονται ως political correct όταν θα αφορούν την εκστρατεία διάσωσης του ιβηρικού λύγκα, για παράδειγμα, που απειλείται με εξαφάνιση· ενώ θα στοχοποιούνται απροκάλυπτα όταν θα αφορούν την πολιτιστική συρρίκνωση λαών, εθνών και παραδόσεων. Θα συκοφαντείται εκ προοιμίου κάθε αναφορά στο έθνος και όποιος θα διακατέχεται από ανάλογες ανησυχίες θα στιγματίζεται αυτόχρημα ως «εθνικιστής». Αν μάλιστα κανείς αποτολμήσει και επικαλεστεί την παράδοση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη και της Εθνικής Αντίστασης (εκπληκτικά μοναδική συνάρθρωση αιτημάτων εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής χειραφέτησης με πάνδημη αποδοχή) τότε κακό του κεφαλιού του… Τα εγγόνια των εξόριστων και των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, πρώην κομμουνιστές και νυν «εκσυγχρονιστές», που συνωστίζονται τώρα στους προθαλάμους της εξουσίας, διψούν για προγραφές…

Αναθεώρηση της Ιστορίας, αναψηλάφηση των στερεοτύπων του «εθνικού φαντασιακού», υπέρβαση του «εθνοκεντρισμού» και μια σειρά άλλων υψηλών επιδιώξεων, το κύριο μενού του μεταρρυθμιστικού προγράμματος στο σύνολο των βαθμίδων της δημόσιας εκπαίδευσης, με στόχο να αποβάλουμε τον εθνικιστή εαυτό που κρύβουμε μέσα μας. Να ενοχοποιηθεί τελικώς στη συνείδηση του λαού μας το έθνος και η εθνική μας κληρονομιά αδιακρίτως (και όχι μόνο η εθνικιστική παραφθορά τους), δηλαδή ο τρόπος που γεννιόμαστε, τρώμε, μιλάμε, χορεύουμε, ερωτευόμαστε, πιστεύουμε, τραγουδάμε, κλαίμε, γελάμε, μαλώνουμε, πεθαίνουμε… τα τόσο κοινά σε όλους τους ανθρώπους, και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστά σε κάθε λαό.

 

Ποιος να γιορτάσει…

Από τη μια, η εθνοκάπηλη κενολογία. Κουράστηκε και η ίδια. Δεν αντέχει πια τον εαυτό της. Δεν πείθει πια κανέναν. Ξεθύμανε… Κιτρινισμένα και αραχνιασμένα στους τοίχους των σχολείων χάσκουν τα πορτρέτα των εθνικών αγωνιστών μας. Τους εγκατέλειψαν οι πάντες. Και αυτοί ακόμη οι ορκισμένοι υπερασπιστές τους, οι επίγονοι της «εθνικοφροσύνης», αναζητούν πλέον νέα, πιο ελκυστικά πρότυπα για τη νεολαία, στο χώρο του θεάματος (Ψινάκης) και του ελαφρολαϊκού τραγουδιού (Σαρρή). Από μια τέτοια φαιδρή εκδοχή «πατριωτισμού» κινδυνεύουμε μάλλον περισσότερο…

Από την άλλη, ο χορός των αναθεωρητών και της προσαρμογής στις …απαιτήσεις των καιρών. Εξυπνότεροι ή μάλλον πονηρότεροι ετούτοι. Την Εθνική Αντίσταση τη βάφτισαν «αντιπολεμικό κίνημα των λαών!» (sic). Αντιμιλιταριστικός ακτιβισμός στις οροσειρές της Πίνδου δηλαδή, με λίγο ράφτινγκ στα διαλείμματα για να μην αμελούμε και την οικολογική διάσταση της σύγχρονης εκπαίδευσης… Το διακύβευμα για τους λαούς δεν είναι πια το ελεύθερο, το ανυπότακτο φρόνημα. Η «ειρήνη» είναι ενός χυδαίου υλισμού, το κατά κεφαλήν εισόδημα, ο δείκτης της αγοραστικής δύναμης των μαζών. Μην καταπονείτε λοιπόν τα παιδιά με πληκτικά «νεκρόφιλες» τελετές που δεν πιστεύετε, βάλτε τους να δουν γλυκερές αντιπολεμικές ταινίες που καταλήγουν σε αισθηματικά ειδύλλια! Για να μαθαίνουν πως οι εθελόδουλοι χωρίς αντίσταση και επανάσταση θα επιβιώσουν, χωρίς εκούσιο συμβιβασμό πάνε χαμένοι…

 

Θαμμένος ζωντανός ο αληθινός εαυτός μας!

 Εθνοκάπηλοι και εθνομηδενιστές σκότωσαν την ψυχή μας. Πλήγωσαν τις ευαισθησίες, την περηφάνια του λαού μας. Κάντε μια βόλτα στα σχολειά μας… «να ζεις τον θάνατό σου για τους άλλους, δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ»! Ο σπόρος όμως δεν πήγε χαμένος. Θαμμένο στη γη μας το Σώμα της Αντίστασης. Κάποτε θα καρπίσει, αφού «δεν κοιμάται, δεν πεθαίνει, προσμένει την ανάσταση». Μιας «ελληνικότητας» που διαλέγεται ευρύχωρα στον κόσμο με ολάκερη τη Σάρκα της: τις ιδέες, τις αισθήσεις και τα βιώματά της.

 

Advertisement

Οι “λευκοί ελέφαντες” δεν έχουν μέλλον στην πληροφορική

του Θεόδωρου  Ζιάκα

Μια νέα πολιτική για την πληροφορική στο δημόσιο θα κέρδιζε σε ορθότητα στόχευσης και σε εφαρμοσιμότητα, αν λάμβανε υπόψη τον σαφώς αρνητικό απολογισμό της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Μάχιμος όλη αυτή τη μακρά περίοδο, από διάφορες υπεύθυνες υπηρεσιακές θέσεις στον κλάδο, έχω κατασταλαγμένη άποψη, την οποία και καταθέτω: η πληροφορική στο δημόσιο είναι σαν τον άπατο πίθο των Δαναΐδων. Δεν γεμίζει με τίποτα, όσα εκατομμύρια κι αν «απορροφήσει».
Η διαπίστωση αυτή αποκτά, ίσως, ιδιαίτερη βαρύτητα στο πλαίσιο της τρέχουσας βαθιάς δημοσιονομικής κρίσης.  

Τι προσδοκούμε, αλήθεια, από τη χρήση της πληροφορικής στο δημόσιο; Αν ο σκοπός μας είναι, όπως λέμε, να κάνουμε την κρατική λειτουργία διάφανη για τον πολίτη και αποτελεσματική, τότε ατυχήσαμε. Το μόνο που δεν απέδωσαν τα απίστευτα ποσά που «επενδύουμε» είναι η διαφάνεια και η αποτελεσματικότητα -για τον πολίτη.

Εκ πείρας γνωρίζω, όπως και κάθε ομότεχνος, ότι το πρόβλημα της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας (από τη σκοπιά του πολίτη) δεν είναι «τεχνικό». Δεν προσκρούουμε σε «τεχνική ανεπάρκεια» ή «καθυστέρηση», δεν μας λείπουν δηλαδή τα μέσα ή η ειδημοσύνη στο πεδίο των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών (ΤΠΕ). Το πρόβλημα είναι κατ’ εξοχήν διοικητικό-πολιτικό.

Πιο συγκεκριμένα: παρά τις πάγιες διακηρύξεις (για την «πάταξη» της διαφθοράς και πάσης άλλης κακοδαιμονίας, «με τη βοήθεια της πληροφορικής») η στάση της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας και της εκάστοτε εκ μέρους της διοριζόμενης ανώτατης υπηρεσιακής διοίκησης, υπήρξε, όλα αυτά τα χρόνια, σαφώς αρνητική στην αξιοποίηση της πληροφορικής προς τον σκοπό της δημόσιας διαφάνειας. Στην πράξη οι ηγεσίες αυτές περιφρούρησαν, με άτεγκτη μάλιστα αυστηρότητα και αξιοσημείωτη συνέπεια, το υφιστάμενο αδιαφανές για τον πολίτη σύστημα, κρατώντας σταθερά την πληροφορική απ’ έξω. Αν υπήρξαν εξαιρέσεις, τις οποίες αγνοώ, θα τις επικαλούμουν ως απλή επιβεβαίωση του κανόνα.

Μου πήρε αρκετά χρόνια να εννοήσω την αιτία. Αρχικά νόμιζα πως «δεν καταλαβαίνουν», λόγω της φυσιολογικής απουσίας σύγχρονης τεχνολογικής «κουλτούρας». Ότι με τον καιρό και με την ίδια τους την πείρα, θα αντιληφθούν τη δύναμη της πληροφορικής. Και θα μας επιτρέψουν να την αξιοποιήσουμε επ’ αγαθώ του εκσυγχρονισμού. Δεν είχα καταλάβει ότι η επίκληση του εκσυγχρονισμού είναι, εν Ελλάδι, ένα από τα άλλοθι της φαυλοκρατίας.

Για να μη μακρηγορώ, αυτό που κατανόησα ύστερα από διαδοχικές οδυνηρές προσγειώσεις, είναι ότι η ελληνική δημόσια διοίκηση είναι άριστα δομημένη, διαφανέστατη, ευελικτότατη και αποτελεσματικότατη, αλλά ως προς έναν διαμετρικά αντίθετο σκοπό: την απρόσκοπτη λειτουργία και αναπαραγωγή του πελατειακού συστήματος. Ιδού τι στην πραγματικότητα συμβαίνει: η αμφίδρομη σχέση του πολιτικού διαχειριστή και περιστασιακού ιδιοκτήτη του κράτους με τον ιδιώτη πελάτη του (χορηγό, ομάδα πίεσης, ψηφοφόρο) εξυπηρετείται θαυμάσια από τον υφιστάμενο και κοινωνικώς αδιαφανή τρόπο λειτουργίας της κρατικής «μηχανής». 

Ο διακηρυσσόμενος σκοπός της εισαγωγής των τεχνολογιών της πληροφορικής στο δημόσιο -να βλέπει ο πολίτης και μάλιστα on line real time, πού πηγαίνουν τα λεφτά- βρίσκεται στους αντίποδες του όλου «συστήματος». Αντίκειται στην πελατειακή του φύση. 

Τα ποσοτικά δεδομένα δείχνουν μια «εκρηκτική ανάπτυξη της πληροφορικής» τα τελευταία 25 χρόνια. Η ανάπτυξη όμως αυτή υπήρξε απολύτως στρεβλή και άνιση: ανάπτυξη σε επίπεδο υλικού -«γέμισε ο τόπος υπολογιστές!»- και υπανάπτυξη σε επίπεδο περιεχομένου (εφαρμογών και δεδομένων).

Τον νοσηρό χαρακτήρα της εν λόγω «ανάπτυξης» επιστέγασε η διαμόρφωση αντίστοιχων-νοσηρών διαχειριστικών δομών, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Ο χαρακτήρας των επιχειρησιακών αυτών δομών καλύπτεται πλήρως από τον γνωστό στην οικονομική φιλολογία ορισμό του «λευκού ελέφαντα»: Το όποιο «έργο» έχουν κάνει και «υποστηρίζουν», είναι ασήμαντο μπρος στο κόστος της δικής τους διατήρησης. Αν λάβει κάποιος τον κόπο να συγκρίνει τα χρήματα που «απορρόφησαν» οι «μεγάλες» εταιρίες του κλάδου με τη χρηστική αξία των συστημάτων που «παρέδωσαν», σίγουρα θα μελαγχολήσει. Αν σκεφθεί π.χ. ο υπουργός των οικονομικών τι κόστισε και τι καθημερινά του κοστίζει, σε σχέση με τις υπηρεσίες που του παρέχει, το ΚΕΠΥΟ, ο πληροφορικός αυτός γίγαντας που έχει στη διάθεσή του, είμαι σίγουρος ότι θα βάλει τα κλάματα. Όλη αυτή η «ανάπτυξη» χρηματοδοτήθηκε βέβαια από τον κοινωνικό (εθνικό και κοινοτικό) κορβανά και ο χαρακτήρας της καθορίστηκε από τον τρόπο που το πολιτικό μας σύστημα σχεδίασε και επέβαλλε τη διαχείριση των «κοινοτικών προγραμμάτων».

Ήδη από το Β’ ΚΠΣ ο τρόπος διαχείρισης των έργων πληροφορικής οικοδομήθηκε πάνω στο πελατειακό modus operandi του συστήματος (με μοχλό διάφορα σχήματα όπως η «κοινωνία της πληροφορίας ΑΕ»). Και πλοηγήθηκε από την αναγωγή της «απορρόφησης» (των «κονδυλίων») σε απόλυτη προτεραιότητα, έναντι της όποιας ποιότητας του προσδοκώμενου «φυσικού αντικειμένου».

Το αποτέλεσμα ήταν να κατασκευαστούν εκ των άνω και να γιγαντωθούν με συστηματικό μπούκωμα, οι σημερινές αεριτζίδικες μεγάλες εταιρικές και υπηρεσιακές δομές της πληροφορικής. Και να καταστραφεί το πολλά υποσχόμενο πληροφορικό οικοσύστημα, που είχε αρχίσει από μόνο του (διά της «φυσικής επιλογής») να αναπτύσσεται στη χώρα τη δεκαετία του ‘80.

Δεν τα παραλέω. Ο σκοπός, τον οποίο οι μεγάλες επιχειρησιακές δομές της πληροφορικής υπηρετούν στη χώρα μας, είναι να εισπράττουν αστρονομικά ποσά και να παράγουν έργα ψευδεπίγραφα: δήθεν «σύστημα ελέγχου»· δήθεν «σύστημα εσόδων»· δήθεν «διπλογραφικό σύστημα» ·δήθεν «σύστημα προϋπολογισμού προγραμμάτων», κ.λπ. κ.λπ. Και όλα «ολοκληρωμένα» (ΟΠΣ)!

Προφανώς δεν φταίνε για όλα οι εταιρείες: πώς να σου κάνουν π.χ. «σύστημα ελέγχου δαπανών», όταν δεν υπάρχει κανείς πολιτικός ή διοικητικός να τους πει τι ακριβώς εννοεί και αν πράγματι το εννοεί; Όταν πρότεινα π.χ. να συγκεντρώσουμε την πληροφορία για τις δαπάνες (που την έχουμε διεσπαρμένη), ώστε να μπορεί να υπάρξει έλεγχος, έλαβα την εξής απάντηση από σύμβουλο υπουργού: «και ποιος σου είπε ότι οι υπουργοί ενδιαφέρονται για τον έλεγχο των δαπανών;». Παραδόξως όμως ενδιαφέρονται πάρα πολύ να ανατίθενται «μεγάλα έργα πληροφορικής» για τον «έλεγχο των δαπανών». Και επιχορηγούν επιτροπές πρόθυμες να παραλάβουν το… αποτέλεσμα.

Στη σκιά των παραφουσκωμένων «μεγεθών» του χώρου υπάρχει και η μεγάλη μάζα των ταπεινών εργατών της πληροφορικής. Πολλοί απ’ αυτούς είναι παραιτημένοι, λόγω των αλλεπάλληλων απογοητεύσεων. Και καθημερινά αυξάνονται. Αρκετοί όμως είναι όσοι αντιστέκονται στο ρεύμα. Με τα ψίχουλα, που τύχαινε να πέφτουν από το λουκούλλειο τραπέζι των «μεγάλων», αυτοί έφτιαξαν και συντηρούν συστήματα ικανά να καλύπτουν πραγματικές ανάγκες. Συστήματα που δουλεύουν. Δημιούργησαν αυτά τα χρόνια ένα σημαντικό κεφάλαιο γνώσης, εφαρμογών και δεδομένων, «βάθους» δεκαετίας και άνω.

Μια νέα πολιτική για την πληροφορική δεν θα έπρεπε να τους υποτιμήσει. Αποτελούν τη φτωχή, αλλά αληθινή πληροφορική βάση του ελληνικού δημοσίου. Τη μόνη βιώσιμη μέσα στη δίνη της σημερινής δημοσιονομικής κρίσης. Οι «λευκοί ελέφαντες» δεν έχουν μέλλον.

Το συμπέρασμά μου έχει ως εξής: αναπροσανατολίστε την κρατική μηχανή από την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού-πελατειακού συμφέροντος στην εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και θα δείτε ότι ο πληροφορικός εκσυγχρονισμός της είναι σήμερα παιγνιδάκι. Και με σχετικά ασήμαντο κόστος.

Ο Θεόδωρος Ζιάκας είναι προϊστάμενος της «διεύθυνσης πληροφοριακών συστημάτων» του «γενικού λογιστηρίου του κράτους» και συγγραφέας.

πηγή: anixneuseis.gr

Καλώς ήρθατε στο «Κοινοτικόν»!

Συμπληρώθηκαν φέτος τρία χρόνια ζωής και λειτουργίας (2006-2009) του Χώρου Εναλλακτικής Παρέμβασης «Κοινοτικόν». Μιας παρέας στην πόλη της Πάτρας, που ξεκίνησε με μικρά και δισταχτικά βήματα  στην αρχή αναζητώντας έναν κοινό τόπο συνάντησης και διαλόγου. Για τις κοινές αναζητήσεις, τις ανησυχίες, τα ενδιαφέροντα, γι’ αυτά που μας ενώνουν. Σε καιρούς ακραίας ιδιώτευσης, βαθιάς κρίσης και απαξίωσης του «συλλογικού», σε καιρούς δύσκολους…

Η αρχή έγινε, και σήμερα τρία χρόνια μετά, ένας μικρός και πρόχειρος «απολογισμός» ανέδειξε τις δυσκολίες του εγχειρήματος, τα εμπόδια και τις δυσχέρειες που ναρκοθετούν κάθε συλλογική προσπάθεια που αποπειράται να προτάξει το κοινό «εμείς» απέναντι στο ιδιοτελές «εγώ». Ανέδειξε όμως παράλληλα και την ομορφιά, την έκ-πληξη και τη γοητεία νέων συναντήσεων με ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε και δεν μας γνώριζαν. Σε συζητήσεις όπου μοιράζονται οι μικρές προσωπικές μας αλήθειες και που οδηγούν ενίοτε σε πορείες κοινού βηματισμού, συντονισμένου στις ανάγκες μας. 

Με άξονα ένα πλαίσιο αρχών που ορίζονταν από: 

• Την άμεση δημοκρατία, τον κοινοτισμό, την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.
• Την εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη των λαών, ως αντίσταση στην  παγκοσμιοποίηση.
•  Την πολιτισμική μας παράδοση (γλώσσα, ιστορία, τέχνη, φιλοσοφία και ορθόδοξη πνευματικότητα)
• Την οικολογία (προστασία του περιβάλλοντος, εναλλακτικές μορφές ενέργειας, παραγωγής και  πολεοδομικού σχεδιασμού) 

το διάστημα που πέρασε μέσα από μια ποικιλία εκδηλώσεων (ανοιχτές συζητήσεις, προβολές ταινιών, βιβλιοπαρουσιάσεις, σεμινάρια, περιβαλλοντικές δράσεις, συνεστιάσεις κ.α.) χτίσαμε τη βάση μιας σχέσης ειλικρινούς διαλόγου και προβληματισμού. 

Ο χώρος που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε μέρος των δραστηριοτήτων μας δεν επαρκούσε για τις πραγματικές ανάγκες της μικρής μας συλλογικότητας. Αναζητούμε γι’ αυτό νέα στέγη πιο ευρύχωρη και πάντα συμβατή με τις οικονομικές μας δυνατότητες. Για το λόγο αυτό και για όσο χρόνο απαιτηθεί η αναφορά μας θα γίνει το παρόν ιστολόγιο, στο οποίο αφ’ενός μεν θα ενημερώνεστε για το πρόγραμμα των εκδηλώσεων της τρέχουσας περιόδου και αφ’ ετέρου θα φιλοξενούνται ενδιαφέροντα άρθρα, σχόλια και  παρατηρήσεις που ο καθένας και η καθεμιά θα μπορεί να καταθέτει. Επιδίωξή μας είναι να δημιουργήσουμε μια διαδικτυακή παρέα, βήμα διαλόγου και ενημέρωσης για τα ζητήματα που μας αφορούν. 

Σας καλωσορίζουμε λοιπόν με χαρά στο διαδικτυακό «Κοινοτικόν» το οποίο σας καλούμε να πλουτίσετε με τις συχνές σας επισκέψεις, τις απόψεις και τις ιδέες σας!